Ο αναγνώστης Στράτος (αγνώστων λοιπών στοιχείων, κατά πάγια πρακτική των πυροβολούντων από ασφαλείς θέσεις προκάλυψης) δημοσίευσε στο Aixmi.gr το παρακάτω σχόλιο για το άρθρο "Μια προσωπική κατάθεση για τον Δημήτρη Λιαντίνη":
Έστειλα στο Aixmi.gr την παρακάτω απάντηση στο σχόλιο:
Αγαπητέ Στράτο, ζητώ συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση αλλά μόλις χθες ανακάλυψα την ύπαρξη αυτού του σχολίου! Απαντώ:
1. Δεν ζητώ επιείκεια. Αν οι χαρακτηρισμοί «απαράδεκτο» και «επιπόλαιο» είναι επιεικείς, γιατί δεν χρησιμοποιείτε τις λέξεις που εκφράζουν ακριβέστερα τις σκέψεις σας;
2. Με περιγράφετε περίπου ως «μετανοούσα Μαγδαληνή» σε ό,τι αφορά την προσέγγισή μου στον Δ. Λιαντίνη. Δεν έχω να μετανιώσω για τίποτα! Οι ενστάσεις μου παραμένουν, όπως και ο θαυμασμός μου για την ιδιοφυΐα του.
3. Πολλοί με κατηγορούν (κι εσείς ανάμεσά τους) ότι εξέφρασα άποψη για τον Λιαντίνη χωρίς να έχω μελετήσει το σύνολο του έργου του. Είναι σαν να επικρίνω κάποιον, π.χ., που έχει ενστάσεις για το μουσικό ύφος της δέκατης συμφωνίας του Μάλερ, με το αιτιολογικό ότι δεν γνωρίζει επαρκώς τις προηγούμενες εννέα! Σε ό,τι αφορά το φιλοσοφικό έργο του Λιαντίνη, διατύπωσα απόψεις μόνο για την «Γκέμμα», κρίνοντάς την ως αναγνώστης ενός αυτοδύναμου επιστημονικού συγγράμματος. Δεν θυμάμαι να διατύπωσα ποτέ κρίσεις για το σύνολο του επιστημονικού έργου του Λιαντίνη (πώς θα μπορούσα, άλλωστε;). Και, παρότι σχεδόν χλευάζετε το άρθρο μου στο «Βήμα», κάθε μου επιχείρημα εκεί συνοδευόταν από παραπομπές στο βιβλίο, με αποσπάσματα από την ίδια τη γραφή του Λιαντίνη.
Σε ό,τι αφορά την προσωπικότητά του, βασίστηκα σε βιογραφικά στοιχεία και επιστολές του που διάβασα σε βιβλία δηλωμένων θαυμαστών του, σε μαρτυρίες πρώην μαθητών του, σε εκτιμήσεις φίλων καθηγητών που τον γνώρισαν προσωπικά, καθώς και στην εντύπωση που προκάλεσε σ’ εμένα τον ίδιο η παρακολούθηση ορισμένων videos με διαλέξεις του.
4. Με κατηγορείτε για τη χρήση χαρακτηρισμών, και την ίδια στιγμή με χαρακτηρίζετε επίμονα και επαναληπτικά ως «επιπόλαιο»! Το σημειώνω ως μοναδικό αδύνατο σημείο της – κατά τα άλλα εξαιρετικής – γραφής σας!
Αυτό που μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση από το άρθρο είναι η απουσία αληθινής απολογίας (χωρίς εισαγωγικά) για το απαράδεκτο επιπόλαιο (επιεικείς, φυσικά, οι χαρακτηρισμοί) πρωτοδημοσιευμένο άρθρο σας στο «Βήμα» που αφορούσε στον καθηγητή Λιαντίνη. Τώρα, δυο σχεδόν χρόνια μετά, έχετε κάνει ομολογουμένως μεγάλα βήματα προόδου να προσεγγίσετε τη συνθετότητα της προσωπικότητας και του πνεύματος του Δ. Λιαντίνη, την οποία ασπάζεστε κι εσείς. Δεν υπαινίσσομαι ότι το έχω καταφέρει εγώ -κάθε άλλο.
Επιθυμήσατε να εκφέρετε δημόσιο λόγο για τον Λιαντίνη κάτι που είναι καλοδεχούμενο. Το ασύγγνωστο είναι ότι αυτό το πράξατε με «μερική διείσδυση στο σύμπαν του», και στο έργο του κατ’ επέκταση να υποθέσω. Και δεν θα ήταν τόσο κατακριτέο, αν και στα δύο σας τελευταία άρθρα (Αύγ. και Σεπτ.2013 -το πρώτο στο «Βήμα» δεν το υπολογίζω!) δεν διατυπώνονταν κρίσεις που να έχουν τον χαρακτήρα τελικής μορφής για το τι ήταν πραγματικά ο Λιαντίνης. Έχουν μια απολυτότητα τα κείμενα σας, δυστυχώς, σε πολλά σημεία, και βρίθουν χαρακτηρισμών. Και απορώ, ειλικρινά, πώς από τη μία αναγνωρίζετε και αντιλαμβάνεστε -κατά τον δικό σας τρόπο- ότι υπήρξε ο ιδιοφυέστερος Έλληνας του δεύτερου μισού του 20ού αι. και από την άλλη να δείχνετε αυτήν την επιπολαιότητα, χωρίς να έχετε καταπιαστεί με το σύνολο του έργου του.Θα μπορούσα να πω πολλά εν προκειμένω, αλλά ας αρκεστώ σ' αυτά. Το σχόλιο της κ. Λαμπρινού (εμβριθής μελετήτρια του έργου του Λιαντίνη, την οποία εκτιμώ πολύ, παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις μου/απορίες) στο άρθρο σας «Στη σκιά ενός επίγειου θεού», καθώς και οι πολύ εύστοχες κατά τη γνώμη μου παρατηρήσεις της κ. Αθανασούλη με καλύπτουν.
Έστειλα στο Aixmi.gr την παρακάτω απάντηση στο σχόλιο:
Αγαπητέ Στράτο, ζητώ συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση αλλά μόλις χθες ανακάλυψα την ύπαρξη αυτού του σχολίου! Απαντώ:
1. Δεν ζητώ επιείκεια. Αν οι χαρακτηρισμοί «απαράδεκτο» και «επιπόλαιο» είναι επιεικείς, γιατί δεν χρησιμοποιείτε τις λέξεις που εκφράζουν ακριβέστερα τις σκέψεις σας;
2. Με περιγράφετε περίπου ως «μετανοούσα Μαγδαληνή» σε ό,τι αφορά την προσέγγισή μου στον Δ. Λιαντίνη. Δεν έχω να μετανιώσω για τίποτα! Οι ενστάσεις μου παραμένουν, όπως και ο θαυμασμός μου για την ιδιοφυΐα του.
3. Πολλοί με κατηγορούν (κι εσείς ανάμεσά τους) ότι εξέφρασα άποψη για τον Λιαντίνη χωρίς να έχω μελετήσει το σύνολο του έργου του. Είναι σαν να επικρίνω κάποιον, π.χ., που έχει ενστάσεις για το μουσικό ύφος της δέκατης συμφωνίας του Μάλερ, με το αιτιολογικό ότι δεν γνωρίζει επαρκώς τις προηγούμενες εννέα! Σε ό,τι αφορά το φιλοσοφικό έργο του Λιαντίνη, διατύπωσα απόψεις μόνο για την «Γκέμμα», κρίνοντάς την ως αναγνώστης ενός αυτοδύναμου επιστημονικού συγγράμματος. Δεν θυμάμαι να διατύπωσα ποτέ κρίσεις για το σύνολο του επιστημονικού έργου του Λιαντίνη (πώς θα μπορούσα, άλλωστε;). Και, παρότι σχεδόν χλευάζετε το άρθρο μου στο «Βήμα», κάθε μου επιχείρημα εκεί συνοδευόταν από παραπομπές στο βιβλίο, με αποσπάσματα από την ίδια τη γραφή του Λιαντίνη.
Σε ό,τι αφορά την προσωπικότητά του, βασίστηκα σε βιογραφικά στοιχεία και επιστολές του που διάβασα σε βιβλία δηλωμένων θαυμαστών του, σε μαρτυρίες πρώην μαθητών του, σε εκτιμήσεις φίλων καθηγητών που τον γνώρισαν προσωπικά, καθώς και στην εντύπωση που προκάλεσε σ’ εμένα τον ίδιο η παρακολούθηση ορισμένων videos με διαλέξεις του.
4. Με κατηγορείτε για τη χρήση χαρακτηρισμών, και την ίδια στιγμή με χαρακτηρίζετε επίμονα και επαναληπτικά ως «επιπόλαιο»! Το σημειώνω ως μοναδικό αδύνατο σημείο της – κατά τα άλλα εξαιρετικής – γραφής σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου