Υπάρχουν δύο άνθρωποι τους οποίους κυριολεκτικά ζηλεύω για την σχολαστικότητά τους στη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Ο ένας είναι η γυναίκα μου, η Θάλια (με «γιώτα»). Ο άλλος είναι ο φίλος και συνάδελφος Χρήστος Β. Και οι δύο με έχουν διορθώσει κατά καιρούς, και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό. Ο Χρήστος, με ομολογουμένως κομψότερο τρόπο...
Κάποια φορά «τα άκουσα» από τη Θάλια για τη χρήση εκφράσεων όπως «στα πλαίσια» και «καταρχήν», αντί των αντίστοιχων «στο πλαίσιο» και «καταρχάς» (με την έννοια του αρχικού). Απευθύνθηκα τότε στον Χρήστο για μια δεύτερη γνώμη. Σε πρώτο χρόνο, δικαίωσε ευγενικά τη Θάλια. Δευτερολόγησε, εν τούτοις, με τρόπο που με παρηγόρησε:
«Όμως, φίλε μου, ας λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι το δόκιμον μίας λέξης ή ενός γραμματικού κανόνα καθορίζεται, εν τέλει, μέσα από την συνεπή χρήση τους σε βάθος χρόνου. Οι εκφράσεις που χρησιμοποιείς δεν είναι καθαρά δικές σου επιλογές, ακούγονται πολύ γενικότερα. Έτσι – πού ξέρεις; – ίσως κάποια μέρα καθιερωθούν ως απόλυτα ορθές!»
Θυμήθηκα το χαριτωμένο αυτό περιστατικό πριν λίγες μέρες, ακούγοντας τον διακεκριμένο καλλιτέχνη και επιφανή εκπρόσωπο της προοδευτικής διανόησης, Σταμάτη Κραουνάκη, να χρησιμοποιεί την λέξη «λούγκρες» για να χλευάσει όλους εκείνους που ασκούν κριτική στη συμπεριφορά ενός συγκεκριμένου κυβερνητικού στελέχους (η οποία συμπεριφορά δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος σημειώματος, και θα αντισταθώ – με κάποια δυσκολία, ομολογώ – στον πειρασμό να την σχολιάσω...).
Το ζήτημα που με απασχολεί είναι αυτή καθαυτήν η χρήση μίας έκφρασης που παραβιάζει κατάφωρα την λεγόμενη «πολιτική ορθότητα», αφού χρησιμοποιείται (συχνά μάλιστα, με τρόπο χυδαίο) ως απαξιωτική αναφορά σε μία ερωτική ιδιαιτερότητα. Ως εκ τούτου, εντάσσεται στις εκφράσεις εκείνες που χαρακτηρίζονται από τους πολιτικά ορθούς ως «ομοφοβικές».
Θα περίμενε κάποιος να σηκωθούν και οι πέτρες στην Αθήνα για να καυτηριάσουν αυτή την απρέπεια. Ή, αν όχι οι πέτρες, θα περιμέναμε, τουλάχιστον, ορυμαγδό κριτικής και καταδίκης εκ μέρους της Ιεράς Εξέτασης του Διαδικτύου, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της αν, π.χ., ξεφύγει από τον Μάρκο Σεφερλή κάποιο αθώο και καλοπροαίρετο «σεξιστικό» (sic) καλαμπούρι!
Όμως, το λεξικό της πολιτικής ορθότητας είναι, ως φαίνεται, δομημένο αλά καρτ. Δεν έχει τόση σημασία αν μία λέξη ή μία έκφραση υφίστανται κατάχρηση, όση το ποιος είναι εκείνος που τις καταχράται. Κάτι ανάλογο συνέβη με το τραγούδι «Greco Maskara»: Αν όντως το είχαν τραγουδήσει Ιταλοί, αυτό θα ήταν αιτία διπλωματικού επεισοδίου με την γειτονική χώρα. Ευτυχώς πρόλαβε και το είπε Έλληνας, καθιστώντας το, μάλιστα, ιδιαίτερα δημοφιλές στην εγχώρια δισκογραφία!
Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι, για χάρη ενός αμφιλεγόμενου (το λέω κομψά) πολιτικού ανδρός, ο κύριος Κραουνάκης άνοιξε μία τεράστια τρύπα στην πολιτική ορθότητα προσφέροντας de facto εξαγνισμό σε μία έκφραση με ομοφοβικό εννοιολογικό περιεχόμενο. Κλείνει, έτσι, το μάτι σε όσους (πολιτικά ορθούς ή μη) θα ήθελαν να την χρησιμοποιούν σε δημόσιο λόγο αλλά δεν το τόλμησαν ως τώρα, είτε για λόγους δεοντολογικής συμμόρφωσης με τους κανόνες, είτε από τον φόβο τής πάντα εν εγρηγόρσει ευρισκόμενης διαδικτυακής «αστυνομίας».
Και, όπως λέει κι ο φίλος μου ο Χρήστος, οι λέξεις καθίστανται δόκιμες μέσα από τη χρήση τους στην καθημερινή ομιλία. Ποιος ξέρει πόσες άλλες λέξεις θα είναι στη συνέχεια υποψήφιες να πάρουν πιστοποιητικό απαλλαγής από το απαγορευμένο λεξικό... Ίσως μια μέρα καταργηθεί στην πράξη κι αυτή η ίδια η πολιτική ορθότητα. Εξ άλλου, ως και ο Τιτανικός ακόμα από μία τρύπα που άνοιξε βυθίστηκε. Μόνο που το παγόβουνο δεν το έλεγαν Σταμάτη...
Aixmi.gr
