Σε ένα δημοκρατικό σύστημα δικαιοσύνης, κανένας δεν κηρύσσεται ένοχος αν δεν αποδειχθεί η ενοχή του. Στα ολοκληρωτικά συστήματα, όμως, το προς απόδειξη δεν είναι η ενοχή αλλά η αθωότητα. Το ίδιο, φαίνεται, πρεσβεύουν και κάποιες «δημοκρατικές» δυνάμεις στην Ελλάδα...
Το «τεκμήριο της αθωότητας» είναι μία από τις κατακτήσεις του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Σύμφωνα με αυτό, κάθε άνθρωπος που κατηγορείται για άδικες πράξεις θεωρείται αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Έτσι, είναι υποχρέωση της Πολιτείας να αποδείξει την ενοχή ενός κατηγορουμένου, όχι του κατηγορουμένου να αποδείξει την αθωότητά του. Και, μία απόδειξη ενοχής οφείλει να είναι απόλυτα τεκμηριωμένη. Δεν μπορεί να είναι ένα σύνολο από ενδείξεις που δεν οδηγούν σε βέβαιο συμπέρασμα. Ακόμα περισσότερο, η ενοχή δεν τεκμαίρεται από αναπόδεικτες καταγγελίες, όσο θόρυβο κι αν αυτές προκαλούν!
Η πιο πάνω αρχή υποχρεώνει το δικαστήριο να αποφανθεί υπέρ του κατηγορουμένου ακόμα και σε περίπτωση αμφιβολίας («in dubio pro reo»). Όσο έντονη, έτσι, κι αν είναι η υποψία για την ενοχή ενός δικαζόμενου, η καταδίκη του θα πρέπει πάντα να βασίζεται σε αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία.
Αυτή τη θεμελιώδη αρχή του δικαίου φαίνεται πως αγνοούν (ή περιφρονούν) οι σημερινοί εκπρόσωποι της λεγόμενης «ανανεωτικής(;) αριστεράς», οι οποίοι συχνά αυτοαναγορεύονται σε θεματοφύλακες των αρχών του Διαφωτισμού. Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε τηλεοπτικό κανάλι, ο επικεφαλής του πολιτικού αυτού χώρου ακούστηκε να ισχυρίζεται το εξής απίστευτο: Ο βασικός πολιτικός του αντίπαλος είναι «ένοχος» ακραία αντιθεσμικής συμπεριφοράς, με βάση κάποιες κατηγορίες (προς το παρόν αναπόδεικτες) που δημοσιεύθηκαν εις βάρος του από κομματικά στρατευμένους δημοσιογραφικούς κύκλους. Και θα παραμείνει ένοχος «έως ότου αποδείξει την αθωότητά του»!
Το – ιερό για κράτος δικαίου – τεκμήριο της αθωότητας, λοιπόν, παύει να ισχύει. Υποκαθίσταται από ένα ηθικά και πολιτικά διαστροφικό «τεκμήριο ενοχής», βάσει του οποίου κάθε ύποπτος θεωρείται εξ ορισμού ένοχος μέχρις ότου αυτός ο ίδιος (και όχι η Δικαιοσύνη) αποδείξει πως είναι αθώος!
Γνωρίζουμε, ασφαλώς, ότι το τερατώδες αυτό δόγμα δεν είναι καινούργιο. Το υιοθέτησαν στο παρελθόν «προσωπικότητες» όπως ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Έτσι, οδηγούμαστε σε δύο εξίσου θλιβερά ενδεχόμενα για τους πολιτικούς επιγόνους ιστορικών μορφών της Ανανεωτικής Αριστεράς:
Είτε βάλθηκαν συνειδητά να απογυμνώσουν την Αριστερά από όποιο δημοκρατικό ήθος τής είχε απομείνει μετά το εφιαλτικό καλοκαίρι τού '15 (*)...
Είτε, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, αποδεικνύουν καθημερινά την τραγική άγνοιά τους σε ό,τι αφορά τις στοιχειώδεις αρχές ενός φιλελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος.
Δεν ξέρω ποια από τις δύο εκδοχές είναι πιο επικίνδυνη για τη χώρα, τη στιγμή που κάποιοι φιλοδοξούν να την (ξανα)κυβερνήσουν...
(*) https://www.klik.gr/gr/el/brain-storm/kalokairi-2015-anamniseis-apo-enan-efialti/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου