Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Όσα (δεν) παίρνει μαζί ο χρόνος…

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ελαφρώς ετεροχρονισμένο σε σχέση με την τρέχουσα επικαιρότητα, και κάποιοι αναγνώστες ίσως το προσπεράσουν ως ανεπίκαιρο. Κάνοντας, εν τούτοις, κατάχρηση της φιλοξενίας του παρόντος ιστότοπου, παίρνω την πρωτοβουλία να το παρουσιάσω…

——————————————-

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να θέσει υπό την αίρεση του ελληνικού λαού, μέσω δημοψηφίσματος, την εθνική δανειακή συμφωνία έχει προκαλέσει, όπως είναι φυσικό, μεγάλη αναστάτωση και πολλές συζητήσεις, εντός και εκτός συνόρων.

Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να καταθέσουν μετά παρρησίας τις απόψεις τους υπέρ ή κατά της απόφασης αυτής, ας επιχειρήσουμε, με τρόπο κατά το δυνατόν επιγραμματικό, μια αποτίμηση των πολιτικών και κοινωνικών θέσεων ή δράσεων που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη:

1. Κυβέρνηση: Στάθηκε ανίκανη να ανταποκριθεί με υπευθυνότητα και πυγμή στον ίδιο της τον θεσμικό ρόλο. Ανεπίτρεπτες καθυστερήσεις στην εφαρμογή αποφάσεων τις οποίες είχε διεθνώς προσυπογράψει (καθιστώντας έτσι τη χώρα αναξιόπιστη), συνεχείς παλινωδίες και ατέλειωτες αναθεωρήσεις στην υλοποίηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων (οι οποίες στην αρχική τους εκδοχή δεν ήταν κοινωνικά τόσο απάνθρωπες όσο αυτές που καλούνται σήμερα να αποδεχθούν οι πολίτες), πολιτικά κακόγουστες εσωτερικές κομματικές αντινομίες, αδυναμία αντιμετώπισης οργανωμένων συμφερόντων στο εσωτερικό… Τώρα, μεταθέτει το βάρος της ευθύνης της αποτυχίας της στις πλάτες των πολιτών.

2. Αξιωματική Αντιπολίτευση: Μικρόψυχη και κοντόφθαλμη (διαχρονική παθογένεια, δυστυχώς, του πολιτικού μας συστήματος, ανεξαρτήτως συγκυριακών κομματικών συσχετισμών). Δεν στήριξε ουσιαστικά (ει μη μόνον περιστασιακά και προσχηματικά) καμία διεθνή προσπάθεια της χώρας, φοβούμενη προφανώς ότι μία διεθνής επιτυχία της Ελλάδας θα πιστωνόταν προσωπικά στον βασικό πολιτικό της αντίπαλο. Λοιδορεί την κυβέρνηση για την επιλογή της να θέσει υπό αίρεση μια συμφωνία την οποία η ίδια (η αντιπολίτευση) είχε φωτογραφίσει ως περίπου εθνική μειοδοσία!

3. Κοινοβουλευτική Αριστερά: Ήταν εκείνη που διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι οι αποφάσεις για κρίσιμα εθνικά ζητήματα ανήκουν στο λαό, όχι στην κυβέρνηση. Επομένως, δεν έχει κανένα λόγο να είναι δυσαρεστημένη με αυτή την εξέλιξη.

4. Συνδικάτα: Επί χρόνια γονατίζουν την εθνική οικονομία, ανθιστάμενα (ενίοτε με υπέρμετρη βιαιότητα) σε οποιαδήποτε απόπειρα εξορθολογισμού και εξυγίανσής της. Η αιχμή του δόρατος ενός μηχανισμού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα εκτός Ευρώπης. Προφανώς θεωρούν ότι, με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα διεκδικήσουν περισσότερα προνόμια για λογαριασμό των κοινωνικών ομάδων τις οποίες εκπροσωπούν.

5. Αγανακτισμένοι Πολίτες: Αφού η κατά τεκμήριο ανήμπορη κυβέρνηση τους πετάει το «μπαλάκι» της λήψης κρίσιμων εθνικών αποφάσεων, ιδού η ευκαιρία να «κυβερνήσουν»! Το ερώτημα είναι, ποιους θα βρουν να προπηλακίσουν, και εναντίον ποίων θα βιαιοπραγήσουν, την επόμενη μέρα…

6. Ευρωπαίοι Εταίροι: Θα πρέπει, επιτέλους, να διδαχθούν ότι ακόμα και τον ηττημένο τον αφήνεις να αποχωρήσει από το στάδιο με κάποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, ιδιαίτερα μάλιστα αν πρόκειται για έναν ολόκληρο λαό. Οι πρόσφατες κυνικές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών περί εκχώρησης «μέρους» της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, με στόχο, υποτίθεται, την αποθάρρυνση άλλων ευρωπαϊκών χωρών που θα ήθελαν να διεκδικήσουν παρόμοια οικονομική στήριξη, αποτελούν μνημείο πολιτικού ερασιτεχνισμού, αν δεν φανερώνουν κάτι βαθύτερο και προμελετημένο…

Το συμπέρασμα είναι ότι, στην ιστορία τού εν δυνάμει αυτοκαταστροφικού δημοψηφίσματος που ανακοινώθηκε, δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι. Ή μάλλον, σωστότερα, δεν υπάρχουν αθώοι!

——————————————-

Στο σημείο αυτό, αισθάνομαι την υποχρέωση να εξηγήσω στον αναγνώστη τη σκοπιμότητα υποβολής προς δημοσίευση ενός κειμένου που θα έπρεπε να είχε από καιρό πάρει το δρόμο για τον κάδο με τα «ληγμένα». Τι νόημα έχει, π.χ., να ανακυκλώνουμε συζητήσεις για το διαβόητο δημοψήφισμα, τη στιγμή που ακόμα κι αυτοί που το προκάλεσαν δείχνουν να έχουν ήδη προσανατολίσει αλλιώς την πυξίδα τους;

Ας δούμε, λοιπόν, την ιστορία αυτού του κειμένου:

Πρωινό 1ης Νοεμβρίου, 2011… Λίγες ώρες πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός τότε της χώρας, είχε αναγγείλει το μοιραίο, για το πολιτικό του μέλλον, δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ. Στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ελευθεροτυπίας» δημοσιεύεται ένα από τα πρώτα άρθρα γνώμης εκείνης της μέρας, γραμμένο κάπως βιαστικά τα ξημερώματα…

Καθώς το ξανακοιτούσα σήμερα, ύστερα από κάπου τέσσερα χρόνια που το ‘χα ξεχασμένο, μπήκα στον πειρασμό να στήσω μια φάρσα: να το (ξανα)στείλω για δημοσίευση με σημερινή ημερομηνία! Έτσι, για να δω αν μπορούμε να ζυγίσουμε τη χρονική απόσταση. Ή αν, τελικά, «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν». Το συμπέρασμα μάλλον αναμενόμενο…

Για την ιστορία, δείτε το πρωτότυπο κείμενο με τίτλο «Κανένας αθώος!»:

http://dialogoi.enet.gr/post/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BF%CF%82

Aixmi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου