Ξεκινώ με μια απαραίτητη δήλωση: Δεν ανήκω ιδεολογικά στον λεγόμενο «νεοφιλελεύθερο» χώρο. Αντιπαθώ τα μάλα τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ έχω στηλιτεύσει κατ’ επανάληψη και όσους δαιμονοποιούν συλλήβδην τους δημόσιους λειτουργούς. (Οι φαν του Θοδωρή Ζαρέτου εδώ στο «Βήμα» θα με επιβεβαιώσουν, έχοντας δαπανήσει αμύθητα ποσά εν μέσω κρίσης για την αγορά γιαουρτιών προς εκτόξευση εναντίον μου!)
Τούτων λεχθέντων προχωρώ στο παρασύνθημα, τονίζοντας εξαρχής ότι οι απόψεις που ακολουθούν είναι απολύτως προσωπικές... Δεκαετίες τώρα η αριστερίζουσα παραφιλολογία της (αείμνηστης) μεταπολιτευτικής περιόδου μιλάει για τα «δικαιώματα των εργαζομένων». Είτε για λόγους πολιτικού καιροσκοπισμού σε καθεστώς δικτατορίας του κρατισμού (το πιθανότερο), είτε κι από απλή ελαφράδα της πολιτικής σκέψης, αποφεύγει να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους: «τα δικαιώματα των κρατικοδίαιτων εργαζομένων»! Αξιοσημείωτη, άλλωστε, είναι η απουσία των όρων «δικαιώματα των ανέργων» και «δικαιώματα των μη-προνομιούχων του ιδιωτικού τομέα» από τα πολιτικά λεξικά της αριστεράς.
Είδαμε έτσι συντεχνιακές κινητοποιήσεις βολεμένων να βαφτίζονται «δημοκρατικοί λαϊκοί αγώνες», λες και η απεργία, π.χ., των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς γινόταν και για το δίκιο μιας γραμματέως ιδιωτικής εταιρείας ή μιας ταμία κάποιου σούπερ-μάρκετ, οι οποίες θα έπρεπε να πληρώσουν το δυσβάσταχτο γι’ αυτές κόμιστρο ενός ταξί –αν το εύρισκαν κι αυτό- προκειμένου να δώσουν παρουσία στο χώρο εργασίας τους ώστε να μη βρεθούν στο δρόμο. (Ξέρετε, οι εργοδότες δεν δείχνουν ιδιαίτερα κατανοητικοί κι ευαίσθητοι σε δικαιολογίες του τύπου «δεν υπήρχαν συγκοινωνίες»!)
Με κίνδυνο τώρα οι εναντίον μου εκτοξεύσεις γαλακτοκομικών προϊόντων να προέρχονται από τους φαν του Αλέξη, προχωρώ στην ακόλουθη δημόσια τοποθέτηση που θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως πρόταση προς την πολιτεία: Το μόνο δικαίωμα που έχει κάποιος που πληρώνεται από το υστέρημα του ελληνικού λαού για να του προσφέρει υπηρεσίες, είναι να παραιτηθεί από τη θέση του, αποδεσμεύοντάς την για κάποιον άλλον εργαζόμενο που θα την βρει πιο ελκυστική.
Το με χρόνια συνευθύνη του κρατικού συνδικαλισμού κατεστραμμένο ελληνικό κράτος, τόσα μπορεί να δώσει, τόσα δίνει. Στο πλαίσιο άσκησης των συνταγματικών δικαιωμάτων του, ο εργαζόμενος είναι απόλυτα ελεύθερος να επιλέξει να μην εργάζεται στον δημόσιο τομέα και να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στον ιδιωτικό. Ως εκ τούτου, ουδεμία άρνηση προσφοράς εργασίας εκ μέρους δημόσιων λειτουργών νομιμοποιείται για καθαρά οικονομικούς λόγους, παρά μόνο για λόγους που αφορούν την ασφάλεια, την υγεία και την αξιοπρεπή μεταχείρισή τους στους χώρους εργασίας. Παραβίαση της παραπάνω συνθήκης θα πρέπει αυτόματα να οδηγεί σε απόλυση.
Λυπάμαι αν γίνομαι δυσάρεστος σε μια δράκα καλοβολεμένων με εξουσίες δικτατόρων, σκέφτομαι όμως πολύ περισσότερο τους μη-προνομιούχους που υποφέρουν εξαιτίας των στυγνών εκβιαστικών παιγνίων τους! Και, απευθυνόμενος προς το ιερατείο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που χρησιμοποιεί (τι πρωτότυπο!) τον κρατικό συνδικαλισμό ως πέμπτη φάλαγγα για την κατάληψη της εξουσίας, τους κρούω τον αυτονόητο κώδωνα: Αν και όταν με το καλό έρθετε, θα τα βρείτε μπροστά σας!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Τούτων λεχθέντων προχωρώ στο παρασύνθημα, τονίζοντας εξαρχής ότι οι απόψεις που ακολουθούν είναι απολύτως προσωπικές... Δεκαετίες τώρα η αριστερίζουσα παραφιλολογία της (αείμνηστης) μεταπολιτευτικής περιόδου μιλάει για τα «δικαιώματα των εργαζομένων». Είτε για λόγους πολιτικού καιροσκοπισμού σε καθεστώς δικτατορίας του κρατισμού (το πιθανότερο), είτε κι από απλή ελαφράδα της πολιτικής σκέψης, αποφεύγει να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους: «τα δικαιώματα των κρατικοδίαιτων εργαζομένων»! Αξιοσημείωτη, άλλωστε, είναι η απουσία των όρων «δικαιώματα των ανέργων» και «δικαιώματα των μη-προνομιούχων του ιδιωτικού τομέα» από τα πολιτικά λεξικά της αριστεράς.
Είδαμε έτσι συντεχνιακές κινητοποιήσεις βολεμένων να βαφτίζονται «δημοκρατικοί λαϊκοί αγώνες», λες και η απεργία, π.χ., των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς γινόταν και για το δίκιο μιας γραμματέως ιδιωτικής εταιρείας ή μιας ταμία κάποιου σούπερ-μάρκετ, οι οποίες θα έπρεπε να πληρώσουν το δυσβάσταχτο γι’ αυτές κόμιστρο ενός ταξί –αν το εύρισκαν κι αυτό- προκειμένου να δώσουν παρουσία στο χώρο εργασίας τους ώστε να μη βρεθούν στο δρόμο. (Ξέρετε, οι εργοδότες δεν δείχνουν ιδιαίτερα κατανοητικοί κι ευαίσθητοι σε δικαιολογίες του τύπου «δεν υπήρχαν συγκοινωνίες»!)
Με κίνδυνο τώρα οι εναντίον μου εκτοξεύσεις γαλακτοκομικών προϊόντων να προέρχονται από τους φαν του Αλέξη, προχωρώ στην ακόλουθη δημόσια τοποθέτηση που θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως πρόταση προς την πολιτεία: Το μόνο δικαίωμα που έχει κάποιος που πληρώνεται από το υστέρημα του ελληνικού λαού για να του προσφέρει υπηρεσίες, είναι να παραιτηθεί από τη θέση του, αποδεσμεύοντάς την για κάποιον άλλον εργαζόμενο που θα την βρει πιο ελκυστική.
Το με χρόνια συνευθύνη του κρατικού συνδικαλισμού κατεστραμμένο ελληνικό κράτος, τόσα μπορεί να δώσει, τόσα δίνει. Στο πλαίσιο άσκησης των συνταγματικών δικαιωμάτων του, ο εργαζόμενος είναι απόλυτα ελεύθερος να επιλέξει να μην εργάζεται στον δημόσιο τομέα και να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στον ιδιωτικό. Ως εκ τούτου, ουδεμία άρνηση προσφοράς εργασίας εκ μέρους δημόσιων λειτουργών νομιμοποιείται για καθαρά οικονομικούς λόγους, παρά μόνο για λόγους που αφορούν την ασφάλεια, την υγεία και την αξιοπρεπή μεταχείρισή τους στους χώρους εργασίας. Παραβίαση της παραπάνω συνθήκης θα πρέπει αυτόματα να οδηγεί σε απόλυση.
Λυπάμαι αν γίνομαι δυσάρεστος σε μια δράκα καλοβολεμένων με εξουσίες δικτατόρων, σκέφτομαι όμως πολύ περισσότερο τους μη-προνομιούχους που υποφέρουν εξαιτίας των στυγνών εκβιαστικών παιγνίων τους! Και, απευθυνόμενος προς το ιερατείο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που χρησιμοποιεί (τι πρωτότυπο!) τον κρατικό συνδικαλισμό ως πέμπτη φάλαγγα για την κατάληψη της εξουσίας, τους κρούω τον αυτονόητο κώδωνα: Αν και όταν με το καλό έρθετε, θα τα βρείτε μπροστά σας!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου