Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Το άσυλο των ζώων: Μια προσωπική ιστορία


Το παρόν άρθρο έχει χαρακτήρα προσωπικής εξομολόγησης. Αυτό, από μόνο του, θα το έκανε ελάχιστα ενδιαφέρον. Ίσως αποκτά, όμως, κάποια οικουμενικότερη σημασία στα πλαίσια της εθνικής συγκυρίας των ημερών...

Οκτώβρης 28 σήμερα, ημέρα εθνικής γιορτής. Στην τηλεόραση μεταδίδεται μια παρέλαση που δεν θ’ αρχίσει ποτέ. Τη θλιμμένη φωνή του εκφωνητή συνοδεύουν μουσικές που κάποτε ηχούσαν ηρωικές, διθυραμβικές. Στο ντεκόρ τα απαραίτητα σημαιάκια που θαρρείς κινούνται μηχανικά, σαν από συνήθεια... Όμως, τίποτα δεν πονάει περισσότερο από το άκουσμα της μουσικής. Ένα άκουσμα τραγικά ειρωνικό, που μου φέρνει πίσω μνήμες αλλοτινών καιρών...

Όσοι δεν έτυχε να έχουν ζώο στο σπίτι, δεν θα γνωρίζουν πως ο πόνος της απώλειάς του είναι συγκρίσιμος με τον πόνο για το χαμό αγαπημένου προσώπου. Ήταν πριν λίγες μέρες που είχα χάσει ξαφνικά το σκύλο μου. Σε μια ξένη χώρα και σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή, έψαχνα τρόπους να ξεπεράσω την απώλεια. Τότε, ένας φίλος μού πέταξε την ιδέα: "Τι θα ‘λεγες για έναν καινούργιο σκύλο;" Η ιδέα έμοιαζε σωστική! Μετά από σειρά ανεπιτυχών αναζητήσεων σε σπίτια της πόλης, επόμενος σταθμός ήταν το "Animal Shelter", το άσυλο των ζώων της περιοχής. Ένα τεράστιο, καταθλιπτικό κτίριο που πρόσφερε προσωρινή φιλοξενία σε ζώα που στη χώρα μας απλά θα κυκλοφορούσαν αδέσποτα. Αν κάποιο ζώο αποδείχνονταν άρρωστο, ή αν δεν βρισκόταν κανείς να το υιοθετήσει, θα έπρεπε να αδειάσει το κελί του ώστε να δοκιμάσει την τύχη του κάποιο άλλο. Και η "τύχη" του ζώου αυτού ήταν στη συνέχεια απόλυτα προδιαγεγραμμένη ("put to sleep" ήταν η κομψή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι...).

Αν δεν έτυχε ποτέ να βρεθείτε σε τέτοια ιδρύματα, δεν γνωρίζετε μια πολύ διαπεραστική έκφανση της έννοιας της τραγικότητας. Η ξαφνική παρουσία σου στο διάδρομο ανάβει στα ζώα μια σπίθα ελπίδας για τη σωτηρία τους. Κρεμιούνται στα κάγκελα και, με έκφραση έκδηλης αγωνίας, κυριολεκτικά σε εκλιπαρούν να τα ελευθερώσεις απ' το κελί τους, γλιτώνοντάς τα απ' το σκοτεινό πεπρωμένο τους το οποίο προαισθάνονται... Τραγική ειρωνεία η απαλή, ευχάριστη μουσική που ακουγόταν απ' τα μεγάφωνα. "Για να ηρεμούν τα ζώα", μου εξήγησε ο φύλακας!

Σε ένα κελί, μια μεγαλόσωμη σκύλα με τα νεογέννητα κουτάβια της. Το βλέμμα της ξεψυχισμένο, μίζερο, σαν ήδη να δήλωνε παραίτηση και συνθηκολόγηση με τη μοίρα... Σε ένα άλλο κελί, ένα μαλλιαρό άσπρο θηλυκό κανίς. "Μάλλον άρρωστη", είπε μελαγχολικά ο φύλακας καθώς άνοιγε το κελί να βάλει νερό. Και σε μια στιγμή, σαν τους απελπισμένους του Άουσβιτς που καβαλούσαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα για να "γλιτώσουν" απ' τους θαλάμους των αερίων, μαζεύοντας όση δύναμη της είχε απομείνει, η σκυλίτσα πετάχτηκε έξω απ' το κελί της τρέχοντας άναρχα στους υποφωτισμένους διαδρόμους του άσυλου. Χρειάστηκαν οι συντονισμένες προσπάθειες δύο-τριών φυλάκων για να επαναφέρουν στο κελί της μια μελλοθάνατη που το μόνο γνωστό "έγκλημά" της ήταν ότι υπήρξε...

Η τραγικά ειρωνική μουσική απ’ τα χαρούμενα, διθυραμβικά εμβατήρια των μεγαφώνων μού έφερε σήμερα στο νου την ευχάριστη, απαλή, εξίσου ειρωνική μουσική στην αίθουσα των μελλοθανάτων του Αμερικάνικου animal shelter. Μόνο που οι σημερινοί μελλοθάνατοι είναι καταδικασμένοι σε ένα θάνατο αργό, βασανιστικό. Είναι οι στρατιές των ανέργων που ολοένα αυξάνουν... Είναι τα παιδιά που θα μεγαλώσουν δίχως όραμα για το αύριο... Είναι οι πολίτες μιας χώρας, που θα πρέπει να μάθουν στο εξής να γιορτάζουν σαν επέτειο ταπείνωσης μια άλλοτε επέτειο νίκης, μιας ταπείνωσης από τους ίδιους εκείνους που κάποτε ήταν οι ηττημένοι...

Μας είπε ψέματα, άραγε, η Ιστορία; Ή μήπως εμείς την διαψεύσαμε; Την απάντηση, φοβάμαι, δεν θα μας την δώσει κανείς: θα πρέπει να τη βρούμε μόνοι μας!

ΥΓ: Δυστυχώς, δεν βρήκα κάποιο υγιές ζώο να πάρω απ’ το άσυλο. Πήρα, τελικά, ένα κουταβάκι Cocker Spaniel από ένα καλό σπίτι της πόλης. Την ονόμασα Lady. Ξέρετε, σαν εκείνη που τα έμπλεξε με τον Αλήτη στο καρτούν του Ντίσνεϊ!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου