Η γιαγιά μου είχε μια διαστροφή: ηδονιζόταν να φαντασιώνει πως δεν ήταν καλά στην υγεία της (τελικά, όπως λένε, τους «έθαψε» όλους!). Και μάλιστα, απαιτούσε κι απ’ τους άλλους να σέβονται αυτό της το βίτσιο: αλλοίμονο σ’ αυτόν που θα της έλεγε πως την εύρισκε μια χαρά! Ακόμα κι αν ήταν ο ίδιος ο γιατρός της!
Έτσι, ερχόταν συχνά στην Αθήνα «για εξετάσεις». Και σαν να μην έφτανε αυτό, απαιτούσε να παίρνει κι εμένα μαζί της στους γιατρούς, γιατί «το παιδί σαν να μου φαίνεται χλωμό»! Και οι γιατροί, για να γλιτώσουν από τη γκρίνια της, τρυπούσαν πάντα «το παιδί» με κάτι τεράστιες σύριγγες... Ακόμα θυμάμαι τον τρόμο μου σαν έβλεπα τη γιαγιά στο κατώφλι του σπιτιού μας όταν ερχόταν να μας επισκεφθεί απ’ το χωριό!
Η γιαγιά δεν υπάρχει πια, το ρόλο του τρομοκράτη όμως έχει στις ταραγμένες μέρες μας επάξια αναλάβει ο... Παππούς! Και δεν εννοώ τον εξ αίματος συγγενή μου -αυτόν τον «έστειλε» νωρίς η γιαγιά!- αλλά τον Γεώργιο, τον έγκριτο οικονομικό αναλυτή του τηλεοπτικού σταθμού MEGA. Κάθε εμφάνισή του στο «γυαλί» μου προκαλεί το ίδιο δυσάρεστο συναίσθημα που είχα κάποτε όταν έβλεπα έξω απ’ την πόρτα μας την κυρία με τον κότσο στα μαλλιά και το αυστηρό, σχεδόν αγέλαστο ύφος. Όπως αγέλαστος είναι πάντα κι ο Γιώργος. Έτσι όπως ταιριάζει σε κάθε ευσυνείδητο υπάλληλο γραφείου κηδειών τη στιγμή που κατεβάζουν το μακαρίτη! Με μια βασική διαφορά: ο κατά τα άλλα συμπαθής δημοσιογράφος προαναγγέλλει θανάτους, δεν εξυπηρετεί απλά καταστάσεις που απορρέουν απ’ αυτούς. Και το κάνει δίνοντας την αίσθηση μιας σαδιστικής απόλαυσης της ψυχολογική εξουσίας του τρόμου που -ελέω media- έχει καθημερινά τη δυνατότητα να μας ασκεί!
Όσο κι αν η οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι τραγική (αυτό δα το γνωρίζουν και οι πέτρες!), υπάρχουν κάπου-κάπου και καλά νέα. Απ’ αυτά που δίνουν πολύτιμες ανάσες οξυγόνου για να μπορέσει κανείς να συνεχίσει να ελπίζει, να συνεχίσει να ζει και ν’ αγωνίζεται, να πιστεύει πως ακόμα υπάρχει «αύριο»... Για τον κ. οικονομικό αναλυτή, όμως, το οξυγόνο μάλλον αποτελεί βλαπτική ουσία! Προσέξτε πώς κάθε καλή είδηση νοθεύεται κατά κανόνα με μια επιπρόσθετη αρνητική διάσταση, στη λογική τού «ναι μεν, αλλά...». Σαν να ’χει βάλει στοίχημα να μη μας αφήσει ποτέ να κάνουμε δειλά-δειλά λίγες θετικές σκέψεις, να νιώσουμε, βρε αδερφέ, λίγη ελπίδα, να βγάλουμε για μια στιγμή το κεφάλι έξω απ’ το βαρέλι για ν’ ανασάνουμε, να διώξουμε για λίγο από πάνω μας το μαύρο πέπλο της εθνικής κατάθλιψης που μας έχει εδώ και μήνες στερήσει τον ήλιο...
Το γνωρίζουν καλά οι κύριοι των media, ότι ο τρόμος πουλάει. Γι’ αυτό και τόσο επιδέξια τον εμπορεύονται. Και ουδείς, δυστυχώς, μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό, αφού μας πουλάνε αυτό ακριβώς που είμαστε πρόθυμοι ν’ αγοράσουμε! Σκεφτείτε -λέμε τώρα- ένα δελτίο ειδήσεων όπου φωτίζονται και προβάλλονται μόνο οι θετικές διαστάσεις της επικαιρότητας (ναι, πάντα υπάρχουν τέτοιες, ακόμα και στα δύσκολα!), δίνοντάς μας το ελπιδοφόρο μήνυμα πως κάπως θα τα καταφέρουμε... Ένα δελτίο που αποκλείει απ’ τα παράθυρά του ανθρώπους που μεταφέρουν νοσηρό θυμό φωνασκώντας σε κακόγουστη αντίστιξη ο ένας πάνω στον άλλο... Ένα δελτίο που αποθαρρύνει την ξύλινη συνθηματολογία προς όφελος της ψύχραιμης ανταλλαγής ώριμων επιχειρημάτων... Με άλλα λόγια, ένα δελτίο καταδικασμένο σε εμπορική αποτυχία! Γιατί το κοινό που «αγοράζει», δηλαδή εμείς, ζητάει αίμα. Ζητάει οργή και ξέσκισμα, διψάει για κακά μαντάτα. Γιατί μόνο τέτοια μαντάτα είναι πια «αξιόπιστα», αφού έτσι κατάφεραν να μας πείσουν οι έμποροι του τηλε-τρόμου. Κι εμείς, σαν τοξικομανείς του θυμού και του φόβου, περιμένουμε ανυπόμονα να πάει 2 το μεσημέρι ή 8 το βράδυ για να πάρουμε, επιτέλους, τη δόση μας...!
Δεν διατηρώ καλές μνήμες απ’ τη γιαγιά. Γιατί με έμαθε από πολύ νωρίς να βιώνω δυσάρεστα συναισθήματα, θεωρώντας προφανώς πως η χαρά είναι ασύμβατη με την ηθική της θρησκείας που με μεγάλο φανατισμό σ’ όλη της τη ζωή ακολούθησε. Η σημερινή «θρησκεία» ονομάζεται παγκόσμια οικονομική τάξη. Και οι σύγχρονοι «παππούδες» που την υπηρετούν φροντίζουν να μας κρατούν σε κατάσταση μόνιμης κατάθλιψης, αφού αυτό είναι το μόνο ανθρώπινο συναίσθημα που το σύστημα αυτό επιτρέπει. Γιατί τον αισιόδοξο άνθρωπο, αυτόν που πιστεύει κι ελπίζει κι αγωνίζεται, είναι πιο δύσκολο να τον ελέγξεις. Αυτόν μπορείς μόνο να τον εξαλείψεις!
Όμως, όπως είπαμε πιο πάνω, η ελεύθερη αγορά, δομημένη στη λογική προσφοράς και ζήτησης, μας πλασάρει ακριβώς αυτά που είμαστε διατεθειμένοι ν’ αγοράσουμε. Και, για να παραφράσω την ωραία ξανθιά Λουλού, πριν αγανακτήσω με τα media θα πρέπει ν’ αγανακτήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί αυτός είναι που κάθε μέρα την ίδια ώρα πατάει το ίδιο κουμπί της ίδιας f**king ηλεκτρικής συσκευής! Σαν τον ακροφοβικό που νιώθει την ακατανίκητη έλξη του κενού (για να θυμηθούμε και τον Κούντερα)...
ΥΓ: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω τίποτα εναντίον οποιουδήποτε συγκεκριμένου δημοσιογράφου! Διάλεξα κάποιον εντελώς αντιπροσωπευτικά, ίσως επειδή το κατηφές κι αγέλαστο ύφος του με ενοχλεί κάπως περισσότερο απ’ αυτό των υπολοίπων επαγγελματιών νεκροθαφτών της ακριβοθώρητης πια εθνικής μας αισιοδοξίας. Ίσως πάλι και να μη φταίει ο ίδιος, αφού το ύφος του αυτό είναι απόλυτα εναρμονισμένο με το γενικότερο κλίμα τρομοκατήφειας που επικρατεί στα δελτία ειδήσεων του «μεγάλου καναλιού». Κι αυτό το κλίμα θα διώξει σιγά-σιγά απ’ το κανάλι ακόμα και τους πιο σταθερούς και μόνιμους τηλεθεατές του, αυτούς τουλάχιστον που επιθυμούν να περισώσουν ό,τι περισσεύει απ’ την πολύτιμη ψυχική τους ισορροπία. Μεταξύ αυτών κι ο ειλικρινώς υμέτερος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου