Απαξίωση των δημόσιων λειτουργών: μία συνήθεια που έγινε λατρεία!

Οι διαχρονικές παθογένειες του δημόσιου τομέα είναι γνωστές (η τραγωδία στα Τέμπη είναι μια σχετικά πρόσφατη συνέπειά τους). Δεν δικαιολογούν, όμως, την συλλήβδην δαιμονοποίηση των δημόσιων λειτουργών της χώρας!

Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Σε πρωινή εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, ο γνωστός παρουσιαστής Άρης Πορτοσάλτε αναφέρθηκε στους «αληθινούς μαχητές» και τους «ήρωες της καθημερινότητας», σπεύδοντας να διευκρινίσει εμφατικά ότι οι χαρακτηρισμοί αφορούσαν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα (και όχι τους δημόσιους λειτουργούς, συμπληρώνω εγώ). Ήταν, οφείλω να ομολογήσω, η πιο ήπια εκδήλωση ενός κάθετου - σχεδόν μανιχαϊκού - διαχωρισμού των εργαζομένων, ο οποίος ευδοκιμεί διαχρονικά σε αυτή τη χώρα. Ένας διαχωρισμός που κορυφώθηκε στον κοινωνικό και πολιτικό λόγο τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης και ως σήμερα καλά κρατεί...

Σύμφωνα με δημοφιλές αφήγημα θιασωτών του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού, ο δημόσιος τομέας είναι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του επιζήμιος για τη χώρα, ενώ ο μόνος τομέας που αληθινά προάγει τα εθνικά συμφέροντα και στον οποίο απασχολείται το σύνολο, σχεδόν, των «αληθινά εργαζόμενων», είναι ο ιδιωτικός. («Αν ήταν στο χέρι μου, τα πάντα θα ήταν ιδιωτικά», έχει πει ο έγκριτος δημοσιογράφος στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω.) Όσο για τους δημόσιους λειτουργούς, αυτοί, κατά το αφήγημα, είναι στο σύνολό τους «τεμπέληδες», «άχρηστοι», «κηφήνες» και «διεφθαρμένοι»!

Την περίοδο της οικονομικής κρίσης οι δημόσιοι λειτουργοί αποτέλεσαν ιδανικούς αποδιοπομπαίους τράγους στο πλαίσιο της απόδοσης ευθυνών για τη χρεοκοπία. Το σχετικό επιχείρημα ήταν τόσο σαθρό όσο το να κατηγορεί κάποιος τους ναύτες του Τιτανικού για το ναυάγιο που προκάλεσε η στραβοτιμονιά του πρώτου αξιωματικού Μέρντοκ και ο υπέρμετρος εφησυχασμός του πλοιάρχου Σμιθ! Όμως, στη χώρα που βασιλεύει ο ανορθολογισμός, τα πιο σαθρά επιχειρήματα είναι συνήθως και τα πιο πειστικά...

Τον Ιούλιο του 2012, μεσούσης της κρίσης και με αφορμή ένα άρθρο υποψήφιας διδάκτορος πολιτικών επιστημών, το οποίο δαιμονοποιούσε οριζόντια τον δημόσιο τομέα (τι πρωτότυπη ιδέα!), είχα δημοσιεύσει ως απάντηση ένα κείμενο στη στήλη μου στο «ΒΗΜΑ». Το παραθέτω ολόκληρο πιο κάτω, αφού δεν είναι πλέον ευρέσιμο στο αρχείο της εφημερίδας.

--------------------------------

Αν ήθελα να δώσω έναν σκοτεινό (και, σε κάθε περίπτωση, όχι καλοπροαίρετο) ορισμό της πολιτικής, θα έλεγα πως είναι η τέχνη της διαχείρισης του δημόσιου ψεύδους. Συν τοις άλλοις, ένας τέτοιος ορισμός διαχωρίζει την πολιτική από την επιστήμη, η οποία εξ ορισμού αναζητά την αλήθεια μέσα από τους αυστηρούς κανόνες της αποδεικτικής διαδικασίας. Το πρόβλημα για την επιστήμη αρχίζει τη στιγμή που αυτή διολισθαίνει - έστω ασυνείδητα - στις λογικές και τις πρακτικές της πολιτικής...

Στις 7-9-2011, μία αμετροεπής και αψυχολόγητη δήλωση του τότε Υπουργού Υγείας Α. Λοβέρδου στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, σηματοδότησε μια ολομέτωπη επίθεση κατά του συνόλου των δημόσιων λειτουργών της χώρας:

«Το 1 εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα 10 εκατομμύρια με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο.»

Όσο και αν θα ήθελα να αποφύγω την δίκη προθέσεων, δεν μπορώ να μην διακρίνω πολιτικό δόλο στη δήλωση του υπουργού. Ήταν η εποχή που η τότε κυβέρνηση θα έπρεπε να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για επερχόμενες δραματικές αλλαγές στον δημόσιο τομέα, που μόνο αναίμακτες δεν επρόκειτο να είναι. Και, ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να θυσιάσεις κάποιους χωρίς να συναντήσεις κοινωνικές αντιδράσεις, είναι να φροντίσεις πρώτα με κάποιον τρόπο να τους δαιμονοποιήσεις. Η μέθοδος είναι παλιά και αποτελεσματική: την είχαν ήδη δοκιμάσει οι Ναζί πριν ξεκινήσουν το Ολοκαύτωμα!

Αυτό που επακολούθησε μετά την άστοχη πολιτική δήλωση ήταν ένας ανηλεής κοινωνικός κανιβαλισμός εις βάρος όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων στο Δημόσιο. Οχετοί ύβρεων εναντίον τους κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, ενώ ένα ρεύμα χαιρεκακίας άρχισε να απλώνεται μόλις έγινε γνωστή η επικείμενη κατάργηση κρατικών θέσεων εργασίας και η διαφαινόμενη εξώθηση πολλών ανθρώπων στην ανεργία. Το «κόλπο γκρόσο» της εξουσίας πέτυχε απόλυτα: πατώντας στις αδιαμφισβήτητες παθογένειες του δημόσιου τομέα (για τις οποίες, εν τούτοις, κυρίως υπεύθυνη ήταν η ίδια η εποπτεύουσα εξουσία) κατάφερε να στρέψει την οργή και το ανάθεμα της κοινωνίας στην κατεύθυνση μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, στην οποία αποδόθηκε η αποκλειστική ευθύνη για την οικονομική (αν όχι και την εν γένει αξιακή) κατάρρευση της χώρας...

Όσο και αν για κάποιους η δήλωση του κ. Λοβέρδου υπήρξε εξοργιστική, ήταν απόλυτα μέσα στο πλαίσιο του αναμενομένου σε ό,τι αφορά την ηθική και τις πρακτικές της πολιτικής. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν ότι την ίδια εμπαθή, μονόπλευρη, ισοπεδωτική, καθολικά και αδιάκριτα αφοριστική λογική θα συναντούσαμε σε ένα επιστημονικό κείμενο! Αναφέρομαι στο άρθρο «Δημόσιο και έλλειμμα δημοκρατίας» της Ελένης Τ., υποψήφιας διδάκτορος Πολιτικών Επιστημών, το οποίο διαβάσαμε πρόσφατα (σ.σ: Ιούλιος 2012) στο «ΒΗΜΑ».

Κεντρική ιδέα του άρθρου ήταν ότι ο δυσλειτουργικός χαρακτήρας του ελληνικού Δημοσίου δεν είναι πρωτίστως ζήτημα οικονομίας για τη χώρα, αλλά πρόβλημα που αφορά την ακεραιότητα αυτού τούτου του δημοκρατικού πολιτεύματός της. Με απλά λόγια, ο δημόσιος τομέας προκαλεί «ελλείμματα δημοκρατίας» που είναι πολύ σημαντικότερα από τα δημοσιονομικά ελλείμματα που επιφέρει στην οικονομία!

Δεν έχω χώρο να αναλύσω λέξη προς λέξη το άρθρο, έτσι θα περιοριστώ σε λίγες μόνο επιμέρους παρατηρήσεις:

1. Το «δια ταύτα» του άρθρου δεν είναι ξεκάθαρο. Τι ακριβώς προτείνεται; Η ολική κατάργηση του «διεφθαρμένου» (κατά την αρθρογράφο) δημόσιου τομέα; Ή (πράγμα λογικότερο) η θεραπεία των χρονιζουσών παθογενειών του; Και, πώς θα επιτευχθεί αυτή η θεραπεία; Με άρση, π.χ., της μονιμότητας; Αυτό δεν θα έχει, άραγε, ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της σχέσης υποτέλειας εκλογέων - κυβερνήσεων (αφού κάθε νέα κυβέρνηση θα μπορεί να απολύει και να επαναδιορίζει), άρα και τη διεύρυνση του «ελλείμματος δημοκρατίας»;

2. Από ποια στοιχεία προσωπικής έρευνας της αρθρογράφου προκύπτει ότι ο δημόσιος τομέας (μη αμφισβητουμένων, ασφαλώς, των παθογενειών του) είναι στο σύνολό του «διεφθαρμένος», όπως η πολιτική επιστήμων παρεμφαίνει σε όλη την έκταση του άρθρου της; Επίσης, από πού προκύπτει ότι η «βαρβαρότητα» (όπως αναφέρει) αποτελεί ιδιότητα της πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων; Θεωρεί η υποψήφια διδάκτωρ ότι τέτοιες αναπόδεικτες απλουστευτικές γενικεύσεις, ποτισμένες με φανερή δόση εμπάθειας και προκατάληψης, αποτελούν δείγμα σοβαρής επιστημονικής προσέγγισης σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα;

3. Αυτό που ίσως δεν κατανοεί η αρθρογράφος είναι ότι ο δημόσιος τομέας δεν είναι ένα απομονωμένο στεγανό της Δημοκρατίας, της οποίας την «ποιότητα» απειλεί, αλλά ισχύει μάλλον το αντίστροφο: οι αδυναμίες στη διαχείριση του πολιτεύματος από τους εκάστοτε φορείς εξουσίας βλάπτουν το Δημόσιο, όπως εξίσου βλάπτουν και κάθε άλλη πτυχή της κοινωνικής ζωής του τόπου (ρίξτε μια ματιά, π.χ., στην παραοικονομία - εκλεκτό τέκνο του ιδιωτικού, κυρίως, τομέα - την οποία καμία κυβέρνηση ως τώρα δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει αποφασιστικά).

Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσω απόλυτα με το άρθρο: Οι δικτατορικές μέθοδοι των πανίσχυρων συνδικάτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα συνιστούν πράγματι απειλή για την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Γιατί, θύμα των πρακτικών τους καθίσταται το σύνολο της κοινωνίας - «καλοί» και «κακοί», ανεξάρτητα από το αν ανήκουν σε αυτούς που συμπαθεί ή σε εκείνους που μέμφεται η αρθρογράφος!

(ΤΟ ΒΗΜΑ, Ιούλιος 2012)

Αντιμετωπίζοντας την απόρριψη

Θα πρέπει να αποφύγουμε την παγίδα της αυτοαξιολόγησης με κριτήριο την αποδοχή ή την απόρριψη από τους άλλους. Κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάθε είδους επαφή, από τα social media ως τις ερωτικές σχέσεις...

Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Το πρωί, από συνήθεια ή από ένστικτο, ρίχνουμε μια ματιά στον καθρέφτη. Ίσως ελπίζοντας ότι θα αρέσουμε στον εαυτό μας λίγο περισσότερο από ό,τι την προηγούμενη μέρα, ή ίσως από φόβο ότι θα του αρέσουμε λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση - και με την προϋπόθεση ότι ο καθρέφτης δεν είναι παραμορφωτικός - το γεωμετρικό είδωλο του εαυτού μας που βλέπουμε, αρεστό ή όχι, αντανακλά πιστά μια πραγματικότητα. Είναι μία εικόνα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Κι εδώ εξαντλείται ο κατάλογος των αντικειμενικών κατόπτρων της καθημερινότητάς μας. Γιατί, όλοι οι υπόλοιποι "καθρέφτες" της ζωής μας είναι παραμορφωτικοί. Αφού, το είδωλο του εαυτού μας που μας επιστρέφουν περνά μέσα από υποκειμενικά ανθρώπινα φίλτρα. Είτε πρόκειται για τους λίγους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται κοντά μας, είτε, ευρύτερα, για το υποσύνολο της κοινωνίας με το οποίο συσχετιζόμαστε.

Είχαμε γράψει παλιότερα [1] για τον κίνδυνο ψυχολογικής εξάρτησης από τις "επιδοκιμασίες" (τα περίφημα "Like") στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:

Το σύστημα των "επιδοκιμασιών" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανθρώπινη ψυχολογία, αν κάποιος κάνει το λάθος να συνδέσει το αίσθημα της αυταξίας με τις ανταποκρίσεις των χρηστών στις αναρτήσεις του. Πολλοί χρήστες του Facebook βιώνουν αισθήματα αυτοαμφισβήτησης ή και απόρριψης από τον διαδικτυακό κοινωνικό τους χώρο, όταν μειώνεται (για τους όποιους λόγους) η συχνότητα των εισπραττόμενων τεκμηρίων επιδοκιμασίας. Συχνά, μάλιστα, διαδικτυακές "φιλίες" χαλούν εξαιτίας της συστηματικής αμέλειας στην παροχή των απεγνωσμένα επιζητούμενων ψυχολογικών επιβεβαιώσεων μέσω του παντοδύναμου κουμπιού! Ο μηχανισμός των “Like” μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη αρνητικής ψυχολογίας σε περίπτωση εθισμού και, τελικά, αποστέρησης της επιδοκιμασίας. Ας αποφύγουμε την παγίδα να διαμορφώσουμε αίσθημα αυταξίας με βάση τον αριθμό των επιδοκιμασιών που εισπράττουμε στα social media. Η αξία των λόγων και των σκέψεών μας δεν κρίνεται από τη δημοφιλία τους σε κάποιο υποσύνολο της κοινωνίας, αλλά από το βάθος της συνειδητότητας που αντιπροσωπεύουν και το μέγεθος της αλήθειας που εκφράζουν...

Οι προσωπικές σχέσεις αποτελούν ξεχωριστή και πολύ περισσότερο ευαίσθητη περίπτωση. Γιατί, αν ένα ηλεκτρονικό προφίλ μπορούμε εύκολα να το διαγράψουμε από τη λίστα των διαδικτυακών "φίλων", δεν είναι το ίδιο εύκολο να διαγράψουμε από τη συνείδησή μας πρόσωπα στα οποία έχουμε καταθέσει ένα (συχνά μεγάλο) μέρος από το συναισθηματικό δυναμικό μας. Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις ερωτικές σχέσεις.

Κάποια στιγμή, η άλλη πλευρά αποφασίζει - για τους δικούς της λόγους - να φύγει από τη σχέση. Κι αυτό είναι δυνατό να το εισπράξουμε ως απόρριψη ή ως προδοσία, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις που κυμαίνονται από αυτο-αμφισβήτηση και αυτο-οίκτο μέχρι έντονο αίσθημα θυμού, ακόμα και μίσους. Το διακύβευμα είναι διπλό: εκτός από το ότι χάνουμε μία ερωτική σχέση, κινδυνεύουμε να χάσουμε και τον ίδιο τον εαυτό μας!

Το αίσθημα της απόρριψης μπορεί να μας παρασύρει σε λανθασμένες θεωρήσεις, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τον άλλον:

1. Συναρτούμε το αίσθημα της αυταξίας μας με τις διακυμάνσεις της βούλησης ενός άλλου ανθρώπου. Έτσι, βιώνουμε αισθήματα αυτοεκτίμησης ή αυτοαπόρριψης, ανάλογα με το αν αυτός ο άλλος επιθυμεί να βρίσκεται με εμάς ή χωρίς εμάς. Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε έρμαια των επιλογών ενός ξένου παράγοντα και, κυριολεκτικά, παύουμε να ανήκουμε στον εαυτό μας!

2. Στο αντίθετο άκρο, μετρούμε την αξία κάποιου με κριτήριο το αν μας επιθυμεί ή μας απορρίπτει: "Αφού έφυγε, αποδείχθηκε ότι δεν άξιζε να βρίσκεται στη ζωή μου!" Η θεώρηση αυτή κατά βάση ανάγει την άσκηση ελεύθερης βούλησης σε ηθικό ζήτημα, ενώ αξιολογεί τη φυγή ως παράπτωμα: "Οφείλεις να συνεχίσεις να θέλεις να βρίσκεσαι μαζί μου, αλλιώς είσαι ηθικά κατώτερος από εμένα που εξακολουθώ να σε θέλω!"

Όμως, τι αξία έχει να παραμένει κοντά μας, επειδή "έτσι πρέπει", κάποιος που δεν θα ήθελε να βρίσκεται εκεί; Μία έντιμη φυγή δεν είναι, άραγε, πιο αξιοπρεπής στάση απέναντί μας, σε σύγκριση με μία συμβατική και υποκριτική παραμονή;

Κλείνουμε το σημείωμα με ένα κριτικό (και, κατά μία έννοια, αναθεωρητικό) σχόλιο που αφορά τις λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας επικοινωνία, οι οποίες, αν επιλεγούν με λάθος τρόπο, είναι δυνατό να δημιουργήσουν ή να ενισχύσουν αρνητικά συναισθήματα. Επανεξετάζοντας τις λέξεις που έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει σε αυτό το κείμενο, διαπιστώνουμε ότι κάποια από αυτές θα μπορούσε να έχει αυτό ακριβώς το μη-επιθυμητό αποτέλεσμα...

Ερώτηση: Θα πρέπει να μιλάμε για "απόρριψη" όταν αναφερόμαστε σε πρόσωπα και όχι σε αντικείμενα ή ιδέες;

Καταρχάς, απορρίπτουμε (δηλαδή, πετάμε) ένα αντικείμενο όταν δεν το χρειαζόμαστε άλλο. Επίσης, απορρίπτουμε μία ιδέα με την οποία διαφωνούμε, ή μια πρόταση που μας γίνεται αλλά δεν μας ικανοποιεί.

Στην περίπτωση προσώπου, όμως, η χρήση της λέξης "απόρριψη" αντικειμενοποιεί το άτομο με τρόπο υποτιμητικό. Όταν ισχυριζόμαστε ότι κάποιος μας "απορρίπτει", είναι σαν να του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα ή το προνόμιο να μας υποβιβάζει στην κατηγορία ενός αχρείαστου πράγματος. Και είμαστε εμείς οι ίδιοι, τελικά, που αδικούμε τον εαυτό μας περισσότερο απ' όσο μας "αδίκησε" κάποιος άλλος με τη φυγή του! (Βέβαια, πραγματική αδικία δεν υφίσταται εκ μέρους του, αφού αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου η επιλογή προσανατολισμού της βούλησής του.)

Εν κατακλείδι, κανείς δεν απορρίπτει κανέναν σε μία ερωτική σχέση. Οι άνθρωποι κυβερνώνται από τις βουλήσεις τους, κι αυτές είναι δυνατό να τους πηγαίνουν σε άλλες κατευθύνσεις όταν αλλάζει η φορά του ανέμου των επιθυμιών τους. Όταν, δηλαδή, ο ερωτικός προσανατολισμός έχει κάνει πια τον κύκλο του και, ενδεχομένως, ζητά να επενδύσει σε νέες εμπειρίες. Είναι (δυστυχώς, αν θέλετε) κανόνας της ζωής που θα πρέπει να τον αποδεχθούμε με πραγματισμό και δίχως αισθήματα θυμού, ηττοπάθειας ή αυτο-οίκτου.

Γιατί - κι αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε - η φυγή ενός ερωτικού εταίρου αφορά τον ίδιο και μόνο, χωρίς να λέει κάτι για τη δική μας αξία. Και, αν το καλοεξετάσουμε, ούτε για τη δική του!

[1] https://www.tovima.gr/2016/03/09/opinions/i-tyrannia-twn-like/

Μία προσωπική κατάθεση για το «ΕΣΥ»

Ένα πρόσφατο ατύχημα μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω "από μέσα" ένα κομμάτι του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Αυτή είναι μία σύντομη καταγραφή της εμπειρίας μου.

Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Εκείνο το μεσημέρι της Πέμπτης, στα μέσα Δεκεμβρίου του 2024, βγήκα να κάνω κάποια ψώνια στη γειτονιά. Τη στιγμή που κλείδωνα την πόρτα του σπιτιού δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα το ξανάβλεπα μετά από μερικούς μήνες!

Ούτε που κατάλαβα πώς έγινε... Σε μία διάβαση που την περνώ σχεδόν καθημερινά, χωρίς καν να βαδίζω βιαστικά ή απρόσεκτα, οι δυνάμεις του Σύμπαντος συνωμότησαν ώστε με κάποιον "μεταφυσικό" τρόπο να βρεθώ πεσμένος στην άσφαλτο, έχοντας εισπράξει όχι ένα απλό διάστρεμμα αλλά ένα σωστό κάταγμα στην ποδοκνημική.

Δύο καλά παιδιά (έμαθα μετά πως ήταν κι αυτοί οπαδοί της ΑΕΚ) με μετέφεραν στο πεζοδρόμιο και με έβαλαν να καθίσω κάπου, ενώ κάλεσαν αμέσως το "166". Η τηλεφωνήτρια στο Κέντρο του ΕΚΑΒ ρώτησε αν υπήρχε χτύπημα στο κεφάλι, έτσι ώστε να αξιολογηθεί κατά πόσον το περιστατικό είχε τον χαρακτήρα του επείγοντος. Αν και τέτοιο ζήτημα δεν υφίστατο, το ασθενοφόρο έφτασε σχετικά γρήγορα. Με έβαλαν μέσα και με πήγαν στο νοσοκομείο που εφημέρευε τη μέρα εκείνη. Ήταν το "Λαϊκό".

Ο ορθοπεδικός (με "έψιλον", sorry κ. Μπαμπινιώτη!) στα επείγοντα διέγνωσε κάταγμα και, μαζί με δύο βοηθούς του, ξεκίνησε την προσπάθεια ανάταξης του ποδιού και τοποθέτησής του σε νάρθηκα. Για την ιστορία, έγιναν - αν θυμάμαι καλά - τέσσερις τέτοιες προσπάθειες ώσπου να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, και στο τέλος κάθε μίας γινόταν έλεγχος με ακτινογραφία ή/και αξονική. Αφού έγιναν κάποιες απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις, δόθηκε η εντολή να μεταφερθώ σε θάλαμο εν αναμονή χειρουργείου.

Τις μέρες που μεσολάβησαν ως την εγχείριση, μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω τον εξαιρετικό επαγγελματισμό του νοσηλευτικού προσωπικού. Και όχι μόνο στα καθαρά ιατρικά τους καθήκοντα αλλά και σε ό,τι αφορά την ψυχολογική υποστήριξη των ασθενών. Εξίσου υποδειγματική ήταν η τήρηση της καθαριότητας των χώρων, ενώ το φαγητό δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αυτό ενός καλού εστιατορίου.

Θα αναφέρω ενδεικτικά ένα περιστατικό: Κάποια στιγμή εμφάνισα έντονη ξηροδερμία και ρώτησα μία νοσηλεύτρια αν υπήρχε κάπου λίγη, έστω, ενυδατική κρέμα. Μετά από μερικά λεπτά επέστρεψε κρατώντας ένα σωληνάριο επώνυμης κρέμας μέσα σε συσκευασία που δεν είχε ακόμα ανοιχτεί. "Σας την προσφέρει η προϊσταμένη", μου είπε!

Με τους χειρουργούς δεν είχα ιδιαίτερη προσωπική επαφή. Περνούσε όμως περιοδικά από τον θάλαμο ολόκληρη η ομάδα για να ελέγξει την κατάσταση των ασθενών και να δει αν τυχόν υπήρχαν προβλήματα που απαιτούσαν ιατρική προσοχή. Ευγενής και πάντα προσηνής η κυρία Νίνα Δράκου, Διευθύντρια της Ορθοπεδικής Κλινικής του "Λαϊκού", φαίνεται ότι κάνει εξαιρετική δουλειά στη Μονάδα. Περιττό να αναφέρω - αλλά το κάνω για να είμαι ξεκάθαρος - ότι η νοσηλεία δεν μου κόστισε ούτε ένα ευρώ.

Το χειρουργείο πήγε πολύ καλά, πράγμα που επιβεβαίωσε και η ακτινογραφία που έβγαλα μετά από 1 μήνα σε ιδιωτική μονάδα αποκατάστασης όπου νοσηλεύτηκα στη συνέχεια. Βέβαια, η αποκατάσταση είναι μία αργή και βασανιστική διαδικασία που μπορεί να κρατήσει μήνες. Σε αυτές τις περιπτώσεις καταγμάτων ο ασθενής δεν επιστρέφει στην κανονικότητά του μέσα σε λίγες μέρες...

Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία από το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). Καθώς δεν ζω (πλέον) σε άλλη χώρα, δεν αγνοώ τα προβλήματα του ΕΣΥ όπως αυτά αναφέρονται σχεδόν καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης. Έτσι, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ευτύχησα να δω την φωτεινή όψη του συστήματος.

Όμως ίσως - λέω, ίσως - αυτή η καλή εμπειρία μου να μην αποτελεί, τελικά, εξαίρεση αλλά να αντανακλά, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, μία γενικότερη προσπάθεια αναβάθμισης του δημόσιου συστήματος Υγείας. Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι μια τέτοια σκέψη δεν συνάδει με κυρίαρχα πολιτικά αφηγήματα και δεν υπηρετεί αντίστοιχους πολιτικούς στόχους.

Αν, εν τούτοις, υπάρχει κάποια πολιτική που όχι μόνο δεν βλάπτει αλλά, αντίθετα, προάγει την Υγεία, τόσο το καλύτερο για την Υγεία. Όπως και για την ίδια την πολιτική!

KLIK