Η χώρα βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στην οικονομική ύφεση, αλλά και στην εθνική ταπείνωση που την είχαν καταδικάσει οι Ευρωπαίοι εταίροι της... Η ανεργία κάλπαζε με αυξανόμενους ρυθμούς, και ο λαός βίωνε συνθήκες πρωτόγνωρης εξαθλίωσης... Σαν να μην έφταναν αυτά, η αναρχία έσπερνε το χάος στους δρόμους, και η εύθραυστη Δημοκρατία φαινόταν αδύναμη να αντιμετωπίσει την κατάσταση...
...Η συνέχεια της ιστορίας αφιερώνεται σε αλαζόνες πολιτικούς, εγωκεντρικούς πολίτες, κενολογούντες διανοούμενους, βιαιοπραγούντες φρουρούς της τάξης και της "ασφάλειας" (εδώ γελάνε!), και "γνωστούς-αγνώστους" μασκοφόρους οιονεί συνεργάτες των προηγουμένων. Αν νομίζετε πως η Βαϊμάρη πέφτει μακριά, ξεδιπλώστε το χάρτη στο τραπέζι και θα δείτε πως απέχει μόνο λίγα εκατοστά του μέτρου! Και, αν εξακολουθείτε να είστε δύσπιστοι, διαβάστε:
Του Δημήτρη Δεληγιάννη
Πόσο απέχει η Βαϊμάρη, η πόλη του Σίλλερ και του Γκαίτε από την Αθήνα των τελευταίων ημερών; Για κάποιους πολύ. Για άλλους απελπιστικά λίγο. Το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου γεννιόταν στην ηττημένη Γερμανία, μοιάζει σήμερα να πλανάται πάνω από τα αθώα θύματα της Marfin, σε μια χώρα που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της.
Η τραγική κατάληξη αυτής της αδύναμης δημοκρατίας είναι γνωστή. Ένας πληγωμένος λαός, διαλυμένος οικονομικά, και ενοχοποιημένος για έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις εναλλάσσονταν μέσα σε ένα σκηνικό διαφθοράς, αλλά και επίπλαστης ευημερίας χάρη στην εξωτερική οικονομική βοήθεια. Μέχρι το κραχ της Γουώλ Στρητ το 1929, που οδήγησε την εξαρτημένη από εξωτερικά δάνεια οικονομία στην κατάρρευση. Η ανεργία, η βία και η διαφθορά διέλυσαν την αναιμική δημοκρατία. Οδήγησαν στην έξαρση του εθνικισµού, στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία..
Πολλά χρόνια μετά οι καταστάσεις έχουν τις αναλογίες τους. Η Ελληνική Δημοκρατία μοιάζει να περνά τη δική της φάση της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Η εναλλαγή των κομμάτων… Το σκηνικό της διαφθοράς… Η επίπλαστη ευημερία που τινάζεται στον αέρα από ένα νέο κραχ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού… Η απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών… Το οικονομικό τέλμα και η κοινωνική οπισθοδρόμηση που οδηγούν στην παρακμή και στην αποσύνθεση, στη φτώχεια και στην ανεργία, στην ματαίωση, στην εγκληματικότητα, στον ρατσισμό.
Ο λαϊκισμός είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η εύκολη λύση. Σε όλες του τις εκδοχές. Στις άναρθρες κραυγές των πρωινάδικων και στην ανέξοδη συνθηματολογία επαγγελματιών «επαναστατών». Το ίδιο εύκολη και η στοχοποίηση των άλλων, όλων όσων νομίζουμε πως μας έφτασαν στη σημερινή τραγική κατάσταση. Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στοχοποιούσαν τους ειρηνιστές, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία μας φταίνε οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Βουλή.
Η δημοκρατία, όμως, είναι ένα πολίτευμα με συγκεκριμένους κανόνες. Δεν λειτουργεί με αφορισμούς και ισοπεδωτικές κριτικές. Ας απαιτήσουμε από την εκλεγμένη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την όποια αναγκαιότητα των οικονομικών μέτρων, την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου που τόσο βάναυσα έχει προσβληθεί. Πώς όχι; Και ας οδηγηθούν επιτέλους στη δικαιοσύνη συγκεκριμένοι διεφθαρμένοι πολιτικοί, φοροφυγάδες επιχειρηματίες και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι… Ας μιλήσουμε με λόγια καθαρά για τη διάλυση της εκπαίδευσης, των νοσοκομείων, της γεωργίας. Ας ψάξουμε για το τι έγινε με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ας μας εξηγήσει ο Υπουργός Πολιτισμού τι εννοούσε όταν έλεγε πως οι Μεσογειακοί Αγώνες θα γίνονταν για να φουσκώσουν οι τσέπες κάποιων. Και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για τους διπλούς μισθούς τοπικών αρχόντων, για τους διορισμούς συγγενών και φίλων, για εργολάβους και πανάκριβα έργα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν. Όλα αυτά καλά… Το σύνθημα όμως για το κάψιμο της Βουλής είναι κάτι το διαφορετικό. Το γκρέμισμα των δημοκρατικών θεσμών, η γενική απαξίωση της δικαιοσύνης και του κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να δικαιολογηθούν από την σίγουρα ελλειμματική τους λειτουργία.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τους ναζί, τους «ανθρώπους με τα καφέ». Κατέρρευσε μόνη της, γιατί τη στιγμή της αλήθειας σχεδόν κανείς δεν ήταν έτοιμος να μείνει ακλόνητος και να την υπερασπιστεί. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει από καιρό προειδοποιήσει ότι με την επιβολή του αχαλίνωτου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης ο κόσμος έχει πάρει έναν δρόμο που απειλεί τη δημοκρατική ομαλότητα. Η έκπτωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στην αξία της ζωής έχουν γίνει ένα ανεξέλεγκτο όπλο μαζικής καχυποψίας, που μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Τα μηνύματα μίσους είναι εύκολο να γίνουν κυρίαρχα. Και η ακροδεξιά καιροφυλακτεί. Και ίσως βέβαια να έχει δίκιο η Αλέκα που μιλάει για τις ανεπάρκειες του Συντάγματός μας. Όμως, αυτή τη δύσκολη ώρα δεν υπάρχουν τα περιθώρια για πολλά λόγια. Το άρθρο 120 του Συντάγματος, το παλιό, εμβληματικό 114, είναι σαφές. Η ευθύνη δεν είναι των άλλων. Η ευθύνη είναι δική μας: “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”. Η αριστερά, οι διανοούμενοι, οι δημοκρατικοί πολίτες σε όλες τις ταραγμένες εποχές του παρελθόντος το ήξεραν. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Και πρέπει να σπάσει. Η Σιωπή των Αμνών…. Η σιωπή της Βαϊμάρης...
(Πηγή: http://fanisx.wordpress.com/2010/05/10/weimar/)
Αν πάλι βαριέστε το διάβασμα, μη στενοχωριέστε: σας έχουμε και video! Ιδιαίτερα επιμορφωτικό για την κυρία Αλέκα, που βρίσκει υπέρμετρα "ειρηνική" και όχι επαρκώς "επαναστατική" την Πλατεία, αλλά και για τον κύριο Λαζόπουλο, που μας προέτρεπε κάποτε να "αφήσουμε τα 'παιδιά' να είναι θυμωμένα"! (Αφού δεν μπόρεσε η πολιτεία να ανακαλύψει τους φυσικούς, ας ασχοληθεί τουλάχιστον λιγάκι και με τους ηθικούς αυτουργούς της υπόθεσης Marfin! Όλους εκείνους που με τις ανεύθυνες, εμπρηστικές ρητορείες τους κατέστησαν το έγκλημα αυτό σχεδόν νομοτελειακή συνέπεια του φόνου του Γρηγορόπουλου. Ας πούμε, τα "προοδευτικά" κόμματα του Κοινοβουλίου, κάποιους φθηνά λαϊκίζοντες εθνικούς γελωτοποιούς, ή κάποιους μεγαλόσχημους της "προοδευτικής" διανόησης που πετούσαν ατάραχοι επαναστατικούς πυρσούς από την κορυφή του Ολύμπου, ξέροντας πως η φωτιά που θα προκαλούσαν δεν θα τους έφτανε ποτέ...) Πάμε τώρα στο video!
Hitler's Road to Power (in Greek) by costaspap
...Η συνέχεια της ιστορίας αφιερώνεται σε αλαζόνες πολιτικούς, εγωκεντρικούς πολίτες, κενολογούντες διανοούμενους, βιαιοπραγούντες φρουρούς της τάξης και της "ασφάλειας" (εδώ γελάνε!), και "γνωστούς-αγνώστους" μασκοφόρους οιονεί συνεργάτες των προηγουμένων. Αν νομίζετε πως η Βαϊμάρη πέφτει μακριά, ξεδιπλώστε το χάρτη στο τραπέζι και θα δείτε πως απέχει μόνο λίγα εκατοστά του μέτρου! Και, αν εξακολουθείτε να είστε δύσπιστοι, διαβάστε:
Το άρθρο 120 και η Ελληνική Δημοκρατία της Βαϊμάρης…
Του Δημήτρη Δεληγιάννη
Πόσο απέχει η Βαϊμάρη, η πόλη του Σίλλερ και του Γκαίτε από την Αθήνα των τελευταίων ημερών; Για κάποιους πολύ. Για άλλους απελπιστικά λίγο. Το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου γεννιόταν στην ηττημένη Γερμανία, μοιάζει σήμερα να πλανάται πάνω από τα αθώα θύματα της Marfin, σε μια χώρα που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της.
Η τραγική κατάληξη αυτής της αδύναμης δημοκρατίας είναι γνωστή. Ένας πληγωμένος λαός, διαλυμένος οικονομικά, και ενοχοποιημένος για έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις εναλλάσσονταν μέσα σε ένα σκηνικό διαφθοράς, αλλά και επίπλαστης ευημερίας χάρη στην εξωτερική οικονομική βοήθεια. Μέχρι το κραχ της Γουώλ Στρητ το 1929, που οδήγησε την εξαρτημένη από εξωτερικά δάνεια οικονομία στην κατάρρευση. Η ανεργία, η βία και η διαφθορά διέλυσαν την αναιμική δημοκρατία. Οδήγησαν στην έξαρση του εθνικισµού, στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία..
Πολλά χρόνια μετά οι καταστάσεις έχουν τις αναλογίες τους. Η Ελληνική Δημοκρατία μοιάζει να περνά τη δική της φάση της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Η εναλλαγή των κομμάτων… Το σκηνικό της διαφθοράς… Η επίπλαστη ευημερία που τινάζεται στον αέρα από ένα νέο κραχ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού… Η απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών… Το οικονομικό τέλμα και η κοινωνική οπισθοδρόμηση που οδηγούν στην παρακμή και στην αποσύνθεση, στη φτώχεια και στην ανεργία, στην ματαίωση, στην εγκληματικότητα, στον ρατσισμό.
Ο λαϊκισμός είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η εύκολη λύση. Σε όλες του τις εκδοχές. Στις άναρθρες κραυγές των πρωινάδικων και στην ανέξοδη συνθηματολογία επαγγελματιών «επαναστατών». Το ίδιο εύκολη και η στοχοποίηση των άλλων, όλων όσων νομίζουμε πως μας έφτασαν στη σημερινή τραγική κατάσταση. Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στοχοποιούσαν τους ειρηνιστές, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία μας φταίνε οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Βουλή.
Η δημοκρατία, όμως, είναι ένα πολίτευμα με συγκεκριμένους κανόνες. Δεν λειτουργεί με αφορισμούς και ισοπεδωτικές κριτικές. Ας απαιτήσουμε από την εκλεγμένη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την όποια αναγκαιότητα των οικονομικών μέτρων, την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου που τόσο βάναυσα έχει προσβληθεί. Πώς όχι; Και ας οδηγηθούν επιτέλους στη δικαιοσύνη συγκεκριμένοι διεφθαρμένοι πολιτικοί, φοροφυγάδες επιχειρηματίες και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι… Ας μιλήσουμε με λόγια καθαρά για τη διάλυση της εκπαίδευσης, των νοσοκομείων, της γεωργίας. Ας ψάξουμε για το τι έγινε με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ας μας εξηγήσει ο Υπουργός Πολιτισμού τι εννοούσε όταν έλεγε πως οι Μεσογειακοί Αγώνες θα γίνονταν για να φουσκώσουν οι τσέπες κάποιων. Και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για τους διπλούς μισθούς τοπικών αρχόντων, για τους διορισμούς συγγενών και φίλων, για εργολάβους και πανάκριβα έργα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν. Όλα αυτά καλά… Το σύνθημα όμως για το κάψιμο της Βουλής είναι κάτι το διαφορετικό. Το γκρέμισμα των δημοκρατικών θεσμών, η γενική απαξίωση της δικαιοσύνης και του κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να δικαιολογηθούν από την σίγουρα ελλειμματική τους λειτουργία.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τους ναζί, τους «ανθρώπους με τα καφέ». Κατέρρευσε μόνη της, γιατί τη στιγμή της αλήθειας σχεδόν κανείς δεν ήταν έτοιμος να μείνει ακλόνητος και να την υπερασπιστεί. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει από καιρό προειδοποιήσει ότι με την επιβολή του αχαλίνωτου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης ο κόσμος έχει πάρει έναν δρόμο που απειλεί τη δημοκρατική ομαλότητα. Η έκπτωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στην αξία της ζωής έχουν γίνει ένα ανεξέλεγκτο όπλο μαζικής καχυποψίας, που μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Τα μηνύματα μίσους είναι εύκολο να γίνουν κυρίαρχα. Και η ακροδεξιά καιροφυλακτεί. Και ίσως βέβαια να έχει δίκιο η Αλέκα που μιλάει για τις ανεπάρκειες του Συντάγματός μας. Όμως, αυτή τη δύσκολη ώρα δεν υπάρχουν τα περιθώρια για πολλά λόγια. Το άρθρο 120 του Συντάγματος, το παλιό, εμβληματικό 114, είναι σαφές. Η ευθύνη δεν είναι των άλλων. Η ευθύνη είναι δική μας: “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”. Η αριστερά, οι διανοούμενοι, οι δημοκρατικοί πολίτες σε όλες τις ταραγμένες εποχές του παρελθόντος το ήξεραν. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Και πρέπει να σπάσει. Η Σιωπή των Αμνών…. Η σιωπή της Βαϊμάρης...
(Πηγή: http://fanisx.wordpress.com/2010/05/10/weimar/)
Αν πάλι βαριέστε το διάβασμα, μη στενοχωριέστε: σας έχουμε και video! Ιδιαίτερα επιμορφωτικό για την κυρία Αλέκα, που βρίσκει υπέρμετρα "ειρηνική" και όχι επαρκώς "επαναστατική" την Πλατεία, αλλά και για τον κύριο Λαζόπουλο, που μας προέτρεπε κάποτε να "αφήσουμε τα 'παιδιά' να είναι θυμωμένα"! (Αφού δεν μπόρεσε η πολιτεία να ανακαλύψει τους φυσικούς, ας ασχοληθεί τουλάχιστον λιγάκι και με τους ηθικούς αυτουργούς της υπόθεσης Marfin! Όλους εκείνους που με τις ανεύθυνες, εμπρηστικές ρητορείες τους κατέστησαν το έγκλημα αυτό σχεδόν νομοτελειακή συνέπεια του φόνου του Γρηγορόπουλου. Ας πούμε, τα "προοδευτικά" κόμματα του Κοινοβουλίου, κάποιους φθηνά λαϊκίζοντες εθνικούς γελωτοποιούς, ή κάποιους μεγαλόσχημους της "προοδευτικής" διανόησης που πετούσαν ατάραχοι επαναστατικούς πυρσούς από την κορυφή του Ολύμπου, ξέροντας πως η φωτιά που θα προκαλούσαν δεν θα τους έφτανε ποτέ...) Πάμε τώρα στο video!
Hitler's Road to Power (in Greek) by costaspap
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου