Ένα σχόλιο τακτικού αναγνώστη του Parsifal, που δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr, έφερε πίσω μνήμες αλλοτινών ταραγμένων καιρών... Το σχόλιο απαντάει στο άρθρο της κ. Ρένας Δούρου, «Πνίγηκε στα χημικά η πολιτική αντιπροσώπευση». Το άρθρο αυτό, ενώ (ορθά) καταγγέλλει τις αστυνομικές βιαιότητες της 29ης Ιουνίου στο Σύνταγμα, αφήνει στη διφορούμενη κατάληξή του μια επίγευση αναθεωρητισμού του ίδιου του πολιτεύματος, διακηρύσσοντας το «δημοκρατικό» δικαίωμα της «πλατείας» να υποκαθιστά(;) τη νόμιμα εκλεγμένη εξουσία (καλή ή κακή, δεν είναι αυτό το ζήτημα) όταν κρίνει (η πλατεία) πως υφίσταται «κενό πολιτικής εκπροσώπησης». (Τοποθέτησα ερωτηματικό γιατί το «δια ταύτα» του άρθρου δεν μου είναι απόλυτα σαφές, και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση η δική μου μειωμένη αντιληπτική ικανότητα να αδικήσει την αρθρογράφο!)
Ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν το σχόλιο του αναγνώστη Cool Blood:
«Να μην επιτρέψει στην κοινωνία να καλύψει το κενό εκπροσώπησης, με τον τρόπο που θα επιλέξουν οι πλατείες, και όχι φυσικά η εξουσία.»
Είναι και αυτό το «δια ταύτα» του κειμένου, που είναι το κρίσιμο μάλλον. Οι πλατείες! Πλατείες έβγαζαν κάποτε και 1.000.000 υπογραφές κατά του 666 και της κατάργησης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, πλατείες και συλλαλητήρια χιλιάδων αυτά που κατεδίωκαν όσους «εθνοπροδότες» ήθελαν συμβιβασμό στο Μακεδονικό και διαδήλωναν κατά των «γυφτοσκοπιανών». Πλατείες κατά το δοκούν εκτιμώμενες. Τα επιστρεφόμενα των κατά καιρούς τυχοδιωκτισμών δεν φαίνεται να έχουν αξιολογηθεί ακόμα (και ούτε πρόκειται καθώς φαίνεται).
Από έναν μη θεατή του MEGA και των εγκάθετων καναλιών…
Το σχόλιο με πήγε πίσω στο χρόνο, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε που διάβαζα με φανατισμό (ενίοτε και αρθρογραφούσα ερασιτεχνικά εκεί) τον αλησμόνητο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Αν σήμερα την επικαιρότητα στη χώρα μονοπωλεί το «μνημόνιο», θέμα των ημερών τότε ήταν το «Μακεδονικό». Ακολουθώντας μια ακατανόητη στρατηγική διπλωματικού αυτοχειριασμού, το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών δυνάμεων της εποχής είχαν αναγάγει το θέμα της ονομασίας ενός γειτονικού κρατιδίου σε μείζον υπαρξιακό ζητούμενο για ολόκληρο τον Ελληνισμό, και σχεδόν αποκλειστικό αντικείμενο στόχευσης της εξωτερικής μας πολιτικής. Την ώρα που η Ευρώπη έβαζε τις βάσεις για την ενοποίησή της, εμείς πηγαίναμε στις διεθνείς διασκέψεις ως ενοχλητικοί ικέτες με μοναδικό, αλλά κουραστικά επαναλαμβανόμενο αίτημα την «κατανόηση» των εταίρων μας για μια εθνική μονομανία συμβολικού χαρακτήρα. Και, όσοι τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη περί πολιτικού ρεαλισμού, χαρακτηρίζονταν μονομιάς ως «εθνοπροδότες» και ρίχνονταν στον Καιάδα των εθνικών αποβλήτων!
Στον «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ» υπήρχαν τότε δύο κυρίαρχες τάσεις. Η πρώτη, με κύριο εκφραστή τον Α. Παπανδρόπουλο, ήταν απλά η φωνή της λογικής: διέβλεπε τη μακροπρόθεσμη ζημιά στην εξωτερική πολιτική από τις ακραίες Ελληνοκεντρικές ρητορείες, και συνιστούσε μια ψύχραιμη και ρεαλιστική προσέγγιση στα εθνικά ζητήματα. Στο άλλο άκρο, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης (ναι, ο κ. σύμβουλος!) διακήρυσσε μια στάση εθνικού τσαμπουκά, του τύπου: «να στείλουμε στρατό εκεί πάνω, να τους ξεσκίσουν να τελειώνουμε!» (διαβάστε σχετικά). Και στη μέση ο Γιάννης Μαρίνος, να προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες...
Αλλά δεν ήταν μόνο οι ακραίοι δημοσιογράφοι που έσπρωχναν την εθνική εξωτερική πολιτική στο γκρεμό. Πολύ πιο μεγάλη -κι επικίνδυνη- επίδραση ασκούσαν τα ογκώδη λαϊκά συλλαλητήρια (κυρίως αυτά του 1992), στα οποία συχνά επικρατούσαν ακραίες φωνές εθνικιστικής υστερίας. Το «δίκιο» των μαζικών αυτών συνάξεων ανάγκασε τον πολιτικά ρεαλιστή τότε πρωθυπουργό να συνταχθεί, εκών-άκων, με τις ακραίες και άκαμπτες θέσεις του νεαρού και υπέρμετρα φιλόδοξου Υπουργού των Εξωτερικών, αναλώνοντας όλα τα πολύτιμα «πυρομαχικά» της εξωτερικής πολιτικής της χώρας σε ένα και μοναδικό ζήτημα κρατικής ονοματολογίας, το οποίο ούτως ή άλλως για τους Ευρωπαίους εταίρους μας εντασσόταν στη σφαίρα της εθνικής παράνοιας!
Το πόσο ωφέλιμη για τη χώρα υπήρξε η «πολιτική της θέλησης των μαζών», το γνωρίζουμε καλά σήμερα. Οι δεδομένοι εθνικοί στόχοι ούτως ή άλλως ποτέ δεν επετεύχθησαν, ενώ η Ελλάδα καταγράφηκε στην Ευρωπαϊκή συνείδηση σαν φορέας προβλημάτων τοπικού χαρακτήρα που, ενώ δεν σχετίζονταν με την ίδια την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, αποτελούσαν ενοχλητική τροχοπέδη για τις εν εξελίξει διαδικασίες της. Τα προσβλητικά σχόλια του Δανού Υπουργού Εξωτερικών για τη χώρα μας ακόμα ηχούν οδυνηρά στ’ αυτιά μου...
Πόσο νομιμοποιούνται τα μαζικά συλλαλητήρια να χαράζουν εξωτερικές πολιτικές, υποκαθιστώντας μια δημοκρατικά εκλεγμένη εξουσία; Ή, για να κάνουμε το ερώτημα πιο επίκαιρο, σε ποιο βαθμό μπορεί μια εθνική οικονομική πολιτική να χαράσσεται με βάση τις επιταγές της «πλατείας»; Ποια θα ήταν η επόμενη μέρα στον τόπο αν η πολιτική εξουσία, συμμορφούμενη με τις πιεστικές επιταγές αυτής της πλατείας, «πουλούσε μαγκιά» στην Ευρωπαϊκή Ένωση αρνούμενη την εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων, και ως εκ τούτου κλείνοντας και τη στρόφιγγα της περαιτέρω χρηματοδότησης της χώρας; Μήπως οι χιλιάδες άνεργοι σύντομα θα εύρισκαν δουλειά; Η φτωχή γριούλα θα πήγαινε νωρίτερα στη λαϊκή αγορά, να πάρει «το καλό πράμα»; Ο μισθωτός θα ξανάρχιζε να κάνει σχέδια καλοκαιρινών διακοπών; Ο συνταξιούχος θ’ αγόραζε, βρε αδερφέ, πού και πού και κανένα καινούργιο παντελόνι, γιατί το παλιό τρίφτηκε και ντρέπεται να το φοράει στην εκκλησία;
Τα παραπάνω ερωτήματα είναι, φυσικά, ρητορικά, και ως εκ τούτου δεν χρήζουν απαντήσεων. Και δεν νομίζω πως απαντήσεις σε θέματα ουσίας μπορούν να δώσουν οι δημοκράτες νέας κοπής που αναγνωρίζουν ως πολιτικά νόμιμο μόνο ό,τι φέρει την επίσημη σφραγίδα της «πλατείας»! Οι εν λόγω «αγανακτούντες» ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται καν να αναζητούν πολιτικά επιχειρήματα: αυτά τα έχει προ πολλού υποκαταστήσει η ρητορεία της εύκολης ειρωνείας προς όποιον τολμήσει να αρθρώσει αντίθετη άποψη. Κι αν κρίνω από τις αντιδράσεις τους στο σχόλιο που έδωσε το έναυσμα γι’ αυτό το άρθρο, από την «αγανάκτησή» τους δεν γλίτωσε ούτε ο φίλτατος συν-Αεκτζής Cool Blood. Όχι που θα τον άφηναν να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του: Αυτά γίνονται μόνο στις δημοκρατίες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου