Δύο είναι, κατά τη γνώμη μας, οι εστίες μόλυνσης στο Ελληνικό ποδόσφαιρο: τα «στημένα» παιχνίδια, και ο φασισμός της οπαδικής βίας. Το πρώτο «απόστημα» ήδη έσπασε, και τίποτα πια δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει το ποτάμι των αποκαλύψεων που θα πνίξει, ελπίζουμε, τη μαφία των υποκοσμικών στοιχείων με τον ογκώδη σωματότυπο και τα δολοφονικά ένστικτα! Δεν γνωρίζω αν το όλο θέμα αποτελεί αντιπερισπαστικό ελιγμό της πολιτείας ώστε να εκτρέψει την κοινή γνώμη από την επικείμενη επιβολή των βάναυσων οικονομικών μέτρων, και ούτε με αφορούν τη στιγμή αυτή οι δίκες προθέσεων. Σημασία έχει μόνο πως ο τροχός άρχισε επιτέλους να ξεκολλάει από τη λάσπη!
Στο θέμα της βίας, όμως, η λάσπη δείχνει μέχρι στιγμής να κερδίζει θριαμβευτικά την παρτίδα. Χρόνια τώρα οι μηχανισμοί της πολιτείας αποδεικνύονται ανίσχυροι (ή μήπως κι απρόθυμοι;) να εξαλείψουν ένα νοσηρό φαινόμενο που διώχνει σιγά-σιγά τους πραγματικούς φιλάθλους από τα γήπεδα. Και, για να διασφαλίσω την αξιοπιστία μου, θα περιοριστώ στα όσα αφορούν την ομάδα μου, την ΑΕΚ. Μια ομάδα που μπορούσε κάποτε να περηφανεύεται πως οι φίλαθλοί της ήταν φορείς ενός άλλου επιπέδου πολιτισμού, τον οποίο έφεραν στις αποσκευές τους αυτοί που ήρθαν απ’ τις χαμένες πατρίδες (έχω ιδίαν γνώση γι’ αυτό...). Τα χρόνια όμως πέρασαν, οι παλιοί πρόσφυγες άρχισαν σιγά-σιγά να «φεύγουν», και μαζί μ’ αυτούς χάθηκε και το μοναδικό ήθος των φίλων της ΑΕΚ. Η παραδοσιακά «οικογενειακή» δομή του συλλόγου έδωσε τη θέση της στη δυναστεία της εξέδρας, και μέσα απ’ αυτήν κάποια στιγμή αναδείχθηκαν καιροσκόποι με επικοινωνιακές αρετές και ηγετικά χαρίσματα, οι οποίοι συμπύκνωσαν γύρω τους πυρήνες φανατικών οπαδών. Πυρήνες που σταδιακά διευρύνθηκαν σε αληθινούς στρατούς τυφλά φανατισμένων (νεαρών κυρίως) ατόμων, πειθήνιων οργάνων έρμαιων στις βουλήσεις του «αρχηγού». (Σας θυμίζει τίποτα αυτό από την ιστορία της Γερμανίας την περίοδο του μεσοπολέμου;)
Οι λεγόμενοι «οργανωμένοι» οπαδοί της ΑΕΚ εξάντλησαν(?) τα όρια ανοχής των αθλητικών αρχών όταν εισέβαλαν με βίαιο τρόπο στον αγωνιστικό χώρο αρκετά λεπτά πριν τη λήξη του φετινού τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος, χτυπώντας αντίπαλους ποδοσφαιριστές και διαιτητές. Δεν μπήκαν από ασυγκράτητη παρόρμηση να πανηγυρίσουν πρόωρα, ούτε με σκοπό να διαμαρτυρηθούν (η ομάδα τους κέρδιζε ήδη με ευρύ σκορ, έχοντας απολαύσει και σχετική εύνοια από τη διαιτησία). Ήθελαν μόνο να κάνουν επίδειξη δύναμης, να βροντοφωνάξουν πως η βία τους είναι πάνω από αθλητικά ιδεώδη και έντιμες νίκες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους...
Και το πέτυχαν απόλυτα! Ο διαιτητής της συνάντησης δεν τόλμησε (ως όφειλε) να κηρύξει τον αγώνα διακοπέντα εις βάρος της ΑΕΚ, η αντίπαλη ομάδα δεν τόλμησε με τη σειρά της να κάνει ένσταση, με την οποία θα κέρδιζε το παιχνίδι (έστω «στα χαρτιά»), και, σαν κερασάκι στην τούρτα, η ΑΕΚ (της οποίας η διοίκηση επί σειρά ετών δέχεται ως ισότιμο συνομιλητή τον άνθρωπο που εισήγαγε το χουλιγκανισμό στο σύλλογο) γλίτωσε με μια τιμωρία-χάδι που, ακόμα και σε πολλούς απ’ τους φιλάθλους της, φαντάζει σκάνδαλο! Και η πολιτεία εξακολουθεί να κλείνει φοβισμένη το μάτι στους ταραχοποιούς, προσπαθώντας γι’ ακόμα μια φορά να κατευνάσει τα άγρια ένστικτά τους με το βότανο της ατιμωρησίας...
Αποτελούν σίγουρα τεράστια νίκη για τις αθλητικές αρχές της χώρας οι χειροπέδες στα χέρια κορυφαίου παράγοντα του ποδοσφαίρου (ο «αποκεφαλισμός»* του ονόματος του οποίου αποκαλύπτει τις πραγματικές ηθικές διαστάσεις του ανδρός!). Αρκεί, βέβαια, το μαχαίρι να φτάσει όσο βαθιά χρειάζεται για να καθαρίσει οριστικά το άθλημα από τη μαφία της παράνομης κερδοσκοπίας. Μήπως όμως κάποια στιγμή πρέπει να πάρουν σειρά και οι βαρόνοι της εξέδρας; Για να φύγει, επιτέλους, από τα γήπεδα η οργανωμένη αλητεία των περιθωριακών, τους οποίους οι «ηγέτες» αυτοί μεθοδικά στρατολόγησαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ως δυνάμεις κατοχής των ομάδων που υποτίθεται πως «αγαπούν»!
*«Αποκεφαλισμός» λέξης: Η αφαίρεση του πρώτου γράμματός της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου