Την ιστορία τη διάβασα στο πολυτελώς τυπωμένο και πλούσια εικονογραφημένο βιβλίο «Ο Κύκλος των Χαμένων Ομάδων του Ελληνικού Ποδοσφαίρου». Σας την μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη:
Στο μαγευτικό χωριό της Κάτω Πλαγιάς, η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, η Αθλητική Ένωση Κάτω Πλαγιάς (ΑΕΚΠ) πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Βρισκόταν ήδη στην τελευταία θέση της ερασιτεχνικής κατηγορίας, και θα υπερασπιζόταν σε λίγες μέρες την παραμονή της στην κατηγορία σε αγώνα μπαράζ με την ομάδα της Άνω Πλαγιάς. Στο μεταξύ, εκτός από τα αγωνιστικά, η ομάδα αντιμετώπιζε και τεράστια οικονομικά προβλήματα, αποτέλεσμα κακής διαχείρισης τόσο της προηγούμενης διοίκησης του συλλόγου, όσο και της τωρινής. Παίκτες και προπονητές για μήνες απλήρωτοι, απειλούσαν πως δεν θα κατέβαιναν καν στο γήπεδο για το κρίσιμο ματς επιβίωσης που θα έδινε η ομάδα. Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, ήταν πως, λίγες μέρες πριν το παιχνίδι, τραυματίστηκε άσχημα στην προπόνηση ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας, ενώ κι ο αναπληρωματικός δεν ήταν διαθέσιμος αφού δεν είχε καταφέρει να εξασφαλίσει άδεια από τη στρατιωτική μονάδα όπου υπηρετούσε τη θητεία του. Η μόνη λύση ήταν η μεταγραφή ενός νέου τερματοφύλακα, πράγμα όμως που καθιστούσε απαγορευτικό η ασφυκτική οικονομική στενότητα του συλλόγου.
Ο πρόεδρος της ομάδας, ο κύριος Γεωργίου, φέρων τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που επικρατούσε στο σύλλογο, αποφάσισε τότε να «ρίξει τη μούρη του» και να ζητήσει βοήθεια από τον εκπρόσωπο της προηγούμενης διοίκησης, τον εύπορο κύριο Αντωνίου, τον συνδυασμό του οποίου είχε νικήσει ο συνδυασμός του κ. Γεωργίου στις προηγούμενες αρχαιρεσίες της ΑΕΚΠ. Ο κ. Αντωνίου, που δεν είχε πάψει να εποφθαλμιά τη θέση του προέδρου, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, θέτοντας σκληρούς όρους για να συναινέσει σε παροχή βοήθειας. Ο πιο δυσβάσταχτος απ’ όλους, από ηθική κυρίως άποψη, ήταν η άμεση παραίτηση του κ. Γεωργίου από την προεδρία ως αποτυχημένου, και η προσωρινή αντικατάστασή του από κάποιον πρόεδρο κοινής αποδοχής, με χρονικό ορίζοντα ως τις επόμενες αρχαιρεσίες του συλλόγου, οι οποίες πάντως θα έπρεπε να επισπευσθούν.
Ταπεινωμένος, αλλά κάτω από την ασφυκτική πίεση της ανάγκης και του χρόνου, ο πρόεδρος Γεωργίου δέχθηκε. Το μόνο που κατάφερε να ζητήσει απ’ τον συγχωριανό του ήταν να του σώσει, τουλάχιστον, την αξιοπρέπεια στην τοπική κοινωνία, μη διαψεύδοντας πως η παραίτηση ήταν, υποτίθεται, κίνηση καλής θέλησης του ιδίου και όχι προϊόν εκβιασμού από θέσεως ισχύος του αντιπάλου του. «Μην ανησυχείς!», αρκέστηκε να του απαντήσει με αυτάρεσκη σιγουριά ο συγχωριανός του...
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, το αρχοντικό του Αντωνίου επισκέφθηκε ο Δήμος Γράφος, ο κουτσομπόλης του χωριού. «Έπρεπε να ‘σουνα εδώ, να έβλεπες πώς έπεσε στα πόδια μου ο Γεωργίου και με παρακαλούσε!», του είπε γελώντας ο Αντωνίου, και συμπλήρωσε: «Τι σου είμαι, λοιπόν! Ένα μήνα τώρα, ολόκληρο το χωριό αγανακτεί μαζί του φωνάζοντας εκεί έξω στην πλατεία, κι εγώ τον έκανα να φύγει με συνοπτικές διαδικασίες!»
Ο Δήμος Γράφος θυμήθηκε ξαφνικά πως έπρεπε να περάσει από το καφενείο «για μια δουλειά», και έφυγε σύντομα απ’ το αρχοντικό των Αντωνίου. Μέχρι το απόγευμα, ολόκληρο το χωριό γνώριζε την ταπείνωση που είχε υποστεί ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας. Έξαλλος τότε αυτός, ακούστηκε να λέει: «είπαμε να μας βοηθήσει, όχι και να μας (***)»! Και, πάνω στη βράση και τη βιάση, πήρε μια ιστορική - και ολέθρια - απόφαση για την ομάδα: «Θα παίξουμε χωρίς τερματοφύλακα!»......
Κουίζ για διαβασμένους αναγνώστες:
1. Το σκορ του αγώνα-μπαράζ ήταν (α) μονοψήφιο; (β) διψήφιο; (γ) άλλο;
2. Όταν την τριετία 1990-93 ο τότε πρόεδρος του συλλόγου προσπάθησε να βάλει μια τάξη στα οικονομικά της ομάδας, ποιος χωριανός και συνεργάτης του τού τράβηξε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια και τελικά τον ανέτρεψε, ανοίγοντας το δρόμο σε πιο «λαοφιλείς» διοικήσεις;
3. Ένας από τους όρους που έθεσε ο τέως στον νυν πρόεδρο ήταν η αναθεώρηση του κανονισμού που επέτρεπε τις αλόγιστες μεταγραφές παράνομων αλλοδαπών ποδοσφαιριστών στην ομάδα. Ποιο μέλος της διοίκησης του συλλόγου την τριετία 1990-93 άνοιξε τις πόρτες σε τέτοιου είδους μεταγραφές;
4. Μια ηθικής φύσης ερώτηση: Άξιζε ένα τόσο ιστορικό χωριό να δει την ποδοσφαιρική ομάδα του να αφανίζεται εξαιτίας και μόνο της νοσηρής εγωπάθειας ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως όσων ασχολήθηκαν με την διοίκησή της, απ’ όποια θέση κι αν το έπραξαν; Προσωπική θέση: Ανεπιφύλακτα ΝΑΙ! Σύμφωνα με το καταστατικό της ΑΕΚΠ, στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη διοικήσεων του συλλόγου έχουν δικαίωμα συμμετοχής (είτε ως υποψήφιοι, είτε ως ψηφοφόροι) ΟΛΟΙ οι κάτοικοι του χωριού. Συνεπώς, η ευθύνη είναι συνολική και η μοίρα δικαίως κοινή!
5. Ερώτηση κρίσεως: Πιστεύετε πως πρέπει να αλλάξει το καταστατικό του συλλόγου ως ιστορικά αποτυχημένο; Τι είδους μοντέλο διοίκησης θα προτείνατε;
6. Ερώτηση για πολύ καλά διαβασμένους (για το «άριστα»): Το ποδόσφαιρο είναι ατομικό άθλημα, όπου ο καθένας παίζει μόνος του και κατά πώς του κάνει κέφι, ή ομαδικό, όπου όλοι ομονοούν και συνεργάζονται για το καλό του συνόλου και την επιτυχία της ομάδας; (Μη βιάζεστε να ενθουσιαστείτε πως ξέρετε την απάντηση...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου