Επικίνδυνη πολυτέλεια η «οριτζιναλοποίηση» της πολιτικής!

Η πολιτική μοιάζει με το ποδόσφαιρο και τη θρησκεία: μπορεί να μετατρέψει σε εχθρούς ακόμα και ανθρώπους που τίποτ’ άλλο δεν τους χωρίζει έξω απ’ τη διαφορετικότητα σε μια ιδεολογία. Το κακό στην περίπτωση της πολιτικής είναι πως αυτή η εχθρότητα συχνά έχει ολέθριες συνέπειες για τις τύχες μιας χώρας!

Οι ιδεολογικές συγκρούσεις στο ποδόσφαιρο είναι δυνατό να έχουν κι «εμφύλιο» χαρακτήρα. Πάρτε σαν παράδειγμα το απέραντο φρενοκομείο της ΑΕΚ. Ελλείψει στιβαρών διοικητικών χεριών, το κουμάντο στο σύλλογο εδώ και πολλά χρόνια ασκεί κατ’ ουσίαν ένας σκληρός πυρήνας φανατικών οπαδών, η διαβόητη «ορίτζιναλ». Όσες φορές στο παρελθόν η οργάνωση διαφώνησε με την παρουσία συγκεκριμένων προέδρων ή προπονητών, έδρασε με τέτοιο τρόπο ώστε να υπονομεύσει την καλή αγωνιστική πορεία της ομάδας, μετερχόμενη ακόμα και βίαιων μέσων. Είναι φανερό πως προτιμούσε να βλέπει την «αγαπημένη» της ομάδα να ηττάται, παρά να επιτυγχάνει νίκες τις οποίες θα πιστώνονταν άνθρωποι που ήταν ανεπιθύμητοι στην οργάνωση...

Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα, δύσκολα μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει μια «οριτζιναλοποίηση» του πολιτικού σκηνικού. Αντίπαλα ιδεολογικά στρατόπεδα δίνουν την εντύπωση πως βασική τους στόχευση είναι η αποτυχία του πολιτικού αντιπάλου, παρά η σωτηρία του τόπου. Καλώς ή κακώς, ως αποτέλεσμα του εκλογικού συστήματος, την παρούσα οικονομική κρίση διαχειρίζεται μια μονοκομματική κυβέρνηση. Προφανέστατα, η πρωτόγνωρη αυτή κρίση την ξεπερνά, όπως λιγότερο ή περισσότερο θα ξεπερνούσε οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στη θέση της. Το ερώτημα που τίθεται αφορά τις πρωταρχικές επιδιώξεις των πολιτικών αντιπάλων της: ζητούν να καταδείξουν την (ούτως ή άλλως εμφανή) ανεπάρκεια της κυβέρνησης, ή επιθυμούν τη σωτηρία της χώρας; Με βάση τους όρους του πατριωτισμού, το ερώτημα αυτό θα έπρεπε να είναι ρητορικό. Δυστυχώς, όμως, γι’ ακόμα μια φορά προεξάρχει το αυτοκαταστροφικό DNA της φυλής. Και για μια φορά ακόμα καλούνται να μας μονιάσουν και να μας σώσουν κάποιοι «ξένοι». Με το αζημίωτο, φυσικά!

Ας εξετάσουμε, όμως, ξεχωριστά τις συμπεριφορές των πολιτικών δυνάμεων που θα έπρεπε την κρίσιμη αυτή στιγμή να παραμερίσουν τα όποια κοντόφθαλμα μικροκομματικά συμφέροντα και να αναζητήσουν συναινετικούς δρόμους προκειμένου να βρουν από κοινού μια λύση στο εθνικό αδιέξοδο:

Πρώτα και κύρια, η ίδια η κυβέρνηση. Όταν ζητάς συναίνεση από τους πολιτικούς σου αντιπάλους, καλώς ή κακώς βρίσκεσαι σε θέση αδυναμίας. Οι ψευτο-εγωισμοί και η εναγώνια μέριμνα για τη διατήρηση «ατσαλάκωτου» προσωπικού ή κομματικού προφίλ, δεν έχουν θέση τέτοιες ώρες όπου διακυβεύεται η επιβίωση της χώρας. Η ιστορία δεν κρίνει τις πολιτικές δυνάμεις ενός τόπου με επικοινωνιακούς όρους: τις κρίνει με βάση τα εθνικά επιτεύγματα!

Δεύτερον, και με ίση βαρύτητα ευθύνης, η αξιωματική αντιπολίτευση. Ο πρωταρχικός ρόλος της είναι η άσκηση δημιουργικής κριτικής στην κυβέρνηση, ώστε η τελευταία να μην παρεκκλίνει από τους αυτονόητους εθνικούς στόχους. Αντίθετα, και μάλιστα υπό τις παρούσες κρίσιμες περιστάσεις, ρόλος της ΔΕΝ είναι η πολιτική φθορά του κυβερνώντος αντιπάλου της με σκοπό την αποτυχία του και την παραίτησή του από την εξουσία. Μια τέτοια αποτυχία θα ισοδυναμούσε τώρα με εθνική καταστροφή! Και βέβαια, ελάχιστους πείθει κάποιος ως προς τις καλές του προθέσεις για συνεργασία, όταν θέτει ως απαράβατο όρο την πλήρη υιοθέτηση των δικών του ιδεών και του δικού του πολιτικού προγράμματος...

Τρίτον, τα μικρότερα κόμματα του Κοινοβουλίου. Είναι γεγονός πως ένα εξ αυτών έχει μέχρι στιγμής επιδείξει σύνεση (αδιάφορο αν αυτή είναι ειλικρινής, ή υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα). Μένει βέβαια να κριθεί και σε βάθος χρόνου. Τα κόμματα της αριστεράς, από την άλλη, δείχνουν να ζουν στο δικό τους κόσμο! Προκαλεί ρίγη η πρόσφατη δήλωση κορυφαίου θεσμικού παράγοντα ενός εξ αυτών, πως όσο πιο γρήγορα χρεοκοπήσει η χώρα, τόσο πιο γρήγορα θα ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες και θα ξεκινήσει η... επανάσταση (το ουτοπικό όραμα της οποίας φαίνεται να αποτελεί πάγιο και διαχρονικό πόθο των στελεχών του εν λόγω κόμματος)! Όσο για το έτερο κόμμα της «προόδου», η πολιτική του παρουσία αναλώνεται σε ατέρμονες αντιεξουσιαστικές κενολογίες που απλά προσθέτουν περισσότερο «θόρυβο» στα ήδη ταλαιπωρημένα αυτιά των πολιτών, την ώρα που αυτοί αδημονούν ν’ ακούσουν κάποια ρεαλιστική πρόταση για έξοδο από την κρίση.

Τέταρτον, οι εσωκομματικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης. Μιλάμε εδώ για ένα ανώτερο επίπεδο «οριτζιναλοποίησης» της πολιτικής, έναν «εμφύλιο» στο εσωτερικό του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος! Δεν είμαι απόλυτα πεπεισμένος (και δεν φαντάζομαι να αποτελώ εξαίρεση) πως άπαντες οι ανήκοντες στο κόμμα αυτό, αλλά μη μετέχοντες στην κυβερνητική σύνθεση, εύχονται ειλικρινώς και ολόψυχα την απόλυτη επιτυχία του κυβερνητικού έργου (το οποίο, όπως τονίσαμε παραπάνω, τη στιγμή αυτή θα πρέπει να λογίζεται ως εθνικό). Αλλά και στην ίδια την κυβέρνηση δεν φαίνεται να απουσιάζουν οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί (ιδιαίτερα εμφανείς προ του ανασχηματισμού). Αυτή είναι, βέβαια, μια πάγια νοοτροπία που απαντάται σε όλα τα κόμματα εξουσίας στη χώρα μας, και το παρόν κόμμα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Η διαφορά είναι πως, στην τρέχουσα συγκυρία, τέτοια εσωκομματικά παιχνίδια θα μπορούσαν να βλάψουν σοβαρά το συντονισμό του κυβερνητικού έργου, και κατ’ επέκταση τη χώρα.

Δεν θα πρέπει όμως να παραλείψουμε να δούμε και τις δικές μας ευθύνες, ως πολιτών. Και αναφέρομαι ιδιαίτερα σ’ εκείνους εξ ημών που έχουν ακόμα το σπάνιο προνόμιο να είναι εργαζόμενοι. Θα πρέπει να καταλάβουμε μια για πάντα πως η λέξη «κεκτημένα» έχει αφαιρεθεί οριστικά και αμετάκλητα από τη νέα έκδοση του λεξικού του Μπαμπινιώτη! Χρειάζεται να μάθουμε πια να ζούμε με (πολύ) λιγότερα απ’ αυτά που τόσο βολικά κι ευχάριστα είχαμε συνηθίσει. Παράλληλα, μετριάζοντας κάπως τις απαιτήσεις μας, διευκολύνουμε την πολιτεία να μεριμνά κατά το δυνατόν περισσότερο για την άμβλυνση του εφιαλτικού προβλήματος της ανεργίας και την ανακούφιση εκείνων που το βιώνουν. Και τέλος, το να ευχόμαστε να αποτύχει μια προσπάθεια εθνικής σωτηρίας είτε επειδή δεν αποδεχόμαστε το αναλογούν σ’ εμάς μερίδιο στις θυσίες, είτε γιατί απλά δεν συμπαθούμε τον πολιτικό φορέα που ασκεί την εξουσία, εκτός από αυτοκαταστροφικά βλακώδες είναι και δηλωτικό απουσίας κοινωνικής συνείδησης κι ευθύνης!

Παλιά πήγαινα σχεδόν κάθε Κυριακή στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας για να δω την ΑΕΚ. Ώσπου κάποια στιγμή το γήπεδο γκρεμίστηκε, και ταυτόχρονα η ΑΕΚ έγινε έρμαιο των βουλήσεων μιας οργάνωσης σκληροπυρηνικών οπαδών, οι οποίοι άρχισαν να ασκούν τρομοκρατία σε όσους τολμούσαν να διαφωνήσουν μαζί τους, διακηρύσσοντας μάλιστα τη λατρεία τους για την οργάνωσή τους ως υπέρτερη της απλής αγάπης τους για την ίδια την ΑΕΚ! Λόγω των ακραίων συμπεριφορών της «ορίτζιναλ», απομακρύνθηκαν τότε πολλοί φίλοι της ΑΕΚ από τα γήπεδα, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου. Με τον ίδιο τρόπο, η «οριτζιναλοποίηση» της πολιτικής απειλεί να απομακρύνει τη χώρα από τους εθνικούς της στόχους. Τα κομματικά αλλά και εσωκομματικά χαρακώματα τη στιγμή αυτή είναι επικίνδυνη πολυτέλεια για τον τόπο. Ας βγούμε με το καλό όλοι μαζί από την κρίση, και μετά ας αρχίσουμε πάλι να ξεσκιζόμαστε με την ησυχία μας, συνεπείς άλλωστε και με τις από αρχαιοτάτων χρόνων εθνικές μας συνήθειες! Για να μην ξυπνήσουμε κάποιο πρωί ως πολίτες μιας «πρώην χώρας», έτσι όπως τώρα αντικρίζουμε με θλίψη την «πρώην ΑΕΚ», απομεινάρι ασυνείδητων κακοδιαχειριστών και νοσηρά εγωπαθών φανατικών «οπαδών» της...