Αδόκιμοι συσχετισμοί...

Η πρωινή συζήτηση σε κρατικό κανάλι της TV έχει θέμα - τι άλλο; - την οικονομική κρίση και τις κοινωνικές (παρ)ενέργειές της. Στο πάνελ συμμετέχουν δύο γυναίκες των γραμμάτων. Η μία, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο, γνωστή για τις «ανθρωπιστικές» απόψεις της στο θέμα της μετανάστευσης (την οποία, σε πείσμα των λεξικών της Ελληνικής γλώσσας, αλλά και των εγχειριδίων της νομικής επιστήμης, δυσκολεύεται να χαρακτηρίσει ως «παράνομη» ακόμα κι όταν συντρέχουν αντικειμενικοί λόγοι που δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό!). Η άλλη, ηλικιωμένη συγγραφέας που «έχουν δει πολλά τα μάτια της»...

Κάποια στιγμή, η κυρία καθηγήτρια επιχειρεί να προβάλει το επιχείρημα ότι η βία και η εγκληματικότητα των ημερών είναι «φυσικό» κι αναμενόμενο επακόλουθο της πείνας που προκαλεί η οικονομική κρίση. Για να εισπράξει την καθηλωτική απάντηση της γηραιάς συγγραφέως: «Η απόλυτη συνάρτηση της φτώχιας με τη βία είναι λάθος. Δεν ξέρω αυτός ο τόπος να πέρασε περισσότερη φρίκη πείνας απ’ αυτήν του ’41, στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Κανείς δεν σ’ έσφαζε στο δρόμο για να σου πάρει πέντε δραχμές. Οι άνθρωποι είχαν τότε μια – ριγώ που τη θυμάμαι – απίστευτη αξιοπρέπεια. Προτιμούσαν να πέφτουν στους δρόμους πεινώντες, παρά να σπρώξουν, έστω, έναν συνάνθρωπο για να του πάρουν ένα κομμάτι ψωμί!»

Όμως, πάνω που είχα αρχίσει να ενθουσιάζομαι, η κυρία συγγραφέας σκόραρε "αυτογκόλ" λέγοντας χωρίς να μασά τα λόγια της πως, σε αντίθεση με σήμερα, η Ελλάδα τότε (εννοούσε πριν την Κατοχή) είχε "αρίστη ηγεσία". Κάποιος από το αιφνιδιασμένο πάνελ έσπευσε να της θυμίσει, με τον απαραίτητο διδακτισμό, τη δικτατορία του Μεταξά. Και οι καρδιές των δημοκρατικών τηλεθεατών πήγαν πάλι στις θέσεις τους!

"Είδες τι έλεγε το πρωί στην τηλεόραση εκείνο το φασιστόμουτρο;" σχολίαζαν κάποιοι απ' αυτούς το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος, καθώς ετοιμάζονταν να ρίξουν άλλο ένα φάσκελο προς τη Βουλή των Ελλήνων...