Marfin: Ένα χρόνο μετά, τα θύματα ακόμα περιμένουν δικαίωση...

Το οξύμωρο της «δημοκρατικής» Αριστεράς...

Τα παρακάτω αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις του γράφοντος. Δεν αυταπατώμαι πως θα τύχουν της καθολικής επιδοκιμασίας των αναγνωστών. Για να είμαι ειλικρινής, κάτι τέτοιο δεν θα μου ήταν καν επιθυμητό! Γιατί, όταν κάποια ιδέα συναντά άμεση και αβίαστη αποδοχή, αυτή μάλλον περιέχει πράγματα χιλιοειπωμένα, απ’ αυτά που έχουν ωριμάσει για τα καλά στη σκέψη των ανθρώπων. Σήμερα, λοιπόν, εγώ θα το παίξω «προβοκάτορας»!

Ομολογώ πως έβλεπα πάντα με συμπάθεια την Αριστερά. Όχι τόσο για ιδεολογικούς, όσο για ανθρωπιστικούς λόγους. Η Μακρόνησος φάνταζε σ’ εμένα σαν ένα μικρό «Ελληνικό Άουσβιτς» που εξάγνισε για πάντα εκείνους που υπέφεραν εκεί. Από την άλλη μεριά, υπήρχαν χαραγμένες στο μυαλό μου οι φρικαλεότητες ενός πολιτικού συστήματος ξεπουλημένου στην ξενοκρατία, στο οποίο περίοπτες θέσεις είχαν καταλάβει προδότες συνεργάτες των εισβολέων της Κατοχής.

Από την εποχή του πολέμου, όμως, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Οι επαναστατικές φαντασιώσεις και οι σχετιζόμενες ακραίες ρητορείες του «ορθόδοξου» προλεταριακού αριστερισμού έδωσαν τη θέση τους στον πολιτικό ορθολογισμό της σύγχρονης αριστεράς, σε εναρμόνιση με τις πραγματικότητες της εποχής μας. Ποιας αριστεράς; Όχι πάντως της δικής μας! Που, αν και αυτοχαρακτηρίζεται «δημοκρατική» (καθιστώντας συνώνυμους τους όρους «αριστερός» και «δημοκράτης»), εν τούτοις εξακολουθεί να ονειρεύεται την βίαιη ανατροπή του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος! Και, μια τέτοια ανατροπή καθιστά απαραίτητη την ύπαρξη τριών, τουλάχιστον, βασικών προϋποθέσεων: (α) ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που φέρνει το πολίτευμα στα μέτρα των συμφερόντων του, (β) μιας κοινωνίας μη ευημερούσας, με έντονο το αίσθημα της ανισότητας και της αδικίας, και (γ) μιας ειδικά στρατολογημένης κοινωνικής μειοψηφίας που θα ανάψει τον πυρσό της επανάστασης. Ή μάλλον, τη μολότοφ!

Για την πλήρωση των δύο πρώτων προϋποθέσεων, η όποια ανάλυση περιττεύει (εκτός αν ο αναγνώστης δεν έχει βρεθεί ποτέ σ’ αυτή τη χώρα). Η τρίτη προϋπόθεση, τώρα, αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες υποθέσεις στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αναφέρομαι, φυσικά, στον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Ποιοι είναι και τι ζητούν; Μια εύκολη εξήγηση που έδινα για χρόνια ήταν πως πρόκειται για εγκάθετους του εκάστοτε συστήματος εξουσίας (ανεξαρτήτως του χρώματος και της κομματικής ταυτότητάς του) οι οποίοι παρεισφρέουν σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία προκαλώντας βίαια (συχνά αιματηρά) επεισόδια και καταστροφές, με σκοπό να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να δυσφημίσουν τις προθέσεις αυτών που διαμαρτύρονται. Αναθεώρησα ριζικά αυτή την άποψη πέρυσι τέτοιον καιρό...

Ένας χρόνος πέρασε από τη μέρα που μια ομάδα δολοφόνων με κουκούλες (το σύγχρονο δημοκρατικό έμβλημα της άκρας αριστεράς) έκαψε μια τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια μαζικής κοινωνικής διαμαρτυρίας για τα πρωτόγνωρα, απάνθρωπα οικονομικά μέτρα που μόλις είχαν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό. Και το έπραξαν γνωρίζοντας ότι μέσα στην τράπεζα τη στιγμή εκείνη εργάζονταν άνθρωποι. Ή μάλλον, «υπάνθρωποι», σύμφωνα με τις υστερικές κραυγές «κάψτε τους όλους!» που ακούστηκαν τη στιγμή της τέλεσης του εγκλήματος, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο τριών νέων ανθρώπων. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις των δύο κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς αμέσως μετά. Το ένα κόμμα (θλιβεροί πολιτικοί απόγονοι και κατάντημα της πάλαι ποτέ τιμημένης ΕΔΑ) έσπευσε πανικόβλητο να κρατήσει αποστάσεις και να καταδικάσει «απερίφραστα» την αποτρόπαια πράξη, θέλοντας να γλιτώσει τη «ρετσινιά» του ηθικού αυτουργού, αφού είχε επί μακρόν εναγκαλισθεί τα «παιδιά» με τις κουκούλες προσβλέποντας σε μια αύξηση της δεξαμενής της εκλογικής του πελατείας. Το έτερο κόμμα (τα στελέχη του οποίου δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα για τον θάνατο του Στάλιν!) το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε υπάρξει διαπρύσιος κήρυξ ενάντια στην «αντιεξουσιαστική» βία, δεν έχασε την ευκαιρία να πάει χαμένη! Με μια «ήξεις-αφήξεις» τοποθέτηση του στυλ «ναι μεν, αλλά...», που ισοδυναμούσε με ηθική κάλυψη, έκλεισε πονηρά το μάτι στα καλόπαιδα λέγοντάς τους: «εδώ είμαστε κι εμείς!».

Η διαχρονική και πολύπλευρη ανοχή της Αριστεράς προς αυτές τις βίαιες κοινωνικές ομάδες (η στάση της απέναντί τους υπήρξε ανέκαθεν, στην καλύτερη περίπτωση, ουδέτερη, ποτέ ουσιαστικά και πειστικά καταδικαστική) οδηγεί στη σκέψη (δεν θα πω βεβαιότητα) ότι, ενδεχομένως, η Αριστερά τους βλέπει σαν χρήσιμα εργαλεία στο πλαίσιο ενός ουτοπικού οράματος μιας μελλοντικής «επανάστασης» που θα ανατρέψει το «διεφθαρμένο» πολιτικό σύστημα και το «χρεοκοπημένο» δημοκρατικό πολίτευμα μέσα στο οποίο το σύστημα ευδοκιμεί. Αν τούτο αληθεύει, πρόκειται πράγματι για τραγική ειρωνεία: η ίδια η δημοκρατία δέχεται φιλόξενα στον οίκο της εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που απεργάζονται την καταστροφή της!

Όσο για τα τραγικά θύματα της Marfin, περιμένουν ακόμα, εν είδει ηθικής δικαίωσης, να μάθουν τα ονόματα των δολοφόνων τους, σύμφωνα και με τις βαρύγδουπες υποσχέσεις της πολιτείας ένα χρόνο πριν. Εκτός αν δεχθούμε την άποψη πως ο θάνατος από χέρι «προοδευτικών αριστερών επαναστατών» αποτελεί τίτλο τιμής και εισιτήριο για τον παράδεισο! Όμως, μερικά λουλούδια και λίγες συγκινητικές λέξεις δεν είναι αρκετές για να σβήσουν το κρίμα... Το οποίο θα βαραίνει τις συνειδήσεις εκείνων που, σε μια προηγούμενη περίπτωση δολοφονίας με πολιτικές προεκτάσεις, έλεγαν ελαφρά τη καρδία την ώρα που καιγόταν η Αθήνα: «αφήστε τα παιδιά να είναι θυμωμένα!», δίνοντας κατ’ ουσία στους ανεγκέφαλους του περιθωρίου το σύνθημα μιας ανεξέλεγκτης εκδικητικής δολοφονικής αντεπίθεσης. Αριστεροί, σου λέει... Θα τρίζουν τα κόκκαλα αυτών που τα άφησαν στα ξερονήσια!

Κ.Π.

Για να θυμηθούμε:

http://www.nooz.gr/article/tragodiatreis-nekroi-stin-poreia
http://www.madata.gr/epikairotita/social/61947.html