Ο δονκιχωτισμός κάποιων φανατικών του "πολυπολιτισμικού ανθρωπισμού", με στόχο τα ενοχικά ανακλαστικά της Ελληνικής κοινωνίας, δεν έχει τέλος! Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν, σώνει και καλά, πως είμαστε ένα έθνος ανάλγητων ρατσιστών που κατασκεύασαν έναν φανταστικό εχθρό, τους λαθρομετανάστες (ο όρος είναι δόκιμος και ακριβής, άρα περιττά τα εισαγωγικά!) με σκοπό να αποπροσανατολίσουν εαυτούς και αλλήλους από εσωτερικά τους προβλήματα. Στην πραγματικότητα, ουδεμία αλλοίωση στην κοινωνική ζωή του τόπου έχουν επιφέρει οι αμέτρητες χιλιάδες των "δυστυχισμένων" που ήρθαν στη χώρα ως "ικέτες" αιτούντες φιλοξενία, της οποίας τους ιερούς κανόνες (υποτίθεται...) σέβονται απόλυτα! Όσο για την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, είναι άλλο ένα ύποπτο "μύθευμα" που διοχετεύεται στην Ελληνική κοινή γνώμη από σκοτεινούς κύκλους του εγχώριου και διεθνούς φασιστικού ρατσισμού!
Το πολυφωνικό aixmi.gr δίνει βήμα σε όλες τις απόψεις, και καλά κάνει. Καλά κάνουμε κι εμείς οι αναγνώστες του, όμως, να επισημαίνουμε την σαθρότητα των επιχειρημάτων κάποιων αρθρογράφων του. Ιδιαίτερα όταν αυτοί μας προκαλούν υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας...
Της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ *
Δεν έχει υπάρξει περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας που ο μετανάστης να ήταν καλοδεχούμενος από τη γειτονία ή την κοινότητα. Αφενός αυτό οφείλεται σε εγγενή ανθρώπινα χαρακτηριστικά- κανένας δεν νιώθει άνετα όταν ένας μη γνώριμός μας εισέρχεται σε χώρο που τον χαρακτηρίζουμε «δικό μας».
Άλλωστε, η έννοια του ξένου είναι συνυφασμένη με την έννοια του φόβου και συγκεκριμένα του φόβου του εγκλήματος, στην περίοδο της νεωτερικότητας. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο «άλλος» δεν ανήκει στην οικεία μας «φαντασιακή κοινότητα». Δεν θα πω εθνότητα μήτε εθνικότητα.
Η Φαντασιακή Κοινότητα είναι κάτι ευρύτερο, αλλά και πιο συγκεκριμένο ταυτοχρόνως, ανάλογα με την ερμηνεία που δίνει ο καθένας. Στη φαντασιακή κοινότητα κάποιου είναι αποδεκτός – ο Αθηναίος αλλά όχι ο Πατρινός, και αντιστρόφως. Είναι αποδεκτός ο οπαδός της ΑΕΚ, αλλά όχι του Ολυμπιακού. Ο Ευρωπαίος, αλλά όχι ο Αφρικανός. Ο Αφρικανός, αλλά όχι ο Ασιάτης. Επίσης, η φαντασιακή κοινότητα εξελίσσεται και προσαρμόζεται. Κάποτε δεν ήταν αποδεκτός ο Αλβανός. Τώρα είναι. Όπως κάποτε ήταν αποδεκτοί οι Σύριοι μετανάστες, τώρα δεν είναι.
Η δυσανεξία, όμως, απέναντι στον μετανάστη, δεν οφείλεται μόνο στην εγγενή φύση του ανθρώπου, η οποία άλλωστε αντιμετωπίζεται όταν ο ξένος πάψει να είναι ξένος. Η δυσανεξία συχνά είναι αποτέλεσμα κατασκευής. Κατασκευάζουμε το φόβο του μετανάστη, του άλλου, του ξένου, για ποικίλους λόγους. Ο βασικότερος όλων είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας και η απαίτηση για κοινωνική πειθαρχία.
Άλλωστε ο φόβος για την ατομική μας ασφάλεια είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την επιβολή και, κυρίως, την εσωτερίκευση αυτής της πειθαρχίας – όταν, δηλαδή, η πειθαρχία δεν απαντάται ως απαίτηση των Αρχών, αλλά ως απαίτηση της κοινωνίας ή και του εαυτού. Κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα.
Γράφει ένας σπουδαίος θεωρητικός: «Kι έγιναν κρατούμενοι της δικής τους αναχώρησης… έχοντας ως μόνη τους αλήθεια και πατρίδα την άγονη έκταση μεταξύ δυο χωρών που δεν μπορούν να του ανήκουν»… Ο συγγραφέας, που δεν είναι άλλος από τον Φουκώ, δεν αναφέρεται στον μετανάστη αλλά στον τρελό- στον ψυχικά ασθενή, και το πλοίο των τρελών Stultifera Navis, στο οποίο κρατούσαν τον τρελό «κλεισμένο έξω από τις πόρτες της πόλης: H έξωση του τον εισάγει και τον φυλακίζει. Κι η φυλακή του είναι το ίδιο το κατώφλι, το πέρασμα.» Αυτό το πλοίο που επανεμφανίστηκε στις μέρες μας σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Η αποφυγή του παραλληλισμού είναι δραματικά αδύνατη. Ο Φουκώ εξηγεί ότι πρόκειται για μια πάγια τακτική. Το μόνο που αλλάζει είναι η ταυτότητα του ανεπιθύμητου: «Ο πρώτος άλλος ήταν ο λεπρός και ενώ η λέπρα εξαφανίστηκε κάποια στιγμή, οι δομές και διαδικασίες εξοπλισμού, παρέμειναν, αφορώντας πλέον τους φτωχούς, τους αποκλίνοντες, τους παραβατικούς»… τους μετανάστες.
Η συνταγή είναι πανάρχαια, δοκιμασμένη και ασυναγώνιστη κι αν υπάρχει ένας τρόπος αντιμετώπισης της είναι η επίγνωσή της. Να εντοπίζουμε, δηλαδή το πως γίνεται η κατασκευή του εχθρού και του φόβου, αλλά και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί – ατομικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά.
Σε γενικές γραμμές ισχύει το σχήμα που εύγλωττα περιγράφει ο Young «καμία άλλη πληθυσμιακή ομάδα δεν έχει τη μαγική δύναμη να παρέχει «εξηγήσεις» για κάθε πιθανό πρόβλημα της κοινωνίας υποδοχής». Από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008 μέχρι και σήμερα, στην παρούσα πρωτοφανή οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, …ο πολίτης εύκολα πείθεται ότι ο μόνος ένοχος είναι ο περίφημος «λαθρομετανάστης»…
Θεωρώ το Δεκέμβρη 2008 ως τη χρονική στιγμή έναρξης της ακραίας ρητορικής και της αποδοχής της από μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως φασίζοντα. Όμως, τις ημέρες εκείνες του Δεκέμβρη έλαβε χώρα, για πρώτη φορά, μια συστηματική και οργανωμένη κατασκευή εσωτερικού εχθρού – δεν ήταν εξέγερση μαθητών, αλλά πλιάτσικο αλλοδαπών, επέλεξαν να μας πουν… Ο λόγος δεν ήταν άλλος από την επιθυμία αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Διότι ναι, ο Έλληνας μπορούσε να δεχθεί μια μαζική και βίαιη κινητοποίηση κατά της κρατικής βίας από Έλληνες, αλλά όχι από «κλέφτες αλλοδαπούς». Και κάπως έτσι διαμορφώθηκε το απαραίτητο κλίμα για την μαζική αποδοκιμασία των κινητοποιήσεων. Η τακτική αυτή βέβαια οδήγησε όχι μόνο στην πόλωση της κοινωνίας αλλά και στην επανεμφάνιση της τρομοκρατίας.
Αναγνωρίζω ότι πολλοί θα σπεύσουν να το αρνηθούν, υποστηρίζοντας ότι ο φόβος απέναντι στο μετανάστη και στο έγκλημα είναι βάσιμος, τονίζοντας την κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Δεν αντιλέγω.
Αφενός χρειάζεται εκτεταμένη μελέτη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε αν είναι ή όχι βάσιμος ο φόβος. (Εντύπωση, βέβαια προκαλεί το γεγονός ότι ενώ στο ιστορικό κέντρο το ζήτημα δεν είναι μόνο οι μετανάστες, αλλά και οι χρήστες ναρκωτικών, τα εκδιδόμενα άτομα δίχως άδεια εργασίας, η παραοικονομία, οι άστεγοι…, η δημόσια ρητορική εμμένει στον μετανάστη). Αφετέρου, η κατασκευή στην οποία αναφέρομαι, δεν απορρέει μόνο από ρητορικές. Είναι και αποτέλεσμα πολιτικών. Το ότι επέτρεψαν (ή ώθησαν) το ιστορικό κέντρο να καταλήξει σε αυτή την κατάσταση, το ότι στοιβάξανε ανθρώπινες ψυχές ωθώντας τες στην εξαθλίωση και στην παραβατικότητα, είναι επίσης κατασκευή που εξυπηρετεί συμφέροντα – ένα από αυτά είναι η υποβάθμιση της αξίας της γης.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου ένα περιορισμένο σχόλιο: Μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα συχνά. Και επικεντρωνόμαστε μόνο στο δεύτερο όρο, στα «δικαιώματα». Τι γίνεται όμως όταν δοκιμάζεται ο πρώτος όρος της έννοιας; Το ανθρώπινα. Ο άνθρωπος.
Όταν απ-ανθρωποποιούμε τον άνθρωπο; Για το δικαίωμα στο να είσαι «άνθρωπος» δεν μιλάει κανείς. Και τότε, όταν χάνεις την ανθρώπινη υπόσταση, τίθεται σε αμφισβήτηση η έννοια των δικαιωμάτων. Δηλαδή, ο κόσμος σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβάνεται ότι παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα, διότι το υποκείμενο του φόβου δεν θεωρείται άνθρωπος. Και αυτό γίνεται τόσο απλά. Και αυτό είναι κατασκευή. Η κατασκευή που απορρέει και από τον ίδιο τον όρο «λαθρομετανάστης», ο οποίος ορίζει ότι το υποκείμενο δεν είναι άνθρωπος, άλλα πράγμα παράνομο και ταυτοχρόνως επικίνδυνο. Είναι αυτό που «δεν επιτρέπεται να είναι εδώ, ανάμεσα μας».
(Η αρθρογράφος προαναγγέλλει την δημοσίευση και δεύτερου μέρους της μελέτης της.)
* Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ είναι πολιτική επιστήμων.
Αγαπητή κυρία Αλ Σάλεχ,
γράφετε: «Δεν επιτρέπεται να είναι εδώ ανάμεσά μας», ποιος δεν το επιτρέπει;
Η αναλγησία των κρατούντων, η αδιαφορία τους για κανονισμούς που απευθύνονται στα ανθρώπινα, στην αξιοπρέπεια, στην ισότητα και τη Δημοκρατία. Η ανικανότητα και η αδιαφορία τους να θεσπίσουν νόμους τέτοιους που να δημιουργούν ασφάλεια στους πολίτες. Από την αρχαιότητα «ο ξένος» ήταν πρόσωπο ιερό, απολάμβανε την φιλοξενία και την αποδοχή, ήταν ισότιμο μέλος της κοινωνία στην οποία για διαφορετικούς λόγους αναγκαζόταν να εναρμονιστεί. Η εξουσία παράγει φόβο, ο φόβοε φέρνει βία, η βία φέρνει βία κλπ. Αδικούνται ασύστολα σχεδόν όλοι οι μετανάστες που η μοίρα όρισε να εγκαταλείψουν τη γελέθλια γη τους, για ένα πιο φωτεινό μέλλον, για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Τα ΜΜΕ σπέρνουν τον φόβο με τον τρόπο που χειρίζονται τους ξένους. Ψέμματα, λαϊκισμός, ειδήσεις αισχύστου είδους, τρομολαγνία, πουριτανισμός, όλα αυτά και πολλά άλλα είναι τα εργαλεία τους.
Πώς λοιπόν να πειστεί η ελληνική κοινωνία να ανοίξει την αγκαλιά της; Ποια μεταναστευτική πολιτική εφαρμόστηκε τόσα χρόνια, ικανή να δημιουργήσει ελπίδα στους απελπισμένους; Με ποιο τρόπο θα πειστούν οι Έλληνες πολίτες να γίνουν εθελοντές της δικής σας επίπονης και εξαιρετικής προσπάθειας τόσων χρόνων; Η ίδια αδικηθήκατε πραγματικά από τα ΜΜΕ, ίσως γιατί δεν είστε γκομενίτσα που χαχανίζετε στα πρωϊνάδικα άνευ λόγου.
Αθροίζομαι μαζί σας για το καλό, παρακολουθώ διεξοδικά ό,τι κι αν κάνετε, μη μασάτε με τα χτυπήματα, είστε ξεχωριστή και αυτό δεν συγχωρείται εύκολα από τη συντήρηση.
Δύναμη και κουράγιο.
Δεν είστε μόνη.
Σας ευχαριστώ. (ΔΕΣΠΟΙΝΑ Α.)
Υπάρχει τρομερή απόγνωση στο κόσμο αυτή τη στιγμή. Δεν μπορούμε να τους δεχτούμε όλους για τον απλό λόγο πως θα φτασουμε πλυθησμό 5-6 δισεκατομμυρια εδω. Πρέπει να βοηθησουμε οργανωμένα όσους περισσότερους μπορούμε και τους υπόλοιπους να τους γυρνάμε πίσω κατα τη γνωμη μου.
Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες. (Δημήτρης Α.)
Ωραία ανάλυση, εντυπωσιακές παραπομπές στη σκέψη σοφών, άψογη χρήση του λόγου. Θα μπορούσε να αποτελεί τμήμα διδακτορικής διατριβής εκπονούμενης σε χώρα όπου ελάχιστα γνωστή είναι η Ελληνική πραγματικότητα. Όμως…
1. Ο μέσος αναγνώστης δεν είναι πολιτικός επιστήμων, και ως εκ τούτου δεν αναμένεται να γνωρίζει τον (ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο) όρο «Φαντασιακή Κοινότητα». Μια σχετική παραπομπή δεν θα ήταν περιττή. Π.χ.,
http://politicalperson.wordpress.com/2011/01/25/4/
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=89493
http://www.epohi.gr/portal/arxeio/3445
Να υποθέσω ότι και όλοι όσοι έχουμε Ελληνική συνείδηση αποτελούμε μια «Φαντασιακή Κοινότητα»; Μήπως και όσοι μοιραζόμαστε την συνειδητότητα του ανήκειν στο ανθρώπινο είδος; Στο κάτω-κάτω, όλα τα έμβια όντα αποτελούν εκφάνσεις της ίδιας της ζωής!
2. «Κατασκευάζουμε το φόβο του μετανάστη (για την ατομική μας ασφάλεια)…», «…χρειάζεται εκτεταμένη μελέτη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε αν είναι ή όχι βάσιμος ο φόβος…».
Βρίσκομαι στον πειρασμό της αδιακρισίας να ρωτήσω την αρθρογράφο σε ποια πόλη ζει! Για να διαπιστώσει, πάντως, πόσο «κατασκευασμένος» ή πόσο «βάσιμος» είναι ο εν λόγω φόβος, θα της πρότεινα, όταν με το καλό επισκεφθεί την πόλη μας, να κάνει μια βόλτα στις Αθηναϊκές γειτονιές του στενού και ευρύτερου κέντρου, ιδιαίτερα μετά τη δύση του ηλίου…
3. «…στην παρούσα πρωτοφανή οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα… ο πολίτης εύκολα πείθεται ότι ο μόνος ένοχος είναι ο περίφημος ‘λαθρομετανάστης’…».
Ομολογώ πως βρίσκω την ιδέα πρωτότυπη! Έχω ακούσει να ενοχοποιούνται για την κρίση οι «διεφθαρμένοι πολιτικοί», οι «καλοπερασάκηδες νεόπλουτοι» που τα «έτρωγαν στα μπουζούκια και στα ακριβά αυτοκίνητα», οι επιχειρηματίες που «ξεχνούσαν» να κόβουν αποδείξεις, ακόμα κι εγώ ο μισθωτός που «ξεχνούσα» να τις ζητήσω. Αλλά, ως πολίτης, δεν θυμάμαι να «πείστηκα εύκολα» (ή δύσκολα) από κανέναν περί της «ενοχής των λαθρομεταναστών»!
4. «Το ότι επέτρεψαν (ή ώθησαν) το ιστορικό κέντρο να καταλήξει σε αυτή την κατάσταση… εξυπηρετεί συμφέροντα – ένα από αυτά είναι η υποβάθμιση της αξίας της γης.»
Συμφωνώ και επαυξάνω!! Και θα περιμένω ένα επόμενο άρθρο σας που να κάνει τομές σ’ αυτό το πράγματι σκοτεινό θέμα! (Κώστας Π.)
2010 στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, σύμφωνα με αποκλειστικά στοιχεία του Α984, σημειώθηκαν 2.072 κλοπές, 336 ληστείες και 395 κλοπές αυτοκινήτων δηλαδή κάθε μέρα κατά μέσο όρο 6 κλοπές και μια ληστεία.
Τον ίδιο χρόνο από το Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, συνελήφθησαν για διάφορα αδικήματα 1.546 άτομα εκ των οποίων σύμφωνα με το αρχηγείο της ελληνικής αστυνομίας το 80% είναι αλλοδαποί. ****
Ειδικότερα….
σε ότι αφορά τη λεγόμενη εγκληματικότητα του δρόμου ή αλλιώς Street crime, το 2010 παρουσίασε κατακόρυφη αύξηση σε σχέση με το 2009, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και στις περιφερειακές πλατείες: Καραϊσκάκη, Βικτωρίας, Αττικής και Κολιάτσου.
Οι ληστείες σε ταξί, αυξήθηκαν κατά 383, 33%, οι ληστείες σε μίνι μάρκετ κατά 30,26 % οι ληστείες σε άλλα καταστήματα σε ποσοστό 41,18% και οι ληστείες σε σπίτια κατά 57,89%.
Οι αρπαγές τσαντών αυξήθηκαν κατά 66,52% και σε κινητά τηλέφωνα κατά 101,23%.
Δήλωση έκανε στο Αθήνα 9,84 η Μαρίνα Βήχου για τους οίκους ανοχής που λειτουργούν στην περιοχή, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «από τους 250 συνολικά στο Δήμο Αθηναίων οι 70 εντοπίζονται στον Άγιο Παντελεήμονα, πράγμα το οποίο υποβαθμίζει περαιτέρω την περιοχή »
Αυτά τα προβλήματα δημιουργεί η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση σε μια μικρή και φτωχή χώρα σαν την Ελλάδα που δεν μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της.Και ο Άγιος Παντελεήμονας είναι ένα μικρό παράδειγμα από τα τόσα γκέτο που έχουν δηνιουργηθεί στην Ελληνική κοινωνία και γενικότερα τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί η αθρόα εισαγωγή μεταναστών χωρίς καν τους βασικούς κανόνες υποδοχής και ελέγχου.
Είναι πολύ ωραίες όλες αυτές οι ανθρωπιστικές ρητορείες που αγγίζουν τα όρια του μεταφυσικού αλλά η χρεωκοπημένη Ελλάδα μου φαίνεται λίγο δύσκολο να σώσει από την πείνα 2 δισ. φτωχών αφήστε και καμια άλλη χώρα πιο πλούσια από εμας να σώσει τον πλανήτη και να μην αποτελούμε τα κορόιδα της Ευρώπης που μας χρησιμοποιούν ως ανθρωποχαβούζα δυστυχισμένων ανθρώπων για να σώσουν τις χώρες τους από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση εδώ δεν είμαστε ικανοί να σώσουμε τον εαυτό μας θα σώσουμε ολόκληρο τον πλανήτη; (SAKIS BL)
Ο όρος ‘φαντασιακη κοινοτητα’ δεν ειναι δικο σου αλλα του Benedict Anderson (κραυγαλεα λογοκλοπη). Αυτα που γραφεις σχετικα ειναι μια προσπαθεια απ’ τη πλευρα σου να εξηγησεις αυτο που λεει o Anderson οτι ο ρατσισμος πρωταρχικα συνδεθηκε με την ιδεολογια της ταξης κι οχι με τον εθνικισμο (αυτο συνεβη πολυ αργοτερα). Το ζητημα της ταυτοτητας το οποιο απλα συγχεεις με την ετεροτητα ειναι πολυ πιο συνθετο απ’ οτι νομιζουν μερικοι. Εν πασει περιπτωσει στην Ελλαδα δεν εχουμε μεταναστευτικη πολιτικη και γενικα δεν εχουμε πολιτικη. Εκει τελειωνει το πραγμα. Το κακο ειναι οτι η μεταναστευη εχει εμπορευσιμο ειδος (καποιοι κερδιζουν πολλα λεφτα) και αντικειμενο πολιτικης εκμεταλλευσης απο ακραιους (δεξιους κ αριστερους). (anna)
(Πηγή: aixmi.gr)
Το πολυφωνικό aixmi.gr δίνει βήμα σε όλες τις απόψεις, και καλά κάνει. Καλά κάνουμε κι εμείς οι αναγνώστες του, όμως, να επισημαίνουμε την σαθρότητα των επιχειρημάτων κάποιων αρθρογράφων του. Ιδιαίτερα όταν αυτοί μας προκαλούν υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας...
Μετανάστης, ο μεγάλος ανεπιθύμητος
Της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ *
Δεν έχει υπάρξει περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας που ο μετανάστης να ήταν καλοδεχούμενος από τη γειτονία ή την κοινότητα. Αφενός αυτό οφείλεται σε εγγενή ανθρώπινα χαρακτηριστικά- κανένας δεν νιώθει άνετα όταν ένας μη γνώριμός μας εισέρχεται σε χώρο που τον χαρακτηρίζουμε «δικό μας».
Άλλωστε, η έννοια του ξένου είναι συνυφασμένη με την έννοια του φόβου και συγκεκριμένα του φόβου του εγκλήματος, στην περίοδο της νεωτερικότητας. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο «άλλος» δεν ανήκει στην οικεία μας «φαντασιακή κοινότητα». Δεν θα πω εθνότητα μήτε εθνικότητα.
Η Φαντασιακή Κοινότητα είναι κάτι ευρύτερο, αλλά και πιο συγκεκριμένο ταυτοχρόνως, ανάλογα με την ερμηνεία που δίνει ο καθένας. Στη φαντασιακή κοινότητα κάποιου είναι αποδεκτός – ο Αθηναίος αλλά όχι ο Πατρινός, και αντιστρόφως. Είναι αποδεκτός ο οπαδός της ΑΕΚ, αλλά όχι του Ολυμπιακού. Ο Ευρωπαίος, αλλά όχι ο Αφρικανός. Ο Αφρικανός, αλλά όχι ο Ασιάτης. Επίσης, η φαντασιακή κοινότητα εξελίσσεται και προσαρμόζεται. Κάποτε δεν ήταν αποδεκτός ο Αλβανός. Τώρα είναι. Όπως κάποτε ήταν αποδεκτοί οι Σύριοι μετανάστες, τώρα δεν είναι.
Η δυσανεξία, όμως, απέναντι στον μετανάστη, δεν οφείλεται μόνο στην εγγενή φύση του ανθρώπου, η οποία άλλωστε αντιμετωπίζεται όταν ο ξένος πάψει να είναι ξένος. Η δυσανεξία συχνά είναι αποτέλεσμα κατασκευής. Κατασκευάζουμε το φόβο του μετανάστη, του άλλου, του ξένου, για ποικίλους λόγους. Ο βασικότερος όλων είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας και η απαίτηση για κοινωνική πειθαρχία.
Άλλωστε ο φόβος για την ατομική μας ασφάλεια είναι το αποτελεσματικότερο μέσο για την επιβολή και, κυρίως, την εσωτερίκευση αυτής της πειθαρχίας – όταν, δηλαδή, η πειθαρχία δεν απαντάται ως απαίτηση των Αρχών, αλλά ως απαίτηση της κοινωνίας ή και του εαυτού. Κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα.
Γράφει ένας σπουδαίος θεωρητικός: «Kι έγιναν κρατούμενοι της δικής τους αναχώρησης… έχοντας ως μόνη τους αλήθεια και πατρίδα την άγονη έκταση μεταξύ δυο χωρών που δεν μπορούν να του ανήκουν»… Ο συγγραφέας, που δεν είναι άλλος από τον Φουκώ, δεν αναφέρεται στον μετανάστη αλλά στον τρελό- στον ψυχικά ασθενή, και το πλοίο των τρελών Stultifera Navis, στο οποίο κρατούσαν τον τρελό «κλεισμένο έξω από τις πόρτες της πόλης: H έξωση του τον εισάγει και τον φυλακίζει. Κι η φυλακή του είναι το ίδιο το κατώφλι, το πέρασμα.» Αυτό το πλοίο που επανεμφανίστηκε στις μέρες μας σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Η αποφυγή του παραλληλισμού είναι δραματικά αδύνατη. Ο Φουκώ εξηγεί ότι πρόκειται για μια πάγια τακτική. Το μόνο που αλλάζει είναι η ταυτότητα του ανεπιθύμητου: «Ο πρώτος άλλος ήταν ο λεπρός και ενώ η λέπρα εξαφανίστηκε κάποια στιγμή, οι δομές και διαδικασίες εξοπλισμού, παρέμειναν, αφορώντας πλέον τους φτωχούς, τους αποκλίνοντες, τους παραβατικούς»… τους μετανάστες.
Η συνταγή είναι πανάρχαια, δοκιμασμένη και ασυναγώνιστη κι αν υπάρχει ένας τρόπος αντιμετώπισης της είναι η επίγνωσή της. Να εντοπίζουμε, δηλαδή το πως γίνεται η κατασκευή του εχθρού και του φόβου, αλλά και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί – ατομικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά.
Σε γενικές γραμμές ισχύει το σχήμα που εύγλωττα περιγράφει ο Young «καμία άλλη πληθυσμιακή ομάδα δεν έχει τη μαγική δύναμη να παρέχει «εξηγήσεις» για κάθε πιθανό πρόβλημα της κοινωνίας υποδοχής». Από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008 μέχρι και σήμερα, στην παρούσα πρωτοφανή οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, …ο πολίτης εύκολα πείθεται ότι ο μόνος ένοχος είναι ο περίφημος «λαθρομετανάστης»…
Θεωρώ το Δεκέμβρη 2008 ως τη χρονική στιγμή έναρξης της ακραίας ρητορικής και της αποδοχής της από μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως φασίζοντα. Όμως, τις ημέρες εκείνες του Δεκέμβρη έλαβε χώρα, για πρώτη φορά, μια συστηματική και οργανωμένη κατασκευή εσωτερικού εχθρού – δεν ήταν εξέγερση μαθητών, αλλά πλιάτσικο αλλοδαπών, επέλεξαν να μας πουν… Ο λόγος δεν ήταν άλλος από την επιθυμία αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Διότι ναι, ο Έλληνας μπορούσε να δεχθεί μια μαζική και βίαιη κινητοποίηση κατά της κρατικής βίας από Έλληνες, αλλά όχι από «κλέφτες αλλοδαπούς». Και κάπως έτσι διαμορφώθηκε το απαραίτητο κλίμα για την μαζική αποδοκιμασία των κινητοποιήσεων. Η τακτική αυτή βέβαια οδήγησε όχι μόνο στην πόλωση της κοινωνίας αλλά και στην επανεμφάνιση της τρομοκρατίας.
Αναγνωρίζω ότι πολλοί θα σπεύσουν να το αρνηθούν, υποστηρίζοντας ότι ο φόβος απέναντι στο μετανάστη και στο έγκλημα είναι βάσιμος, τονίζοντας την κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Δεν αντιλέγω.
Αφενός χρειάζεται εκτεταμένη μελέτη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε αν είναι ή όχι βάσιμος ο φόβος. (Εντύπωση, βέβαια προκαλεί το γεγονός ότι ενώ στο ιστορικό κέντρο το ζήτημα δεν είναι μόνο οι μετανάστες, αλλά και οι χρήστες ναρκωτικών, τα εκδιδόμενα άτομα δίχως άδεια εργασίας, η παραοικονομία, οι άστεγοι…, η δημόσια ρητορική εμμένει στον μετανάστη). Αφετέρου, η κατασκευή στην οποία αναφέρομαι, δεν απορρέει μόνο από ρητορικές. Είναι και αποτέλεσμα πολιτικών. Το ότι επέτρεψαν (ή ώθησαν) το ιστορικό κέντρο να καταλήξει σε αυτή την κατάσταση, το ότι στοιβάξανε ανθρώπινες ψυχές ωθώντας τες στην εξαθλίωση και στην παραβατικότητα, είναι επίσης κατασκευή που εξυπηρετεί συμφέροντα – ένα από αυτά είναι η υποβάθμιση της αξίας της γης.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου ένα περιορισμένο σχόλιο: Μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα συχνά. Και επικεντρωνόμαστε μόνο στο δεύτερο όρο, στα «δικαιώματα». Τι γίνεται όμως όταν δοκιμάζεται ο πρώτος όρος της έννοιας; Το ανθρώπινα. Ο άνθρωπος.
Όταν απ-ανθρωποποιούμε τον άνθρωπο; Για το δικαίωμα στο να είσαι «άνθρωπος» δεν μιλάει κανείς. Και τότε, όταν χάνεις την ανθρώπινη υπόσταση, τίθεται σε αμφισβήτηση η έννοια των δικαιωμάτων. Δηλαδή, ο κόσμος σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβάνεται ότι παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα, διότι το υποκείμενο του φόβου δεν θεωρείται άνθρωπος. Και αυτό γίνεται τόσο απλά. Και αυτό είναι κατασκευή. Η κατασκευή που απορρέει και από τον ίδιο τον όρο «λαθρομετανάστης», ο οποίος ορίζει ότι το υποκείμενο δεν είναι άνθρωπος, άλλα πράγμα παράνομο και ταυτοχρόνως επικίνδυνο. Είναι αυτό που «δεν επιτρέπεται να είναι εδώ, ανάμεσα μας».
(Η αρθρογράφος προαναγγέλλει την δημοσίευση και δεύτερου μέρους της μελέτης της.)
* Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ είναι πολιτική επιστήμων.
Σχόλια Επισκεπτών του aixmi.gr:
Αγαπητή κυρία Αλ Σάλεχ,
γράφετε: «Δεν επιτρέπεται να είναι εδώ ανάμεσά μας», ποιος δεν το επιτρέπει;
Η αναλγησία των κρατούντων, η αδιαφορία τους για κανονισμούς που απευθύνονται στα ανθρώπινα, στην αξιοπρέπεια, στην ισότητα και τη Δημοκρατία. Η ανικανότητα και η αδιαφορία τους να θεσπίσουν νόμους τέτοιους που να δημιουργούν ασφάλεια στους πολίτες. Από την αρχαιότητα «ο ξένος» ήταν πρόσωπο ιερό, απολάμβανε την φιλοξενία και την αποδοχή, ήταν ισότιμο μέλος της κοινωνία στην οποία για διαφορετικούς λόγους αναγκαζόταν να εναρμονιστεί. Η εξουσία παράγει φόβο, ο φόβοε φέρνει βία, η βία φέρνει βία κλπ. Αδικούνται ασύστολα σχεδόν όλοι οι μετανάστες που η μοίρα όρισε να εγκαταλείψουν τη γελέθλια γη τους, για ένα πιο φωτεινό μέλλον, για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Τα ΜΜΕ σπέρνουν τον φόβο με τον τρόπο που χειρίζονται τους ξένους. Ψέμματα, λαϊκισμός, ειδήσεις αισχύστου είδους, τρομολαγνία, πουριτανισμός, όλα αυτά και πολλά άλλα είναι τα εργαλεία τους.
Πώς λοιπόν να πειστεί η ελληνική κοινωνία να ανοίξει την αγκαλιά της; Ποια μεταναστευτική πολιτική εφαρμόστηκε τόσα χρόνια, ικανή να δημιουργήσει ελπίδα στους απελπισμένους; Με ποιο τρόπο θα πειστούν οι Έλληνες πολίτες να γίνουν εθελοντές της δικής σας επίπονης και εξαιρετικής προσπάθειας τόσων χρόνων; Η ίδια αδικηθήκατε πραγματικά από τα ΜΜΕ, ίσως γιατί δεν είστε γκομενίτσα που χαχανίζετε στα πρωϊνάδικα άνευ λόγου.
Αθροίζομαι μαζί σας για το καλό, παρακολουθώ διεξοδικά ό,τι κι αν κάνετε, μη μασάτε με τα χτυπήματα, είστε ξεχωριστή και αυτό δεν συγχωρείται εύκολα από τη συντήρηση.
Δύναμη και κουράγιο.
Δεν είστε μόνη.
Σας ευχαριστώ. (ΔΕΣΠΟΙΝΑ Α.)
Υπάρχει τρομερή απόγνωση στο κόσμο αυτή τη στιγμή. Δεν μπορούμε να τους δεχτούμε όλους για τον απλό λόγο πως θα φτασουμε πλυθησμό 5-6 δισεκατομμυρια εδω. Πρέπει να βοηθησουμε οργανωμένα όσους περισσότερους μπορούμε και τους υπόλοιπους να τους γυρνάμε πίσω κατα τη γνωμη μου.
Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες. (Δημήτρης Α.)
Ωραία ανάλυση, εντυπωσιακές παραπομπές στη σκέψη σοφών, άψογη χρήση του λόγου. Θα μπορούσε να αποτελεί τμήμα διδακτορικής διατριβής εκπονούμενης σε χώρα όπου ελάχιστα γνωστή είναι η Ελληνική πραγματικότητα. Όμως…
1. Ο μέσος αναγνώστης δεν είναι πολιτικός επιστήμων, και ως εκ τούτου δεν αναμένεται να γνωρίζει τον (ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο) όρο «Φαντασιακή Κοινότητα». Μια σχετική παραπομπή δεν θα ήταν περιττή. Π.χ.,
http://politicalperson.wordpress.com/2011/01/25/4/
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=89493
http://www.epohi.gr/portal/arxeio/3445
Να υποθέσω ότι και όλοι όσοι έχουμε Ελληνική συνείδηση αποτελούμε μια «Φαντασιακή Κοινότητα»; Μήπως και όσοι μοιραζόμαστε την συνειδητότητα του ανήκειν στο ανθρώπινο είδος; Στο κάτω-κάτω, όλα τα έμβια όντα αποτελούν εκφάνσεις της ίδιας της ζωής!
2. «Κατασκευάζουμε το φόβο του μετανάστη (για την ατομική μας ασφάλεια)…», «…χρειάζεται εκτεταμένη μελέτη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε αν είναι ή όχι βάσιμος ο φόβος…».
Βρίσκομαι στον πειρασμό της αδιακρισίας να ρωτήσω την αρθρογράφο σε ποια πόλη ζει! Για να διαπιστώσει, πάντως, πόσο «κατασκευασμένος» ή πόσο «βάσιμος» είναι ο εν λόγω φόβος, θα της πρότεινα, όταν με το καλό επισκεφθεί την πόλη μας, να κάνει μια βόλτα στις Αθηναϊκές γειτονιές του στενού και ευρύτερου κέντρου, ιδιαίτερα μετά τη δύση του ηλίου…
3. «…στην παρούσα πρωτοφανή οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα… ο πολίτης εύκολα πείθεται ότι ο μόνος ένοχος είναι ο περίφημος ‘λαθρομετανάστης’…».
Ομολογώ πως βρίσκω την ιδέα πρωτότυπη! Έχω ακούσει να ενοχοποιούνται για την κρίση οι «διεφθαρμένοι πολιτικοί», οι «καλοπερασάκηδες νεόπλουτοι» που τα «έτρωγαν στα μπουζούκια και στα ακριβά αυτοκίνητα», οι επιχειρηματίες που «ξεχνούσαν» να κόβουν αποδείξεις, ακόμα κι εγώ ο μισθωτός που «ξεχνούσα» να τις ζητήσω. Αλλά, ως πολίτης, δεν θυμάμαι να «πείστηκα εύκολα» (ή δύσκολα) από κανέναν περί της «ενοχής των λαθρομεταναστών»!
4. «Το ότι επέτρεψαν (ή ώθησαν) το ιστορικό κέντρο να καταλήξει σε αυτή την κατάσταση… εξυπηρετεί συμφέροντα – ένα από αυτά είναι η υποβάθμιση της αξίας της γης.»
Συμφωνώ και επαυξάνω!! Και θα περιμένω ένα επόμενο άρθρο σας που να κάνει τομές σ’ αυτό το πράγματι σκοτεινό θέμα! (Κώστας Π.)
2010 στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, σύμφωνα με αποκλειστικά στοιχεία του Α984, σημειώθηκαν 2.072 κλοπές, 336 ληστείες και 395 κλοπές αυτοκινήτων δηλαδή κάθε μέρα κατά μέσο όρο 6 κλοπές και μια ληστεία.
Τον ίδιο χρόνο από το Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, συνελήφθησαν για διάφορα αδικήματα 1.546 άτομα εκ των οποίων σύμφωνα με το αρχηγείο της ελληνικής αστυνομίας το 80% είναι αλλοδαποί. ****
Ειδικότερα….
σε ότι αφορά τη λεγόμενη εγκληματικότητα του δρόμου ή αλλιώς Street crime, το 2010 παρουσίασε κατακόρυφη αύξηση σε σχέση με το 2009, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και στις περιφερειακές πλατείες: Καραϊσκάκη, Βικτωρίας, Αττικής και Κολιάτσου.
Οι ληστείες σε ταξί, αυξήθηκαν κατά 383, 33%, οι ληστείες σε μίνι μάρκετ κατά 30,26 % οι ληστείες σε άλλα καταστήματα σε ποσοστό 41,18% και οι ληστείες σε σπίτια κατά 57,89%.
Οι αρπαγές τσαντών αυξήθηκαν κατά 66,52% και σε κινητά τηλέφωνα κατά 101,23%.
Δήλωση έκανε στο Αθήνα 9,84 η Μαρίνα Βήχου για τους οίκους ανοχής που λειτουργούν στην περιοχή, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «από τους 250 συνολικά στο Δήμο Αθηναίων οι 70 εντοπίζονται στον Άγιο Παντελεήμονα, πράγμα το οποίο υποβαθμίζει περαιτέρω την περιοχή »
Αυτά τα προβλήματα δημιουργεί η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση σε μια μικρή και φτωχή χώρα σαν την Ελλάδα που δεν μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της.Και ο Άγιος Παντελεήμονας είναι ένα μικρό παράδειγμα από τα τόσα γκέτο που έχουν δηνιουργηθεί στην Ελληνική κοινωνία και γενικότερα τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί η αθρόα εισαγωγή μεταναστών χωρίς καν τους βασικούς κανόνες υποδοχής και ελέγχου.
Είναι πολύ ωραίες όλες αυτές οι ανθρωπιστικές ρητορείες που αγγίζουν τα όρια του μεταφυσικού αλλά η χρεωκοπημένη Ελλάδα μου φαίνεται λίγο δύσκολο να σώσει από την πείνα 2 δισ. φτωχών αφήστε και καμια άλλη χώρα πιο πλούσια από εμας να σώσει τον πλανήτη και να μην αποτελούμε τα κορόιδα της Ευρώπης που μας χρησιμοποιούν ως ανθρωποχαβούζα δυστυχισμένων ανθρώπων για να σώσουν τις χώρες τους από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση εδώ δεν είμαστε ικανοί να σώσουμε τον εαυτό μας θα σώσουμε ολόκληρο τον πλανήτη; (SAKIS BL)
Ο όρος ‘φαντασιακη κοινοτητα’ δεν ειναι δικο σου αλλα του Benedict Anderson (κραυγαλεα λογοκλοπη). Αυτα που γραφεις σχετικα ειναι μια προσπαθεια απ’ τη πλευρα σου να εξηγησεις αυτο που λεει o Anderson οτι ο ρατσισμος πρωταρχικα συνδεθηκε με την ιδεολογια της ταξης κι οχι με τον εθνικισμο (αυτο συνεβη πολυ αργοτερα). Το ζητημα της ταυτοτητας το οποιο απλα συγχεεις με την ετεροτητα ειναι πολυ πιο συνθετο απ’ οτι νομιζουν μερικοι. Εν πασει περιπτωσει στην Ελλαδα δεν εχουμε μεταναστευτικη πολιτικη και γενικα δεν εχουμε πολιτικη. Εκει τελειωνει το πραγμα. Το κακο ειναι οτι η μεταναστευη εχει εμπορευσιμο ειδος (καποιοι κερδιζουν πολλα λεφτα) και αντικειμενο πολιτικης εκμεταλλευσης απο ακραιους (δεξιους κ αριστερους). (anna)
(Πηγή: aixmi.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου