Όταν το ποδόσφαιρο ξύνει πληγές...

Η ευαισθησία που επέδειξαν πρόσφατα οι φίλοι της ΑΕΚ απέναντι στην φημολογούμενη εμπλοκή Τούρκων επιχειρηματιών στα διοικητικά του συλλόγου, είναι κατανοητή, με βάση τους ιστορικούς συμβολισμούς που ο σύλλογος αυτός φέρει. Βέβαια, αυτή δεν είναι η πρώτη απόπειρα εισόδου ξένων επενδυτών στην ΑΕΚ. Ποιος δεν θυμάται τους Άγγλους της ENIC που ανέλαβαν τα ηνία της ΠΑΕ το 1997 και έμειναν στο τιμόνι –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- έως την «μεταπολίτευση» του Θεμιστοκλή Νικολαΐδη...

Ακούγεται φυσιολογικό, ίσως, ότι οι περισσότεροι φίλαθλοι της Αθηναϊκής ομάδας αποδέχθηκαν την Αγγλική «κατοχή» με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ’ ό,τι την προοπτική μιας Τουρκικής παρουσίας στη μετοχική σύνθεση της ΑΕΚ. Η διαφορά προφανώς ανάγεται στις ιστορικές προσφυγικές ρίζες του συλλόγου: σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, δεν είναι διανοητό η Ένωση που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες μιας εθνικής καταστροφής, να διοικείται από τους απογόνους των ίδιων των «εχθρών» που την προκάλεσαν!

Εν τούτοις, με την προβοκατόρικη νοοτροπία που με διακρίνει, σκέφτηκα να ζητήσω και τη γνώμη ενός παλιού πρόσφυγα επί του θέματος, κάποιου που είχε ζήσει την εθνική τραγωδία από κοντά. Και μάλιστα, ενός ανθρώπου που δεν ασχολήθηκε ποτέ του με το ποδόσφαιρο. Έτσι, η απάντηση που θα έπαιρνα θα ήταν καθαρά ιδεολογική, απαλλαγμένη από τυχόν υστερόβουλες οπαδικές σκοπιμότητες...

Ο εν λόγω πρόσφυγας ήρθε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κυνηγημένος από τους Τούρκους που είχαν σφάξει τον πατέρα και την αδελφή του, και είχαν λεηλατήσει και στη συνέχεια πυρπολήσει την οικογενειακή τους επιχείρηση. Κρυβόταν επί μήνες στα βουνά και τρεφόταν με απίστευτα πράγματα, μέχρι να καταφέρει να περάσει με ασφάλεια τα Ελληνοτουρκικά σύνορα...

Είναι απίστευτο, αλλά στα κάπου τριάντα χρόνια που πρόλαβα να τον γνωρίσω, δεν άκουσα μία φορά τον παππού μου να λέει κακή κουβέντα για τους Τούρκους! Τους θεωρούσε φίλους κι αδελφούς, και πίστευε πάντα πως άλλοι μας είχαν βάλει να φαγωθούμε, εξωθώντας την Ελλάδα με πλάνες υποσχέσεις σε πολεμική περιπέτεια και αφήνοντάς την μόνη στο τέλος. Ποιοι ήταν αυτοί οι «άλλοι»; Ίσως το καταλάβετε αν σας πω πως δεν θυμάμαι ποτέ τον παππού μου να λέει σκέτα «η Αγγλία». Πάντα έβαζε και επιθετικό προσδιορισμό: «η (***) η Αγγλία»! Το εύκολο έργο της προφανούς ερμηνείας των αποσιωπητικών –με βάση το αρχαιότερο γνωστό επάγγελμα- αφήνεται στον αναγνώστη...

Αν ζούσε, λοιπόν, ο παππούς μου το 1997, σίγουρα θα είχε επαναστατήσει ακούγοντας πως κάποιοι Άγγλοι επρόκειτο τότε να κάνουν κουμάντο σε μια Ελληνική ομάδα με προσφυγικές ρίζες. Τώρα, όσον αφορά την πιθανή γνώμη του για τους υποψήφιους Τούρκους επενδυτές στην ίδια ομάδα, που ήρθαν πρόσφατα στο φως της επικαιρότητας, τι να σας πω... Δεν είμαι βέβαιος!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Δημοκρατία: Στο γιατρό ή στο απόσπασμα;

Ένα από τα θύματα της οικονομικής κρίσης που περνά η χώρα φαίνεται πως είναι το ίδιο το δημοκρατικό της πολίτευμα. Το τελευταίο δέχεται ομαδικά πυρά από κύκλους ανήκοντες σε όλες, σχεδόν, τις περιοχές του πολιτικού φάσματος, οι οποίοι δείχνουν να μοιράζονται την κοινή θέση ότι οι αδιαμφισβήτητες παθογένειες του πολιτικού συστήματος είναι επαρκείς λόγοι για την ανατροπή του!

Το πολίτευμα έχει αρνητές ακόμα και εντός του ίδιου του Κοινοβουλίου. Τα κόμματα της Αριστεράς (με προεξάρχον το πλέον παραδοσιακό εξ αυτών) δυσκολεύονται να τηρήσουν τα προσχήματα, όταν ομολογούν σχεδόν ανοικτά πως επενδύουν στη χρεοκοπία (άρα στην καταστροφή) της χώρας, με την προσδοκία ότι η κοινωνική αναταραχή που θα προκύψει θα οδηγήσει σε λαϊκή εξέγερση και τελικά σε ανατροπή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος!

Στο άλλο άκρο του ιδεολογικού φάσματος, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής άκρας Δεξιάς, με στενούς (ως φαίνεται) δεσμούς με ακραίων πεποιθήσεων στρατιωτικούς κύκλους, ονειροπολούν πάνω στην ιδέα μιας νέας «εθνοσωτήριας επανάστασης» τύπου 21ης Απριλίου, η οποία θα «σώσει» ξανά την χώρα από την φαυλοκρατία του επάρατου κοινοβουλευτισμού! Το πρόσφατο περιστατικό της 17ης Νοεμβρίου στη Σχολή Ευελπίδων, όπου ένας «ιδεολόγος» νεαρός σπουδαστής εξέφρασε απροσχημάτιστα όσα σιγοψιθυρίζουν αλλά δεν έχουν το θάρρος να πουν ανοικτά κάποιοι εκ των ανωτέρων του, είναι μάλλον η κορυφή του παγόβουνου...

Κάπου στη μέση, μια μεγάλη μάζα πολιτών, ενοποιούμενη κάτω από τον γενικό προσδιορισμό «Αγανακτισμένοι», έχει ήδη εκφράσει έμπρακτα την αντίθεσή της προς το πολίτευμα μέσω απαξιωτικών (ενίοτε και χυδαίων) εκφράσεων στρεφόμενων κατά κορυφαίων θεσμικών συμβόλων του, όπως το Ελληνικό Κοινοβούλιο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η ιδιαιτερότητα αυτής της πολιτικής προσέγγισης είναι η απουσία οποιασδήποτε σοβαρής εναλλακτικής πρότασης για την επόμενη μέρα...

Χωρίς να αμφισβητούμε a priori την ιδεολογική εντιμότητα όλων των ανωτέρω αρνητών του πολιτικού συστήματος, επισημαίνουμε ότι η μηδενιστική λογική τους μοιάζει με την απαίτηση προς έναν γιατρό να προχωρήσει άμεσα στην ευθανασία του ασθενούς, προτού αναζητήσει τρόπους να τον θεραπεύσει! Με άλλα λόγια, αντί του επίπονου αγώνα για την απαλλαγή του συστήματος από τις (ομολογουμένως πολλές) παθογένειές του, κάποιοι εξ ημών, συνειδητά ή όχι, απεργάζονται –ή έστω απλά επιθυμούν- κατ’ ουσίαν την βίαιη κατάργηση του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος. Έστω κι αν αυτό συντελεστεί δαπάναις του υπερπολύτιμου αγαθού της ελευθερίας, χάριν της οποίας χύθηκε τόσο αίμα στη νεότερη ιστορία μας...

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Τα «Ατίθασα Νιάτα» ή «Το Αυγό του Φιδιού»;

Η αποκάλυψη της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=432176) για το περιστατικό που έλαβε χώρα την 17η Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο της Σχολής Ευελπίδων, μετά τον επίσημο εορτασμό της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αντιμετωπίστηκε από μερίδα του ακροδεξιού (και κατ’ επίφασιν «δημοκρατικού») Τύπου σαν να επρόκειτο για σύνηθες σκανδαλοθηρικό δημοσίευμα υποκρύπτον πολιτικές υστεροβουλίες. Η -κατάφωρα παραβιάζουσα τους θεσμούς της Σχολής- πρωτοβουλία του Αρχηγού των σπουδαστών, να οργανώσει δική του τελετή στην οποία εξυμνήθηκε η δικτατορία της 21ης Απριλίου, χαρακτηρίστηκε από τα κέντρα αυτά σαν μια «απλή επιπολαιότητα ενός ζωηρού 22χρονου», στην οποία, υποτίθεται, αποδόθηκε υπερβολική σημασία για λόγους εκδοτικού και πολιτικού καιροσκοπισμού!

Επειδή οι διακινούντες τις απόψεις αυτές είναι φανερό ότι διατηρούν στενές σχέσεις με κύκλους στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η υποβάθμιση του γεγονότος, την οποία επιχειρούν, οφείλεται σε άγνοια της στρατιωτικής πραγματικότητας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια στρατιωτική σχολή δεν είναι συνοικιακό λύκειο, όπου μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει κατάληψη ή να οργανωθούν εξωθεσμικές τελετές από μια ομάδα «ζωηρών» νεαρών μαθητών με πρωτοστατούντα τον πρώτο μαθητή του σχολείου! Τον ίδιο, μάλιστα, μαθητή που διανοήθηκε να παρακούσει διαταγές των ανωτέρων του κατά την πρόσφατα ματαιωθείσα παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη...

Όσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν την πραγματικότητα των στρατιωτικών σχολών αδυνατούν να πιστέψουν ότι ένας απλός σπουδαστής (ακόμα κι αν είναι ο Αρχηγός της Σχολής) θα μπορούσε ποτέ να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες χωρίς να έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον την ανοχή (για να μην μιλήσω για υποστήριξη ή και ενθάρρυνση) ανώτερων στρατιωτικών κύκλων. Το εφιαλτικό ερώτημα, τώρα, αφορά το κατά πόσον είναι εν δυνάμει ορατό (άρα και αντιμετωπίσιμο) ολόκληρο το παγόβουνο, ή μόνο η κορυφή του...

Αυτό που προκαλεί, πάντως, εντύπωση είναι η ανακολουθία των ακροδεξιών δημοσιογραφικών κύκλων: Από τη μία κραυγάζουν για την χαλάρωση της πειθαρχίας στις Ένοπλες Δυνάμεις, κι από την άλλη χαιρετίζουν ενθουσιωδώς τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα απειθαρχίας ενός εκκολαπτόμενου αξιωματικού! Θα θεωρήσουμε την αντίφαση ως απλή παρενέργεια ιδεολογικού ενθουσιασμού. Δεν θα θέλαμε με τίποτα να θυμηθούμε τον στρατευμένο Τύπο που έπαιξε τότε κι αυτός τον ρόλο του στην πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το ποιος ανέλαβε στη συνέχεια τις τύχες της Γερμανίας, είναι σ’ όλους γνωστό...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Δύο άρθρα για τον δικομματισμό (και όχι μόνο...)

Ο τελευταίος βιασμός...

Την ιστορία μού τη διηγήθηκε ένας γέρος που συνάντησα κάποτε σε κάποια εκδρομή, σε ένα μέρος που δεν μπορώ να θυμηθώ...

Για χρόνια ολόκληρα, σε ένα μακρινό χωριό μιας άγνωστης χώρας, δύο κτήνη ασελγούσαν συνεχώς και αλληλοδιαδόχως πάνω σε μια πνευματικά ανάπηρη κοπέλα. Για να μην διαπληκτίζονται μεταξύ τους, και για να την ξεγελούν προσφέροντάς της μια επίφαση ελεύθερης επιλογής, είχαν συμφωνήσει να την ρωτούν κάθε τέσσερα χρόνια αν ήθελε ή όχι μια αλλαγή στο πρόσωπο του βιαστή της. Προσπαθώντας να την δελεάσουν, της έταζε ο καθένας τους μια πλούσια ζωή και αμέτρητα πανάκριβα δώρα. Όμως δεν πλήρωναν ποτέ το λογαριασμό από την τσέπη τους: έπαιρναν δάνεια από τους τοκογλύφους των γειτονικών χωριών, βάζοντας ενέχυρο την προίκα της!

Με τα χρόνια, όμως, η προίκα αποσώθηκε, και οι δύο αλήτες δεν μπορούσαν πια να προσφέρουν στην κοπέλα ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της. Κι εκείνη, αποκαμωμένη από τη στέρηση, σχεδόν σκελετωμένη, δεν την ένοιαζε καν ποιος θα ‘ταν ο επόμενος: μόνο ένα πιάτο φαΐ και λίγο νερό, τίποτ’ άλλο...

Την ώρα που ψυχορραγούσε, μια αποκρουστική μάζα πια από πετσί και κόκαλα, πάνω απ’ το ξέπνοο σώμα της οι δύο επιβήτορες έδιναν την τελική τους μάχη. Ήθελε ο καθένας τους να ‘ναι αυτός που θα προλάβει να τη βιάσει για τελευταία φορά, να γευτεί την υπέρτατη ευχαρίστηση τη στιγμή που εκείνη θα ξεψυχούσε! Ήξεραν καλά πως άλλη φορά δεν θα υπάρξει...

«Και τώρα φίλε μου», κατέληξε ο γερο-φιλόσοφος, «στο αόρατο δικαστήριο της Ιστορίας σού ζητώ να γίνεις δικαστής. Και να δικάσεις αυτά τα δύο κτήνη για την πολύχρονη, αποκρουστική πράξη τους. Μα μην ξεχάσεις να δικάσεις μαζί και όλους τους ηθικούς αυτουργούς. Και είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί! Τόσοι που το δικαστήριο θα ξεμείνει στο τέλος από εισαγγελείς κι ενόρκους. Και η δίκη, φοβάμαι, δεν θ’ αρχίσει ποτέ. Γιατί, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ! Κάποιοι γιατί την ώρα του βιασμού χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό και αυταρέσκεια. Και κάποιοι άλλοι γιατί άκουσαν τα χειροκροτήματα αλλά καμώθηκαν πως δεν άκουσαν τα ουρλιαχτά. Και δεν έτρεξαν ποτέ να βοηθήσουν!»

Θυμάμαι συχνά το γέρο τώρα τελευταία. Ιδιαίτερα τις στιγμές που πατώ με αίσθημα οργής το κουμπί που διακόπτει την παροχή της ηλεκτρικής ενέργειας στις φτηνές συσκευές που χρησιμοποιώ για να μαθαίνω αν είν’ ακόμα ζωντανή αυτή η χώρα. Μια χώρα που εκπνέει τη στιγμή που από πάνω της κάποιοι αντιμάχονται αλλήλους διεκδικώντας το προνόμιο στην απόλαυση του τελευταίου βιασμού της! Και τώρα που το καλοσκέφτομαι, φίλε αναγνώστη, ίσως και να ‘ναι περισσότεροι από δύο: Συντηρητικοί, «προοδευτικοί», νεο-φιλελεύθεροι, προστάτες των δίκιων «του λαού», συνδικαλιζόμενοι συντεχνίτες, κουκουλοφόροι δολοφόνοι... (Ξέχασα κανέναν;) Α ναι, κι εγώ ο ίδιος ακόμα, που θυμήθηκα ν’ «αγανακτήσω» τώρα που ήρθε και σ’ εμένα ο λογαριασμός! Έτσι, όλοι μαζί, όπως στη φαντασμαγορική γιορτή των λειψάνων με την οποία κλείνει την τρίωρη εποποιία του ο Κάμερον στον «Τιτανικό»!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Μυξοπαρθένες και Βλαχοσυμπέθεροι!

Η πολιτική κατάσταση των τελευταίων ημερών με παραπέμπει έντονα στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, για να μην πω στον προπερασμένο ή και ακόμα παλιότερα! Τότε που τα ήθη αναδείκνυαν την υποκρισία ως μέγιστη κοινωνική αρετή...

Το σκηνικό: αρραβώνας στο χωριό. Ο Γιώργος του παπα-Αντρέα θα πάρει την Αστέρω, την κόρη του τεχνίτη που φτιάνει τα σαμάρια. Πονηρός ο Γιώργος –κατά πώς λέει και το παλιό τραγούδι- τάζει στη μνηστή του λαγούς με πετραχήλια προκειμένου να την πείσει να του δώσει μια «προκαταβολή» από τις πλούσιες χάρες της. Η μαμά της Αστέρως, όμως, την έχει δασκαλέψει καλά: «Κοίτα μην πεις του ‘ναι’ πριν του γάμου, γιατί θα σι νουμίζ’ για παστρικιά!» Και ο καημένος ο Γιώργος –που καίγεται για... ξέρετε τι!- κυνηγάει ολημερίς τη μυξοπαρθένα για να αποσπάσει την πολυπόθητη «συναίνεση», εκείνη όμως ολοένα εφευρίσκει και νέα προσχήματα για να αποφύγει τη «συνεργασία»!

Στο μεταξύ, σε ανώτερο επίπεδο οικογενειακής ιεραρχίας, οι μέλλοντες βλαχοσυμπέθεροι επιδίδονται παρασκηνιακά σε σκληρό πόκερ με έπαθλο την προίκα: ο μεν παπάς για να πάρει ο γιος του το περιζήτητο χωράφι δίπλα στο λιοτρίβι, ο δε σαμαρτζής για να πείσει τον παπά να δεχθεί αντ’ αυτού το περιβόλι πάνω απ’ το μύλο της Αλέξαινας (που ούτως ή άλλως το ‘χε για «σκότωμα» κοψοχρονιά)...

Κάνοντας τώρα χρονικό άλμα στους ατέλειωτους πολιτικούς «αρραβώνες» τού σήμερα (για να θυμηθούμε και τη φοβερή ταινία του Jean-Pierre Jeunet), απευθύνομαι στις καταστροφικές για τον τόπο φιγούρες του δικομματισμού, μέλη του θιάσου στο θέατρο σκιών του Ευγένιου Σπαθάρη (για να το πω κομψά), και τους λέω, με όσο αίσθημα απέχθειας και αγανάκτησης μου έχει απομείνει: Κύριοι, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν το αξίζει η χώρα που ανακάλυψε το πολίτευμα του οποίου το πτώμα εσείς τώρα σκυλεύετε. Αν δεν μπορείτε να τα βρείτε μεταξύ σας, αδειάστε μας επιτέλους τη γωνιά που ανάξια κατέχετε! Πριν φύγετε, όμως, κάντε επιτέλους μια πατριωτική πράξη, τη μόνη που θα σώσει κάπως την υστεροφημία σας στις επόμενες γενιές: Αναζητήστε ανθρώπους άφθαρτους κι αμόλυντους από τις νοσηρές κομματικές σας εγωπάθειες και τους φτηνούς πολιτικάντικους καιροσκοπισμούς σας. Και δείξτε τους σε DVD διπλής επίστρωσης το χρονικό ολόκληρης της πολιτικής σας διαδρομής, για να γνωρίζουν τι ΔΕΝ θα πρέπει να κάνουν και ποια ιστορικά λάθη ΔΕΝ θα πρέπει να επαναλάβουν. Τέλος, παραδώστε τους τα πεπρωμένα της χώρας και άντε στο καλό!

Καιρός πια να κλειδώσουμε στα πιο σκοτεινά ντουλάπια της νεότερης ιστορίας μας τις μυξοπαρθένες, τα τσελιγκόπουλα και τα βλαχοσυμπεθεριά του χρεοκοπημένου Ελληνικού πολιτικού δικομματισμού, και να πετάξουμε στα βάθη της θάλασσας το κλειδί. Ας μας τους θυμίζουν μόνο οι παλιές ασπρόμαυρες βουκολικές ταινίες της Φίνος Φιλμ. Ξέρετε, εκείνες με τη Βουγιουκλάκη, τον Κακαβά και τη Γεωργία Βασιλειάδου!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πολιτικοί ή Τεχνοκράτες;

Πριν από αρκετό καιρό, στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δημοσιεύθηκε ένα χρονογράφημα. Γραμμένο σε μάλλον χιουμοριστικό ύφος, αποτελούσε αναθεωρημένη και επικαιροποιημένη εκδοχή μιας παλιότερης ανάρτησης του Parsifal. Τη στιγμή που το υπέβαλα για δημοσίευση, ήμουν σίγουρος πως θα περάσει απαρατήρητο, αφού το θέμα ήταν εντελώς ανεπίκαιρο: αφορούσε τη χαμένη -με ευθύνη του δικομματισμού- ευκαιρία του περασμένου καλοκαιριού για σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών ευρείας αποδοχής. Προέβαλλε, μάλιστα, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των τελευταίων σε σχέση με τους πολιτικούς. Έκανα λάθος εκτίμηση: το πολιτικό αισθητήριο των διορατικότερων εμού αναγνωστών του site διέκρινε στο άρθρο μια δυναμική την οποία αγνοούσε και ο ίδιος ο συγγραφέας του(!), πράγμα που αποδεικνύουν οι δεκάδες των σχολίων (τη στιγμή αυτή 65), πολλά εκ των οποίων θα μπορούσαν να θεωρηθούν αυτόνομα άρθρα μεγάλου πολιτικού βάθους (πολύ μεγαλύτερου σε σύγκριση με το σκόπιμα χαλαρό, ίσως ακόμα και επιφανειακό, κείμενο που είχα υποβάλει). Και να που σήμερα το θέμα είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ!

Αναδημοσιεύω το άρθρο για τους αναγνώστες του Parsifal. Τα σχόλια μπορείτε να τα διαβάσετε απευθείας στο site της εφημερίδας, πατώντας στο link του που θα βρείτε στο τέλος.

Ο Πολιτικός, ο Τεχνοκράτης κι ο... Μάρλον Μπράντο!

Στην πολιτική, όπως και στον έρωτα, το παιχνίδι παίζεται κατά κύριο λόγο στο πεδίο των εντυπώσεων. Αυτό εξηγεί γιατί η ιδιότητα του «χαρισματικού ηγέτη» αποδίδεται συνήθως σ’ αυτόν που έχει το ταλέντο να πείθει το λαό, παρά σ’ εκείνον που έχει πραγματικά τη γνώση και την ικανότητα να επιλύει τα προβλήματα της χώρας. (Στη μάλλον σπάνια περίπτωση όπου ουσία και εικόνα συνυπάρχουν αρμονικά σε έναν ηγέτη ή ένα σύστημα εξουσίας, μιλάμε πια για έναν λαό που τον ευλόγησαν οι μοίρες να γευτεί τη δημοκρατία στην καθαρότερη κι αξιοκρατικότερη εκδοχή της!)

Πολλή συζήτηση έγινε κάποια στιγμή στη χώρα μας για το ενδεχόμενο σχηματισμού διακομματικής κυβέρνησης τεχνοκρατών. Το αν η σκέψη αυτή δεν προχώρησε δεν οφείλεται, βέβαια, σε ένδεια ικανών επιστημόνων: κάθε άλλο μάλιστα! Έχει να κάνει με μια χρόνια διαστροφική τάση του εκλογικού σώματος (ή, αν προτιμάτε, του «λαού») να αξιολογεί τους ηγέτες του με βάση μάλλον την ρητορική τους δεινότητα και τις υποκριτικές τους ικανότητες, παρά τις ίδιες τους τις πολιτικές θέσεις (οι οποίες, ούτως ή άλλως, είναι συνήθως θολά διατυπωμένες προ της ανόδου στην εξουσία, έτσι ώστε να υπάρχει η ευχέρεια, αν καταστεί αναγκαίο, μιας μελλοντικής πολιτικής «κωλοτούμπας»). Οι επιστήμονες τεχνοκράτες, από την άλλη, δεν είναι σαλτιμπάγκοι: μελετούν ένα πρόβλημα και προχωρούν στην ενδεδειγμένη λύση αδιαφορώντας για τους κανόνες του image making. Το κακό είναι ότι, στην προκειμένη περίπτωση, το πολιτικό βάρος τυχόν αντιδημοφιλών τους αποφάσεων θα έπεφτε στις πλάτες ενός ad hoc πολιτικού συστήματος του οποίου η ενιαιότητα θα ήταν συγκυριακή και εύθραυστη. (Ποιος ξεχνάει το φιάσκο της Οικουμενικής Κυβέρνησης του 1989-90;)

Από τα παραπάνω καθίσταται φανερή μια βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν πολιτικό και έναν τεχνοκράτη: Ο τεχνοκράτης ξέρει τη λύση του προβλήματος, αλλά όχι πάντα και τον τρόπο να την σερβίρει ώστε να γίνεται αποδεκτή απ’ το λαό. Αντίθετα, ο πολιτικός έχει την ικανότητα να σερβίρει τις «λύσεις» που θέλει ν’ ακούσει ο ψηφοφόρος, έστω κι αν γνωρίζει πως δεν είναι οι ενδεδειγμένες για το πρόβλημα και πως ίσως χρειαστεί αργότερα να τις αναθεωρήσει. Κι αυτό θα το κάνει όχι παραδεχόμενος λάθος εκτίμηση εκ μέρους του, αλλά ενοχοποιώντας τη ρευστότητα των καταστάσεων, ή θέτοντας σε έμμεση και διακριτική αμφισβήτηση την αντιληπτική ικανότητα των άλλων. Αυτό που έχει σημασία είναι η πάση θυσία διατήρηση μιας «ατσαλάκωτης» δημόσιας εικόνας του!

Αντίστοιχα, στον έρωτα το πρότυπο του «καλού εραστή» συχνά διαμορφώνεται με βάση τις προεπιλογές δημοφιλίας ενός παντοδύναμου «star system». Κι εδώ ο εντυπωσιασμός της οικουμενικά καθιερωμένης κι αποδεκτής εικόνας προεξάρχει της εξατομικευμένης, αντικειμενικής αξιολόγησης. Το απέδειξε περίτρανα το 1963 ο Ορέστης Λάσκος με την θρυλική ταινία του ΤΥΦΛΑ ΝΑ ‘ΧΕΙ Ο ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ, στην οποία δίνει πραγματικά τα «ρέστα» του ο αξέχαστος Θανάσης Βέγγος. Μια ταινία που δεν βαριέται ποτέ κανείς να ξαναβλέπει, και που αποτελεί μια κατά βάθος μελαγχολική αλληγορία πάνω στην εύκολη δημιουργία και το ακόμα πιο εύκολο γκρέμισμα των ειδώλων... Και όχι μόνο των ερωτικών!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κανένας αθώος!

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να θέσει υπό την αίρεση του Ελληνικού λαού την εθνική δανειακή συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=322376) έχει προκαλέσει, όπως είναι φυσικό, μεγάλη αναστάτωση και πολλές συζητήσεις, εντός και εκτός συνόρων. Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να καταθέσουν μετά παρρησίας τις απόψεις τους υπέρ ή κατά της απόφασης αυτής, ας επιχειρήσουμε, με τρόπο κατά το δυνατόν επιγραμματικό, μια αποτίμηση των πολιτικών και κοινωνικών θέσεων ή δράσεων που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη:

1. Κυβέρνηση: Στάθηκε ανίκανη να ανταποκριθεί με υπευθυνότητα και πυγμή στον ίδιο της τον θεσμικό ρόλο. Ανεπίτρεπτες καθυστερήσεις στην εφαρμογή αποφάσεων τις οποίες είχε διεθνώς προσυπογράψει (καθιστώντας έτσι τη χώρα αναξιόπιστη), συνεχείς παλινωδίες και ατέλειωτες αναθεωρήσεις στην υλοποίηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων (οι οποίες στην αρχική τους εκδοχή δεν ήταν κοινωνικά τόσο απάνθρωπες όσο αυτές που καλούνται σήμερα να αποδεχθούν οι πολίτες), πολιτικά κακόγουστες εσωτερικές κομματικές αντινομίες, αδυναμία αντιμετώπισης οργανωμένων συμφερόντων στο εσωτερικό... Τώρα, μεταθέτει το βάρος της ευθύνης της αποτυχίας της στις πλάτες των πολιτών!

2. Αξιωματική Αντιπολίτευση: Μικρόψυχη και κοντόφθαλμη (διαχρονική παθογένεια, δυστυχώς, του πολιτικού μας συστήματος, ανεξαρτήτως συγκυριακών κομματικών συσχετισμών). Δεν στήριξε ουσιαστικά (ει μη μόνον περιστασιακά και προσχηματικά) καμία διεθνή προσπάθεια της χώρας, φοβούμενη προφανώς ότι μία διεθνής επιτυχία της Ελλάδας θα πιστωνόταν προσωπικά στον βασικό πολιτικό της αντίπαλο. Λοιδορεί την κυβέρνηση για την επιλογή της να θέσει υπό αίρεση μια συμφωνία την οποία η ίδια (η αντιπολίτευση) είχε φωτογραφίσει ως περίπου εθνική μειοδοσία!

3. Κοινοβουλευτική Αριστερά: Ήταν εκείνη που διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι οι αποφάσεις για κρίσιμα εθνικά ζητήματα ανήκουν στο λαό, όχι στην κυβέρνηση. Επομένως, δεν έχει κανένα λόγο να είναι δυσαρεστημένη με αυτή την εξέλιξη!

4. Συνδικάτα: Επί χρόνια γονατίζουν την εθνική οικονομία, ανθιστάμενα (ενίοτε με υπέρμετρη βιαιότητα) σε οποιαδήποτε απόπειρα εξορθολογισμού και εξυγίανσής της. Η αιχμή του δόρατος ενός μηχανισμού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα εκτός Ευρώπης. Προφανώς θεωρούν ότι, με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα διεκδικήσουν περισσότερα προνόμια για λογαριασμό των κοινωνικών ομάδων τις οποίες εκπροσωπούν!

5. Αγανακτισμένοι Πολίτες: Αφού η κατά τεκμήριο ανήμπορη κυβέρνηση τους πετάει το «μπαλάκι» της λήψης κρίσιμων εθνικών αποφάσεων, ιδού η ευκαιρία να «κυβερνήσουν»! Το ερώτημα είναι, ποιους θα βρουν να προπηλακίσουν, και εναντίον ποίων θα βιαιοπραγήσουν, την επόμενη μέρα...

6. Ευρωπαίοι Εταίροι: Θα πρέπει επιτέλους να διδαχθούν ότι, ακόμα και τον ηττημένο, τον αφήνεις να αποχωρήσει από το στάδιο με κάποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, ιδιαίτερα μάλιστα αν πρόκειται για έναν ολόκληρο λαό! Οι πρόσφατες κυνικές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών περί εκχώρησης «μέρους» της εθνικής κυριαρχίας της χώρας (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=322136) με στόχο, υποτίθεται, την αποθάρρυνση άλλων Ευρωπαϊκών χωρών που θα ήθελαν να διεκδικήσουν παρόμοια οικονομική στήριξη, αποτελούν μνημείο πολιτικού ερασιτεχνισμού, αν δεν φανερώνουν κάτι βαθύτερο και προμελετημένο...

Το συμπέρασμα είναι ότι, στην ιστορία του εν δυνάμει αυτοκαταστροφικού δημοψηφίσματος που ανακοινώθηκε, δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι. Ή μάλλον, σωστότερα, δεν υπάρχουν αθώοι!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το άσυλο των ζώων: Μια προσωπική ιστορία

Το παρόν άρθρο έχει χαρακτήρα προσωπικής εξομολόγησης. Αυτό, από μόνο του, θα το έκανε ελάχιστα ενδιαφέρον. Ίσως αποκτά, όμως, κάποια οικουμενικότερη σημασία στα πλαίσια της εθνικής συγκυρίας των ημερών...

Οκτώβρης 28 σήμερα, ημέρα εθνικής γιορτής. Στην τηλεόραση μεταδίδεται μια παρέλαση που δεν θ’ αρχίσει ποτέ. Τη θλιμμένη φωνή του εκφωνητή συνοδεύουν μουσικές που κάποτε ηχούσαν ηρωικές, διθυραμβικές. Στο ντεκόρ τα απαραίτητα σημαιάκια που θαρρείς κινούνται μηχανικά, σαν από συνήθεια... Όμως, τίποτα δεν πονάει περισσότερο από το άκουσμα της μουσικής. Ένα άκουσμα τραγικά ειρωνικό, που μου φέρνει πίσω μνήμες αλλοτινών καιρών...

Όσοι δεν έτυχε να έχουν ζώο στο σπίτι, δεν θα γνωρίζουν πως ο πόνος της απώλειάς του είναι συγκρίσιμος με τον πόνο για το χαμό αγαπημένου προσώπου. Ήταν πριν λίγες μέρες που είχα χάσει ξαφνικά το σκύλο μου. Σε μια ξένη χώρα και σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή, έψαχνα τρόπους να ξεπεράσω την απώλεια. Τότε, ένας φίλος μού πέταξε την ιδέα: "Τι θα ‘λεγες για έναν καινούργιο σκύλο;" Η ιδέα έμοιαζε σωστική! Μετά από σειρά ανεπιτυχών αναζητήσεων σε σπίτια της πόλης, επόμενος σταθμός ήταν το "Animal Shelter", το άσυλο των ζώων της περιοχής. Ένα τεράστιο, καταθλιπτικό κτίριο που πρόσφερε προσωρινή φιλοξενία σε ζώα που στη χώρα μας απλά θα κυκλοφορούσαν αδέσποτα. Αν κάποιο ζώο αποδείχνονταν άρρωστο, ή αν δεν βρισκόταν κανείς να το υιοθετήσει, θα έπρεπε να αδειάσει το κελί του ώστε να δοκιμάσει την τύχη του κάποιο άλλο. Και η "τύχη" του ζώου αυτού ήταν στη συνέχεια απόλυτα προδιαγεγραμμένη ("put to sleep" ήταν η κομψή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι...).

Αν δεν έτυχε ποτέ να βρεθείτε σε τέτοια ιδρύματα, δεν γνωρίζετε μια πολύ διαπεραστική έκφανση της έννοιας της τραγικότητας. Η ξαφνική παρουσία σου στο διάδρομο ανάβει στα ζώα μια σπίθα ελπίδας για τη σωτηρία τους. Κρεμιούνται στα κάγκελα και, με έκφραση έκδηλης αγωνίας, κυριολεκτικά σε εκλιπαρούν να τα ελευθερώσεις απ' το κελί τους, γλιτώνοντάς τα απ' το σκοτεινό πεπρωμένο τους το οποίο προαισθάνονται... Τραγική ειρωνεία η απαλή, ευχάριστη μουσική που ακουγόταν απ' τα μεγάφωνα. "Για να ηρεμούν τα ζώα", μου εξήγησε ο φύλακας!

Σε ένα κελί, μια μεγαλόσωμη σκύλα με τα νεογέννητα κουτάβια της. Το βλέμμα της ξεψυχισμένο, μίζερο, σαν ήδη να δήλωνε παραίτηση και συνθηκολόγηση με τη μοίρα... Σε ένα άλλο κελί, ένα μαλλιαρό άσπρο θηλυκό κανίς. "Μάλλον άρρωστη", είπε μελαγχολικά ο φύλακας καθώς άνοιγε το κελί να βάλει νερό. Και σε μια στιγμή, σαν τους απελπισμένους του Άουσβιτς που καβαλούσαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα για να "γλιτώσουν" απ' τους θαλάμους των αερίων, μαζεύοντας όση δύναμη της είχε απομείνει, η σκυλίτσα πετάχτηκε έξω απ' το κελί της τρέχοντας άναρχα στους υποφωτισμένους διαδρόμους του άσυλου. Χρειάστηκαν οι συντονισμένες προσπάθειες δύο-τριών φυλάκων για να επαναφέρουν στο κελί της μια μελλοθάνατη που το μόνο γνωστό "έγκλημά" της ήταν ότι υπήρξε...

Η τραγικά ειρωνική μουσική απ’ τα χαρούμενα, διθυραμβικά εμβατήρια των μεγαφώνων μού έφερε σήμερα στο νου την ευχάριστη, απαλή, εξίσου ειρωνική μουσική στην αίθουσα των μελλοθανάτων του Αμερικάνικου animal shelter. Μόνο που οι σημερινοί μελλοθάνατοι είναι καταδικασμένοι σε ένα θάνατο αργό, βασανιστικό. Είναι οι στρατιές των ανέργων που ολοένα αυξάνουν... Είναι τα παιδιά που θα μεγαλώσουν δίχως όραμα για το αύριο... Είναι οι πολίτες μιας χώρας, που θα πρέπει να μάθουν στο εξής να γιορτάζουν σαν επέτειο ταπείνωσης μια άλλοτε επέτειο νίκης, μιας ταπείνωσης από τους ίδιους εκείνους που κάποτε ήταν οι ηττημένοι...

Μας είπε ψέματα, άραγε, η Ιστορία; Ή μήπως εμείς την διαψεύσαμε; Την απάντηση, φοβάμαι, δεν θα μας την δώσει κανείς: θα πρέπει να τη βρούμε μόνοι μας!

ΥΓ: Δυστυχώς, δεν βρήκα κάποιο υγιές ζώο να πάρω απ’ το άσυλο. Πήρα, τελικά, ένα κουταβάκι Cocker Spaniel από ένα καλό σπίτι της πόλης. Την ονόμασα Lady. Ξέρετε, σαν εκείνη που τα έμπλεξε με τον Αλήτη στο καρτούν του Ντίσνεϊ!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Έχω κάρτα διαρκείας στα ΜΜΜ. Μήπως είμαι ηλίθιος;

Καταρχήν, μια προσωπική εξομολόγηση: Η ακροτελεύτια λέξη του τίτλου είναι προϊόν εσωτερικού συμβιβασμού του γράφοντος, προκειμένου να μην «κοπεί» το άρθρο από τους λογοκριτικούς μηχανισμούς του site λόγω χρήσης... άσεμνων όρων!

Προχωρούμε στο θέμα μας. Οι πολίτες αυτής της δύσμοιρης, ατάκτως καταβυθιζόμενης χώρας, εκτός από την αγωνία για την ίδια τους την επιβίωση, έχουν να αντιμετωπίσουν και την αναλγησία των συντεχνιών του δημοσίου, οι οποίες χρόνια τώρα χρησιμοποιούν την ταλαιπωρία των (μη-προνομιούχων, κυρίως) πολιτών ως διαπραγματευτικό μέσο είτε για την επαύξηση (παλιότερα), είτε για την διατήρηση (τώρα) των κεκτημένων τους. Ιδιαίτερα σκληρές, λόγω της κοινωνικής ιδιαιτερότητας της φύσης της εργασίας τους, είναι οι συντεχνίες που σχετίζονται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ), την υγεία, την δημοτική καθαριότητα, και την παροχή της ηλεκτρικής ενέργειας.

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί ο κρατικός Οργανισμός των ΜΜΜ (ΟΑΣΑ) αντιμετωπίζει με τόσο εκνευριστική απάθεια την ταλαιπωρία των Αθηναίων από τις συνεχόμενες απεργίες στα μέσα μεταφοράς. Την απορία μού έλυσε μια πρωινή εκπομπή στο ραδιόφωνο, στην οποία αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, και μια πολύ λογική κίνηση του «Συνηγόρου του Καταναλωτή»: Ζήτησε από τον ΟΑΣΑ να παρατείνει την ισχύ των καρτών απεριορίστων διαδρομών για χρονική διάρκεια ίση με εκείνη των απεργιών, ή εναλλακτικά, να χορηγεί αντίστοιχη έκπτωση στην επόμενη ανανέωση της κάρτας.

Το πιο σημαντικό κομμάτι της ραδιοφωνικής επιμόρφωσής μου, όμως, συνίσταται στο εξής: Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι ο ΟΑΣΑ έχει σημαντικές απώλειες από τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Τα έσοδα του Οργανισμού προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις ήδη προπληρωμένες κάρτες (μηνιαίες ή ετήσιες). Τις μέρες των απεργιών, όπως είναι φυσικό, δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι, ενώ μηδενίζεται και το κόστος κατανάλωσης καυσίμων. Έτσι, για να το πούμε απλά, είναι θεωρητικά δυνατό ο Οργανισμός να έχει ακόμα και κέρδος από τις απεργίες! Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας φαίνεται περίεργη η εκνευριστικά –επαναλαμβάνω- παθητική του στάση απέναντι στην ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού.

Οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία (εξαιρούμε το ουτοπιστικό κίνημα του «δεν πληρώνω»), αντιλαμβάνονται την δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στην υπέρβασή της, ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του. Αυτό όμως πόρρω απέχει από το να δέχονται να τους ληστεύει το κράτος! Θυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο, όπου ένας φαντάρος παραπονέθηκε πως βρήκε χώμα μέσα στο συσσίτιό του. Στην παρατήρηση του λοχία ότι αποστολή του φαντάρου ήταν να υπηρετεί την πατρίδα και όχι να γκρινιάζει, ο φαντάρος απάντησε πως δέχεται μεν να την υπηρετεί, όχι όμως να την τρώει! Χαιρετίζουμε, λοιπόν, την πρωτοβουλία του «Συνηγόρου του Καταναλωτή», κρατώντας πάντως μικρό καλάθι. Γιατί δεν ξεχνάμε σε ποια χώρα ζούμε...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πολιτική ιδεολογία ή πολιτική διαστροφή;

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις της παρακρατικής κουκούλας βάφουν τα χέρια τους με αίμα. Το είδαμε εις τριπλούν (εις τετραπλούν, αν λάβουμε υπόψη και το αγέννητο παιδί) πέρυσι στη Marfin, ενώ είναι θαύμα πώς γλίτωσαν τις ζωές τους δεκάδες άλλοι αποδέκτες της «επαναστατικής» μανίας των αδοκίμως αποκαλούμενων «γνωστών-αγνώστων»...

Η συνηθέστερη αντίδραση του μέσου πολίτη είναι να κατηγορήσει –συχνά όχι άδικα- τις κατασταλτικές δυνάμεις για ολιγωρία, η οποία αφήνει την πόλη απροστάτευτη στη δράση των παρακρατικών. Το πρόβλημα, όμως, δεν συνίσταται απλά και μόνο σε αδυναμία καταστολής: είναι κατά κύριο λόγο πολιτικό. Αφορά μια καταχρηστική, αν όχι και διαστροφική, αντίληψη σύμφωνα με την οποία ως πολιτικό θεωρείται οτιδήποτε αυτοπροσδιορίζεται με πολιτικούς όρους. Έτσι, οι προκηρύξεις που εξέδιδε κάποτε μια τρομοκρατική οργάνωση μετά από κάθε δολοφονία που διέπραττε, έφτασαν να παρουσιάζονται στον Τύπο σαν να ήταν αυθεντικά πολιτικά μανιφέστα. Δεν είναι καθόλου παράξενο που, κατά την δίκη της, η οργάνωση αξίωσε να αντιμετωπιστούν τα εγκλήματά της ως «πολιτικές πράξεις»!

Η ίδια ψευδεπίγραφη πολιτική ταυτότητα έχει εκχωρηθεί στους κουκουλοφόρους δολοφόνους της Marfin και, πιο πρόσφατα, της πλατείας Συντάγματος. Γι’ αυτούς, οι νεκροί της Marfin ήταν απλά «αναγκαίες παράπλευρες απώλειες» στον, κατά την άποψή τους, θεμιτό πόλεμο που διεξάγουν ενάντια στο κρατούν πολιτικό σύστημα. Πριν από το φρικιαστικό αυτό έγκλημα, είχαν φτάσει να τους υπερασπίζονται -ενδεχομένως με κάποια δόση καιροσκοπισμού- ακόμα και δυνάμεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, για να μην αναφέρω και κάποιους εθνικούς γελωτοποιούς «αριστερών», υποτίθεται, φρονημάτων!

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως, ακόμα και η απλή αναφορά σ’ αυτούς τους κύκλους με πολιτικούς όρους («αναρχικοί», «αντιεξουσιαστές», κλπ.), λειτουργεί ως πολιτικό άλλοθι στη δράση τους. Έτσι, γινόμαστε άθελά μας συμπαίκτες σε ένα ακήρυκτο παιχνίδι ιδεολογικής διαστροφής που παίζεται χρόνια τώρα στη χώρα. Ευτυχώς, η πλούσια Ελληνική γλώσσα προσφέρει άφθονη εναλλακτική ορολογία. Θα την βρούμε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στα εγχειρίδια του κοινού ποινικού δικαίου...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ξεσκονίζοντας την ετικέτα του ρατσισμού...

Στη χώρα της υπερβολής, η «ετικετοποίηση» της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι εύκολη υπόθεση. Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, για παράδειγμα, αν υιοθετούσες τις ρητορείες της Αριστεράς ήσουν «προοδευτικός», ενώ σε αντίθετη περίπτωση ήσουν «φασίστας». Αργότερα, αρκούσε να εκδηλώσεις συμπάθεια προς την λεγόμενη «Αλλαγή» για να χαρακτηριστείς «πρασινοφρουρός». Σήμερα, μια νέα ετικέτα –η πιο επικίνδυνη και δηλητηριώδης απ’ όλες- ήρθε για να μείνει στην πολυπολιτισμική Ελλάδα: αυτή του «ρατσιστή». Την τοποθετούν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ενίοτε μάλιστα και χωρίς αίσθημα δικαιοσύνης, εκπρόσωποι μιας ιδιαίτερης πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης, σε όλους ανεξαιρέτως όσους εκφράζουν ενστάσεις για το διογκούμενο κύμα μετανάστευσης στη χώρα...

Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η ηθική αξιολόγηση της Ελλάδας με βάση το κατά πόσο ενυπάρχουν ή όχι σ’ αυτήν ρατσιστικές τάσεις (μια τέτοια ανάλυση θα απαιτούσε πολύ προσεκτική μελέτη των δεδομένων και, πάντως, θα υπερέβαινε κατά πολύ τις δυνατότητες του γράφοντος), αλλά, σε θεμελιωδέστερο επίπεδο, η προσπάθεια εύρεσης ενός κοινά αποδεκτού εννοιολογικού πλαισίου –πέραν αυτού που μας υποδεικνύουν τα λεξικά- βάσει του οποίου θα μπορούσε κανείς να κρίνει αντικειμενικά αν μία συμπεριφορά είναι ή όχι ρατσιστική. Στην προσπάθεια να βάλουμε τάξη στις έννοιες, θα αναζητήσουμε έναν κατά το δυνατόν γενικό ορισμό του ρατσισμού, ο οποίος να εμπεριέχει την συνήθη αντίληψη του όρου αλλά σε κάποιο βαθμό και να τον διευρύνει, λαμβάνοντας υπόψη την γενικευμένη εφαρμοσιμότητα του όρου αυτού στη σύγχρονη καθημερινότητα. Μια τέτοια εννοιολογική τάξη είναι απαραίτητη ώστε να αποτραπούν και κάποιες πολύ συχνές καταχρήσεις του όρου που οδηγούν στην εύκολη «ετικετοποίηση» ανθρώπων, ή και ολόκληρων κοινωνιών, ως «ρατσιστών».

Συμπαγής και οικουμενικά αποδεκτός ορισμός της έννοιας του ρατσισμού δεν υφίσταται. Η έννοια ορίζεται συνήθως με τρόπο που να καλύπτει συγκεκριμένες συμπεριφορές διαχωρισμού με βάση, π.χ., φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά, κοινωνικά, κλπ., χαρακτηριστικά. Αυτός ο εννοιολογικός κατακερματισμός είναι μεν χρήσιμος για τις ανάγκες κατηγοριοποίησης του προβλήματος, αφήνει όμως μια αίσθηση ανολοκλήρωτου σε όσους επιζητούν την ένταξη ενός συνόλου συμπεριφορών σε ένα ενιαίο πλαίσιο. Με την απόλυτη επίγνωση πως εκφράζουμε προσωπικές –και όχι κατ’ ανάγκη επαρκώς γενικές ή οικουμενικά αποδεκτές- θέσεις, προτείνουμε τον ακόλουθο ορισμό:

Ρατσισμός είναι κάθε ιδεολογία ή πρακτική που στοχεύει στον επιλεκτικό διαχωρισμό σε βάρος μιας ομάδας ανθρώπων, μελών ή εν δυνάμει μελών μιας κοινωνίας, με βάση ένα σύνολο κοινών χαρακτηριστικών τα οποία τα μέλη της ομάδας φέρουν ακούσια και τα οποία αντικειμενικά δεν επηρεάζουν την δυνατότητα συμμετοχής των μελών της ομάδας στις θεμελιώδεις λειτουργίες της κοινωνίας.

Σημείωση: Ο όρος «εν δυνάμει μέλη» υπονοεί όσους θα επιθυμούσαν να είναι, ή βρίσκονται σε στάδιο αξιολόγησης ώστε να γίνουν, μέλη της κοινωνίας. Ως «θεμελιώδεις λειτουργίες» εννοούμε το ελάχιστο σύνολο δράσεων που εξασφαλίζουν την αυτοσυντήρηση της κοινωνίας και την πρόοδό της στην κατεύθυνση των κοινά αποδεκτών στόχων της.

Προσέξτε δύο βασικές προϋποθέσεις που θέτει ο ορισμός: (1) Τα χαρακτηριστικά λόγω των οποίων η ομάδα υφίσταται διάκριση δεν είναι αποτέλεσμα εκούσιας επιλογής των μελών της. (2) Τα εν λόγω χαρακτηριστικά δεν επηρεάζουν την δυνατότητα της ομάδας να συμμετέχει αρμονικά στις λειτουργίες της κοινωνίας.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

1. Οι διώξεις των Ναζί κατά των Εβραίων ήταν σαφώς ρατσιστικές, αφού βασίζονταν σε ένα μη-επιλεγμένο φυλετικό χαρακτηριστικό το οποίο με κανέναν αντικειμενικό τρόπο δεν θα μπορούσε να εμποδίσει την ομαλή συμμετοχή των διωκόμενων στην οικονομική, πνευματική, πολιτική, κλπ., ζωή της Γερμανίας.

2. Η απόρριψη ενός λευκού ηθοποιού που εμφανίζεται σε μια οντισιόν για τον ρόλο ενός έγχρωμου ήρωα θεατρικού έργου, δεν συνιστά πράξη ρατσισμού. Ναι μεν το χρώμα (λευκό) του ηθοποιού δεν είναι μια επιλεγμένη ιδιότητα, αποτελεί όμως, αντικειμενικά, απαγορευτικό παράγοντα για την συμμετοχή του στη δεδομένη θεατρική ομάδα. Από την άλλη, η απόρριψη ενός ταλαντούχου λευκού σκηνοθέτη στη βάση και μόνο του χρώματός του, είναι ρατσιστική πράξη.

3. Ο αποκλεισμός ατόμων από δημόσια αξιώματα λόγω των σεξουαλικών τους ιδιαιτεροτήτων –εφόσον η άσκησή τους, εννοείται, δεν παραβιάζει αυτονόητους νόμους κάθε πολιτισμένης κοινωνίας- είναι σαφώς ρατσιστικός.

4. Οι καπνιστές ακούγονται συχνά να αποκαλούν τον αποκλεισμό της συνήθειάς τους από δημόσιους χώρους «ρατσιστικό». Με βάση τον ορισμό που δώσαμε, αυτό είναι ανακριβές, για δύο λόγους: Πρώτον, το κάπνισμα αποτελεί μια επιλεγμένη συμπεριφορά. Δεύτερον, η συμπεριφορά αυτή είναι εν δυνάμει επιβλαβής ακόμα και γι’ αυτούς που, χωρίς να την επιλέγουν, την υφίστανται από τον διπλανό τους. Έτσι, η άσκηση της συνήθειας του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους καθιστά τον καπνιστή «αντικοινωνικό» στοιχείο και δικαιολογεί τον περιορισμό των ελευθεριών του.

5. Προσέξτε τώρα μια «γκρίζα» περιοχή του θέματος. Για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της γυναίκας στον εργασιακό στίβο, μια πολιτεία θεσπίζει την εξής πολιτική: Πρώτιστο κριτήριο για την επιλογή υποψηφίων για δημόσιες θέσεις είναι, φυσικά, τα προσόντα των υποψηφίων. Όμως, μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας με τα ίδια τυπικά προσόντα, επιλέγεται δια νόμου η γυναίκα. Εδώ, τόσο ο άντρας υποψήφιος, όσο και η γυναίκα, μπορούν να ισχυριστούν ότι πέφτουν θύματα διάκρισης λόγω ενός ρατσιστικού νόμου. (α) Ο άντρας θα ισχυριστεί, και δικαίως, ότι πληρώνει το τίμημα μιας μη-επιλεγμένης ιδιότητάς του (φύλο) η οποία, επιπλέον, δεν σχετίζεται με το αντικείμενο της εργασίας για την οποία υπέβαλε υποψηφιότητα. (β) Η γυναίκα, αν και ευνοούμενη επαγγελματικά από τον νόμο, θα αισθανθεί ότι, σε ηθικό επίπεδο, ο νόμος αυτός την αντιλαμβάνεται ως πολίτη δεύτερης κατηγορίας (άρα, της επιφυλάσσει αρνητική διάκριση), αφού νιώθει (ο νόμος) την υποχρέωση να την «πριμοδοτήσει» κοινωνικά σαν να πρόκειται για άτομο με ειδικές ανάγκες! Το παράδειγμα αυτό καταδεικνύει ότι ο απόλυτα οριοθετημένος και ακριβής καθορισμός της έννοιας του ρατσισμού είναι μια δύσκολη υπόθεση.

Ένα πεδίο έντονης πολιτικής και ιδεολογικής συζήτησης αφορά την σύγχρονη αντίληψη του ρατσισμού ως διάκριση στη βάση πολιτιστικών, μάλλον, παρά φυλετικών δεδομένων. Είναι ρατσιστική η απροθυμία μιας κοινωνίας να δεχθεί στους κόλπους της μετανάστες προερχόμενους από χώρες με διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά; Καταρχήν, κάθε μετανάστης φέρει αναπόφευκτα τα ιδιαίτερα στοιχεία του πολιτισμού μέσα στον οποίο «ζυμώθηκε» η προσωπικότητά του από την αρχή της ζωής του. Ως εκ τούτου, τέτοιες ιδιότητες δεν μπορούν να θεωρούνται εκούσια επιλεγμένες. Από την άλλη, η ένταξή του σε μια νέα κοινωνία προϋποθέτει έναν ελάχιστο βαθμό προσαρμογής σε ένα σύνολο θεσμών, μερικοί εκ των οποίων ενδέχεται να μην είναι συμβατοί με τις πολιτιστικές του καταβολές. Για παράδειγμα, σε κάποιες κοινωνίες μπορεί να είναι ανεκτή έως και θεμιτή η αυτοδικία για λόγους τιμής, κάτι που σε άλλες κοινωνίες είναι ανεπίτρεπτο. (Ή, σαν ακραίο παράδειγμα, μπορείτε να φανταστείτε την πρακτική της κλειτοριδεκτομής στους κόλπους μια σύγχρονης κοινωνίας;) Το ζήτημα, λοιπόν, είναι κατά πόσον ο μετανάστης είναι πρόθυμος να αναθεωρήσει μέρος των αυτονόητων, γι’ αυτόν, πολιτιστικών δεδομένων, προσαρμόζοντάς τα στα θεσμικά πλαίσια της νέας του πατρίδας. Και η προσαρμογή αυτή είναι θέμα επιλογής! Συμπερασματικά, το αν η αρνητική στάση μιας κοινωνίας απέναντι στη μετανάστευση αποτελεί ή όχι ρατσιστική συμπεριφορά, εξαρτάται τόσο από την προσαρμοστικότητα των ίδιων των μεταναστών στο βαθμό που απαιτεί η συμβατότητα με τους θεσμούς της κοινωνίας, όσο και από το αίσθημα δικαιοσύνης της κοινωνίας στην αξιολόγηση αυτής της προσπάθειας. Η απουσία αισθήματος δικαιοσύνης ως αποτέλεσμα βαθιά ριζωμένης προκατάληψης θα μπορούσε πράγματι να αξιολογηθεί ως ένδειξη ρατσισμού.

Αναμφίβολα, ο ρατσισμός είναι μια απεχθής έννοια, τόσο ως ιδεολογία όσο και ως πρακτική (ποιος μπορεί να ξεχάσει τα 6,000,000 νεκρών του Ολοκαυτώματος;). Το ίδιο ηθικά απαράδεκτη, όμως, είναι και η αβασάνιστη και ατεκμηρίωτη επικόλληση της ετικέτας του ρατσισμού σε όσους απλά έχουν διαφορετική άποψη πάνω σε θέματα μετανάστευσης. Τα θύματα μιας τέτοιας μεταχείρισης θα μπορούσαν κάλλιστα να ισχυριστούν, με τη σειρά τους, πως υφίστανται αντιμετώπιση ανάλογη με εκείνη για την οποία και τα ίδια κατηγορούνται!

Πηγές για μελέτη:

http://en.wikipedia.org/wiki/Racism

http://en.wikipedia.org/wiki/Xenophobia

http://www.eycb.coe.int/compass/en/chapter_5/5_4.html

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ένα ατέλειωτο Götterdämmerung, ή μια νέα αυγή;

Αν η ανθρωπότητα μπορεί να παρομοιαστεί με ζωικό βασίλειο, τότε η θέση της Ελλάδας σ’ αυτήν είναι διπλά μειονεκτική...

Κάποια ζώα πολυτελείας (όπως λέμε, «του καναπέ») την βλέπουν σαν ενοχλητική κατσαρίδα που πολύ θα ήθελαν να την λιώσουν πατώντας την μονομιάς, φοβούνται όμως μη λερώσουν το πανάκριβο χαλί τους και αναζητούν «καθαρούς» τρόπους για να πετύχουν την εξολόθρευση (να βρουν την «τελική λύση» στο Ελληνικό πρόβλημα, όσο φρικτός κι αν είναι ο συνειρμός που προκαλεί η έκφραση)...

Στον αντίποδα, κάποια απολίτιστα κτήνη βλέπουν τη χώρα σαν παράδεισο εύκολης καλοπέρασης όπου απλά αρπάζεις για να έχεις, σκοτώνεις χωρίς δισταγμό για να κάνεις τη δουλειά πιο άνετα, και βιάζεις όποιες ατυχείς υπάρξεις βρεθούν στο δρόμο σου τη στιγμή που θες να ξεχαρμανιάσεις!

Κοινή είναι η πεποίθηση πως η θέση μας στο βασίλειο αυτό των ζώων έχει πια παγιωθεί και δεν επιδέχεται αναβάθμιση. Θα πρέπει να την αποδεχθούμε σαν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τους σεισμούς ή τις πλημμύρες. Θα μάθουμε να ακούμε σκληρές προσβολές χωρίς να βιώνουμε αισθήματα προσωπικής και εθνικής καταρράκωσης... Θα συνηθίσουμε να πέφτουμε για ύπνο αποβραδίς στο σπίτι μας που δεν διαθέτει πανάκριβες πόρτες ασφαλείας, χωρίς να θεωρούμε ως δεδομένο κι αυτονόητο πως θα ξημερωθούμε ζωντανοί, ή πως θα ξυπνήσουμε έχοντας ακόμα τη σωματική μας ακεραιότητα και την προσωπική και οικογενειακή μας αξιοπρέπεια... Θα το πάρουμε απόφαση πως οι θεοί μας αποφάσισαν να μας εγκαταλείψουν και να φύγουν κι αυτοί γι’ αλλού, σαν τα παιδιά μας που ζητούν λίγη καλύτερη τύχη σε ξένους τόπους...

Αλλά, μια στιγμή: Οι θεοί αυτοί δεν μας έπλασαν, εμείς τους πλάσαμε! Και τα δικά μας λάθη, πάλι, είν’ αυτά που οδήγησαν στο θλιβερό τους Götterdämmerung. Ήμασταν εμείς μες στο απέραντο βασίλειο των ζώων που πρώτοι οραματιστήκαμε έναν ανώτερο, ανθρώπινο πολιτισμό κι ένα αντάξιό του πολίτευμα. Κι εμείς πάλι αυτοί που τόσο ασυλλόγιστα προδώσαμε το όραμά μας. Άραγε, προλαβαίνουμε να ξαναφτιάξουμε τους θεούς μας απ’ την αρχή; Θα πάψουμε ποτέ να είμαστε οι σιχαμένες κατσαρίδες των μεγάλων σαλονιών και τα εύκολα θύματα βιασμού των κτηνών της οικουμένης; Θα ξαναδούμε την αυγή μετά απ’ αυτό το ατέλειωτο λυκόφως; Όμως, σημασία πια δεν έχουν τα ερωτήματα αλλά οι απαντήσεις που είμαστε έτοιμοι να δώσουμε προς όλους... Ακόμα και ματώνοντας, αν χρειαστεί!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Το μαρτύριο της σταγόνας...

Η έκφραση «το μαρτύριο της σταγόνας», που έλκει την καταγωγή της από τον (εσφαλμένα θεωρούμενο ως Κινεζικό) τρόπο βασανισμού κρατουμένου με το συνεχές αλλά ακανόνιστο στάξιμο νερού στο μέτωπό του, χρησιμοποιείται μεταφορικά για κάθε αργή και βασανιστική διαδικασία στην οποία μας υποβάλλουν. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, η έκφραση αυτή έγινε ταυτόσημη με την ολοένα κλιμακούμενη αγωνία ενός ολόκληρου έθνους για το ίδιο του το «αύριο»...

«Το μαρτύριο της σταγόνας για την 6η δόση» είναι ο –καθόλου πρωτότυπος πλέον- τίτλος αναρίθμητων άρθρων στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Ένα μαρτύριο στο οποίο «αυτονόητα» μας υποβάλλουν οι «σαδιστές» Ευρωπαίοι εταίροι μας για να μας «τιμωρήσουν» που τολμήσαμε, εμείς οι άλλοτε «ξυπόλυτοι», να περνάμε τόσο καλά όσο αυτοί! Εγώ λοιπόν, ως πολίτης αυτής της κολασμένης χώρας, έχω να καταθέσω μια εναλλακτική άποψη. Υφίσταμαι το μαρτύριο της σταγόνας:

- Από τα μέσα μαζικής μεταφοράς που, ενώ τα (ακριβο-)προπληρώνω κάθε μήνα, με αναγκάζουν κάθε τρεις και λίγο να αναζητώ –συχνά μάταια- τρόπο να μεταβώ στην εργασία μου, από την οποία δεν διανοούμαι καν να απουσιάσω...

- Από τους δημοτικούς υπαλλήλους της πόλης μου, που με αναγκάζουν να ζω μέσα σε έναν διαρκή, απέραντο και ανθυγιεινό σκουπιδότοπο...

- Από τους ερασιτέχνες κυβερνώντες, που δεν μπορούν, επιτέλους, να καταλήξουν σε ένα οριστικό σχέδιο αφαίμαξης και τελικής εξόντωσής μου, χωρίς εγώ ο στοχοποιούμενος και συχνά καθυβριζόμενος (αλλά συνδικαλιστικά απροστάτευτος) εργαζόμενος να έχω την δυνατότητα της ένστασης, πόσο μάλλον της αντίδρασης...

- Από τα μέσα ενημέρωσης (μηδενός εξαιρουμένου) που έχουν αναγάγει σε άσκηση σαδισμού την καθημερινή τακτική να ενσπείρουν τον πανικό, αναγκάζοντάς με να ξεκινώ τη μέρα μου μέσα σε ανείπωτη αβεβαιότητα και δυσβάσταχτη κατάθλιψη...

- Από εμένα τον ίδιο, που ζητώ από όλους τους άλλους να απαλλαγούν από ριζωμένες νοοτροπίες αμέτρητων δεκαετιών, χωρίς να δώσω πρώτος εγώ το καλό παράδειγμα!

Αν παρέλειψα κάποιους, ας μου συγχωρήσουν την τιμή που (δεν) τους έκανα. Ούτως ή άλλως, στον ίδιο πάτο του ίδιου βαρελιού θα καταλήξουμε όλοι αν συνεχίσουμε την αυτοκαταστροφική πορεία μας. Κι εκεί, πια, κι αυτή η σταγόνα θα είναι πολυτέλεια!

ΤΟ ΒΗΜΑ

Με την ησυχία σας, κύριοι "εταίροι"!

- Χαιρετίζουμε τις πολύ σημαντικές προσπάθειες που καταβάλλετε για την αποφυγή του πνιγμού σας. Μετά τον μεσημεριανό ύπνο, θα ειδοποιήσουμε τους ναυαγοσώστες να έρθουν για βοήθεια!

Ο τερματοφύλακας απέκρουσε πριν γίνει το σουτ (ή, μήπως έκανε λάθος ο θείος Αλβέρτος;)

Σωματίδια κινούνται ταχύτερα από το φως!

Νετρίνα ταξιδεύουν στο CERN με ταχύτητες που ανατρέπουν τη Θεωρία της Σχετικότητας

Γενεύη

Διεθνής ομάδα επιστημόνων κατέγραψε υποατομικά σωματίδια τα οποία ταξίδευαν με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός! Εάν αυτό το πείραμα που διεξάγεται στο CERN επιβεβαιωθεί, τότε αναμένεται να ταράξει συθέμελα μια από τις βασικές αρχές της φυσικής.

Ο Αντόνιο Ερεντιτάτο που εργάζεται στο CERN δήλωσε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters ότι μετρήσεις που διεξάγονται τα τελευταία τρία χρόνια αποκάλυψαν νετρίνα τα οποία κινούνταν με ταχύτητα μεγαλύτερη κατά 60 δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου (nanosecond) σε σύγκριση με εκείνη του φωτός καλύπτοντας μια απόσταση 730 χιλιομέτρων μεταξύ της Γενεύης και ενός εργαστηρίου στο Γκραν Σάσο της Ιταλίας.

Τα νετρίνα εμφανίζονται με διαφορετικούς τύπους («γεύσεις») και πρόσφατα αποδείχθηκε ότι μπορούν να αλλάξουν αυθόρμητα τύπο. Ο δρ Ερεντιτάτο και η ομάδα του δημιούργησαν μια δέσμη ενός τύπου νετρίνων - μιονικά νετρίνα- και τα έστειλαν από το CERN στο εργαστήριο στο Γκραν Σάσο. Στόχος τους ήταν να δουν πόσα από αυτά τα σωματίδια θα άλλαζαν τύπο (θα μετατρέπονταν συγκεκριμένα σε ταυ-νετρίνα).

Απίστευτη παρατήρηση

Διεξάγοντας αυτά τα πειράματα όμως οι ειδικοί παρατήρησαν ότι τα σωματίδια κάλυπταν την απόσταση των 730 χιλιομέτρων ταχύτερα από ό,τι το φως. Εμειναν τόσο έκπληκτοι από τα αποτελέσματά τους ώστε επανέλαβαν το πείραμα περί τις 15.000 φορές. Ετσι τα ευρήματά τους είναι στατιστικά σημαντικά, τόσο ώστε να ταράξουν για καλά τα νερά της φυσικής.

«Εχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στα αποτελέσματά μας. Ωστόσο χρειάζεται να διεξαγάγουν άλλοι συνάδελφοι αντίστοιχα πειράματα προκειμένου να τα επιβεβαιώσουν» ανέφερε ο δρ Ερεντιτάτο στο Reuters. Ο ερευνητής ζήτησε περαιτέρω ανάλυση των απίστευτων αυτών αποτελεσμάτων καθώς εάν επιβεβαιωθούν τότε θα ανατρέψουν μια βασική αρχή της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας που θεμελίωσε το 1905 ο Αλβέρτος Αϊνστάιν. Σύμφωνα με αυτήν τίποτα στο Σύμπαν δεν μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως.

Ο δρ Ερεντιτάτο ανέφερε ότι τα ευρήματα θα εμφανιστούν σύντομα σε δικτυακή μορφή προκειμένου να αποτελέσουν αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και από άλλες ομάδες. Παράλληλα η ερευνητική ομάδα οργάνωσε σήμερα Παρασκευή συνάντηση ειδικών στο CERN ώστε να συζητηθούν τα... φωτεινά της αποτελέσματα.

Στη συνάντηση ο δρ Ερεντιτάτο ζήτησε για άλλη μια φορά νέες ανεξάρτητες μετρήσεις από άλλες ομάδες, καθώς όπως είπε, τα ευρήματα της ομάδας του, εάν ευσταθούν, θα αλλάξουν τη φυσική. «Δεν ισχυριζόμαστε τίποτα, θέλουμε απλώς να βοηθηθούμε από την επιστημονική κοινότητα προκειμένου να καταλάβουμε τα ''τρελά'' μας αποτελέσματα, διότι πρόκειται πράγματι για ''τρελά'' αποτελέσματα» κατέληξε ο επιστήμονας.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Σημείωση Parsifal:

Σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας του Einstein, καμία μορφή ύλης ή ενέργειας (ή, αν προτιμάτε, καμία «πληροφορία») δεν μπορεί να ταξιδέψει με ταχύτητες μεγαλύτερες από την ταχύτητα c του φωτός στο κενό (c=300,000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο). Ή, ακόμα κι αν υπήρχε μια τέτοια εξωτική μορφή ύλης -της οποίας τα υποθετικά σωματίδια έχουν ονομαστεί «ταχυόνια»- δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να την εντοπίσουμε, αφού δεν θα μπορούσαν ποτέ οι ταχύτητες τέτοιων σωματιδίων να σπάσουν προς τα κάτω το φράγμα της ταχύτητας του φωτός, ή και να περιέλθουν σε κατάσταση ηρεμίας. Το πιο παράδοξο απ’ όλα, όμως, είναι ότι ο χρόνος γι’ αυτά τα σωματίδια θα φαινόταν να κυλά αντίστροφα, έτσι ώστε η κίνησή τους (όπως εμείς θα την αντιλαμβανόμασταν) θα γινόταν από το μέλλον προς το παρόν, αντί απ’ το παρόν προς το μέλλον! Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα μπορούσε να παραβιάσει την αρχή της αιτιότητας, σύμφωνα με την οποία το αίτιο προηγείται πάντα του αποτελέσματος.

Φανταστείτε δύο γεγονότα. Γεγονός Α: Ο ποδοσφαιριστής σουτάρει το πέναλτι. Γεγονός Β: Ο αντίπαλος τερματοφύλακας αποκρούει το σουτ. Με δεδομένο ότι η μπάλα κινείται με ταχύτητα μικρότερη απ’ αυτή του φωτός, όλοι οι παρατηρητές στο Σύμπαν –όσο γρήγορα κι αν κινούνται ο ένας ως προς τον άλλον- θα συμφωνήσουν ότι το Α (σουτ) προηγείται χρονικά του Β (απόκρουση). Με απλά λόγια, πρώτα σούταρε ο επιθετικός και μετά απέκρουσε ο τερματοφύλακας. Τι θα συνέβαινε, όμως, στην υποθετική περίπτωση που η μπάλα έφευγε από το πόδι του επιθετικού με ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ την οριακή ταχύτητα c; Τότε θα μπορούσαν να υπάρξουν δύο κατηγορίες παρατηρητών που δεν θα συμφωνούσαν μεταξύ τους, αφού κάποιοι θα έλεγαν ότι η απόκρουση έγινε μετά το σουτ, ενώ κάποιοι άλλοι ότι η απόκρουση έγινε πριν την εκτέλεση του πέναλτι! Αυτό, βέβαια, θα έβαζε σε κίνδυνο την αρχή της αιτιότητας, η οποία θέτει αυστηρή χρονική διάταξη ανάμεσα στο αίτιο και το αιτιατό.

Ο λόγος για τον οποίο δεν ανησυχούμε είναι ότι, κανένα φυσικό σωματίδιο που κινείται αρχικά με ταχύτητα μικρότερη απ’ αυτή του φωτός δεν θα μπορούσε να επιταχυνθεί τόσο ώστε να ξεπεράσει το φως, αφού κάτι τέτοιο θα απαιτούσε άπειρη (όχι απλά πολύ μεγάλη) ενέργεια. Η Σχετικότητα, τώρα, δεν απαγορεύει, θεωρητικά, την ύπαρξη και «ταχυονίων» που οι ταχύτητές τους ξεπερνούν το c, τους απαγορεύει όμως να επιβραδυνθούν τόσο ώστε να κινούνται με ταχύτητες μικρότερες ή και ίσες με το φως. Έτσι, τέτοια σωματίδια είναι αδύνατο να αλληλεπιδρούν με την ύλη που γνωρίζουμε (η οποία υπόκειται σε ένα άνω όριο ταχυτήτων και σέβεται απόλυτα τους αιτιατικούς νόμους), πράγμα που καθιστά την ανίχνευσή τους εξαιρετικά δύσκολη. Αν, λοιπόν, όντως ανιχνευτεί σωματίδιο που να μπορεί να σπάσει –προς τα πάνω ή προς τα κάτω- το φράγμα της ταχύτητας του φωτός, τότε η Σχετικότητα θα αντιμετωπίσει μείζον πρόβλημα και ίσως χρειαστεί μια εκ βάθρων αναθεώρησή της. Ο θείος Αλβέρτος μάλλον θα πρέπει να το ξαναπιάσει απ’ την αρχή!

Διαβάστε περισσότερα:

http://en.wikipedia.org/wiki/Tachyon
http://www.physics4u.gr/faq/tachyons.html

Όχι στον κοινωνικό κανιβαλισμό

Του Αλέκου Λασκαράτου

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί η δεύτερη τηλεδιάσκεψη του υπουργού Οικονομικών με την Τρόικα και δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα τα νέα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση, τα οποία αναμένεται να είναι πολύ οδυνηρά. Ψάχνω να καταλάβω πώς φτάσαμε εδώ. Ψάχνω να καταλάβω γιατί το «δεν θα παρθούν άλλα μέτρα» έχει τόσες φορές διαψευστεί. Και νέα μέτρα έχουν επανειλημμένα παρθεί και κάθε φορά είναι και σκληρότερα. Η απάντηση νομίζω πως βρίσκεται και σ’ αυτό φαίνεται να συμφωνούν πολύ αρμοδιότεροι από μένα αναλυτές, στο γεγονός ότι τα όποια, σωστά ας πούμε, μέτρα αναγγέλλονται δεν υλοποιούνται άμεσα και συνεπώς προκύπτει η ανάγκη νέων μέτρων, που και αυτά με τη σειρά τους δεν υλοποιούνται, και πάει λέγοντας. Κάθε φορά δε, τα νέα μέτρα που παίρνονται είναι και σκληρότερα Πώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι τα 15 νέα πολύ σκληρά μέτρα που ζητά η τρόικα δεν τα είχε ζητήσει από την αρχή; Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους, και δεν είναι η πρώτη φορά, ειδικά το ΔΝΤ, που εφαρμόζουν τέτοια μέτρα. Τότε γιατί αυτή η σκλήρυνση των μέτρων από δόση σε δόση; Απλούστατα γιατί τα μέτρα της προηγούμενης δόσης δεν εφαρμόστηκαν όπως έπρεπε από την ελληνική κυβέρνηση και δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Ατολμία; Ανικανότητα; Έλλειψη κατάλληλων κρατικών δομών; Ίσως και όλα μαζί.

Η κυβέρνηση μοιάζει τώρα να είναι σε πανικό μπροστά σε μια κατάσταση που έχει ξεφύγει τελείως από τον έλεγχό της. Όμως σε επικοινωνιακό επίπεδο φροντίζει επιμελώς πριν ανακοινώσει νέα μέτρα που πλήττουν μία συγκεκριμένη ομάδα εργαζομένων, να την απαξιώσει στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επικοινωνιακή επιδρομή εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι. Σωστό, αλλά πως φτάσαμε εδώ; Μα με τους διορισμούς από το παράθυρο, δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων με μοναδικό κριτήριο βέβαια την ψηφοθηρία. Το σπόρ αυτό το άσκησαν όλες ανεξαίρετα οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά. Κραυγές και καταγγελίες όταν ήσαν στην αξιωματική αντιπολίτευση, και διορισμοί όταν ήσαν στην κυβέρνηση. Η επινοητικότητα και των δύο κομμάτων στην καταστρατήγηση του νόμου Πεπονή, του μοναδικού νόμου που έβαζε τάξη στις προσλήψεις στο δημόσιο, εντυπωσιακή.

Θέλω να σταθώ στο φαινόμενο της απαξίωσης ομάδων της κοινωνίας πριν αυτές σταλούν στο ‘εκτελεστικό απόσπασμα’ και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Της σκόπιμης απαξίωσης, προκειμένου οι υπόλοιποι να δεχθούν ευνοϊκά, αν όχι και με ενθουσιασμό, τα μέτρα. Έτσι με την πολύτιμη συνδρομή και βοήθεια των ΜΜΕ, οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, άχρηστοι, και χαμηλής ή μηδενικής παραγωγικότητας. Αφήστε που το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων ταλανίζει και ταλαιπωρεί τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των ελλήνων κατά τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (!) κ. Α. Λοβέρδο. Το δυστύχημα δεν είναι στην προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να στρέψει τη μία ομάδα εναντίον της άλλης αλλά στο ότι αυτή η προπαγάνδα και το κυνήγι μαγισσών που επιχειρεί, πιάνει τόπο. Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Θα δεις τι έχεις να πάθεις παλιάνθρωπε, που τόσα χρόνια μας έπινες το αίμα με το μπουρί της σόμπας… Θα βάλουμε σε καθεστώς εφεδρείας το πλεονάζον προσωπικό και θα καταργήσουμε 151 φορείς να δείτε…Υποτίθεται ότι το μέτρο της εφεδρείας είναι για να αντιμετωπίσει το πλεονάζον προσωπικό. Έρχεται η κυβέρνηση και λέει ότι θα το εφαρμόσει στο 10% του προσωπικού, σαν να λέει ότι το πλεονάζον προσωπικό σε όλους αυτούς τους φορείς που αφορά το μέτρο, είναι τόσο. Αυτό αλήθεια από πού προκύπτει; Αποκλείεται αλλού το ποσοστό αυτό να είναι 15, 20 η και 30% και αλλού 5%, μηδέν, ή ακόμα και να υπάρχει έλλειμμα προσωπικού; Λεπτομέρειες… Βαφτίζουμε λοιπόν πλεονάζον προσωπικό το 10% και προχωράμε στην ουσιαστική απόλυσή του. Ποιος θα νοιαστεί όμως γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους; Κανείς, αφού με βάση όσα μας έχουν πει, καλά να πάθουν.

Παλαιότερα, πριν μερικούς μήνες, μέχρι και πρόσφατα, είχαμε την επιδρομή απαξίωσης που επεχείρησε, με μεγάλη επιτυχία πρέπει να ομολογήσει κανείς, η υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, εναντίον των πανεπιστημιακών. Είναι όλοι τους βολεμένοι και αντιδραστικοί. Δεν θέλουν με τίποτε να αλλάξει το παραμικρό στο νιρβάνα του status quo και της διαπλοκής στο οποίο βρίσκονται. Πρώτοι και καλύτεροι σε αυτήν την άθλια συντήρηση, το σύνολο της Συνόδου των Πρυτάνεων (αν είναι δυνατόν!). Και όμως αυτή η υπεραπλουστευτική προπαγάνδα έπιασε τόπο. Σχολιαστές, και αρθρογράφοι βοήθησαν να διαμορφωθεί στον απλό πολίτη, ακόμα και σε αυτόν που δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το τι γίνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μια έντονη αρνητική γνώμη για το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Θεωρώ πως τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, είναι από τα πιο επικίνδυνα που θα μπορούσαν να ανθήσουν αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάμε. Πρέπει με κάθε τρόπο να αντισταθούμε, πρέπει με κάθε τρόπο να μην επιτρέψουμε να μας κυριέψει η αδιαφορία ή ακόμα και το μίσος προς άλλες κοινωνικές ομάδες. Η συνοχή του κοινωνικού ιστού είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να βγούμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από αυτήν την περιπέτεια. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες. Είναι δυνατόν να μας αφήνει αδιάφορους η τύχη του διπλανού μας, ο οποίος, όπως είπα και πιο πάνω, στην ουσία πληρώνει την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης, με αποτέλεσμα την επιβολή όλο και σκληρότερων, όλο και πιο άδικων μέτρων; Ας μη γελιόμαστε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά μας, αν δεν έχει έρθει ακόμα.

Ας μην κάνουμε, λοιπόν σαν τον μονόφθαλμο που όταν το τζίνι προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει όποιαν ευχή εκείνος θα ήθελε, αυτός αντί να ζητήσει να αποκτήσει και πάλι το δεύτερο μάτι του, ζήτησε από το τζίνι, να βγάλει το μάτι του διπλανού του.

(Πηγή: protagon.gr)

Από σχόλιο αναγνώστη:

(...) οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν προστάτεψαν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Εντάξει, μπήκαν όπως μπήκαν. Με το που μπήκαν όμως, λες και χρίστηκαν βασιλείς έναντι όλων των κοινών θνητών που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Η κατάρα της μονιμότητας τους έκανε τεμπέληδες, νωθρούς και αγενείς. Φίλησαν κατουρημένες ποδιές για να πάρουν τη θέση, κι όταν την πήραν άρχιζαν τις απεργίες για να πάρουν περισσότερα. Οι περιπτώσεις που ο οποιοσδήποτε τυχαίος πολίτης εξυπηρετήθηκε είναι πάντα η εξαίρεση, ποτέ ο κανόνας. Ακόμα και τώρα, το δημόσιο δεν έχει υποστεί τίποτα. Η απόλυση των υπεράριθμων ακούγεται δυο χρόνια τώρα και προσωπικά δεν έχω ακούσει για καμιά απόλυση δημόσιου υπάλληλου. Για τον ιδιωτικό δεν το συζητώ όλοι ξέρουν τι συμβαίνει.
Κε Λασκαράτο, αντιλαμβάνομαι το πνεύμα του άρθρου σας και θα συμφωνούσα, εάν όντως η ουσία ήταν εκεί. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Ναι, οι δ.υ. έχουν οικογένειες αλλά κι οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα έχουν και χωρίς να έχουν απολαύσει ποτέ τις ελαφρύνσεις των δ.υ. Στο κάτω κάτω, ας βγουν κι αυτοί στην αγορά εργασίας να δουν τι σημαίνει να ψάχνεις για δουλειά με την αξία σου κι όχι με το μέσο σου.
Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο: οι πολιτικοί είναι όμηροι των 'πελατών΄ τους που έχουν χώσει στο δημόσιο και οι δ.υ. είναι όμηροι των 'πολιτικών' που τους έχουν χώσει. Κι εγώ έχω βαρεθεί να την πληρώνω για αυτούς και να εγκλωβίζομαι στον ίδιο κύκλο.

Σχόλιο Parsifal:

Καταρχήν, συμφωνώ με το άρθρο. Εξάλλου, εκφράζει παρόμοιες απόψεις με το δικό μου, Πολιτική σύγχυση ή πολιτικός δόλος; Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η εμπάθεια στο σχόλιο του αναγνώστη, το οποίο διακρίνεται από μια ισοπεδωτική τάση υπεραπλουστευτικής γενίκευσης, του τύπου "όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι φαύλοι"! Η ζηλόφθονη,  ρεβανσιστική χαιρεκακία του αναγνώστη -πιστή κι αυτή στο ισοπεδωτικό του πνεύμα- είναι επίσης δύσκολα αποκρυπτόμενη: "Στο κάτω-κάτω, ας βγουν κι αυτοί στην αγορά εργασίας να δουν τι σημαίνει να ψάχνεις για δουλειά με την αξία σου κι όχι με το μέσο σου"! Οφείλω να υποκλιθώ στην πολιτική ευστροφία του κ. Α.Λοβέρδου: Με μία του και μόνη δήλωση στη Βουλή των Ελλήνων άναψε τον πυρσό της εμφύλιας διαμάχης στη χώρα. Με εξασφαλισμένη την εξάντληση των πυρομαχικών και των αντοχών των πολιτών, ο κ. υπουργός ελπίζει έτσι ότι το θλιβερό πολιτικό σύστημα (μιλώ για ΟΛΟΥΣ τους ανεξαιρέτως!) που εκπροσωπεί ίσως γλιτώσει απ' το ποτάμι της οργής που ξεχειλίζει προς τη μεριά του!

Η κατάρα του Τιτανικού...

Ο Τιτανικός ξεκίνησε το ταξίδι με αίσθημα αλαζονικής σιγουριάς, έχοντας υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές του απέναντι στα στοιχεία της Φύσης. Το παγόβουνο –του οποίου ούτε την κορυφή κατάφερε να διακρίνει- τον προσγείωσε απότομα σε μια πραγματικότητα που είτε δεν μπορούσε, είτε δεν ήθελε να δει...

Ο μηχανικός που ανέλαβε να εκτιμήσει την κατάσταση, ήταν σαφής: Η εταιρεία, για προφανείς κερδοσκοπικούς λόγους, είχε εκδώσει περισσότερα εισιτήρια απ’ όσα προέβλεπαν οι διεθνείς κανονισμοί ασφαλείας. Έτσι, για να σωθεί το πλοίο απ’ το ναυάγιο και να προλάβει να φτάσει στη Νέα Υόρκη, θα έπρεπε τώρα να ριχτούν άμεσα στη θάλασσα 220 επιβάτες. Ο κάπτεν Σμιθ βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα: Με ποια κριτήρια θα επιλέγονταν αυτοί οι μελλοθάνατοι, τη στιγμή που όλοι όσοι επέβαιναν στο πλοίο είχαν πληρώσει κανονικά το εισιτήριό τους και βρίσκονταν καθ’ όλα νόμιμα στις θέσεις τους;

Στο μεταξύ, το πλήρωμα ενός εμπορικού που έπλεε εκεί κοντά, αντιμετώπισε με μια δόση χαιρεκακίας την κατάσταση: «Άστους να πνιγούνε όλοι! Μου ήθελαν και ταξιδάκι με πλοίο πολυτελείας, τη στιγμή που εμείς εδώ μπαρκάρουμε σήμερα στον σκυλοπνίχτη και δεν ξέρουμε αύριο τι μας ξημερώνει!»

Λίγες μέρες αργότερα, ο μεγαλομέτοχος της πλοιοκτήτριας εταιρείας Γουάιτ Σταρ, Μπρους Ισμέι –ο οποίος ταξίδευε με τον Τιτανικό και είχε, φυσικά, διασωθεί απ’ το ναυάγιο- έδινε άνετος και χαμογελαστός συνέντευξη τύπου στη Νέα Υόρκη. Έτσι όπως κάποιοι άλλοι σήμερα, σε κάποια ιστορική χώρα της Ευρώπης, εκπροσωπώντας τις δύο άκρες του αμαρτωλού μεταπολιτευτικού της πολιτικού διπόλου, δίνουν ανερυθρίαστα ομιλίες και συνεντεύξεις στα πλαίσια διεθνών εκθέσεων, και αύριο θα είναι και πάλι έτοιμοι να εκφωνήσουν ψεύτικους, χιλιοακουσμένους προεκλογικούς λόγους...

Θεέ μου, ποιος καταράστηκε αυτή τη χώρα να ανακαλύψει το πολίτευμα που την σκότωσε;

Νεολογισμοί!

- Βαγγέλη, θέλω βοήθεια στο σταυρόλεξο: Πώς λέγονται δύο τύποι που όλο κανονίζουν να βρεθούν στο Σύνταγμα αλλά ποτέ δεν καταφέρνουν να συναντηθούν εκεί;
- Συνταγματολόγοι!

Πολιτική σύγχυση ή πολιτικός δόλος;

Σε πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή, ο υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος ανακοίνωσε πως ανακάλυψε τους υπεύθυνους της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Πρόκειται, κατ’ αυτόν, για το σύνολο (αφού ουδεμία διάκριση έκανε, ενώ οι εκ των υστέρων ανασκευές του ελάχιστα με πείθουν) των κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι «ταλαιπωρούν» τους πολίτες καταχρώμενοι του αισθήματος ασφάλειας που τους παρέχει το θεσμοθετημένο προνόμιο της μονιμότητας.

Καμία πολιτική πράξη δεν θα μπορούσε να απεικονίσει πιστότερα τον πανικό στον οποίο βρίσκεται η εκλεγμένη εξουσία της χώρας! Έχοντας αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους στόχους που η ίδια έθεσε για τη σωτηρία του τόπου, και υπό την απειλητική πλέον κίνηση του δακτύλου των δανειστών μας, η κυβέρνηση αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους για να αποσείσει τις ευθύνες της. Το τέχνασμα είναι παλιό και γνωστό: το χρησιμοποίησε κάποτε κι ένας διαβόητος Γερμανός καγκελάριος, πείθοντας τους συμπολίτες του πως η αιτία όλων των δεινών της χώρας τους ήταν οι Εβραίοι! Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε...

Μνημείο πολιτικής σύγχυσης, η δήλωση του κ. υπουργού αναπόφευκτα γεννά ερωτήματα:

1. Ο κ. υπουργός κάνει λόγο ταυτόχρονα για τον (υπερβολικά μεγάλο) αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και την χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρουν. Αυτό οδηγεί σε δύο ενδεχόμενα: Είτε ο υπουργός δεν μπορεί να αποφασίσει ποιο είναι, τελικά, το πρόβλημα της χώρας (πρόβλημα οικονομίας ή αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα;) είτε –πράγμα χειρότερο και ηθικά απαράδεκτο- σκόπιμα ελεεινολογεί συλλήβδην κατά των κρατικών υπαλλήλων ώστε να έχει την συναίνεση –αν όχι και να εισπράξει τις επευφημίες, με την όποια πολιτική κεφαλαιοποίηση αυτό συνεπάγεται- των υπολοίπων πολιτών της χώρας για τα σχεδιασθέντα και ήδη εφαρμοζόμενα μέτρα εξόντωσης όσων είχαν το «προνόμιο» να προσφέρουν έμμισθες υπηρεσίες στο κράτος.

2. Ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας είναι, άραγε, προϊόν παρθενογένεσης; Μήπως οι δημόσιοι λειτουργοί αυτοδιορίστηκαν; Ή μήπως το φαινόμενο είναι αποτέλεσμα διαχρονικών πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε κόμματα και πολίτες-ψηφοφόρους; Και, μήπως θυμάται να μας πει ο κ. υπουργός ποια κόμματα αρίστευσαν στη δημιουργία τέτοιων πελατειακών σχέσεων;

3. «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.» Εναλλακτικά, «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»! Αυτός που λιγότερο απ’ τον καθένα δικαιούται να κατηγορεί τους άλλους για αναποτελεσματικότητα στην άσκηση των καθηκόντων τους είναι το μέλος μιας κυβέρνησης που, επί δύο χρόνια τώρα, ψηφίζει νομοσχέδια «για τη σωτηρία της χώρας» χωρίς ποτέ να εφαρμόζει τους νόμους, έτσι που, κατ’ απαίτηση των δανειστών μας, οι νόμοι αναθεωρούνται σε ακόμα σκληρότερους που κι αυτοί με τη σειρά τους δεν εφαρμόζονται, με αποτέλεσμα την καθολική πια διεθνή απαξίωση της Ελλάδας και την επαπειλούμενη εγκατάλειψή της από τους εταίρους της.

Αν για όλα αυτά ο κ. Λοβέρδος αναζητά ενόχους, πριν κουνήσει το δάχτυλο σε οποιονδήποτε μη ανήκοντα στο κλαμπ της εγχώριας πολιτικής εξουσίας (πρώην και νυν) ας το πράξει ιστάμενος έμπροσθεν του κατόπτρου που σίγουρα διαθέτει η οικία του. Αν μη τι άλλο, θα μπορέσει ίσως τότε να πείσει τον εαυτό του πως δικαιούται «δια να ομιλεί»...

Α. Λοβέρδος: Για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι!

- Και μην ακούτε τους ηλίθιους που λένε πως για τη βύθιση του Τιτανικού έφταιγε ο κάπτεν Σμιθ και ο υποπλοίαρχος Μέρντοκ: αυτοί οι άχρηστοι, υπεράριθμοι ναύτες που είχαν προσλάβει είναι που βύθισαν το πλοίο!

(Πηγή Φωτο: in.gr)

Συγνώμη για τα "βιβλία"-DVD ζητά η Υπουργός!

- Και, σαν μια συμβολική πράξη επανόρθωσης, μαζί με κάθε βιβλίο... χμμμ, δηλαδή δίσκο, το Υπουργείο θα προσφέρει δωρεάν στους μαθητές και ένα DVD με περιπέτειες του Τσακ Νόρις!

Πηγή Φωτο: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231126743

Η νέα άποψη στο σχολικό βιβλίο!

- This is a book!

Φόνος της ποίησης δι’ αποκεφαλισμού...

Ο πιο γελοίος θάνατος για την ποίηση είναι δι’ αποκεφαλισμού της! (Αγνώστου) 

(«Αποκεφαλισμός» λέξης = αποκοπή του πρώτου γράμματός της)

Κάποιοι πεπαιδευμένοι δείχνουν να αγνοούν τη βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν δημόσιο λειτουργό και έναν οποιονδήποτε άλλο υπάλληλο ή επαγγελματία. Ο δεύτερος υποχρεούται να εκτελεί συγκεκριμένα καθήκοντα μέσα σε καθορισμένα ωράρια, πέραν των οποίων ουδείς δύναται να τον υποχρεώσει να ασκεί τις όποιες δεξιότητες για τις οποίες αμείβεται. Αντίθετα, ο πρώτος επιτελεί κοινωνικό έργο ύψιστης σημασίας, η άσκηση του οποίου δεν περιορίζεται μέσα σε στενά καθορισμένα χρονικά πλαίσια. Για παράδειγμα, ο γιατρός μπορεί να κληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του ανά πάσα στιγμή σε οποιονδήποτε συνάνθρωπό του έχει την ανάγκη του, ακόμα κι αν η άσκηση αυτή του λειτουργήματός του θα πρέπει να υπερβεί τα στενά επαγγελματικά ωράρια εργασίας.

Ακόμα πιο ευαίσθητο είναι το λειτούργημα του δασκάλου, αφού κεντρικό του αντικείμενο είναι η διαμόρφωση συνειδήσεων σε νέους ανθρώπους. Και στη διαμόρφωση αυτή σημαντικό ρόλο παίζει το παράδειγμα συμπεριφοράς του ίδιου του δασκάλου. Ένα παράδειγμα που δεν περιορίζεται στο στενό χώρο ενός αμφιθεάτρου ή μιας οποιασδήποτε αίθουσας διδασκαλίας, αλλά εκτείνεται σε όλο το χώρο και το χρόνο. Ο δάσκαλος διδάσκει σε κάθε του δημόσια εμφάνιση, με κάθε του δημόσια τοποθέτηση ή συμπεριφορά. Δάσκαλος με ωράριο λειτουργίας απλά δεν υπάρχει!

Την παραπάνω αρχή φαίνεται να αγνοεί ο αγαπημένος των προγραμμάτων λαϊκής κατανάλωσης της τηλεόρασης, καθηγητής Κ. Ζουράρις. Κάθε του δημόσια εμφάνιση αποτελεί σεμινάριο περισπούδαστης οίησης, υπερφίαλου ακαδημαϊκοφανούς ύφους, και υπερχειλίζουσας ωραιοπάθειας. Οι ατάκτως ερριμμένες, παροιμιώδεις αρχαιοελληνικές ατάκες του αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό (αν όχι και την πνευματική τρομοκρατία) του ακροατή, και όχι στην επί ίσοις όροις ανταλλαγή ιδεών και απόψεων. Εξάλλου, ο καισαρικός θρόνος στον οποίο μονίμως βρίσκεται καθήμενος δεν του επιτρέπει να θεωρεί εαυτόν ισότιμο με οιονδήποτε κοινό θνητό! Ούτε καν με τον Σωκράτη, που στο αποκορύφωμα της σοφίας του έφτασε στο ταπεινόφρον συμπέρασμα πως η υπέρτατη πνευματική κατάκτηση είναι η συνειδητότητα της άγνοιάς μας!

Σε μια πρόσφατη περιδιάβαση στο YouTube, έπεσα πάνω σε ένα χρονολογούμενο απόσπασμα από τηλεοπτική εκπομπή με θέμα το Μακεδονικό και την αναζήτηση ονομασίας για την ΠΓΔΜ. Μεταξύ των καλεσμένων ήταν ο λαλίστατος καθηγητής πολιτικών επιστημών. Κάποια στιγμή, ο παρουσιαστής ζήτησε από τον έγκριτο επιστήμονα να καταθέσει τη δική του πρόταση για την ονομασία του γειτονικού κράτους. Για να εισπράξει ως απάντηση την κοινότυπη πεζοδρομιακή αναφορά στις ανατομικές λεπτομέρειες που επικυρώνουν περήφανα το φύλο του «μάτσο» ακαδημαϊκού! Με δεδομένη την παντελή απουσία επιστημοσύνης από την απάντηση, το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι πως ο κ. καθηγητής άρπαξε απλά την ευκαιρία να επαναβεβαιώσει ακόμα και τους τελευταίους εναπομείναντες αμφισβητίες ότι... «τα διαθέτει»!

Μπορώ μόνο να υποθέσω πώς αισθάνθηκε ένας σοβαρός φοιτητής του εν λόγω πανεπιστημιακού, ακούγοντας αυτή την τοποθέτηση του δασκάλου. Πώς ένιωσε μια νεανική συνειδητότητα που διψάει για θετικά μοντέλα συμπεριφοράς ώστε να χτίσει τον αυριανό πνευματικό άνθρωπο. Και αναρωτιέμαι τι χρειάζονται άραγε οι περίβλεπτοι ακαδημαϊκοί τίτλοι αν τα επιστημονικά πορίσματα ελάχιστα διαφέρουν από τις ευτελείς ρητορείες του πεζοδρομίου! Εκτός αν η επιστημονική ιδιότητα και η αναλόγως προσήκουσα ακαδημαϊκή συμπεριφορά παύουν ισχύουσες εκτός των στενών γεωγραφικών ορίων ενός πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου...

ΥΓ: Ως Αθηναίος, και σεβόμενος απόλυτα την ιστορία και την εθνική σπουδαιότητα της Ελληνικής Μακεδονίας, επιστρέφω στον (κατά τα άλλα εθνικόφρονα...) κ. καθηγητή τις εθνικά διχαστικές εκφράσεις περί «χωματερής των Αθηνών» ή «ψευδοκράτους των Αθηνών». Το να απορρίπτεις ως εθνικά μη σύμφορες τις ονομασίες του τύπου «άνω και κάτω Μακεδονία», ενώ την ίδια στιγμή ηγείσαι μιας ρητορείας που θέλει την ύπαρξη μιας «άνω και κάτω Ελλάδας», αποτελεί δείγμα ασυνέπειας λόγου και επιστημονικής επιπολαιότητας. Μήπως ήρθε η ώρα να αναδείξουμε και τις «πνευματικές χωματερές» του «ψευδοκράτους» των «έγκριτων» ακαδημαϊκών;

Η γλώσσα του μέλλοντος!

Σκέφτομαι να... χρεοκόψω τις ειδήσεις και να βλέπω μόνο ταινίες, ντοκιμαντέρ και αθλητικά. Αλλιώς, κινδυνεύω να ξεχάσω και τα λίγα Ελληνικά που ξέρω! Με την πλύση εγκεφάλου στην οποία μας υποβάλλουν, δεν είναι μακριά ο καιρός που θα καταντήσουμε να μιλάμε κάπως έτσι:

Πού γύρναγες όλο το βράδυ; Χρεοκοπάς τσιγαρίλα και ουίσκι!

Χρεοκοπιάστε στο φτωχικό μας για ένα καφεδάκι!

Γυρνάει στις ταβέρνες και χρεοκοπάει κάθε βράδυ!

Σου το έχω χρεοκοπεί χίλιες φορές: να κλείνεις το παράθυρο να μη μπαίνουν κουνούπια!

Πόσα εισιτήρια χρεοκόψατε απόψε στο θέατρο;

Τα αγαθά χρεοκόποις κτώνται!

Απόψε ο σύλλογός μας έχει τη χρεοκοπή της πίτας στις 8μμ.

Χρεοκόψε τη γκρίνια, επιτέλους, Ασπασία, θέλω να κοιμηθώ!

Σκέφτηκα να χρεοκόψω τη σούπα, αλλά το Μάκη τον πειράζει το αυγολέμονο.

Δεν ξέρω τι σκ... είχαν βάλει στο σουβλάκι, και μ’ έπιασε χρεοκόψιμο στο δρόμο!

Έχεις λίγο οινόπνευμα; Χρεοκόπηκα στο ξύρισμα!

Λοιπόν, χρεοκόβεται το χαρτζιλίκι μέχρι να φέρεις καλλίτερους βαθμούς απ’ το σχολείο!

«Οι χρεοκόποι κόβουν τα δέντρα στο δάσος για να έχουμε ξύλα για το τζάκι το χειμώνα.» (Από έκθεση μαθητή του Δημοτικού.)

Πήρα άδεια απ’ τη δουλειά και φεύγω λίγες μέρες για χρεοκοπές στο χωριό.

Το Πανεπιστήμιο θέλει διάβασμα, μην περιμένεις να το τελειώσεις αχρεοκόπως!

Χρεοκοπώς τα πας με την πεθερά σου τώρα που την έχεις σπίτι, Μανώλη;

Πάω σούπερ-μάρκετ, μήπως χρειοκοπιάζεσαι τίποτα να σου πάρω;

«Αυτός ο νόμος είναι χρεοκομμένος και ραμμένος στα μέτρα της πλουτοκρατίας!» (Από ομιλία της Α. Παπαρήγα.)

Η Αθήνα έχει χρεοκοπεί στα δύο από τη φοιτητική πορεία στο κέντρο.

Χρεοκομμένη η πίστωση, μπαρμπα-Μαθιέ: από σήμερα τέρμα το βερεσέ στο κρασί! (Ταβερνιάρης σε παλιά Ελληνική ταινία.)

Χρεοκόφτο το παραμύθι, ρε Γιώργο! Σιγά που σου «κάθισε» η Σουηδέζα!

Μη με βρίζετε, κυρ-Αντώνη, έχω καλούς χρεοκοπούς για την Αννούλα!

Χρεοκόψε την πλάκα και τέλειωνε το post, επιτέλους: το πιάσαμε το νόημα!

Ξεσκίστε την κι άλλο!

- Οι υπουργοί της κυβέρνησης, που ο ένας γκρεμίζει ό,τι χτίζει ο άλλος, φιλονικώντας για το ποιος έκανε τελικά τη μεγαλύτερη... μ***κία!

- Τα πάντα καραδοκούντα κοράκια της αντίπερα όχθης, που ποντάρουν στην εθνική καταστροφή ενθαρρύνοντας (αν όχι ενορχηστρώνοντας) κοινωνικές δράσεις που καταστρέφουν τον τουρισμό –μοναδική πηγή οικονομικής ανακούφισης της χώρας- φιλοδοξώντας να έρθουν συντομότερα να κυβερνήσουν πάνω στα ερείπια!

- Οι γραφικοί της Αριστεράς, που ποντάρουν κι αυτοί στην κοινωνική ανωμαλία και την εθνική καταστροφή με την προσδοκία ότι έτσι μόνο θα ξεκινήσει η... λαϊκή επανάσταση!

- Οι βαρόνοι των κάθε λογής συντεχνιών, που θα προτιμούσαν να δουν τη χώρα να γίνεται στάχτη παρά να πειραχτεί μια τρίχα από τα πολύτιμα «κεκτημένα» τους!

- Όλοι εμείς, που για 37 ολόκληρα χρόνια συντηρούμε έναν άθλιο και εθνικά καταστροφικό δικομματισμό που ενδιαφέρεται περισσότερο (αν όχι αποκλειστικά) για την αυτοσυντήρησή του, παρά για την προκοπή της πατρίδας!

Το δώρο, κύριοι, που μας προσφέρθηκε το καλοκαίρι του ’74 πάνω στις στάχτες της Κύπρου, ΔΕΝ το αξίζαμε! Η Δημοκρατία στα χέρια ενός δημοκρατικά απαίδευτου λαού είναι σαν το γεμάτο περίστροφο στα χέρια ενός παιδιού. Δεν ήμασταν έτοιμοι γι’ αυτήν, κι ούτε φροντίσαμε ποτέ να ωριμάσουμε μέσα απ’ αυτήν. Πολίτες σαν κακομαθημένα «παιδάκια», που σκούζαμε κάθε φορά που πήγαιναν να μας πάρουν το παιχνίδι που ούτως ή άλλως είχαμε για πέταμα! Υπερτιμημένα «ηρωική» αγροτιά, που βλασφημούσε κατά της Φύσης θάβοντας πολύτιμα προϊόντα της γης τη στιγμή που ολόκληροι λαοί πεινούσαν, με μοναδικό «ευγενές» κίνητρο την πονηρή κερδοσκοπία εις βάρος των «κουτόφραγκων»! Οιονεί «αγωνιστές» της εθνικής αντίστασης, που εξαργύρωσαν την αμφίβολη (συχνά ανύπαρκτη) «δράση» τους με γενναιόδωρες συντάξεις του Ελληνικού δημοσίου, ξεχνώντας ότι καμία αληθινή αυτοθυσία προς χάριν της πατρίδας δεν πρέπει να υποκινείται από ιδιοτέλεια και, ως ανεκτίμητη, δεν μπορεί να αμείβεται με συμβατικούς τρόπους!

Μήπως ήρθε, λοιπόν, η ώρα να πάρουμε για πρώτη φορά μια αληθινά γενναία απόφαση; Μήπως, λέω, να στέλναμε για λίγο τα αυτονόητα δημοκρατικά μας ανακλαστικά για «μετεκπαίδευση», έως ότου μάθουμε επιτέλους ότι το εν λόγω πολίτευμα, εκτός από την διασφάλιση των ατομικών μας ελευθεριών, επιτάσσει και την ανάληψη ευθύνης μπροστά στις ατομικές ή συλλογικές μας υποχρεώσεις; Να στέλναμε, άραγε, για όσον καιρό χρειαστεί τη δημοκρατία μας για «σέρβις», μήπως και την συμμαζέψουμε λιγάκι έτσι που την καταντήσαμε;

Μην τρομάζετε, πλάκα κάνω! Εξάλλου, στη χώρα αυτή δεν υπάρχουν «πεφωτισμένα» υποκατάστατα του πολιτεύματος. Γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχουν πεφωτισμένοι πολίτες να αναλάβουν την ευθύνη!

Η κερδοφόρος βιομηχανία του ανθρώπινου πόνου...

Το λογοπαίγνιο που μετονομάζει το μνημόνιο σε... μνημόσυνο, είναι πια πασίγνωστο. Θα προσθέσω, όμως, πως είναι και οξύμωρο! Πράγματι, οι κερδοσκοπούντες από τον ανθρώπινο πόνο είναι ίσως οι μόνοι τους οποίους δεν έχει αγγίξει η μνημονιακή λαίλαπα. Γύρω από την Εκκλησία έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία παρηγοριάς και πιστοποίησης οικογενειακής και κοινωνικής νομιμοφροσύνης, η οποία αξιοποιεί ευφυώς τη σκουριασμένη οπισθοδρόμηση των μικρών κοινωνιών της επαρχίας. Μια οπισθοδρόμηση της οποίας τη συντήρηση η Εκκλησία διακαώς επιθυμεί και για την οποία επιμελώς φροντίζει. Οι λόγοι προφανείς...

Η μητέρα μου υπήρξε προοδευτικός αλλά και πρακτικός άνθρωπος. Έλεγε πάντα: «Όταν φύγω, δεν θέλω να μου κάνετε μνημόσυνα. Δώστε τα χρήματα στην Εκκλησία, να τα μοιράσει στους φτωχούς!» Τι ωραιότερος τρόπος, αλήθεια, να μείνει στη μνήμη ένας συνάνθρωπος... Πέρυσι τέτοιες μέρες έφυγε ξαφνικά, κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών στο χωριό της. Ανακοίνωσα, λοιπόν, στους συγγενείς ότι, σύμφωνα με την επιθυμία της, αντί μνημοσύνων, θα προσφέρω στη μνήμη της ένα γενναίο ποσό στην Εκκλησία του χωριού, να το διαθέσει κατά την κρίση της για κοινωνικές αγαθοεργίες. Οι συγγενείς έπεσαν να με φάνε: «Τι είν’ αυτά που λες; Θα μας γελάει όλο το χωριό! Θα λένε, για δες ο γιος της, τσιγκουνεύτηκε να κάνει ένα μνημόσυνο για τη μάνα του!» Τους επανέλαβα ότι θα διαθέσω ένα ποσό στη μνήμη της, το οποίο θα υπερβαίνει κατά πολύ τα έξοδα ενός μνημοσύνου. «Εδώ είναι χωριό, κι ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει τους ψαλτάδες, να δει το στάρι, τα ψωμάκια, τα λουλούδια, να πιει τον καφέ και το κονιάκ στο καφενείο, να κάτσει να φάει στην ταβέρνα», με αποστόμωσαν! «Τι θέλεις, να μην τολμάς μετά να πατήσεις εδώ τα καλοκαίρια;»

«Τσιγκουνιά», λοιπόν, στην ιδιωματική διάλεκτο του χωριού σημαίνει όχι να μην διαθέτεις χρήμα για έναν καλό σκοπό, αλλά να μην το διαθέτεις για να συντηρήσεις την τοπική παραοικονομία που κερδοσκοπεί απ’ τον ανθρώπινο πόνο! Μια βιομηχανία που χρησιμοποιεί σαν πρώτες ύλες τη σκουριασμένη συντήρηση των μικρών κοινωνιών της Ελλάδας, και το φόβο του ανθρώπου μπροστά στην ενδεχόμενη απώλεια της κοινωνικής αποδοχής. Με αρχι-βιομήχανο τον ίδιο τον παπά του χωριού, και άξιους οικονομικούς συνεργάτες τους ψαλτάδες, τους κωδωνοκρούστες, τους τοπικούς λουλουδάδες, τους ζαχαροπλάστες, τους καφετζήδες, κι όποιους άλλους τυχόν ξέχασα...

Θέλοντας να αποφύγω τη ρήξη με συγγενείς, τελικά ενέδωσα. Για την ιστορία, το συνολικό κόστος για μια δεκάλεπτη τελετή, η οποία μάλιστα κάλυψε ταυτόχρονα δύο διαφορετικούς εκλιπόντες (αποφέροντας, εννοείται, και διπλάσια κέρδη στην Εκκλησία!) άγγιξε τα 750 ευρώ. Στην ήπια εκφρασμένη απορία μου για το κόστος αυτό, ανέλαβε να απαντήσει η «φαρμακόγλωσση» του χωριού, η οποία καθορίζει και το μέτρο βάσει του οποίου εκχωρείται ή όχι το πιστοποιητικό της κοινωνικής νομιμοφροσύνης στη γειτονιά: «Δεν πειράζει, πληρώστε κι εσείς οι πλούσιοι! Εδώ τα φτωχαδάκια πληρώνουν και ξαναπληρώνουν τόσα!» Παρακάμπτοντας ότι το «εσείς οι πλούσιοι» απευθυνόταν σε έναν μισθωτό χωρίς άλλα εισοδήματα, επανέλαβα πως είναι εμφανής η ασύστολη κερδοσκοπία. Αναφέρθηκα, μάλιστα, στον ζαχαροπλάστη, ο οποίος μάλλον θα πρέπει να μετονομασθεί σε... φαρμακοποιό! Για να εισπράξω την τελική, καθηλωτική απάντηση: «Τη δουλειά που πατάει αυτός, και τα ξενύχτια που κάνει για να ετοιμάσει τα στάρια, εσύ ούτε που τα έχεις δει στον ύπνο σου!» Προφανώς, η εν λόγω κυρία έχει στήσει κάμερες στην οικία μου και στο χώρο εργασίας μου, και καταγράφει επί εικοσιτετραώρου βάσεως όλες μου τις κινήσεις και δραστηριότητες...

Δεν γνωρίζω πόσα «φτωχαδάκια» υπάρχουν στ’ αλήθεια στο χωριό. Αν όμως πράγματι υπάρχουν, με ποια λογική η τοπική κοινωνία, με τη σιωπηλή συναίνεση της Εκκλησίας, αρνείται προσφορές που θα τους ανακούφιζαν, ενώ παράλληλα τους υποχρεώνει να συντηρούν μια κερδοφόρα βιομηχανία βασισμένη στον πόνο της απώλειας και στο ανθρώπινο φιλότιμο; Εκτός αν «φτωχαδάκια» εννοούμε τους αγρότες που, δαπάναις των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, έπαψαν να καλλιεργούν τη γη και καταπιάστηκαν με καλλιέργειες... μεζέδων στα τοπικά καφενεία (για να μην αναφερθώ και σε αγορές πανάκριβων διαπιστευτηρίων νεοπλουτισμού)! Όπως και να ‘χει, φράσεις όπως οι διαβόητες «λεφτά υπάρχουν» και «μαζί τα φάγαμε» χρήζουν επανερμηνείας. Και κυρίως, χρήζουν αποκέντρωσης. Γιατί, δεν είναι μόνο οι «Ελληνάρες» των νυχτερινών κέντρων της παραλιακής που προκαλούν την κοινωνία: στην επαρχία υπάρχουν πολύ πιο «αξιοσέβαστοι» κερδοσκόποι! Τους συντηρούν οι σκουριασμένες νοοτροπίες και ο φόβος της κοινωνικής απόρριψης. Εκκλησία και τοπικοί επιχειρηματίες, σε αγαστή συνεργασία, ζεσταίνουν το ίδιο καζάνι. Για να βράσουν τα κόλλυβα...