Ένα ατέλειωτο Götterdämmerung, ή μια νέα αυγή;

Αν η ανθρωπότητα μπορεί να παρομοιαστεί με ζωικό βασίλειο, τότε η θέση της Ελλάδας σ’ αυτήν είναι διπλά μειονεκτική...

Κάποια ζώα πολυτελείας (όπως λέμε, «του καναπέ») την βλέπουν σαν ενοχλητική κατσαρίδα που πολύ θα ήθελαν να την λιώσουν πατώντας την μονομιάς, φοβούνται όμως μη λερώσουν το πανάκριβο χαλί τους και αναζητούν «καθαρούς» τρόπους για να πετύχουν την εξολόθρευση (να βρουν την «τελική λύση» στο Ελληνικό πρόβλημα, όσο φρικτός κι αν είναι ο συνειρμός που προκαλεί η έκφραση)...

Στον αντίποδα, κάποια απολίτιστα κτήνη βλέπουν τη χώρα σαν παράδεισο εύκολης καλοπέρασης όπου απλά αρπάζεις για να έχεις, σκοτώνεις χωρίς δισταγμό για να κάνεις τη δουλειά πιο άνετα, και βιάζεις όποιες ατυχείς υπάρξεις βρεθούν στο δρόμο σου τη στιγμή που θες να ξεχαρμανιάσεις!

Κοινή είναι η πεποίθηση πως η θέση μας στο βασίλειο αυτό των ζώων έχει πια παγιωθεί και δεν επιδέχεται αναβάθμιση. Θα πρέπει να την αποδεχθούμε σαν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τους σεισμούς ή τις πλημμύρες. Θα μάθουμε να ακούμε σκληρές προσβολές χωρίς να βιώνουμε αισθήματα προσωπικής και εθνικής καταρράκωσης... Θα συνηθίσουμε να πέφτουμε για ύπνο αποβραδίς στο σπίτι μας που δεν διαθέτει πανάκριβες πόρτες ασφαλείας, χωρίς να θεωρούμε ως δεδομένο κι αυτονόητο πως θα ξημερωθούμε ζωντανοί, ή πως θα ξυπνήσουμε έχοντας ακόμα τη σωματική μας ακεραιότητα και την προσωπική και οικογενειακή μας αξιοπρέπεια... Θα το πάρουμε απόφαση πως οι θεοί μας αποφάσισαν να μας εγκαταλείψουν και να φύγουν κι αυτοί γι’ αλλού, σαν τα παιδιά μας που ζητούν λίγη καλύτερη τύχη σε ξένους τόπους...

Αλλά, μια στιγμή: Οι θεοί αυτοί δεν μας έπλασαν, εμείς τους πλάσαμε! Και τα δικά μας λάθη, πάλι, είν’ αυτά που οδήγησαν στο θλιβερό τους Götterdämmerung. Ήμασταν εμείς μες στο απέραντο βασίλειο των ζώων που πρώτοι οραματιστήκαμε έναν ανώτερο, ανθρώπινο πολιτισμό κι ένα αντάξιό του πολίτευμα. Κι εμείς πάλι αυτοί που τόσο ασυλλόγιστα προδώσαμε το όραμά μας. Άραγε, προλαβαίνουμε να ξαναφτιάξουμε τους θεούς μας απ’ την αρχή; Θα πάψουμε ποτέ να είμαστε οι σιχαμένες κατσαρίδες των μεγάλων σαλονιών και τα εύκολα θύματα βιασμού των κτηνών της οικουμένης; Θα ξαναδούμε την αυγή μετά απ’ αυτό το ατέλειωτο λυκόφως; Όμως, σημασία πια δεν έχουν τα ερωτήματα αλλά οι απαντήσεις που είμαστε έτοιμοι να δώσουμε προς όλους... Ακόμα και ματώνοντας, αν χρειαστεί!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ