Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να θέσει υπό την αίρεση του Ελληνικού λαού την εθνική δανειακή συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=322376) έχει προκαλέσει, όπως είναι φυσικό, μεγάλη αναστάτωση και πολλές συζητήσεις, εντός και εκτός συνόρων. Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να καταθέσουν μετά παρρησίας τις απόψεις τους υπέρ ή κατά της απόφασης αυτής, ας επιχειρήσουμε, με τρόπο κατά το δυνατόν επιγραμματικό, μια αποτίμηση των πολιτικών και κοινωνικών θέσεων ή δράσεων που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη:
1. Κυβέρνηση: Στάθηκε ανίκανη να ανταποκριθεί με υπευθυνότητα και πυγμή στον ίδιο της τον θεσμικό ρόλο. Ανεπίτρεπτες καθυστερήσεις στην εφαρμογή αποφάσεων τις οποίες είχε διεθνώς προσυπογράψει (καθιστώντας έτσι τη χώρα αναξιόπιστη), συνεχείς παλινωδίες και ατέλειωτες αναθεωρήσεις στην υλοποίηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων (οι οποίες στην αρχική τους εκδοχή δεν ήταν κοινωνικά τόσο απάνθρωπες όσο αυτές που καλούνται σήμερα να αποδεχθούν οι πολίτες), πολιτικά κακόγουστες εσωτερικές κομματικές αντινομίες, αδυναμία αντιμετώπισης οργανωμένων συμφερόντων στο εσωτερικό... Τώρα, μεταθέτει το βάρος της ευθύνης της αποτυχίας της στις πλάτες των πολιτών!
2. Αξιωματική Αντιπολίτευση: Μικρόψυχη και κοντόφθαλμη (διαχρονική παθογένεια, δυστυχώς, του πολιτικού μας συστήματος, ανεξαρτήτως συγκυριακών κομματικών συσχετισμών). Δεν στήριξε ουσιαστικά (ει μη μόνον περιστασιακά και προσχηματικά) καμία διεθνή προσπάθεια της χώρας, φοβούμενη προφανώς ότι μία διεθνής επιτυχία της Ελλάδας θα πιστωνόταν προσωπικά στον βασικό πολιτικό της αντίπαλο. Λοιδορεί την κυβέρνηση για την επιλογή της να θέσει υπό αίρεση μια συμφωνία την οποία η ίδια (η αντιπολίτευση) είχε φωτογραφίσει ως περίπου εθνική μειοδοσία!
3. Κοινοβουλευτική Αριστερά: Ήταν εκείνη που διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι οι αποφάσεις για κρίσιμα εθνικά ζητήματα ανήκουν στο λαό, όχι στην κυβέρνηση. Επομένως, δεν έχει κανένα λόγο να είναι δυσαρεστημένη με αυτή την εξέλιξη!
4. Συνδικάτα: Επί χρόνια γονατίζουν την εθνική οικονομία, ανθιστάμενα (ενίοτε με υπέρμετρη βιαιότητα) σε οποιαδήποτε απόπειρα εξορθολογισμού και εξυγίανσής της. Η αιχμή του δόρατος ενός μηχανισμού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα εκτός Ευρώπης. Προφανώς θεωρούν ότι, με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα διεκδικήσουν περισσότερα προνόμια για λογαριασμό των κοινωνικών ομάδων τις οποίες εκπροσωπούν!
5. Αγανακτισμένοι Πολίτες: Αφού η κατά τεκμήριο ανήμπορη κυβέρνηση τους πετάει το «μπαλάκι» της λήψης κρίσιμων εθνικών αποφάσεων, ιδού η ευκαιρία να «κυβερνήσουν»! Το ερώτημα είναι, ποιους θα βρουν να προπηλακίσουν, και εναντίον ποίων θα βιαιοπραγήσουν, την επόμενη μέρα...
6. Ευρωπαίοι Εταίροι: Θα πρέπει επιτέλους να διδαχθούν ότι, ακόμα και τον ηττημένο, τον αφήνεις να αποχωρήσει από το στάδιο με κάποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, ιδιαίτερα μάλιστα αν πρόκειται για έναν ολόκληρο λαό! Οι πρόσφατες κυνικές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών περί εκχώρησης «μέρους» της εθνικής κυριαρχίας της χώρας (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=322136) με στόχο, υποτίθεται, την αποθάρρυνση άλλων Ευρωπαϊκών χωρών που θα ήθελαν να διεκδικήσουν παρόμοια οικονομική στήριξη, αποτελούν μνημείο πολιτικού ερασιτεχνισμού, αν δεν φανερώνουν κάτι βαθύτερο και προμελετημένο...
Το συμπέρασμα είναι ότι, στην ιστορία του εν δυνάμει αυτοκαταστροφικού δημοψηφίσματος που ανακοινώθηκε, δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι. Ή μάλλον, σωστότερα, δεν υπάρχουν αθώοι!
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
1. Κυβέρνηση: Στάθηκε ανίκανη να ανταποκριθεί με υπευθυνότητα και πυγμή στον ίδιο της τον θεσμικό ρόλο. Ανεπίτρεπτες καθυστερήσεις στην εφαρμογή αποφάσεων τις οποίες είχε διεθνώς προσυπογράψει (καθιστώντας έτσι τη χώρα αναξιόπιστη), συνεχείς παλινωδίες και ατέλειωτες αναθεωρήσεις στην υλοποίηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων (οι οποίες στην αρχική τους εκδοχή δεν ήταν κοινωνικά τόσο απάνθρωπες όσο αυτές που καλούνται σήμερα να αποδεχθούν οι πολίτες), πολιτικά κακόγουστες εσωτερικές κομματικές αντινομίες, αδυναμία αντιμετώπισης οργανωμένων συμφερόντων στο εσωτερικό... Τώρα, μεταθέτει το βάρος της ευθύνης της αποτυχίας της στις πλάτες των πολιτών!
2. Αξιωματική Αντιπολίτευση: Μικρόψυχη και κοντόφθαλμη (διαχρονική παθογένεια, δυστυχώς, του πολιτικού μας συστήματος, ανεξαρτήτως συγκυριακών κομματικών συσχετισμών). Δεν στήριξε ουσιαστικά (ει μη μόνον περιστασιακά και προσχηματικά) καμία διεθνή προσπάθεια της χώρας, φοβούμενη προφανώς ότι μία διεθνής επιτυχία της Ελλάδας θα πιστωνόταν προσωπικά στον βασικό πολιτικό της αντίπαλο. Λοιδορεί την κυβέρνηση για την επιλογή της να θέσει υπό αίρεση μια συμφωνία την οποία η ίδια (η αντιπολίτευση) είχε φωτογραφίσει ως περίπου εθνική μειοδοσία!
3. Κοινοβουλευτική Αριστερά: Ήταν εκείνη που διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι οι αποφάσεις για κρίσιμα εθνικά ζητήματα ανήκουν στο λαό, όχι στην κυβέρνηση. Επομένως, δεν έχει κανένα λόγο να είναι δυσαρεστημένη με αυτή την εξέλιξη!
4. Συνδικάτα: Επί χρόνια γονατίζουν την εθνική οικονομία, ανθιστάμενα (ενίοτε με υπέρμετρη βιαιότητα) σε οποιαδήποτε απόπειρα εξορθολογισμού και εξυγίανσής της. Η αιχμή του δόρατος ενός μηχανισμού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα εκτός Ευρώπης. Προφανώς θεωρούν ότι, με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα διεκδικήσουν περισσότερα προνόμια για λογαριασμό των κοινωνικών ομάδων τις οποίες εκπροσωπούν!
5. Αγανακτισμένοι Πολίτες: Αφού η κατά τεκμήριο ανήμπορη κυβέρνηση τους πετάει το «μπαλάκι» της λήψης κρίσιμων εθνικών αποφάσεων, ιδού η ευκαιρία να «κυβερνήσουν»! Το ερώτημα είναι, ποιους θα βρουν να προπηλακίσουν, και εναντίον ποίων θα βιαιοπραγήσουν, την επόμενη μέρα...
6. Ευρωπαίοι Εταίροι: Θα πρέπει επιτέλους να διδαχθούν ότι, ακόμα και τον ηττημένο, τον αφήνεις να αποχωρήσει από το στάδιο με κάποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, ιδιαίτερα μάλιστα αν πρόκειται για έναν ολόκληρο λαό! Οι πρόσφατες κυνικές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών περί εκχώρησης «μέρους» της εθνικής κυριαρχίας της χώρας (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=322136) με στόχο, υποτίθεται, την αποθάρρυνση άλλων Ευρωπαϊκών χωρών που θα ήθελαν να διεκδικήσουν παρόμοια οικονομική στήριξη, αποτελούν μνημείο πολιτικού ερασιτεχνισμού, αν δεν φανερώνουν κάτι βαθύτερο και προμελετημένο...
Το συμπέρασμα είναι ότι, στην ιστορία του εν δυνάμει αυτοκαταστροφικού δημοψηφίσματος που ανακοινώθηκε, δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι. Ή μάλλον, σωστότερα, δεν υπάρχουν αθώοι!
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου