Πολιτική σύγχυση ή πολιτικός δόλος;

Σε πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή, ο υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος ανακοίνωσε πως ανακάλυψε τους υπεύθυνους της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Πρόκειται, κατ’ αυτόν, για το σύνολο (αφού ουδεμία διάκριση έκανε, ενώ οι εκ των υστέρων ανασκευές του ελάχιστα με πείθουν) των κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι «ταλαιπωρούν» τους πολίτες καταχρώμενοι του αισθήματος ασφάλειας που τους παρέχει το θεσμοθετημένο προνόμιο της μονιμότητας.

Καμία πολιτική πράξη δεν θα μπορούσε να απεικονίσει πιστότερα τον πανικό στον οποίο βρίσκεται η εκλεγμένη εξουσία της χώρας! Έχοντας αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους στόχους που η ίδια έθεσε για τη σωτηρία του τόπου, και υπό την απειλητική πλέον κίνηση του δακτύλου των δανειστών μας, η κυβέρνηση αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους για να αποσείσει τις ευθύνες της. Το τέχνασμα είναι παλιό και γνωστό: το χρησιμοποίησε κάποτε κι ένας διαβόητος Γερμανός καγκελάριος, πείθοντας τους συμπολίτες του πως η αιτία όλων των δεινών της χώρας τους ήταν οι Εβραίοι! Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε...

Μνημείο πολιτικής σύγχυσης, η δήλωση του κ. υπουργού αναπόφευκτα γεννά ερωτήματα:

1. Ο κ. υπουργός κάνει λόγο ταυτόχρονα για τον (υπερβολικά μεγάλο) αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και την χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρουν. Αυτό οδηγεί σε δύο ενδεχόμενα: Είτε ο υπουργός δεν μπορεί να αποφασίσει ποιο είναι, τελικά, το πρόβλημα της χώρας (πρόβλημα οικονομίας ή αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα;) είτε –πράγμα χειρότερο και ηθικά απαράδεκτο- σκόπιμα ελεεινολογεί συλλήβδην κατά των κρατικών υπαλλήλων ώστε να έχει την συναίνεση –αν όχι και να εισπράξει τις επευφημίες, με την όποια πολιτική κεφαλαιοποίηση αυτό συνεπάγεται- των υπολοίπων πολιτών της χώρας για τα σχεδιασθέντα και ήδη εφαρμοζόμενα μέτρα εξόντωσης όσων είχαν το «προνόμιο» να προσφέρουν έμμισθες υπηρεσίες στο κράτος.

2. Ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας είναι, άραγε, προϊόν παρθενογένεσης; Μήπως οι δημόσιοι λειτουργοί αυτοδιορίστηκαν; Ή μήπως το φαινόμενο είναι αποτέλεσμα διαχρονικών πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε κόμματα και πολίτες-ψηφοφόρους; Και, μήπως θυμάται να μας πει ο κ. υπουργός ποια κόμματα αρίστευσαν στη δημιουργία τέτοιων πελατειακών σχέσεων;

3. «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.» Εναλλακτικά, «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»! Αυτός που λιγότερο απ’ τον καθένα δικαιούται να κατηγορεί τους άλλους για αναποτελεσματικότητα στην άσκηση των καθηκόντων τους είναι το μέλος μιας κυβέρνησης που, επί δύο χρόνια τώρα, ψηφίζει νομοσχέδια «για τη σωτηρία της χώρας» χωρίς ποτέ να εφαρμόζει τους νόμους, έτσι που, κατ’ απαίτηση των δανειστών μας, οι νόμοι αναθεωρούνται σε ακόμα σκληρότερους που κι αυτοί με τη σειρά τους δεν εφαρμόζονται, με αποτέλεσμα την καθολική πια διεθνή απαξίωση της Ελλάδας και την επαπειλούμενη εγκατάλειψή της από τους εταίρους της.

Αν για όλα αυτά ο κ. Λοβέρδος αναζητά ενόχους, πριν κουνήσει το δάχτυλο σε οποιονδήποτε μη ανήκοντα στο κλαμπ της εγχώριας πολιτικής εξουσίας (πρώην και νυν) ας το πράξει ιστάμενος έμπροσθεν του κατόπτρου που σίγουρα διαθέτει η οικία του. Αν μη τι άλλο, θα μπορέσει ίσως τότε να πείσει τον εαυτό του πως δικαιούται «δια να ομιλεί»...