H αλήθεια είναι, πως μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να διαβάσω βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή πάσης φύσεως. Λίγο γιατί το χαρτί με γοητεύει ακόμα, λίγο γιατί θέλω να μειώσω τις ώρες μπροστά στη οθόνη. Μέχρι στιγμής όμως... Γιατί παλιότερα δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα διάβαζα ηλεκτρονικά τον ημερήσιο Τύπο. Ο μαγνητικός δίσκος της εικόνας μου δίνει μια καλή αφορμή για δυό λόγια γύρω από τα συγγράματα. Ήταν το 1991 όταν για πρώτη φορά εκπροσωπώντας ένα μέρος των φοιτητικών συλλόγων καταθέσαμε μια πρόταση στον τότε υπουργό. Η ιδέα πρωτογενώς προερχόταν από κάποιον άλλο, καλλιεργήθηκε και διατυπώθηκε ως πρόταση, όμως, από τον υποφαινόμενο και κάποιους ακόμα. Συνδέθηκε με το ...διαχρονικό (και εις τους αιώνας των αιώνων) αίτημα για πολλαπλό και ξενόγλωσο σύγγραμμα. Αιτηθήκαμε το σύγγραμα να παρέχεται δωρεάν μεν, αλλά να επιστρέφεται, να παραμένει κατ΄έτος στην βιβλιοθήκη, ώστε με την εξοικονόμηση που θα προέκυπτε, την επόμενη χρονιά να προστίθετο ένα άλλο νέο και ούτω κάθε εξής. Το μέγεθος της εξοικονόμησης θα μπορούσε να εξασφαλίσει πορους μέχρι και για τη δημιουργία σύγχρονων και οργανωμένων βιβλιοθηκών ανά Ίδρυμα. Η μεγάλη πλειοψηφία των δωρισμένων συγγραμάτων κατευθύνεται συνήθως για κάποια χρόνια στο έπιπλο του καθενός από εμάς, μέχρι που κάποια στιγμή πετιέται. Κακά τα ψέμματα, "Ομορφαίνει" το χώρο στην μετά τις σπουδές εποχή, αιτιολογείται ως η δυνάτοτητα να ανατρέξουμε κάποια στιγμή στα περιεχόμενα του αλλά σε σημαντικό βαθμό πετιέται... Τα σχολικά βιβλία αντίστοιχα, στα χρόνια μας με το τέλος της χρονιάς ...καίγονταν. Όμως το βιβλίο πρέπει να μάθουμε να το σεβόμαστε. Τους πόρους που μας κοστίζει με τη σημερινή δωρεάν χρήση και κτήση πρέπει να τους αναλογιστούμε. Τη διάκριση της εννοιας της δωρεάν παιδείας με αυτή μιας σπάταλης στις παροχές και ανοργάνωτης μεθόδου εκπαίδευσης πρέπει να την εμπεδώσουμε. Το περιβαλλοντικό κόστος πρέπει ταχύτατα να το αποκτήσουμε ως μέρος της συνείδησης μας στην καθημερινότητα.
Συμφωνώ απόλυτα, ιδιαίτερα με την τελευταία παράγραφο. Έχω συγγράψει δύο βιβλία για τα μαθήματα που διδάσκω και, όταν τα παρέδωσα, ζήτησα από τη Σχολή να επιτρέπει στους σπουδαστές να τα κρατούν, ενώ απ' τους ίδιους ζητώ πάντα να τα διατηρούν στις βιβλιοθήκες τους και μετά την αποφοίτησή τους. Ένα πεταμένο βιβλίο είναι μια μαχαιριά στην καρδιά του πολιτισμού και μια ύβρις προς την δοκιμαζόμενη εθνική οικονομία. Αυτό θα πρέπει να το τονίζει συνεχώς ένας δάσκαλος...
H αλήθεια είναι, πως μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να διαβάσω βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή πάσης φύσεως. Λίγο γιατί το χαρτί με γοητεύει ακόμα, λίγο γιατί θέλω να μειώσω τις ώρες μπροστά στη οθόνη. Μέχρι στιγμής όμως... Γιατί παλιότερα δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα διάβαζα ηλεκτρονικά τον ημερήσιο Τύπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μαγνητικός δίσκος της εικόνας μου δίνει μια καλή αφορμή για δυό λόγια γύρω από τα συγγράματα. Ήταν το 1991 όταν για πρώτη φορά εκπροσωπώντας ένα μέρος των φοιτητικών συλλόγων καταθέσαμε μια πρόταση στον τότε υπουργό. Η ιδέα πρωτογενώς προερχόταν από κάποιον άλλο, καλλιεργήθηκε και διατυπώθηκε ως πρόταση, όμως, από τον υποφαινόμενο και κάποιους ακόμα. Συνδέθηκε με το ...διαχρονικό (και εις τους αιώνας των αιώνων) αίτημα για πολλαπλό και ξενόγλωσο σύγγραμμα. Αιτηθήκαμε το σύγγραμα να παρέχεται δωρεάν μεν, αλλά να επιστρέφεται, να παραμένει κατ΄έτος στην βιβλιοθήκη, ώστε με την εξοικονόμηση που θα προέκυπτε, την επόμενη χρονιά να προστίθετο ένα άλλο νέο και ούτω κάθε εξής. Το μέγεθος της εξοικονόμησης θα μπορούσε να εξασφαλίσει πορους μέχρι και για τη δημιουργία σύγχρονων και οργανωμένων βιβλιοθηκών ανά Ίδρυμα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των δωρισμένων συγγραμάτων κατευθύνεται συνήθως για κάποια χρόνια στο έπιπλο του καθενός από εμάς, μέχρι που κάποια στιγμή πετιέται. Κακά τα ψέμματα, "Ομορφαίνει" το χώρο στην μετά τις σπουδές εποχή, αιτιολογείται ως η δυνάτοτητα να ανατρέξουμε κάποια στιγμή στα περιεχόμενα του αλλά σε σημαντικό βαθμό πετιέται... Τα σχολικά βιβλία αντίστοιχα, στα χρόνια μας με το τέλος της χρονιάς ...καίγονταν. Όμως το βιβλίο πρέπει να μάθουμε να το σεβόμαστε. Τους πόρους που μας κοστίζει με τη σημερινή δωρεάν χρήση και κτήση πρέπει να τους αναλογιστούμε. Τη διάκριση της εννοιας της δωρεάν παιδείας με αυτή μιας σπάταλης στις παροχές και ανοργάνωτης μεθόδου εκπαίδευσης πρέπει να την εμπεδώσουμε. Το περιβαλλοντικό κόστος πρέπει ταχύτατα να το αποκτήσουμε ως μέρος της συνείδησης μας στην καθημερινότητα.
Συμφωνώ απόλυτα, ιδιαίτερα με την τελευταία παράγραφο. Έχω συγγράψει δύο βιβλία για τα μαθήματα που διδάσκω και, όταν τα παρέδωσα, ζήτησα από τη Σχολή να επιτρέπει στους σπουδαστές να τα κρατούν, ενώ απ' τους ίδιους ζητώ πάντα να τα διατηρούν στις βιβλιοθήκες τους και μετά την αποφοίτησή τους. Ένα πεταμένο βιβλίο είναι μια μαχαιριά στην καρδιά του πολιτισμού και μια ύβρις προς την δοκιμαζόμενη εθνική οικονομία. Αυτό θα πρέπει να το τονίζει συνεχώς ένας δάσκαλος...
ΑπάντησηΔιαγραφή