Γράμμα σε έναν πρόσφυγα του ’22

Το παρακάτω οιονεί ποίημα αφιερώνεται στη μνήμη ενός πρόσφυγα της Μεγάλης Καταστροφής. Είμαι βέβαιος για την επιλογή (ή, τις επιλογές) που θα έκανε μπροστά στην κάλπη, αν ζούσε σήμερα. Γιατί, ο εξαιρετικός αυτός άνθρωπος, ο αυτοδίδακτα σοφός και φιλοσοφημένος, έφυγε πιστεύοντας ως το τέλος πως «για όλα έφταιγαν οι ξένοι»...

Χαμένες Πατρίδες...

Χαμένες όλες οι πατρίδες σου, παππού!

Αυτή με βιάση που άφησες
κυνηγημένος σαν τ’ αγρίμι
μες από άβατα βουνά διαβαίνοντας,
μέρες συντηρημένος
μ’ αυτά που έλεγες με τίποτα
δεν τρώγονται ωμά, όποια η πείνα,
με τη φρικτή ανάμνηση νωπή
πατέρα κι αδελφής σφαγμένων
απ’ τα χέρια πρώην αδελφών,
με μόνη ελπίδα σωτηρίας
την Ελλάδα που σε πρόδωσε
(κι ας λες οι ξένοι που μας έβαλαν
και μόνους μας αφήκαν
πως ήταν οι εχθροί!)...

Χαμένη είν’ κι αυτή
εδώ που ήρθες κάποτε
γυρεύοντας μια νέα ζωή,
απ’ το πηγάδι πίνοντας
το πρώτο σου γλυφό νερό
που σου ‘δειξαν με περιφρόνηση,
αποξηραίνοντας βάλτους ατέλειωτους
να κάνεις λίγη γη να μείνεις,
να καλλιεργήσεις...
Κι ως άρχισ’ η ζωή τριγύρω σου
δειλά ν’ ανθίζει πάλι,
τα χώματά σου πάτησαν
καινούργιοι εχθροί,
πήραν το βιος που μόχθησες
να θρέψουν άσπλαχνους ξένους στρατούς
και σ’ άβατα βουνά ξανά σε στείλαν...

Και σαν κι αυτοί νικήθηκαν
καταμεσής στο δρόμο βρέθηκες
σε διασταυρούμενα πυρά
αδελφοκτόνας μάχης,
ενός πολέμου ίσαμε σήμερα
που ωραία και καλά κρατεί
και τρώει τα παιδιά μας,
αφού η Ελλάδα γι’ άλλη μια φορά
παππού σε πρόδωσε
(κι από τον τάφο ας λες εσύ
οι ξένοι που ζητούν τα δανεικά
πάντα οι εχθροί πως είναι!)...

(Από τη συλλογή «ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ»)

Aixmi.gr