Το μαρτύριο της σταγόνας...

Ξεκινώ τούτο το σημείωμα με ένα «επίκαιρο» κείμενο:

------------------------------------------------

Η έκφραση «το μαρτύριο της σταγόνας», που έλκει την καταγωγή της από τον (εσφαλμένα θεωρούμενο ως Κινεζικό) τρόπο βασανισμού κρατουμένου με το συνεχές αλλά ακανόνιστο στάξιμο νερού στο μέτωπό του, χρησιμοποιείται μεταφορικά για κάθε αργή και βασανιστική διαδικασία στην οποία μας υποβάλλουν. Τα τελευταία χρόνια η έκφραση αυτή έγινε ταυτόσημη με την ολοένα κλιμακούμενη αγωνία ενός ολόκληρου έθνους για το ίδιο του το «αύριο»...

«Το μαρτύριο της σταγόνας για τη δόση» είναι ο – καθόλου πρωτότυπος πλέον – τίτλος αναρίθμητων άρθρων στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Ένα μαρτύριο στο οποίο μας υποβάλλουν οι «σαδιστές» Ευρωπαίοι εταίροι μας για να μας «τιμωρήσουν» που τολμήσαμε, εμείς οι άλλοτε «ξυπόλυτοι», να περνάμε τόσο καλά όσο αυτοί! Εγώ λοιπόν, ως πολίτης αυτής της κολασμένης χώρας, έχω να καταθέσω μια εναλλακτική άποψη.

Υφίσταμαι το μαρτύριο της σταγόνας:

– Από τα διαρκώς απεργούντα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που, ενώ τα προπληρώνω κάθε μήνα, με υποχρεώνουν κάθε τρεις και λίγο να αναζητώ – συχνά μάταια – τρόπο να μεταβώ στην εργασία μου, από την οποία δεν διανοούμαι καν να απουσιάσω...

– Από τους επίσης συχνά απεργούντες δημοτικούς υπαλλήλους της πόλης μου, που με αναγκάζουν να ζω μέσα σε έναν διαρκή, απέραντο και ανθυγιεινό σκουπιδότοπο...

– Από τους ερασιτέχνες κυβερνώντες, που δεν μπορούν, επιτέλους, να καταλήξουν σε ένα οριστικό σχέδιο αφαίμαξης και τελικής εξόντωσής μου, χωρίς εγώ, ο συνδικαλιστικά απροστάτευτος εργαζόμενος, να έχω την παραμικρή δυνατότητα ένστασης, πόσο μάλλον αντίδρασης...

– Από τα Μέσα Ενημέρωσης (μηδενός εξαιρουμένου) που έχουν αναγάγει σε άσκηση σαδισμού την καθημερινή τακτική να ενσπείρουν τον πανικό, αναγκάζοντάς με να ξεκινώ τη μέρα μου μέσα σε ανείπωτη αβεβαιότητα και δυσβάσταχτη κατάθλιψη...

– Από εμένα τον ίδιο, που ζητώ από όλους τους άλλους να απαλλαγούν από ριζωμένες νοοτροπίες αμέτρητων δεκαετιών, χωρίς να δώσω πρώτος το καλό παράδειγμα!

Αν παρέλειψα κάποιους, ας μου συγχωρήσουν την τιμή που (δεν) τους έκανα. Ούτως ή άλλως, στον ίδιο πάτο του ίδιου βαρελιού θα καταλήξουμε όλοι αν συνεχίσουμε την αυτοκαταστροφική πορεία μας. Κι εκεί πια, κι αυτή ακόμα η σταγόνα θα είναι πολυτέλεια...

------------------------------------------------

Το πιο πάνω κείμενο θα μπορούσε να είχε γραφτεί μόλις χθες, καθώς ζούμε και πάλι τούτες τις μέρες το γνωστό «μαρτύριο της σταγόνας» περιμένοντας από τους εταίρους μας να εγκρίνουν κάποια επείγουσα δόση ενός δανείου. Μια δόση που όλο έρχεται και, ως συνήθως, όλο αναβάλλει την άφιξή της μέχρι να εκπληρώσουμε τις προϋποθέσεις που εμείς οι ίδιοι συνυπογράψαμε.

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι βιώνουμε τώρα τη συνδικαλιστική βία σε πολύ ηπιότερες μορφές. Εξ άλλου, οι στρατοί των οργανωμένων συντεχνιακών συμφερόντων εκπλήρωσαν ήδη την αποστολή τους φέρνοντας τους εκλεκτούς τους στην εξουσία. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κινούνται πια με μεγαλύτερη κανονικότητα σε σχέση με πριν, ενώ κι η πόλη μου έχει καιρό να πνιγεί στα σκουπίδια. Από την άλλη μεριά, η αναλγησία της εξουσίας απέναντι σε εκείνους που δεν μπόρεσαν να βρουν μια θέση κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του συστήματος, καλά κρατεί...

Το σύντομο άρθρο που παρέθεσα πιο πάνω το ξαναείδα χθες τυχαία ενώ «ξεσκόνιζα» κάτι παλιά αρχεία. Ομολογώ πως το είχα κι ο ίδιος ξεχασμένο! Δεν πρόκειται, ασφαλώς, για κάτι αξιοπρόσεκτο, έχει όμως προσωπική ιστορική σημασία καθώς ήταν το πρώτο, διστακτικό κείμενο ενός σχετικά ατάλαντου αρθρογράφου στο «Βήμα», λίγο πριν αυτός «μετακομίσει» οριστικά εκεί μετά το κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας». Ήταν Οκτώβριος του 2011...

Θυμάμαι εκείνη την εποχή κάποιον βουλευτή της τότε συμπολίτευσης που αυτομόλησε στην (τότε) αντιπολίτευση, για να επιβραβευθεί αργότερα με υπουργικό αξίωμα από το σημερινό καθεστώς. Σε ομιλία του στη Βουλή κατά την ψήφιση κρίσιμου νομοσχεδίου, ακούστηκε να λέει: «Δεν δέχομαι να γίνει η χώρα μου σαν τον πρεζάκια που περιμένει διαρκώς την επόμενη δόση του!» Εξηγούσε με τον τρόπο αυτό γιατί επρόκειτο να καταψηφίσει τον νόμο, παρά τις προφανείς συνέπειες που θα είχε μία συνολική καταψήφισή του για την οικονομική επιβίωση της χώρας.

Ήταν η εποχή που δεν κόστιζε τίποτα να το παίζει κανείς «ήρωας» – εκτός βέβαια αν κρατούσε στα χέρια του την καυτή πατάτα της εξουσίας. Το να λες «όχι» σε όλα είναι το μόνο εύκολο σε μια χώρα όπου ο πολιτικός λαϊκισμός είναι περίπου το κύριο εθνικό προϊόν. Το κακό είναι ότι το προϊόν αυτό δεν μπορεί να εξαχθεί μα προορίζεται αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση. Έτσι, ελάχιστα μπορεί να συμβάλει στην υπέρβαση μιας οικονομικής κρίσης...

Δεν ανήκω σε εκείνους που αρέσκονται να υπενθυμίζουν μνησίκακα στο παρόν σύστημα εξουσίας τις (με γνώμονα το κατά καιρούς πολιτικό του συμφέρον) ασυνέπειες λόγων και έργων του. Αν οι ασυνέπειες αυτές αφορούν, τελικά, την προσγείωση των κυβερνώντων στον κόσμο του πραγματικού, τότε καλώς οι τελευταίοι αποδείχθηκαν εκ των υστέρων ασυνεπείς!

Αυτό που δεν θα μάθουμε ποτέ, εν τούτοις, είναι το κατά πόσον πρόκειται απλά για την εμπειρική αφύπνιση ενός αθώου και άβγαλτου παιδιού ή, αντίθετα, για την καιροσκοπική και καλά υπολογισμένη μετάλλαξη ενός πολιτικού χαμαιλέοντα. Όμως, για να πω την αλήθεια, είμαι πολύ κουρασμένος για να το ψάξω. Κι ελάχιστα με ενδιαφέρει πια...

Aixmi.gr