Ήταν σχεδόν ένας χρόνος πριν... Τρίτη, τελευταία μέρα του Ιούνη... Όλοι ξέραμε ότι θα βρέξει δυνατά το απόγευμα. Μα δεν ήταν ώρα για λιποψυχίες, όχι μια βροχή αλλά κι έναν κατακλυσμό ολόκληρο θα μπορούσε εκείνη τη μέρα να αψηφήσει κανείς!
Στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα δημιουργήθηκε από νωρίς το αδιαχώρητο. Ήταν άνθρωποι από κάθε γωνιά της πόλης, που τους είχε σπρώξει εκεί η κοινή αγωνία για το μέλλον μιας χώρας που έμοιαζε υπνωτισμένη και παραδομένη στα χέρια μιας άγριας συμμορίας φανατικών που την έσερναν χαρωποί κι ανέμελοι προς το γκρεμό, έτσι όπως οι τρομοκράτες σέρνουν μαζί στο θάνατο δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπων που τυχαίνει να βρεθούν στο δρόμο τους. Μόνο που εδώ το συναπάντημα δεν ήταν έργο της μοίρας, μα της αφροσύνης...
Εκείνο το σαββατοκύριακο που προηγήθηκε είχαμε ξυπνήσει, εντελώς απροετοίμαστοι, σε μια χώρα αλλιώτικη. Μια χώρα έτοιμη να αυτοκτονήσει μέσα σε μία εβδομάδα, έχοντας μόλις αποφασίσει τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος που αντιστέκεται ως σήμερα σε κάθε απόπειρα λογικής ερμηνείας.
Μάθαμε πως η ζωή που ξέραμε, και ό,τι ως πριν θεωρούσαμε δεδομένο κι αυτονόητο, είχαν χαθεί ξαφνικά. Αρκούσε το αυτάρεσκο νεύμα ενός νάρκισσου γητευτή με επιτηδευμένα ανορθόγραφο όνομα, το αφελές χαμόγελο ενός μικρού μαθητευόμενου μάγου που βρέθηκε σε μια καρέκλα πολύ μεγαλύτερη από το μέγεθός του, οι υστερικές κραυγές μιας πολιτικής κόρης με εξουσίες αυτόκλητου εθνικού δικτάτορα, και οι παρανοϊκές φαντασιώσεις ενός νεο-σταλινικού υποψήφιου κουρσάρου του εθνικού νομισματοκοπείου, για να αμφισβητήσουν το δικαίωμα στη ζωή που μας ανήκε.
Κι επειδή ούτε για μια στιγμή πιστέψαμε ότι το δικαίωμα αυτό μπαίνει σε διαπραγμάτευση, κινήσαμε αυθόρμητα, χωρίς να δεχθούμε «καπελώματα» από κομματικούς «τσοπαναραίους» και πολιτικούς καθοδηγητές, για να ενώσουμε τις φωνές μας (ή έστω, τις απλές παρουσίες μας) εκφράζοντας την κοινή αγωνία για το αύριο μιας χώρας που φαινόταν ανήμπορη να σταματήσει το βαγόνι που την οδηγούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στις χωματερές της Ιστορίας.
Κάποιοι, εκπρόσωποι του τότε πλειοψηφικού ρεύματος, μας ειρωνεύτηκαν ή και μας χλεύασαν. Ο απαξιωτικός νεολογισμός «μενουμευρώπη» δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του στα social media αλλά και σε σοβαρά ειδησεογραφικά sites, διατηρώντας την ισχύ του ως σήμερα και παίρνοντας σιγά-σιγά το χαρακτήρα δόκιμου όρου στην πολιτική ορολογία.
Υπήρξαν και κάποιοι ενάντιοι που μεταχειρίστηκαν ακόμα και το όπλο της δυσφήμισης, αν όχι της απροκάλυπτης συκοφαντίας. Με αφορμή μία υπέρμετρα διακινηθείσα – και βάναυσα παρερμηνευμένη – φωτογραφία δημόσιας οινοποσίας στην πλατεία Συντάγματος, ακούστηκε πως οι αγωνιούντες για το αύριο της χώρας ήταν απλά οι «βολεμένοι» (κατά προτίμηση, του Κολωνακίου ή των βορείων προαστίων) που αρνούνταν να «ξεβολευτούν»! Κάποιος χαρισματικός μαρξιστής αρθρογράφος σε κορυφαίο ειδησεογραφικό ιστότοπο το έθεσε κομψότερα, δίνοντας μια ηρωική διάσταση στον εθνικό διχασμό των ημερών εκείνων: Ήταν ένας πόλεμος, έγραψε, ανάμεσα σε εκείνους που είχαν κάτι να χάσουν και εκείνους που δεν είχαν να χάσουν τίποτα, αφού ούτως ή άλλως τίποτα δεν είχαν! Είναι να αναρωτιέται κανείς αν οι ιδεολογικές εμμονές επιτρέπουν, τελικά, ακόμα και τη στοιχειώδη επαφή με τη σύγχρονη πραγματικότητα...
Ερχόμαστε σιγά-σιγά στο σήμερα. Ο ένας χρόνος που μεσολάβησε από τον Ιούνιο του ’15 υπήρξε πολιτικά «πυκνός» – όπως θα ’λεγε κι ο αξέχαστος Βαγγέλης Καργούδης. Το περίφημο δημοψήφισμα αποδείχθηκε, τελικά, παρωδία και ο πολιτικός θρίαμβος της κυβέρνησης ήταν πύρρεια νίκη. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες η ίδια αυτή κυβέρνηση, συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο και το εν δυνάμει καταστροφικό της πολιτικής της, έκανε μια αναγκαστική – αλλά σε κάθε περίπτωση εντυπωσιακή – στροφή προς τον ρεαλισμό, και η χώρα σώθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή από την οριστική χρεοκοπία και το σκοτεινό «αύριο» των συσσιτίων και των ντροπιαστικών αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας!
Για εμάς που είχαμε κατέβει υπό καταρρακτώδη βροχή στο Σύνταγμα, ήταν μια κάποια δικαίωση. Από τα ίδια τα πράγματα, βέβαια, όχι από τη ρητορεία των φανατικών, που συνέχισαν να πιπιλούν με χλευαστική διάθεση την καραμέλα των «μενουμευρωπαίων», λες και επρόκειτο για εχθρούς της κοινωνίας και της πατρίδας, ή λες και οι χλευάζοντες δεν είχαν αντιληφθεί τον πολιτικό αναθεωρητισμό εκείνων που οι ίδιοι είχαν αναδείξει – και έμελλε να αναδείξουν εκ νέου – στην εξουσία.
Πρόσφατα έλαβε χώρα ένα πολιτικό κάλεσμα και μία συνάθροιση, πάλι στο Σύνταγμα, με κεντρικό σύνθημα τούτη τη φορά το «Παραιτηθείτε!». Κάποιοι έσπευσαν να μιλήσουν για επανεμφάνιση του κινήματος των γνωστών «μενουμευρώπη», ταυτίζοντας αξιωματικά τους συμμετέχοντες στη συγκέντρωση αυτή με εκείνους που στο δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού τάχθηκαν με το φιλο-ευρωπαϊκό «ΝΑΙ». Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ασημαντότητά μου (και σίγουρα δεν είμαι ο μοναδικός που ζητά να πάρει θέση επί του θέματος) οφείλω να κρατήσω τις δέουσες αποστάσεις...
Το περασμένο καλοκαίρι, το αίτημα που έβγαλε κάποιους στους δρόμους ήταν εθνικό. Μπροστά μας υπήρχε το φάσμα του ολικού αφανισμού της χώρας, κι αυτό που ζητούσαμε τότε από την κυβέρνηση ήταν να ακούσει τις φωνές αγωνίας του κόσμου και να συμπορευτεί επιτέλους με τη λογική.
Φέτος, αντίθετα, το αίτημα – όπως μαρτυρά και το κεντρικό σύνθημα – ήταν κατεξοχήν πολιτικό. Θα πρόσθετα, μάλιστα, και πολιτικά αδιέξοδο. Γιατί, η παραίτηση οποιασδήποτε κυβέρνησης αυτονόητα συνεπάγεται εκλογές σε μια χώρα που στερείται κουλτούρας ευρύτερων (πλην συγκυριακών και εξ ανάγκης) πολιτικών συνεργασιών. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει σήμερα ότι μία ακόμα εκλογική διαδικασία, την οποία ούτως ή άλλως είναι αμφίβολο αν θα άντεχε πλέον η εθνική οικονομία, θα έλυνε το παραμικρό πρόβλημα σε μια χώρα που έχει αναφανδόν εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας; Ποια νέα κυβέρνηση, με οσοδήποτε ισχυρή λαϊκή εντολή, θα τολμούσε να αποκλίνει από τους δρόμους που χάραξαν οι αμείλικτοι δανειστές και αναγκαστικά συνυπέγραψαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις από την έναρξη της κρίσης;
Μιλώντας καθαρά προσωπικά, ένα σύνθημα που θα μπορούσε πια να με βγάλει στους δρόμους είναι «Συνεργαστείτε!». Ξεπεράστε, δηλαδή, επιτέλους τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές σας και αναζητήστε πολιτικές συνθέσεις και εθνική συνεννόηση, μήπως και μπορέσουμε έτσι να βγούμε νωρίτερα από την κρίση.
Όχι, το σύνθημα «Παραιτηθείτε!» ομολογώ δεν με ξεσήκωσε τόσο ώστε να αποφασίσω να αποδράσω από την απογευματινή καλοκαιρινή ραστώνη. Και δεν έφταιγε γι’ αυτό η ζέστη, τα μέσα μεταφοράς ή το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Ήταν μόνο η προ πολλού απολεσθείσα αφελής πίστη μου ότι η εναλλαγή μιας (όποιας) μονοκομματικής εξουσίας (ή, έστω, μιας εξουσίας βασισμένης σε μία ετεροβαρή και προσχηματική συνεργασία) με μια άλλη παρόμοια, θα μπορούσε να βγάλει τον τόπο από την κρίση. Μια κρίση για την οποία, ας μην κρυβόμαστε, όλοι βάλαμε ένα χεράκι, άλλος μικρό κι άλλος μεγάλο – για να αισθανθεί δικαιωμένος και ένας ευτραφής πρώην υπουργός που τόλμησε κάποτε να προβεί στο αδιανόητο για τούτη εδώ τη χώρα: να διατυπώσει δίχως προσχήματα το αυτονόητο!
Σε ό,τι με αφορά, λοιπόν, μένω με τις μνήμες ενός βροχερού απογεύματος στο τέλος του Ιούνη του 2015. Ξαναβλέπω τις λασπωμένες πατημασιές που ολοένα πυκνώνουν στα σκαλιά του μετρό στο Σύνταγμα, ακούω και πάλι τις εναγώνιες πολιτικές συζητήσεις του απλού κόσμου και τα περιρρέοντα σενάρια τρόμου να παίρνουν και να δίνουν κάτω από πρόχειρα υπόστεγα, φωνάζω ξανά τον πλανόδιο ομπρελά για να προλάβω να αγοράσω εκείνη την τελευταία ροζ ομπρέλα, αφού η γυναίκα μου αμέλησε, ως συνήθως, να πάρει μαζί τη δική της...
Όσο για εσάς, αγαπητοί μου Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο, Πάνο και λοιποί δημοκρατικοί συγγενείς, αν πρόκειται για τον καθένα σας ξεχωριστά, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω! Όταν αποφασίσετε να υπερβείτε τα κομματικά «εγώ» σας και να βαδίσετε όλοι μαζί για το καλό του τόπου, παρακαλώ ξυπνήστε με. Ακόμα και μόνος θα κατέβω, αν χρειαστεί, στο Σύνταγμα ή όπου αλλού εσείς μου υποδείξετε. Μέχρι τότε, αφήστε με στην ησυχία μου και... «άντε γεια!», που λέει και μια ασπροκόκκινη ψυχή εκεί στο λιμάνι...
-------------------------------------------
* Επί του πιεστηρίου: Καθώς γράφονταν τούτες οι γραμμές, έλαβα από τη φίλη Ελένη Αθανασούλη ένα άρθρο – τοποθέτηση πάνω σε πρόσφατο, σύντομο σχολιασμό μου σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, όπου καθιστούσα σαφή τη θέση μου για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Αν και άκρως αιχμηρό – και, σε ό,τι με αφορά (έστω και αν δεν κατονομάζομαι ευθέως) ιδιαίτερα σκληρό – το κείμενο είναι ενδιαφέρον και αξιόλογο και αξίζει να διαβαστεί! Δείτε το εδώ:
http://www.logiosermis.net/2016/06/blog-post_34.html
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου