Περνώντας έξω από τα γραφεία του Τομέα των Μαθηματικών, πριν λίγο καιρό, είπα να μπω να πω μια καλημέρα στο Γιώργο. «Έλα, και σε ήθελα!» μου λέει. «Σε δυο βδομάδες έρχεται ο Πλατανιάς να παίξει με την ΑΕΚ στην Αθήνα. Τι θα ‘λεγες να πηγαίναμε παρέα στο γήπεδο;»
Απόρησα, γιατί ήξερα ότι ο Γιώργος είναι οπαδός του Παναθηναϊκού. Μου λύθηκε όμως γρήγορα η απορία: «Ο Πλατανιάς είναι η ομάδα του χωριού μου, στα Χανιά. Και, όπως καταλαβαίνεις, τον βάζω πάνω κι από τον ΠΑΟ! Μακάρι να σας κερδίσουμε, κι ας νικήσετε εσείς τον Παναθηναϊκό την επόμενη Κυριακή!»
Τελικά, ο Πλατανιάς έχασε το παιχνίδι από την ΑΕΚ (ομολογώ πως στη φάση του γκολ επέδειξα υπεράνθρωπη αυτοσυγκράτηση για να μην πανηγυρίσω, καθώς ήταν εμφανής η απογοήτευση στο πρόσωπο του παρακαθήμενου φίλου μου!). Αυτό που διέκρινα στους παίκτες της Κρητικής ομάδας ήταν το αθλητικό ήθος και το καθαρό, χωρίς σκοπιμότητες παιχνίδι. Έμαθα όμως και κάποια σημαντικά πράγματα για την νεοφώτιστη ομάδα στην κορυφαία εθνική κατηγορία του ποδοσφαίρου...
«Κόκκινο τριφύλλι, βρε Γιώργο, και κόκκινες φανέλες;» πείραξα τον «βάζελο» φίλο μου. Μου εξήγησε πως το κόκκινο χρώμα υποκρύπτει σημαντική ιστορική σημειολογία. Τα χρόνια της Κατοχής, οι κάτοικοι του Πλατανιά αντιστάθηκαν γενναία στον κατακτητή. Ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος κατά την γερμανική εισβολή στην Κρήτη. Οι νίκες της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας (ακόμα και εναντίον ομάδων επίλεκτων γερμανών ποδοσφαιριστών!) ήταν αληθινές «ενέσεις» ηθικού για το δοκιμαζόμενο χωριό...
Οι αθλητικές ενδυμασίες ήταν, φυσικά, είδος δυσεύρετο την εποχή εκείνη! Πριν από κάποιο σημαντικό παιχνίδι, οι παίκτες του Πλατανιά αναγκάστηκαν να κλέψουν είδη ρουχισμού από τις γερμανικές αποθήκες. Ήταν ρούχα ματωμένα από τις μάχες, όπως ματωμένες έμειναν κι οι αθλητικές φανέλες που φτιάχτηκαν απ’ αυτά. Το σημερινό κόκκινο χρώμα είναι εις ανάμνηση εκείνων των τραγικών στιγμών αθλητικής δόξας μέσα στις φλόγες του πολέμου...
Στο ημίχρονο, ο Γιώργος προσπάθησε ανεπιτυχώς να συναντήσει τον πρόεδρο της ομάδας. «Έχω να τον δω κάπου τριάντα χρόνια», μου εξήγησε. «Ήμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο.» Ως οπαδός της αντίπαλης ΑΕΚ, στέλνω στον κ. Πρόεδρο τα συγχαρητήριά μου για το μικρό αθλητικό θαύμα που πέτυχε, ανεβάζοντας την ομάδα του ιστορικού χωριού της Κρήτης στη «μεγάλη» κατηγορία. Μια κατηγορία στην οποία μόνο με τιτάνιες προσπάθειες, πλέον, θα συνεχίσει να ανήκει η δική μου ομάδα του χρόνου...
ΤΟ ΒΗΜΑ
Απόρησα, γιατί ήξερα ότι ο Γιώργος είναι οπαδός του Παναθηναϊκού. Μου λύθηκε όμως γρήγορα η απορία: «Ο Πλατανιάς είναι η ομάδα του χωριού μου, στα Χανιά. Και, όπως καταλαβαίνεις, τον βάζω πάνω κι από τον ΠΑΟ! Μακάρι να σας κερδίσουμε, κι ας νικήσετε εσείς τον Παναθηναϊκό την επόμενη Κυριακή!»
Τελικά, ο Πλατανιάς έχασε το παιχνίδι από την ΑΕΚ (ομολογώ πως στη φάση του γκολ επέδειξα υπεράνθρωπη αυτοσυγκράτηση για να μην πανηγυρίσω, καθώς ήταν εμφανής η απογοήτευση στο πρόσωπο του παρακαθήμενου φίλου μου!). Αυτό που διέκρινα στους παίκτες της Κρητικής ομάδας ήταν το αθλητικό ήθος και το καθαρό, χωρίς σκοπιμότητες παιχνίδι. Έμαθα όμως και κάποια σημαντικά πράγματα για την νεοφώτιστη ομάδα στην κορυφαία εθνική κατηγορία του ποδοσφαίρου...
«Κόκκινο τριφύλλι, βρε Γιώργο, και κόκκινες φανέλες;» πείραξα τον «βάζελο» φίλο μου. Μου εξήγησε πως το κόκκινο χρώμα υποκρύπτει σημαντική ιστορική σημειολογία. Τα χρόνια της Κατοχής, οι κάτοικοι του Πλατανιά αντιστάθηκαν γενναία στον κατακτητή. Ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος κατά την γερμανική εισβολή στην Κρήτη. Οι νίκες της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας (ακόμα και εναντίον ομάδων επίλεκτων γερμανών ποδοσφαιριστών!) ήταν αληθινές «ενέσεις» ηθικού για το δοκιμαζόμενο χωριό...
Οι αθλητικές ενδυμασίες ήταν, φυσικά, είδος δυσεύρετο την εποχή εκείνη! Πριν από κάποιο σημαντικό παιχνίδι, οι παίκτες του Πλατανιά αναγκάστηκαν να κλέψουν είδη ρουχισμού από τις γερμανικές αποθήκες. Ήταν ρούχα ματωμένα από τις μάχες, όπως ματωμένες έμειναν κι οι αθλητικές φανέλες που φτιάχτηκαν απ’ αυτά. Το σημερινό κόκκινο χρώμα είναι εις ανάμνηση εκείνων των τραγικών στιγμών αθλητικής δόξας μέσα στις φλόγες του πολέμου...
Στο ημίχρονο, ο Γιώργος προσπάθησε ανεπιτυχώς να συναντήσει τον πρόεδρο της ομάδας. «Έχω να τον δω κάπου τριάντα χρόνια», μου εξήγησε. «Ήμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο.» Ως οπαδός της αντίπαλης ΑΕΚ, στέλνω στον κ. Πρόεδρο τα συγχαρητήριά μου για το μικρό αθλητικό θαύμα που πέτυχε, ανεβάζοντας την ομάδα του ιστορικού χωριού της Κρήτης στη «μεγάλη» κατηγορία. Μια κατηγορία στην οποία μόνο με τιτάνιες προσπάθειες, πλέον, θα συνεχίσει να ανήκει η δική μου ομάδα του χρόνου...
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου