Είχαμε χρόνια ν’ ανεβούμε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτή η πόλη φαντάζει πια ξένη. Όχι μόνο (ίσως όχι τόσο) γιατί δεν υπάρχει πια το γήπεδο, αλλά γιατί οι άνθρωποι εκεί έμαθαν σιγά-σιγά να μισούν ό,τι τους έβαλε στο χάρτη, ό,τι τους έδωσε στίγμα ύπαρξης στη γεωγραφία των σπουδαίων τόπων. Κι έγιναν άλλος ένας δήμος στην περιφέρεια της Αθήνας...
Και, για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για τη μετάλλαξή της σε ό,τι αφορά την ιστορική της αυτεπίγνωση, η πόλη εξέλεξε έναν άρχοντα που, και μόνο η ποδοσφαιρική ιδεολογία του (για να μην αναφερθώ στους λυσσώδεις αγώνες του ενάντια στην επιστροφή στο «σπίτι» μας) στέκει ως συμβολική μαρτυρία απόλυτης αλλοτρίωσης συνειδήσεων στον τόπο αυτό...
Ένιωσα ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι όταν η γυναίκα μου πρότεινε να πάμε για φαγητό στη Φιλαδέλφεια. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό να επισκεφθώ και το αποκρουστικά κακοσκαμμένο «χωράφι», ό,τι απόμεινε να θυμίζει την ιστορία ενός «ναού» κι ενός λαού που βρίσκεται εδώ και χρόνια πρόσφυγας σε μέρη ξένα. Τραγικά συνεπής με τις ιστορικές αφετηρίες του αντικειμένου της λατρείας του...
Ήταν αληθινή απογοήτευση σαν ψάξαμε και δεν βρήκαμε το αγαπημένο στέκι του «Ανανία», με τους πολίτικους μεζέδες και την αυθεντικά Αεκτζήδικη ατμόσφαιρα. Βέβαια, υπάρχουν τώρα νέα σημεία με καλό φαγητό στην πόλη, κι αξίζει να τα ψάξει κανείς. Όπως αξίζει, μετά το φαγητό, ένας περίπατος στα γραφικά δρομάκια με τα παλιά αλλά φροντισμένα σπίτια, ένα σκηνικό που θυμίζει έντονα επαρχιακή κωμόπολη.
Όμως, όπως προείπα, κάθε βόλτα στη Φιλαδέλφεια είναι μοιραία υποταγμένη στη μαζοχιστική παρόρμηση μιας ακόμα επίσκεψης στο χώρο που κάποτε ορθωνόταν περήφανο το γήπεδο. Κι ακόμα πιο οδυνηρή είναι η πεποίθηση (διότι δεν είμεθα αφελείς!) ότι τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να μεταβάλει την άγρια όψη αυτού του σεληνιακού τοπίου. Βέβαια, πέραν των ανυπέρβλητων εμποδίων που βάζει η ίδια η τοπική αρχή, είναι κι οι καιροί αυτοί που δεν προσφέρονται για εκπλήρωση πολυδάπανων υποσχέσεων. Το ερώτημα είναι αν όσοι τις έδωσαν τις πίστεψαν στ’ αλήθεια ποτέ...
Φύγαμε, εν τούτοις, από τη Φιλαδέλφεια με μια ευχάριστη γεύση, πέραν αυτής που μας άφησε το καλό φαγητό. Ο λόγος: βρήκαμε τη λιμνούλα στο άλσος πιο όμορφη, πιο καθαρή, πιο φροντισμένη από ποτέ! Κι ας έλειπε η καφετέρια, απαραίτητο συμπλήρωμα στη βόλτα αλλοτινών καιρών. Ίσως θα άξιζε να το σκεφτούν κάποια στιγμή οι αρμόδιοι. Αν τους περισσεύει χρόνος, ασφαλώς, από τον ιερό πόλεμο με την ΑΕΚ...
Aixmi.gr
Και, για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για τη μετάλλαξή της σε ό,τι αφορά την ιστορική της αυτεπίγνωση, η πόλη εξέλεξε έναν άρχοντα που, και μόνο η ποδοσφαιρική ιδεολογία του (για να μην αναφερθώ στους λυσσώδεις αγώνες του ενάντια στην επιστροφή στο «σπίτι» μας) στέκει ως συμβολική μαρτυρία απόλυτης αλλοτρίωσης συνειδήσεων στον τόπο αυτό...
Ένιωσα ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι όταν η γυναίκα μου πρότεινε να πάμε για φαγητό στη Φιλαδέλφεια. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό να επισκεφθώ και το αποκρουστικά κακοσκαμμένο «χωράφι», ό,τι απόμεινε να θυμίζει την ιστορία ενός «ναού» κι ενός λαού που βρίσκεται εδώ και χρόνια πρόσφυγας σε μέρη ξένα. Τραγικά συνεπής με τις ιστορικές αφετηρίες του αντικειμένου της λατρείας του...
Ήταν αληθινή απογοήτευση σαν ψάξαμε και δεν βρήκαμε το αγαπημένο στέκι του «Ανανία», με τους πολίτικους μεζέδες και την αυθεντικά Αεκτζήδικη ατμόσφαιρα. Βέβαια, υπάρχουν τώρα νέα σημεία με καλό φαγητό στην πόλη, κι αξίζει να τα ψάξει κανείς. Όπως αξίζει, μετά το φαγητό, ένας περίπατος στα γραφικά δρομάκια με τα παλιά αλλά φροντισμένα σπίτια, ένα σκηνικό που θυμίζει έντονα επαρχιακή κωμόπολη.
Όμως, όπως προείπα, κάθε βόλτα στη Φιλαδέλφεια είναι μοιραία υποταγμένη στη μαζοχιστική παρόρμηση μιας ακόμα επίσκεψης στο χώρο που κάποτε ορθωνόταν περήφανο το γήπεδο. Κι ακόμα πιο οδυνηρή είναι η πεποίθηση (διότι δεν είμεθα αφελείς!) ότι τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να μεταβάλει την άγρια όψη αυτού του σεληνιακού τοπίου. Βέβαια, πέραν των ανυπέρβλητων εμποδίων που βάζει η ίδια η τοπική αρχή, είναι κι οι καιροί αυτοί που δεν προσφέρονται για εκπλήρωση πολυδάπανων υποσχέσεων. Το ερώτημα είναι αν όσοι τις έδωσαν τις πίστεψαν στ’ αλήθεια ποτέ...
Φύγαμε, εν τούτοις, από τη Φιλαδέλφεια με μια ευχάριστη γεύση, πέραν αυτής που μας άφησε το καλό φαγητό. Ο λόγος: βρήκαμε τη λιμνούλα στο άλσος πιο όμορφη, πιο καθαρή, πιο φροντισμένη από ποτέ! Κι ας έλειπε η καφετέρια, απαραίτητο συμπλήρωμα στη βόλτα αλλοτινών καιρών. Ίσως θα άξιζε να το σκεφτούν κάποια στιγμή οι αρμόδιοι. Αν τους περισσεύει χρόνος, ασφαλώς, από τον ιερό πόλεμο με την ΑΕΚ...
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου