Διαβάζω στο Aixmi.gr ότι «Η Σαρλίζ Θερόν έγινε 40 και δηλώνει: Με τίποτα δεν θα γύρναγα στα 20!». Της ευχόμαστε να τα χιλιάσει και να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή με τα παιδιά της που υπεραγαπά! Όπως και της ευχόμαστε να ξανακερδίσει κάποτε την εκτίμησή μας στο πρόσωπό της, που την τραυμάτισε σοβαρά (αν όχι ανεπανόρθωτα) μια κακογουστιά ρατσιστικού χαρακτήρα κατά τη διάρκεια δημόσιας ομιλίας σε «αντιρατσιστική»(!) εκδήλωση τον Μάρτιο του 2012.
Τις απόψεις μας τις είχαμε εκθέσει τότε σε άρθρο στο «Βήμα», το οποίο έγινε δεκτό με έντονες ενστάσεις – ακόμα και ειρωνείες – από μερίδα αναγνωστών της εφημερίδας. Παραθέτω εκτενές απόσπασμα του άρθρου, στις θέσεις του οποίου εμμένω μια και δεν κατέγραψα ως τώρα μια ανατρεπτική τοποθέτηση της φημισμένης ηθοποιού:
-----------------------------------------
Αν δεχθούμε ότι σκοπός της Τέχνης είναι η υπηρέτηση του ωραίου, τότε το ελάχιστο που δικαιούμαστε να περιμένουμε από έναν καλλιτέχνη είναι η επίδειξη ενός κάποιου καλού γούστου και μιας σχετικά υψηλής αισθητικής. Στην πράξη, βέβαια, δεν συμβαίνει πάντα κάτι τέτοιο...
Σε παλιότερα κείμενά μας εξήραμε τον επαγγελματισμό της Νοτιοαφρικανής ηθοποιού Σαρλίζ Θερόν (Charlize Theron) έτσι όπως αυτός αναδείχθηκε στην ταινία “Monster”, σε έναν ρόλο που της χάρισε το Όσκαρ ερμηνείας το 2004. Η αλήθεια είναι ότι η Θερόν δεν κατάφερε να μας εντυπωσιάσει ποτέ ξανά – όπως και ποτέ πριν: υπήρξε, θα έλεγα, η μεγάλη ηθοποιός του ενός μοναδικού ρόλου!
Η ηθοποιός, εν τούτοις, αξιοποίησε επικοινωνιακά την επιτυχία της στο “Monster”, του οποίου υπήρξε και συμπαραγωγός. Σύμφωνα με την μονόπλευρη οπτική της ταινίας, η κατά συρροή δολοφόνος Aileen Wuornos (υπαρκτό πρόσωπο, το οποίο υποδύθηκε η Θερόν) έφτασε στο έγκλημα παρασυρμένη από το πάθος της για μια άλλη γυναίκα, την οποία συντηρούσε ληστεύοντας τα θύματά της. Έτσι, αντί βιογραφικού στιγμιότυπου μιας αδίστακτης δολοφόνου, η ταινία πήρε το χαρακτήρα χρονικού ενός ρομαντικού παραστρατήματος όπου το έγκλημα έρχεται ως μοιραίο επιστέγασμα του πάθους. Και το ίδιο αυτό πάθος, λόγω της ερωτικής ιδιαιτερότητάς του, πρόσφερε στην ταινία – και στην ίδια την πρωταγωνίστρια – περίοπτη θέση στο χώρο του ακτιβισμού υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Και εδώ φτάνουμε στο οξύμωρο που αποκαλύπτει την υποκρισία (αλλά και την κακογουστιά) τόσο της ίδιας της ηθοποιού, όσο και κάποιων που ισχυρίζονται πως μάχονται για υψηλές ανθρώπινες αξίες. Τον Μάρτιο του 2012, η Θερόν κλήθηκε να παραλάβει ειδικό βραβείο ως αναγνώριση της «προσφοράς της» στον αγώνα για τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Παραλαμβάνοντας το βραβείο υπό τα παρατεταμένα χειροκροτήματα ενός ενθουσιώδους ακροατηρίου, ξεκίνησε την καθιερωμένη σε αυτές τις περιπτώσεις ομιλία εκθειάζοντας σαν κοινό «λιγούρι» (ζητώ συγνώμη για την έκφραση) τις ιδιαίτερες ανατομικές λεπτομέρειες του παρουσιαστή της εκδήλωσης, ενός ανερχόμενου ηθοποιού με τον οποίο επρόκειτο να συμπρωταγωνιστήσει στην επόμενη ταινία της. Χλεύασε μάλιστα δημόσια – χωρίς εν τούτοις να τους κατονομάσει – προγενέστερους συμπρωταγωνιστές της των οποίων τα «προσόντα» ήταν, κατά τη γνώμη της, «ανυπόληπτα»!
Πέρα από το αντιαισθητικό κιτς που αποπνέει, η ομιλία της Θερόν υποκρύπτει (για να μην πω φανερώνει απροκάλυπτα) μια ρατσιστικού τύπου θεώρηση των ερωτικών σχέσεων. Και το οξύμωρο στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η κακόγουστη αυτή παράσταση (στην ουσία, μια ευτελούς αισθητικής διαφήμιση για την επόμενη ταινία της) δόθηκε στο πλαίσιο μιας δημόσιας εκδήλωσης με θέμα, υποτίθεται, τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρουσία ενός παραληρούντος ακροατηρίου αποτελούμενου στο μεγαλύτερο μέρος του από ανθρώπους που διακηρύσσουν με κάθε ευκαιρία πως είναι θύματα μιας ιδιαίτερης μορφής κοινωνικού «ρατσισμού»...
-----------------------------------------
Ο αναγνώστης μπορεί να δει το σχετικό video εδώ:
Ξαναβλέποντάς το ακόμα και σήμερα, η αντίδρασή μου μένει πάντα ίδια:
“This is disgusting, Charlize!”
Παρ’ όλα αυτά, εύχομαι τα καλύτερα στην ηθοποιό που σαραντάρισε. Κάποτε με είχε εντυπωσιάσει πολύ, όχι για την όψη της (δεν τη θεώρησα ποτέ ελκυστική με βάση τα δικά μου κριτήρια αισθητικής) αλλά ακριβώς γιατί στραπατσάρισε την εικόνα της για να υπηρετήσει πιστά και ασυμβίβαστα την Τέχνη της. Στη συνέχεια με απογοήτευσε με τον ωφελιμιστικό – κάποιες φορές και φτηνό – τρόπο που διαχειρίστηκε την επιτυχία της.
Σήμερα, ώριμη πια, ελπίζουμε να μας ξανακερδίσει. Ποιος ξέρει... ίσως με μια άλλη συγκλονιστική ερμηνεία που θα δονεί τις χορδές της συνείδησης αντί να θωπεύει την ανατομική αυταρέσκεια ενός μάτσο ειδώλου απ’ αυτά που το Χόλυγουντ παράγει με το κιλό.
Εμείς εδώ, εξ άλλου, τέτοια ψωνισμένα «είδωλα» δεν τα αξιοποιούμε στέλνοντάς τα στη «Φίνος Φιλμς»: τους αναθέτουμε απλά το Υπουργείο Οικονομικών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου