Το άρθρο του Αργύρη Κωστάκη, «Ο Συμεών μου, το μοναδικό σκυλί στον κόσμο με… φαβορίτες», έφερε πίσω μνήμες και έξυσε πληγές. Για κάποιες απ’ αυτές είχα μιλήσει παλιότερα, σε κείμενα που είχαν δημοσιευθεί στην (παλιά) Ελευθεροτυπία και στο Βήμα. Παραθέτω ένα απόσπασμα, έτσι συμβολικά, στη μνήμη των μόνων φίλων που ποτέ δεν μας πλήγωσαν…
Όσοι δεν έτυχε να έχουν ζώο στο σπίτι, δεν θα γνωρίζουν ότι ο πόνος της απώλειάς του είναι συγκρίσιμος με τον πόνο για το χαμό αγαπημένου προσώπου…
Ήταν πριν λίγες μέρες που είχα χάσει ξαφνικά το σκύλο μου. Σε μια ξένη χώρα και σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή, έψαχνα τρόπους να ξεπεράσω την απώλεια. Τότε, ένας φίλος μού πέταξε την ιδέα: «Τι θα ‘λεγες για έναν καινούργιο σκύλο;» Η ιδέα έμοιαζε σωστική!
Μετά από σειρά ανεπιτυχών αναζητήσεων σε σπίτια της πόλης, επόμενος σταθμός ήταν το “Animal Shelter”, το άσυλο των ζώων της περιοχής. Ένα τεράστιο, καταθλιπτικό κτίριο που πρόσφερε προσωρινή φιλοξενία σε ζώα, που στη χώρα μας απλά θα κυκλοφορούσαν αδέσποτα. Αν κάποιο ζώο αποδείχνονταν άρρωστο ή αν δεν βρισκόταν κανείς να το υιοθετήσει, θα έπρεπε να αδειάσει το κελί του ώστε να δοκιμάσει την τύχη του κάποιο άλλο. Και η «τύχη» του ζώου ήταν, στη συνέχεια, απόλυτα προδιαγεγραμμένη (“put to sleep” ήταν η κομψή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι…).
Αν δεν έτυχε ποτέ να βρεθείτε σε τέτοια ιδρύματα, δεν γνωρίζετε μια πολύ διαπεραστική έκφανση της έννοιας της τραγικότητας! Η ξαφνική παρουσία σου στο διάδρομο ανάβει στα ζώα μια σπίθα ελπίδας για τη σωτηρία τους. Κρεμιούνται στα κάγκελα και, με έκφραση έκδηλης αγωνίας, κυριολεκτικά σε εκλιπαρούν να τα ελευθερώσεις απ’ το κελί τους, γλιτώνοντάς τα απ’ το σκοτεινό πεπρωμένο τους, το οποίο προαισθάνονται… Τραγική ειρωνεία, η απαλή, ευχάριστη μουσική που ακουγόταν απ’ τα μεγάφωνα. «Για να ηρεμούν τα ζώα!», μου εξήγησε ο φύλακας…
Σε ένα κελί, μια μεγαλόσωμη σκύλα με τα νεογέννητα κουτάβια της. Το βλέμμα της ξεψυχισμένο, μίζερο, σαν ήδη να δήλωνε παραίτηση και συνθηκολόγηση με τη μοίρα… Σε άλλο κελί, ένα μαλλιαρό, άσπρο, θηλυκό κανίς. «Μάλλον άρρωστη», είπε μελαγχολικά ο φύλακας καθώς άνοιγε το κελί να βάλει νερό. Και σε μια στιγμή, σαν τους απελπισμένους του Άουσβιτς που καβαλούσαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα για να «γλιτώσουν» απ’ τους θαλάμους των αερίων, μαζεύοντας όση δύναμη της είχε απομείνει, η σκυλίτσα πετάχτηκε έξω απ’ το κελί της τρέχοντας άναρχα στους υποφωτισμένους διαδρόμους του ασύλου. Χρειάστηκαν οι συντονισμένες προσπάθειες δύο-τριών φυλάκων για να επαναφέρουν στο κελί της μια μελλοθάνατη, που το μόνο «έγκλημά» της ήταν ότι υπήρξε…
Έφυγα κρατώντας μόνο την τραγική ειρωνεία της μουσικής από το τοπικό FM 100. Δυστυχώς, δεν είχα βρει κάποιο ζώο υγιές και κατάλληλο για τις περιοριστικές προδιαγραφές του σπιτιού μου, να πάρω απ’ το άσυλο. Λίγες μέρες μετά, πήρα τελικά ένα αξιαγάπητο κουταβάκι κόκερ σπάνιελ από ένα καλό σπίτι της πόλης. Την ονόμασα Lady. Ξέρετε, σαν εκείνη που τα έμπλεξε με τον Αλήτη στην ταινία του Ντίσνεϊ. Σύντομα διαπίστωσα, μάλιστα, πως είχε και ταλέντο στο τραγούδι!
Εδώ και πολλά χρόνια, αναπαύεται σε κάποιο κτήμα στο Διόνυσο. Είχε φύγει ξαφνικά, προδομένη απ’ την καρδιά της. Την πάντα γεμάτη απ’ την αγάπη, που γενναιόδωρα έδωσε και πήρε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου