Ενώ εμείς κλαυθμυρίζουμε, κάποιοι άλλοι δρουν!

Τελικά, το μνημόνιο έχει και τις θετικές πλευρές του! Για παράδειγμα, κατόρθωσε να αναδείξει τον ποιητή που πάντα βρισκόταν μέσα μας εν υπνώσει (όπου το πρώτο πληθυντικό υπονοεί, εξ ορισμού, όλους εμάς τους – λιγότερο ή περισσότερο – βολεμένους). Που ξάφνου ανακαλύψαμε, με σπαραγμό ψυχής, τη δυστυχία της διπλανής πόρτας ή της παρακάτω (ενίοτε, πολύ παρακάτω) γειτονιάς. Και τη «ζωγραφίσαμε» λογοτεχνικά με χρώματα σκούρα, θανατερά, έτσι που καμία αμφιβολία να μη μένει για τη δική μας ευαισθησία κι ανθρωπιά, σε αντιδιαστολή με την αναλγησία κι απανθρωπιά του συστήματος (του οποίου, φυσικά, ουδόλως αποτελούμε εξαρτήματα!).

γράψαμε, έτσι, σπαραξικάρδια κείμενα αφάνταστης ποιητικής ωραιότητας, για τη φτώχεια στις γειτονιές – οι οποίες τώρα πια μοιάζουν με ερήμους – που τη μυρίζεις στον αέρα από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου σου, τους νέους που κρύβονται από ντροπή για τις άδειες τσέπες τους, τις εξίσου άδειες στάσεις των λεωφορείων, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που εξαφανίστηκαν από τους δρόμους, τα παζάρια στις λαϊκές αγορές (όψιμο φαινόμενο κι αυτό!), τα κατεβασμένα ρολά των μαγαζιών (η μόνη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια!), τα άδεια βλέμματα των ανθρώπων και τα απλανή των – μονίμως δακρυσμένων κι αμίλητων – γερόντων στα καφενεία...

Και (για να έρθουμε στην ουσία του πράγματος) δεν παραλείπουμε ποτέ να εξακοντίσουμε τα επίκαιρα αναθέματα στο διαβόητο (και πολιτικώς κι επαγγελματικώς προσοδοφόρο) μνημόνιο, που μετατρέπει την υπομονή σε απελπισία στις γειτονιές και που θρυμματίζεται στο άκουσμα του κλάματος των παιδιών στις εξόδους των σούπερ μάρκετ, για τη σοκολάτα που πάλι δεν μπόρεσε ν’ αγοράσει η φουκαριάρα η μάνα τους...

Όσο για τα (όποια) αισθήματα αισιοδοξίας, τα υποκαθιστά πλέον αυτό της ειρωνείας, ενώ και οι (όποιες) προοπτικές ανάκαμψης δεν είναι παρά μασκαρεμένο χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου! Σε απόλυτη συμβατότητα με το διάχυτο γκρι – το μόνο χρώμα που απόμεινε να καλλωπίζει τους τοίχους, τα πρόσωπα και τις ζωές...

Κι ενώ εμείς, καβάλα στο ακριβό αμάξι μας, περιδιαβαίνουμε μελαγχολικά τις φτωχογειτονιές «με ανεβασμένα τα παράθυρα και τις ασφάλειες κατεβασμένες», κάποιοι άλλοι, οπλισμένοι με χαμόγελα αισιοδοξίας και κατάφορτοι με θετική ενέργεια, επιλέγουν τη συμμετοχή και τη δράση! Είχα την τύχη να δω, πρόσφατα, ένα ρεπορτάζ της Βίκυς Κατεχάκη για το MEGA. Αφορούσε την «Ομάδα Αιγαίου», τους «ήρωες του Αιγαίου», όπως εύστοχα τους χαρακτηρίζει το ρεπορτάζ της καλής δημοσιογράφου.

Πρόκειται για μια ομάδα 60 εθελοντών (μεταξύ αυτών 25 γιατροί) που κάθε χρόνο ταξιδεύουν εκατοντάδες μίλια, «σαρώνοντας» τα μικρά και ακριτικά νησιά του ελληνικού χάρτη – από τους Λειψούς και την Πάτμο ως τη Θύμαινα και τους Φούρνους – για να προσφέρουν όχι μόνο τις πολύτιμες ιατρικές υπηρεσίες τους στους κατοίκους, αλλά και σημαντικές υποδομές για την ανάπτυξη των ίδιων των νησιών.

Είναι προφανές ότι ελάχιστος χρόνος περισσεύει σ’ αυτούς τους αφανείς ήρωες για τετριμμένα, κατηφή, αντιμνημονιακά λυρικά παραληρήματα. Τους περισσεύει, όμως, άφθονο χαμόγελο και μια πηγαία κι ανυπόκριτη αισιοδοξία με την οποία οπλίζουν το ηθικό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πραγματικές δυσκολίες επιβίωσης.

Αν μη τι άλλο, λοιπόν, όλοι εμείς οι «επί του καναπέως» φιλολογίζοντες ποιητές της καταστροφής, ας ευχηθούμε σ’ αυτούς τους ευγενείς κι ακούραστους θαλασσοπόρους καλή δύναμη για το δύσκολο έργο τους, κι ας τους στείλουμε λίγη θετική ενέργεια! Αν μας περισσεύει...

Aixmi.gr

Σημείωση: 

Αφετηριακό ερέθισμα γι' αυτό το άρθρο - εκτός από το εξαιρετικό, πράγματι, ρεπορτάζ της Βίκυς Κατεχάκη - ήταν αυτό το κείμενο: 

http://www.aixmi.gr/index.php/elatesthgeitoniamoudytikhoxthi/