Η γλώσσα του μέλλοντος!

Σκέφτομαι να... χρεοκόψω τις ειδήσεις και να βλέπω μόνο ταινίες, ντοκιμαντέρ και αθλητικά. Αλλιώς, κινδυνεύω να ξεχάσω και τα λίγα Ελληνικά που ξέρω! Με την πλύση εγκεφάλου στην οποία μας υποβάλλουν, δεν είναι μακριά ο καιρός που θα καταντήσουμε να μιλάμε κάπως έτσι:

Πού γύρναγες όλο το βράδυ; Χρεοκοπάς τσιγαρίλα και ουίσκι!

Χρεοκοπιάστε στο φτωχικό μας για ένα καφεδάκι!

Γυρνάει στις ταβέρνες και χρεοκοπάει κάθε βράδυ!

Σου το έχω χρεοκοπεί χίλιες φορές: να κλείνεις το παράθυρο να μη μπαίνουν κουνούπια!

Πόσα εισιτήρια χρεοκόψατε απόψε στο θέατρο;

Τα αγαθά χρεοκόποις κτώνται!

Απόψε ο σύλλογός μας έχει τη χρεοκοπή της πίτας στις 8μμ.

Χρεοκόψε τη γκρίνια, επιτέλους, Ασπασία, θέλω να κοιμηθώ!

Σκέφτηκα να χρεοκόψω τη σούπα, αλλά το Μάκη τον πειράζει το αυγολέμονο.

Δεν ξέρω τι σκ... είχαν βάλει στο σουβλάκι, και μ’ έπιασε χρεοκόψιμο στο δρόμο!

Έχεις λίγο οινόπνευμα; Χρεοκόπηκα στο ξύρισμα!

Λοιπόν, χρεοκόβεται το χαρτζιλίκι μέχρι να φέρεις καλλίτερους βαθμούς απ’ το σχολείο!

«Οι χρεοκόποι κόβουν τα δέντρα στο δάσος για να έχουμε ξύλα για το τζάκι το χειμώνα.» (Από έκθεση μαθητή του Δημοτικού.)

Πήρα άδεια απ’ τη δουλειά και φεύγω λίγες μέρες για χρεοκοπές στο χωριό.

Το Πανεπιστήμιο θέλει διάβασμα, μην περιμένεις να το τελειώσεις αχρεοκόπως!

Χρεοκοπώς τα πας με την πεθερά σου τώρα που την έχεις σπίτι, Μανώλη;

Πάω σούπερ-μάρκετ, μήπως χρειοκοπιάζεσαι τίποτα να σου πάρω;

«Αυτός ο νόμος είναι χρεοκομμένος και ραμμένος στα μέτρα της πλουτοκρατίας!» (Από ομιλία της Α. Παπαρήγα.)

Η Αθήνα έχει χρεοκοπεί στα δύο από τη φοιτητική πορεία στο κέντρο.

Χρεοκομμένη η πίστωση, μπαρμπα-Μαθιέ: από σήμερα τέρμα το βερεσέ στο κρασί! (Ταβερνιάρης σε παλιά Ελληνική ταινία.)

Χρεοκόφτο το παραμύθι, ρε Γιώργο! Σιγά που σου «κάθισε» η Σουηδέζα!

Μη με βρίζετε, κυρ-Αντώνη, έχω καλούς χρεοκοπούς για την Αννούλα!

Χρεοκόψε την πλάκα και τέλειωνε το post, επιτέλους: το πιάσαμε το νόημα!

Ξεσκίστε την κι άλλο!

- Οι υπουργοί της κυβέρνησης, που ο ένας γκρεμίζει ό,τι χτίζει ο άλλος, φιλονικώντας για το ποιος έκανε τελικά τη μεγαλύτερη... μ***κία!

- Τα πάντα καραδοκούντα κοράκια της αντίπερα όχθης, που ποντάρουν στην εθνική καταστροφή ενθαρρύνοντας (αν όχι ενορχηστρώνοντας) κοινωνικές δράσεις που καταστρέφουν τον τουρισμό –μοναδική πηγή οικονομικής ανακούφισης της χώρας- φιλοδοξώντας να έρθουν συντομότερα να κυβερνήσουν πάνω στα ερείπια!

- Οι γραφικοί της Αριστεράς, που ποντάρουν κι αυτοί στην κοινωνική ανωμαλία και την εθνική καταστροφή με την προσδοκία ότι έτσι μόνο θα ξεκινήσει η... λαϊκή επανάσταση!

- Οι βαρόνοι των κάθε λογής συντεχνιών, που θα προτιμούσαν να δουν τη χώρα να γίνεται στάχτη παρά να πειραχτεί μια τρίχα από τα πολύτιμα «κεκτημένα» τους!

- Όλοι εμείς, που για 37 ολόκληρα χρόνια συντηρούμε έναν άθλιο και εθνικά καταστροφικό δικομματισμό που ενδιαφέρεται περισσότερο (αν όχι αποκλειστικά) για την αυτοσυντήρησή του, παρά για την προκοπή της πατρίδας!

Το δώρο, κύριοι, που μας προσφέρθηκε το καλοκαίρι του ’74 πάνω στις στάχτες της Κύπρου, ΔΕΝ το αξίζαμε! Η Δημοκρατία στα χέρια ενός δημοκρατικά απαίδευτου λαού είναι σαν το γεμάτο περίστροφο στα χέρια ενός παιδιού. Δεν ήμασταν έτοιμοι γι’ αυτήν, κι ούτε φροντίσαμε ποτέ να ωριμάσουμε μέσα απ’ αυτήν. Πολίτες σαν κακομαθημένα «παιδάκια», που σκούζαμε κάθε φορά που πήγαιναν να μας πάρουν το παιχνίδι που ούτως ή άλλως είχαμε για πέταμα! Υπερτιμημένα «ηρωική» αγροτιά, που βλασφημούσε κατά της Φύσης θάβοντας πολύτιμα προϊόντα της γης τη στιγμή που ολόκληροι λαοί πεινούσαν, με μοναδικό «ευγενές» κίνητρο την πονηρή κερδοσκοπία εις βάρος των «κουτόφραγκων»! Οιονεί «αγωνιστές» της εθνικής αντίστασης, που εξαργύρωσαν την αμφίβολη (συχνά ανύπαρκτη) «δράση» τους με γενναιόδωρες συντάξεις του Ελληνικού δημοσίου, ξεχνώντας ότι καμία αληθινή αυτοθυσία προς χάριν της πατρίδας δεν πρέπει να υποκινείται από ιδιοτέλεια και, ως ανεκτίμητη, δεν μπορεί να αμείβεται με συμβατικούς τρόπους!

Μήπως ήρθε, λοιπόν, η ώρα να πάρουμε για πρώτη φορά μια αληθινά γενναία απόφαση; Μήπως, λέω, να στέλναμε για λίγο τα αυτονόητα δημοκρατικά μας ανακλαστικά για «μετεκπαίδευση», έως ότου μάθουμε επιτέλους ότι το εν λόγω πολίτευμα, εκτός από την διασφάλιση των ατομικών μας ελευθεριών, επιτάσσει και την ανάληψη ευθύνης μπροστά στις ατομικές ή συλλογικές μας υποχρεώσεις; Να στέλναμε, άραγε, για όσον καιρό χρειαστεί τη δημοκρατία μας για «σέρβις», μήπως και την συμμαζέψουμε λιγάκι έτσι που την καταντήσαμε;

Μην τρομάζετε, πλάκα κάνω! Εξάλλου, στη χώρα αυτή δεν υπάρχουν «πεφωτισμένα» υποκατάστατα του πολιτεύματος. Γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχουν πεφωτισμένοι πολίτες να αναλάβουν την ευθύνη!

Η κερδοφόρος βιομηχανία του ανθρώπινου πόνου...

Το λογοπαίγνιο που μετονομάζει το μνημόνιο σε... μνημόσυνο, είναι πια πασίγνωστο. Θα προσθέσω, όμως, πως είναι και οξύμωρο! Πράγματι, οι κερδοσκοπούντες από τον ανθρώπινο πόνο είναι ίσως οι μόνοι τους οποίους δεν έχει αγγίξει η μνημονιακή λαίλαπα. Γύρω από την Εκκλησία έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία παρηγοριάς και πιστοποίησης οικογενειακής και κοινωνικής νομιμοφροσύνης, η οποία αξιοποιεί ευφυώς τη σκουριασμένη οπισθοδρόμηση των μικρών κοινωνιών της επαρχίας. Μια οπισθοδρόμηση της οποίας τη συντήρηση η Εκκλησία διακαώς επιθυμεί και για την οποία επιμελώς φροντίζει. Οι λόγοι προφανείς...

Η μητέρα μου υπήρξε προοδευτικός αλλά και πρακτικός άνθρωπος. Έλεγε πάντα: «Όταν φύγω, δεν θέλω να μου κάνετε μνημόσυνα. Δώστε τα χρήματα στην Εκκλησία, να τα μοιράσει στους φτωχούς!» Τι ωραιότερος τρόπος, αλήθεια, να μείνει στη μνήμη ένας συνάνθρωπος... Πέρυσι τέτοιες μέρες έφυγε ξαφνικά, κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών στο χωριό της. Ανακοίνωσα, λοιπόν, στους συγγενείς ότι, σύμφωνα με την επιθυμία της, αντί μνημοσύνων, θα προσφέρω στη μνήμη της ένα γενναίο ποσό στην Εκκλησία του χωριού, να το διαθέσει κατά την κρίση της για κοινωνικές αγαθοεργίες. Οι συγγενείς έπεσαν να με φάνε: «Τι είν’ αυτά που λες; Θα μας γελάει όλο το χωριό! Θα λένε, για δες ο γιος της, τσιγκουνεύτηκε να κάνει ένα μνημόσυνο για τη μάνα του!» Τους επανέλαβα ότι θα διαθέσω ένα ποσό στη μνήμη της, το οποίο θα υπερβαίνει κατά πολύ τα έξοδα ενός μνημοσύνου. «Εδώ είναι χωριό, κι ο κόσμος περιμένει ν’ ακούσει τους ψαλτάδες, να δει το στάρι, τα ψωμάκια, τα λουλούδια, να πιει τον καφέ και το κονιάκ στο καφενείο, να κάτσει να φάει στην ταβέρνα», με αποστόμωσαν! «Τι θέλεις, να μην τολμάς μετά να πατήσεις εδώ τα καλοκαίρια;»

«Τσιγκουνιά», λοιπόν, στην ιδιωματική διάλεκτο του χωριού σημαίνει όχι να μην διαθέτεις χρήμα για έναν καλό σκοπό, αλλά να μην το διαθέτεις για να συντηρήσεις την τοπική παραοικονομία που κερδοσκοπεί απ’ τον ανθρώπινο πόνο! Μια βιομηχανία που χρησιμοποιεί σαν πρώτες ύλες τη σκουριασμένη συντήρηση των μικρών κοινωνιών της Ελλάδας, και το φόβο του ανθρώπου μπροστά στην ενδεχόμενη απώλεια της κοινωνικής αποδοχής. Με αρχι-βιομήχανο τον ίδιο τον παπά του χωριού, και άξιους οικονομικούς συνεργάτες τους ψαλτάδες, τους κωδωνοκρούστες, τους τοπικούς λουλουδάδες, τους ζαχαροπλάστες, τους καφετζήδες, κι όποιους άλλους τυχόν ξέχασα...

Θέλοντας να αποφύγω τη ρήξη με συγγενείς, τελικά ενέδωσα. Για την ιστορία, το συνολικό κόστος για μια δεκάλεπτη τελετή, η οποία μάλιστα κάλυψε ταυτόχρονα δύο διαφορετικούς εκλιπόντες (αποφέροντας, εννοείται, και διπλάσια κέρδη στην Εκκλησία!) άγγιξε τα 750 ευρώ. Στην ήπια εκφρασμένη απορία μου για το κόστος αυτό, ανέλαβε να απαντήσει η «φαρμακόγλωσση» του χωριού, η οποία καθορίζει και το μέτρο βάσει του οποίου εκχωρείται ή όχι το πιστοποιητικό της κοινωνικής νομιμοφροσύνης στη γειτονιά: «Δεν πειράζει, πληρώστε κι εσείς οι πλούσιοι! Εδώ τα φτωχαδάκια πληρώνουν και ξαναπληρώνουν τόσα!» Παρακάμπτοντας ότι το «εσείς οι πλούσιοι» απευθυνόταν σε έναν μισθωτό χωρίς άλλα εισοδήματα, επανέλαβα πως είναι εμφανής η ασύστολη κερδοσκοπία. Αναφέρθηκα, μάλιστα, στον ζαχαροπλάστη, ο οποίος μάλλον θα πρέπει να μετονομασθεί σε... φαρμακοποιό! Για να εισπράξω την τελική, καθηλωτική απάντηση: «Τη δουλειά που πατάει αυτός, και τα ξενύχτια που κάνει για να ετοιμάσει τα στάρια, εσύ ούτε που τα έχεις δει στον ύπνο σου!» Προφανώς, η εν λόγω κυρία έχει στήσει κάμερες στην οικία μου και στο χώρο εργασίας μου, και καταγράφει επί εικοσιτετραώρου βάσεως όλες μου τις κινήσεις και δραστηριότητες...

Δεν γνωρίζω πόσα «φτωχαδάκια» υπάρχουν στ’ αλήθεια στο χωριό. Αν όμως πράγματι υπάρχουν, με ποια λογική η τοπική κοινωνία, με τη σιωπηλή συναίνεση της Εκκλησίας, αρνείται προσφορές που θα τους ανακούφιζαν, ενώ παράλληλα τους υποχρεώνει να συντηρούν μια κερδοφόρα βιομηχανία βασισμένη στον πόνο της απώλειας και στο ανθρώπινο φιλότιμο; Εκτός αν «φτωχαδάκια» εννοούμε τους αγρότες που, δαπάναις των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, έπαψαν να καλλιεργούν τη γη και καταπιάστηκαν με καλλιέργειες... μεζέδων στα τοπικά καφενεία (για να μην αναφερθώ και σε αγορές πανάκριβων διαπιστευτηρίων νεοπλουτισμού)! Όπως και να ‘χει, φράσεις όπως οι διαβόητες «λεφτά υπάρχουν» και «μαζί τα φάγαμε» χρήζουν επανερμηνείας. Και κυρίως, χρήζουν αποκέντρωσης. Γιατί, δεν είναι μόνο οι «Ελληνάρες» των νυχτερινών κέντρων της παραλιακής που προκαλούν την κοινωνία: στην επαρχία υπάρχουν πολύ πιο «αξιοσέβαστοι» κερδοσκόποι! Τους συντηρούν οι σκουριασμένες νοοτροπίες και ο φόβος της κοινωνικής απόρριψης. Εκκλησία και τοπικοί επιχειρηματίες, σε αγαστή συνεργασία, ζεσταίνουν το ίδιο καζάνι. Για να βράσουν τα κόλλυβα...

Η κβαντική θεωρία του πανικού!

ΛΙΓΗ ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ!

Από τα πρώτα πράγματα που εξηγούμε στους δευτεροετείς σπουδαστές μας στα πλαίσια των μαθημάτων της Κβαντικής Στατιστικής και της Κβαντικής Οπτικής στη Φυσική, είναι η διαφορά ανάμεσα στα «φερμιόνια» και τα «μποζόνια». Με πολύ απλά λόγια, τα στοιχειώδη σωματίδια της ύλης (π.χ., ηλεκτρόνια) είναι φερμιόνια, ενώ τα κβάντα της ακτινοβολίας (φωτόνια) ή, γενικότερα, των πεδίων που ευθύνονται για τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των υλικών σωματιδίων, είναι μποζόνια.

Τα φερμιόνια έχουν την τάση να είναι «μοναχικά»: δύο όμοια φερμιόνια, σε ίδιες ακριβώς κβαντικές καταστάσεις (ίδια ενέργεια, στροφορμή, κλπ.) απαγορεύεται να βρίσκονται στο ίδιο κβαντικό σύστημα (άτομο, μόριο, κλπ.). Αντίθετα, τα μποζόνια είναι πολύ «κοινωνικά»: τους αρέσει να συναθροίζονται σε ομάδες όμοιων σωματίων με ίδιες κβαντικές ιδιότητες. Και μάλιστα, όσο πιο πολλά μαζεύονται, τόσο πιο πολλά «θέλουν» να μπουν στην παρέα! Τα παραπάνω δεν είναι τυχαίες επιλογές της Φύσης: Αν τα ηλεκτρόνια, π.χ., ήταν μποζόνια, δεν θα υπήρχε η δομή του ατόμου όπως την ξέρουμε, και ολόκληρος ο κόσμος θα ήταν μια εξαιρετικά συμπυκνωμένη «νεκρή» μάζα. Από την άλλη, αν τα φωτόνια ήταν φερμιόνια, δεν θα έφταναν ποτέ στη Γη οι ηλιακές ακτίνες που μεταφέρουν το φως και τη ζέστη που είναι απαραίτητα για τη ζωή.

Θέλοντας να εξηγήσω στους μαθητές μου τη συμπεριφορά των μποζονίων, τους προτείνω το εξής απλό πείραμα: Ας σταθεί κάποιος κάτω από μια πολυκατοικία, κοιτάζοντας επίμονα και δείχνοντας προς την κατεύθυνση οποιασδήποτε μπαλκονόπορτας. Σε λίγο, όταν κάποιος κοντοσταθεί να ρωτήσει τι συμβαίνει, η απάντηση να είναι, αόριστα, πως κάποιος ακούστηκε να φωνάζει «βοήθεια». Περνώντας κάποιος άλλος και βλέποντας δύο να κοιτούν επίμονα προς την πολυκατοικία, σίγουρα θα σταθεί κι αυτός να δει τι συμβαίνει. Ο επόμενος, που θα δει τρεις μαζεμένους, θα είναι ακόμα πιο περίεργος να μάθει, και όσο μεγαλώνει ο αριθμός των συναθροισμένων, τόσο θα μεγαλώνει και η περιέργεια των νέων περαστικών. Με άλλα λόγια, όσο μεγαλύτερο γίνεται το πλήθος, τόσο αυξάνει και η τάση να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο! Με αυτό το μηχανισμό συναθροίζονται και τα φωτόνια για να δημιουργήσουν μια πανίσχυρη ακτίνα λέιζερ.

Η «ΜΠΟΖΟΝΙΚΗ» ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ...

Με ανάλογο τρόπο διαδίδεται κι ο πανικός σε μια κοινωνία που βρίσκεται υπό το κράτος του φόβου για κάποιο επικείμενο δεινό (μια απειλητική επιδημία, μια οικονομική κατάρρευση, κλπ.). Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή λέγοντας, π.χ., «Ο κουμπάρος μου μού είπε ότι στο νοσοκομείο που δουλεύει άκουσε πως άδειασαν εσπευσμένα εκατόν πενήντα κρεβάτια για να τα έχουν έτοιμα για την τάδε επιδημία που έρχεται όπου να ‘ναι και στην Ελλάδα». Ή, «Η Μαρία, που γνωρίζει καλά την ιδιαιτέρα γραμματέα του τάδε υπουργού, μου είπε εμπιστευτικά και με απόλυτη σιγουριά πως την άλλη Δευτέρα οι τράπεζες δεν θα ανοίξουν γιατί την Κυριακή το βράδυ θα ανακοινωθεί αιφνιδιαστικά η χρεοκοπία»! Δεν χρειάζεται να εξηγήσω πόσο εύκολα τέτοιες αρχικά περιορισμένης κλίμακας διαδόσεις μπορούν να αποκτήσουν εκρηκτικές διαστάσεις οδηγώντας σε κοινωνικό πανικό, με αποτέλεσμα να αδειάσουν τα φαρμακεία από εμβόλια ή οι τράπεζες από ρευστό. Και τράπεζες χωρίς ρευστό σημαίνουν, πλέον, πραγματική χρεοκοπία! Έτσι, μια επιπόλαιη διάδοση μπορεί να γίνει, τελικά, αυτοεκπληρούμενη προφητεία με ανυπολόγιστες κοινωνικές συνέπειες.

Αν όμως ένα «λέιζερ πανικού» είναι δυνατό να ξεκινήσει από τις άκριτες κουβέντες ενός αδαούς, πόσο μάλλον θα μπορούσε αυτό να συμβεί από το περισπούδαστο άρθρο ενός «έγκριτου» πολιτικού αναλυτή! Τίτλοι όπως «Ευτυχώς επτωχεύσαμεν!», και φράσεις του τύπου «Θα έχουμε, λοιπόν, και Μνημόνιο (...) και Μεσοπρόθεσμο και Χρεοκοπία» (προσέξτε την βεβαιότητα που αποπνέει το «Θα»!), εκτός από το να αποκαλύπτουν κομματικές εμπάθειες (μικρό το κακό), συμβάλλουν στη διαμόρφωση ακόμα μεγαλύτερου κλίματος σύγχυσης και αβεβαιότητας σε έναν κόσμο που βρίσκεται στα όρια της μαζικής υστερίας και της ολοκληρωτικής ψυχικής κατάρρευσης, έναν κόσμο όπου κι ένα απειροελάχιστο ακόμα φύσημα αέρα απαισιοδοξίας είναι ικανό να τον κάνει να απολέσει και τα τελευταία εναπομείναντα ψήγματα ψυχραιμίας κι αυτοσυγκράτησης...

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ, Ή ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ;

Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα υπήρξαν ανέκαθεν (ή τουλάχιστον, από τη μεταπολίτευση και μετά) κατώτερες των εθνικών περιστάσεων. Αντί να στοχεύουν στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας, επιδίδονταν κατά κανόνα σε έναν πόλεμο φθοράς (war of attrition, για να θυμηθούμε και τα χαρακώματα!) του βασικού πολιτικού αντιπάλου. Η πολιτική φθορά, όμως, είναι θεμιτή στο βαθμό που αφενός σέβεται τους κανόνες του «ευ αγωνίζεσθαι», και αφετέρου δεν συνεπάγεται και εθνική φθορά. Το να διαδίδεις συκοφαντίες κατά ενός πολιτικού αντιπάλου είναι ηθικά απαράδεκτο, υπάρχουν όμως μηχανισμοί που αποκαθιστούν τις αδικίες και αποδίδουν δικαιοσύνη. Το να ενσπείρεις, όμως, τον πανικό σε έναν ολόκληρο λαό προσδοκώντας να τον ωθήσεις γρηγορότερα στο γκρεμό, απ’ όπου ευελπιστείς ότι θα κληθείς να τον σώσεις, είναι πράξη εθνικής μειοδοσίας. Άντε, στην καλλίτερη περίπτωση, επίδειξη επικίνδυνου κομματικού καιροσκοπισμού και πολιτικής επιπολαιότητας!

Αλλά και η ίδια η εξουσία καλλιεργεί, για τους δικούς της σκοπούς, το αίσθημα φόβου και ανασφάλειας. Γνωρίζει καλά ότι ένας τρομαγμένος πολίτης είναι κι ένας ευκολότερα χειραγωγούμενος πολίτης. Όμως ο τρόμος, αν εξελιχθεί σε πανικό, δεν είναι πια εύκολο να ελεγχθεί! Γι’ αυτό καλό θα ήταν οι μαθητευόμενοι μάγοι ένθεν και ένθεν της γραμμής που χωρίζει τους ασκούντες την εξουσία απ’ αυτούς που είναι επιφορτισμένοι με τον θεσμικό ρόλο του ελέγχου της, να διαβάσουν κανένα εκλαϊκευμένο, έστω, σύγγραμμα Κβαντικής Φυσικής. Ιδιαίτερα, ας προσέξουν την ασυγκράτητη τάση των μποζονίων να συνενώνονται όταν έχουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως ενώνονται όμοια φωτόνια για να δημιουργήσουν μια πανίσχυρη ακτίνα λέιζερ. Στην κοινωνία μας σήμερα, τέτοια οικουμενικά χαρακτηριστικά είναι η ανασφάλεια, ο φόβος για το αύριο, η αμφισβήτηση κατεστημένων αξιών, η αγανάκτηση... Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τον καταστροφικό κατακλυσμό που μπορεί να προκαλέσει ένας συντονισμένος πανικός. Ας το έχουν αυτό υπόψη οι απρόσεκτα συνεντευξιαζόμενοι και ελαφρά τη καρδία δολοφονούντες την Ελληνική γλώσσα πρωθυπουργοί, αλλά και τα ακρίτως καταστροφολογούντα διανοούμενα «παπαγαλάκια» των πολιτικών αρχηγών της αντίπερα όχθης του μείζονος πολιτικού φάσματος...

Ο τρόμος της γιαγιάς και του... Παππού!

Η γιαγιά μου είχε μια διαστροφή: ηδονιζόταν να φαντασιώνει πως δεν ήταν καλά στην υγεία της (τελικά, όπως λένε, τους «έθαψε» όλους!). Και μάλιστα, απαιτούσε κι απ’ τους άλλους να σέβονται αυτό της το βίτσιο: αλλοίμονο σ’ αυτόν που θα της έλεγε πως την εύρισκε μια χαρά! Ακόμα κι αν ήταν ο ίδιος ο γιατρός της!

Έτσι, ερχόταν συχνά στην Αθήνα «για εξετάσεις». Και σαν να μην έφτανε αυτό, απαιτούσε να παίρνει κι εμένα μαζί της στους γιατρούς, γιατί «το παιδί σαν να μου φαίνεται χλωμό»! Και οι γιατροί, για να γλιτώσουν από τη γκρίνια της, τρυπούσαν πάντα «το παιδί» με κάτι τεράστιες σύριγγες... Ακόμα θυμάμαι τον τρόμο μου σαν έβλεπα τη γιαγιά στο κατώφλι του σπιτιού μας όταν ερχόταν να μας επισκεφθεί απ’ το χωριό!

Η γιαγιά δεν υπάρχει πια, το ρόλο του τρομοκράτη όμως έχει στις ταραγμένες μέρες μας επάξια αναλάβει ο... Παππούς! Και δεν εννοώ τον εξ αίματος συγγενή μου -αυτόν τον «έστειλε» νωρίς η γιαγιά!- αλλά τον Γεώργιο, τον έγκριτο οικονομικό αναλυτή του τηλεοπτικού σταθμού MEGA. Κάθε εμφάνισή του στο «γυαλί» μου προκαλεί το ίδιο δυσάρεστο συναίσθημα που είχα κάποτε όταν έβλεπα έξω απ’ την πόρτα μας την κυρία με τον κότσο στα μαλλιά και το αυστηρό, σχεδόν αγέλαστο ύφος. Όπως αγέλαστος είναι πάντα κι ο Γιώργος. Έτσι όπως ταιριάζει σε κάθε ευσυνείδητο υπάλληλο γραφείου κηδειών τη στιγμή που κατεβάζουν το μακαρίτη! Με μια βασική διαφορά: ο κατά τα άλλα συμπαθής δημοσιογράφος προαναγγέλλει θανάτους, δεν εξυπηρετεί απλά καταστάσεις που απορρέουν απ’ αυτούς. Και το κάνει δίνοντας την αίσθηση μιας σαδιστικής απόλαυσης της ψυχολογική εξουσίας του τρόμου που -ελέω media- έχει καθημερινά τη δυνατότητα να μας ασκεί!

Όσο κι αν η οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι τραγική (αυτό δα το γνωρίζουν και οι πέτρες!), υπάρχουν κάπου-κάπου και καλά νέα. Απ’ αυτά που δίνουν πολύτιμες ανάσες οξυγόνου για να μπορέσει κανείς να συνεχίσει να ελπίζει, να συνεχίσει να ζει και ν’ αγωνίζεται, να πιστεύει πως ακόμα υπάρχει «αύριο»... Για τον κ. οικονομικό αναλυτή, όμως, το οξυγόνο μάλλον αποτελεί βλαπτική ουσία! Προσέξτε πώς κάθε καλή είδηση νοθεύεται κατά κανόνα με μια επιπρόσθετη αρνητική διάσταση, στη λογική τού «ναι μεν, αλλά...». Σαν να ’χει βάλει στοίχημα να μη μας αφήσει ποτέ να κάνουμε δειλά-δειλά λίγες θετικές σκέψεις, να νιώσουμε, βρε αδερφέ, λίγη ελπίδα, να βγάλουμε για μια στιγμή το κεφάλι έξω απ’ το βαρέλι για ν’ ανασάνουμε, να διώξουμε για λίγο από πάνω μας το μαύρο πέπλο της εθνικής κατάθλιψης που μας έχει εδώ και μήνες στερήσει τον ήλιο...

Το γνωρίζουν καλά οι κύριοι των media, ότι ο τρόμος πουλάει. Γι’ αυτό και τόσο επιδέξια τον εμπορεύονται. Και ουδείς, δυστυχώς, μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό, αφού μας πουλάνε αυτό ακριβώς που είμαστε πρόθυμοι ν’ αγοράσουμε! Σκεφτείτε -λέμε τώρα- ένα δελτίο ειδήσεων όπου φωτίζονται και προβάλλονται μόνο οι θετικές διαστάσεις της επικαιρότητας (ναι, πάντα υπάρχουν τέτοιες, ακόμα και στα δύσκολα!), δίνοντάς μας το ελπιδοφόρο μήνυμα πως κάπως θα τα καταφέρουμε... Ένα δελτίο που αποκλείει απ’ τα παράθυρά του ανθρώπους που μεταφέρουν νοσηρό θυμό φωνασκώντας σε κακόγουστη αντίστιξη ο ένας πάνω στον άλλο... Ένα δελτίο που αποθαρρύνει την ξύλινη συνθηματολογία προς όφελος της ψύχραιμης ανταλλαγής ώριμων επιχειρημάτων... Με άλλα λόγια, ένα δελτίο καταδικασμένο σε εμπορική αποτυχία! Γιατί το κοινό που «αγοράζει», δηλαδή εμείς, ζητάει αίμα. Ζητάει οργή και ξέσκισμα, διψάει για κακά μαντάτα. Γιατί μόνο τέτοια μαντάτα είναι πια «αξιόπιστα», αφού έτσι κατάφεραν να μας πείσουν οι έμποροι του τηλε-τρόμου. Κι εμείς, σαν τοξικομανείς του θυμού και του φόβου, περιμένουμε ανυπόμονα να πάει 2 το μεσημέρι ή 8 το βράδυ για να πάρουμε, επιτέλους, τη δόση μας...!

Δεν διατηρώ καλές μνήμες απ’ τη γιαγιά. Γιατί με έμαθε από πολύ νωρίς να βιώνω δυσάρεστα συναισθήματα, θεωρώντας προφανώς πως η χαρά είναι ασύμβατη με την ηθική της θρησκείας που με μεγάλο φανατισμό σ’ όλη της τη ζωή ακολούθησε. Η σημερινή «θρησκεία» ονομάζεται παγκόσμια οικονομική τάξη. Και οι σύγχρονοι «παππούδες» που την υπηρετούν φροντίζουν να μας κρατούν σε κατάσταση μόνιμης κατάθλιψης, αφού αυτό είναι το μόνο ανθρώπινο συναίσθημα που το σύστημα αυτό επιτρέπει. Γιατί τον αισιόδοξο άνθρωπο, αυτόν που πιστεύει κι ελπίζει κι αγωνίζεται, είναι πιο δύσκολο να τον ελέγξεις. Αυτόν μπορείς μόνο να τον εξαλείψεις!

Όμως, όπως είπαμε πιο πάνω, η ελεύθερη αγορά, δομημένη στη λογική προσφοράς και ζήτησης, μας πλασάρει ακριβώς αυτά που είμαστε διατεθειμένοι ν’ αγοράσουμε. Και, για να παραφράσω την ωραία ξανθιά Λουλού, πριν αγανακτήσω με τα media θα πρέπει ν’ αγανακτήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί αυτός είναι που κάθε μέρα την ίδια ώρα πατάει το ίδιο κουμπί της ίδιας f**king ηλεκτρικής συσκευής! Σαν τον ακροφοβικό που νιώθει την ακατανίκητη έλξη του κενού (για να θυμηθούμε και τον Κούντερα)...

ΥΓ: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω τίποτα εναντίον οποιουδήποτε συγκεκριμένου δημοσιογράφου! Διάλεξα κάποιον εντελώς αντιπροσωπευτικά, ίσως επειδή το κατηφές κι αγέλαστο ύφος του με ενοχλεί κάπως περισσότερο απ’ αυτό των υπολοίπων επαγγελματιών νεκροθαφτών της ακριβοθώρητης πια εθνικής μας αισιοδοξίας. Ίσως πάλι και να μη φταίει ο ίδιος, αφού το ύφος του αυτό είναι απόλυτα εναρμονισμένο με το γενικότερο κλίμα τρομοκατήφειας που επικρατεί στα δελτία ειδήσεων του «μεγάλου καναλιού». Κι αυτό το κλίμα θα διώξει σιγά-σιγά απ’ το κανάλι ακόμα και τους πιο σταθερούς και μόνιμους τηλεθεατές του, αυτούς τουλάχιστον που επιθυμούν να περισώσουν ό,τι περισσεύει απ’ την πολύτιμη ψυχική τους ισορροπία. Μεταξύ αυτών κι ο ειλικρινώς υμέτερος...

Ο Cool Blood και οι μνήμες απ’ τα λάθη που δεν έγιναν μαθήματα...

Ένα σχόλιο τακτικού αναγνώστη του Parsifal, που δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr, έφερε πίσω μνήμες αλλοτινών ταραγμένων καιρών... Το σχόλιο απαντάει στο άρθρο της κ. Ρένας Δούρου, «Πνίγηκε στα χημικά η πολιτική αντιπροσώπευση». Το άρθρο αυτό, ενώ (ορθά) καταγγέλλει τις αστυνομικές βιαιότητες της 29ης Ιουνίου στο Σύνταγμα, αφήνει στη διφορούμενη κατάληξή του μια επίγευση αναθεωρητισμού του ίδιου του πολιτεύματος, διακηρύσσοντας το «δημοκρατικό» δικαίωμα της «πλατείας» να υποκαθιστά(;) τη νόμιμα εκλεγμένη εξουσία (καλή ή κακή, δεν είναι αυτό το ζήτημα) όταν κρίνει (η πλατεία) πως υφίσταται «κενό πολιτικής εκπροσώπησης». (Τοποθέτησα ερωτηματικό γιατί το «δια ταύτα» του άρθρου δεν μου είναι απόλυτα σαφές, και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση η δική μου μειωμένη αντιληπτική ικανότητα να αδικήσει την αρθρογράφο!)

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν το σχόλιο του αναγνώστη Cool Blood:

«Να μην επιτρέψει στην κοινωνία να καλύψει το κενό εκπροσώπησης, με τον τρόπο που θα επιλέξουν οι πλατείες, και όχι φυσικά η εξουσία.»

Είναι και αυτό το «δια ταύτα» του κειμένου, που είναι το κρίσιμο μάλλον. Οι πλατείες! Πλατείες έβγαζαν κάποτε και 1.000.000 υπογραφές κατά του 666 και της κατάργησης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, πλατείες και συλλαλητήρια χιλιάδων αυτά που κατεδίωκαν όσους «εθνοπροδότες» ήθελαν συμβιβασμό στο Μακεδονικό και διαδήλωναν κατά των «γυφτοσκοπιανών». Πλατείες κατά το δοκούν εκτιμώμενες. Τα επιστρεφόμενα των κατά καιρούς τυχοδιωκτισμών δεν φαίνεται να έχουν αξιολογηθεί ακόμα (και ούτε πρόκειται καθώς φαίνεται).

Από έναν μη θεατή του MEGA και των εγκάθετων καναλιών…

Το σχόλιο με πήγε πίσω στο χρόνο, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε που διάβαζα με φανατισμό (ενίοτε και αρθρογραφούσα ερασιτεχνικά εκεί) τον αλησμόνητο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Αν σήμερα την επικαιρότητα στη χώρα μονοπωλεί το «μνημόνιο», θέμα των ημερών τότε ήταν το «Μακεδονικό». Ακολουθώντας μια ακατανόητη στρατηγική διπλωματικού αυτοχειριασμού, το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών δυνάμεων της εποχής είχαν αναγάγει το θέμα της ονομασίας ενός γειτονικού κρατιδίου σε μείζον υπαρξιακό ζητούμενο για ολόκληρο τον Ελληνισμό, και σχεδόν αποκλειστικό αντικείμενο στόχευσης της εξωτερικής μας πολιτικής. Την ώρα που η Ευρώπη έβαζε τις βάσεις για την ενοποίησή της, εμείς πηγαίναμε στις διεθνείς διασκέψεις ως ενοχλητικοί ικέτες με μοναδικό, αλλά κουραστικά επαναλαμβανόμενο αίτημα την «κατανόηση» των εταίρων μας για μια εθνική μονομανία συμβολικού χαρακτήρα. Και, όσοι τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη περί πολιτικού ρεαλισμού, χαρακτηρίζονταν μονομιάς ως «εθνοπροδότες» και ρίχνονταν στον Καιάδα των εθνικών αποβλήτων!

Στον «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ» υπήρχαν τότε δύο κυρίαρχες τάσεις. Η πρώτη, με κύριο εκφραστή τον Α. Παπανδρόπουλο, ήταν απλά η φωνή της λογικής: διέβλεπε τη μακροπρόθεσμη ζημιά στην εξωτερική πολιτική από τις ακραίες Ελληνοκεντρικές ρητορείες, και συνιστούσε μια ψύχραιμη και ρεαλιστική προσέγγιση στα εθνικά ζητήματα. Στο άλλο άκρο, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης (ναι, ο κ. σύμβουλος!) διακήρυσσε μια στάση εθνικού τσαμπουκά, του τύπου: «να στείλουμε στρατό εκεί πάνω, να τους ξεσκίσουν να τελειώνουμε!» (διαβάστε σχετικά). Και στη μέση ο Γιάννης Μαρίνος, να προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες...

Αλλά δεν ήταν μόνο οι ακραίοι δημοσιογράφοι που έσπρωχναν την εθνική εξωτερική πολιτική στο γκρεμό. Πολύ πιο μεγάλη -κι επικίνδυνη- επίδραση ασκούσαν τα ογκώδη λαϊκά συλλαλητήρια (κυρίως αυτά του 1992), στα οποία συχνά επικρατούσαν ακραίες φωνές εθνικιστικής υστερίας. Το «δίκιο» των μαζικών αυτών συνάξεων ανάγκασε τον πολιτικά ρεαλιστή τότε πρωθυπουργό να συνταχθεί, εκών-άκων, με τις ακραίες και άκαμπτες θέσεις του νεαρού και υπέρμετρα φιλόδοξου Υπουργού των Εξωτερικών, αναλώνοντας όλα τα πολύτιμα «πυρομαχικά» της εξωτερικής πολιτικής της χώρας σε ένα και μοναδικό ζήτημα κρατικής ονοματολογίας, το οποίο ούτως ή άλλως για τους Ευρωπαίους εταίρους μας εντασσόταν στη σφαίρα της εθνικής παράνοιας!

Το πόσο ωφέλιμη για τη χώρα υπήρξε η «πολιτική της θέλησης των μαζών», το γνωρίζουμε καλά σήμερα. Οι δεδομένοι εθνικοί στόχοι ούτως ή άλλως ποτέ δεν επετεύχθησαν, ενώ η Ελλάδα καταγράφηκε στην Ευρωπαϊκή συνείδηση σαν φορέας προβλημάτων τοπικού χαρακτήρα που, ενώ δεν σχετίζονταν με την ίδια την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, αποτελούσαν ενοχλητική τροχοπέδη για τις εν εξελίξει διαδικασίες της. Τα προσβλητικά σχόλια του Δανού Υπουργού Εξωτερικών για τη χώρα μας ακόμα ηχούν οδυνηρά στ’ αυτιά μου...

Πόσο νομιμοποιούνται τα μαζικά συλλαλητήρια να χαράζουν εξωτερικές πολιτικές, υποκαθιστώντας μια δημοκρατικά εκλεγμένη εξουσία; Ή, για να κάνουμε το ερώτημα πιο επίκαιρο, σε ποιο βαθμό μπορεί μια εθνική οικονομική πολιτική να χαράσσεται με βάση τις επιταγές της «πλατείας»; Ποια θα ήταν η επόμενη μέρα στον τόπο αν η πολιτική εξουσία, συμμορφούμενη με τις πιεστικές επιταγές αυτής της πλατείας, «πουλούσε μαγκιά» στην Ευρωπαϊκή Ένωση αρνούμενη την εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων, και ως εκ τούτου κλείνοντας και τη στρόφιγγα της περαιτέρω χρηματοδότησης της χώρας; Μήπως οι χιλιάδες άνεργοι σύντομα θα εύρισκαν δουλειά; Η φτωχή γριούλα θα πήγαινε νωρίτερα στη λαϊκή αγορά, να πάρει «το καλό πράμα»; Ο μισθωτός θα ξανάρχιζε να κάνει σχέδια καλοκαιρινών διακοπών; Ο συνταξιούχος θ’ αγόραζε, βρε αδερφέ, πού και πού και κανένα καινούργιο παντελόνι, γιατί το παλιό τρίφτηκε και ντρέπεται να το φοράει στην εκκλησία;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι, φυσικά, ρητορικά, και ως εκ τούτου δεν χρήζουν απαντήσεων. Και δεν νομίζω πως απαντήσεις σε θέματα ουσίας μπορούν να δώσουν οι δημοκράτες νέας κοπής που αναγνωρίζουν ως πολιτικά νόμιμο μόνο ό,τι φέρει την επίσημη σφραγίδα της «πλατείας»! Οι εν λόγω «αγανακτούντες» ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται καν να αναζητούν πολιτικά επιχειρήματα: αυτά τα έχει προ πολλού υποκαταστήσει η ρητορεία της εύκολης ειρωνείας προς όποιον τολμήσει να αρθρώσει αντίθετη άποψη. Κι αν κρίνω από τις αντιδράσεις τους στο σχόλιο που έδωσε το έναυσμα γι’ αυτό το άρθρο, από την «αγανάκτησή» τους δεν γλίτωσε ούτε ο φίλτατος συν-Αεκτζής Cool Blood. Όχι που θα τον άφηναν να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του: Αυτά γίνονται μόνο στις δημοκρατίες!

Απολείπειν ο πνευματικός άνθρωπος «Αιχμήν»!

Πολλοί πιστεύουν ότι η κρίση στη χώρα είναι αμιγώς οικονομική. Ότι, αν βρίσκαμε τα λεφτά που μας λείπουν, θα ξαναγινόμασταν μια υγιής κοινωνία που θα συνέχιζε ατάραχη κι ευτυχισμένη το δρόμο της στα χνάρια του πρόσφατου παρελθόντος της! Η άποψη αυτή δείχνει να αντιμετωπίζει την οικονομία σαν μια αυθύπαρκτη έννοια, αποκομμένη απ’ την ίδια τη ζωή. Όμως, ένα χαρτονόμισμα δεν έχει καμία απολύτως αξία μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει κανείς πώς θα το χρησιμοποιήσει. Μπορεί, π.χ., να αγοράσει το βιβλίο που θα του ανοίξει ξαφνικά νέους, πρωτόγνωρους δρόμους στην εξέλιξη της συνειδητότητάς του, ή να προσφέρει ένα ολόκληρο πανέρι φρέσκιες γαρδένιες στην ακόρεστη ματαιοδοξία της βεντέτας του λαϊκού άσματος!

Η σύγχρονη Ελλάδα έχει ήδη και προ πολλού κάνει τις επιλογές της. Επιλογές που πληρώνει με μια κρίση χωρίς προηγούμενο, που μόνο στην επιφάνεια είναι οικονομική. Γιατί, της οικονομικής κατάρρευσης προηγήθηκε η χρεοκοπία του ίδιου μας του πολιτισμού, ενός πολιτισμού τον οποίο εμείς πρώτοι διδάξαμε, και τον οποίο βολικά τώρα επικαλούμαστε προκειμένου να ενεργοποιήσουμε προς όφελός μας τα ανακλαστικά της προς εμάς αιώνιας ευγνωμοσύνης των οικονομικών εταίρων μας!

Το άκουσε ένα πολύ δικό μου πρόσωπο σε μια παρέα γυναικών που βρέθηκε τις προάλλες: «Ωχ, μωρέ, με τους διανοούμενους και τους πνευματικούς ανθρώπους που είναι ανίκανοι να ζήσουν και το μόνο που ξέρουν είναι να σκέφτονται και να φιλοσοφούν! Παρηγορούνται για την προσωπική τους ανεπάρκεια να χαρούν, να απολαύσουν, να περάσουν καλά, στρεφόμενοι στο πνεύμα και την αναζήτηση της ‘ουσίας’ της ζωής!» Το μήνυμα του νέου Ελληνικού «πολιτισμού» είναι απλό: Καταργήστε το πνεύμα, την κουλτούρα, τη δημιουργική σκέψη, την αναζήτηση του ωραίου, την αυτεπίγνωση, τον προβληματισμό. Πουλήστε τρέλα και μαγκιά, πουλήστε «ώπα»! Κάψτε το πνεύμα στο βωμό του Πάνου Κιάμου: «Οι Έλληνες πρέπει να γλεντάνε, μωρέ! Αυτό κρατάει την ταυτότητά τους αναλλοίωτη.» (Εξάλλου, φαίνεται να συμφωνούν μαζί του και εγνωσμένου κύρους επαναστάτες, όρα Β. Παπακωνσταντίνου!)

Οι δυστυχείς πνευματικοί άνθρωποι, όμως, εκτός από τις νυχτερινές παρέες απαίδευτων γυναικών, βρίσκονται τώρα εξωστέοι και από ευυπόληπτα πνευματικά στέκια! Ένα πρόσφατο άρθρο στο έγκριτο aixmi.gr με σόκαρε πραγματικά και με έκανε να αναρωτηθώ σε ποιο κοινό απευθύνεται, τελικά, αυτό το site. Το άρθρο ανήκει στη ζωγράφο Α.Ξ., και φαίνεται να έχει γραφεί υπό συνθήκες έντονου θυμού (η αγανάκτηση, άλλωστε, είναι το trendy συναίσθημα του καιρού μας!). Με αφορμή μια ανοιχτή επιστολή ομάδας διανοουμένων προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με αντικείμενο το διαβόητο πια μνημόνιο, η αρθρογράφος επιτίθεται με απερίγραπτη μανία συλλήβδην εναντίον όσων θα μπορούσε ένας φυσιολογικός νους να χαρακτηρίσει ως «πνευματικούς ανθρώπους». Για την ακρίβεια, αμφισβητεί ακόμα και αυτή τούτη την έννοια του πνευματικού ανθρώπου, λέγοντας απροκάλυπτα ότι τέτοιο είδος δεν υφίσταται καν, αλλά αποτελεί απλό ναρκισσιστικό εφεύρημα:

«Και δεν είναι οι ακραίες σημερινές συνθήκες που κατευθύνουν τη σκέψη μου. Απλά τώρα είναι περισσότερο εμφανές ότι οι πνευματικοί άνθρωποι είναι μια επινοημένη κατηγορία με μέλη που αυτοχρίζονται.» (!)

Και το παραλήρημα απρόκλητης οργής κατά πάντων των διανοουμένων (όχι απλά αυτών που συνέταξαν την επίμαχη επιστολή) κορυφώνεται πιο κάτω:

«Αλήθεια, πόσο διαφέρουν τα λεγόμενα και οι διαμαρτυρίες τους από τις αναλύσεις καφενείου, που όλοι κάνουμε καθημερινά; Έχουν, ίσως, άλλο κύρος. Ε, και; Ως τι καλούνται να δράσουν; Ως ναυαγοσώστες; Ως υποκατάστατο ηγεσίας; Ως παρηγορητές;»

Στην παρέμβασή μου, όπου ζητούσα ευγενικά από την αρθρογράφο να επανεξετάσει τις απαξιωτικές θέσεις της προς το σύνολο του πνευματικού κόσμου της χώρας, απάντησε ένας (μάλλον νεαρός) αναγνώστης (διατηρώ την ορθογραφία του):

«Γιατι να ζητησει συγγνωμη; μια χαρα τα λεει! τι ειναι πνευματικος ανθρωπος κυριε μου; δωστε ορισμο! α, μου πιανετε μισο κιλο πνευμα; την εχουμε ψωνισει ολοι σ’αυτη τη χωρα!»*

«Μισό κιλό πνεύμα», όπως λέμε «μισό κιλό γραβιέρα Νάξου» ή «μισό κιλό χαλβά Φαρσάλων»! Και όσοι τολμούν να σκέπτονται, «την έχουν ψωνίσει»! Μόλις τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί ο Δημήτρης Λιαντίνης πήρε τα βουνά και δεν κατέβηκε ποτέ ξανά! Μια νέα γενιά ανθρώπων που πνίγονται μες στο δηλητήριο του ίδιου τους του θυμού, ενός θυμού που κατάντησε σήμερα να είναι πιστοποιητικό πολιτικής ορθότητας και διαβατήριο κοινωνικής αποδοχής... Η εύκολη απαξίωση κάθε πνευματικού επιτεύγματος που κατακτήθηκε με ατέλειωτες ώρες μελέτης ή αυτογνωστικής ενδοσκόπησης... Ένας ολόκληρος πολιτισμός που επιχειρείται ελαφρόκαρδα να ακυρωθεί με μία και μόνη πινελιά κάποιας προπετούς νέας ζωγράφου, στην οποία τα παντοδύναμα μέσα ηλεκτρονικής ενημέρωσης έκαναν την τιμή να παράσχουν βήμα για δημόσια παροχέτευση ατομικής οργής, αν όχι και προσωπικού συμπλέγματος!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διώξει το aixmi τους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου από τακτικούς αναγνώστες του, αν αυτό είναι το ζητούμενο. Κι εκείνοι ούτως ή άλλως θα αποχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά, αφού η αυταξία τους δεν περνάει μέσα από την έγκριση κανενός ή καμίας αρθρογράφου, όπως και οποιουδήποτε σαχλαμαρίζοντος αναγνώστη-σχολιαστή με ανύπαρκτο ηθικό και πνευματικό επίπεδο. Θα ήταν κρίμα όμως να δούμε κάποια μέρα το αξιόλογο κι αγαπητό αυτό site να έχει μετατραπεί σε άλλον έναν ασήμαντο ηλεκτρονικό σκουπιδότοπο του αχανούς διαδικτύου... Πολύ κρίμα, κύριε Παναγιωτόπουλε!

* Το aixmi επέλεξε να μη δημοσιεύσει την ανταπάντησή μου στο σχόλιο αυτό, θέλοντας προφανώς να προσφέρει το πλεονέκτημα της τελευταίας λέξης στον εν λόγω αναγνώστη...

Προς τον κ. Υπουργό της Οικονομίας...

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,

Σε καιρό σκληρής λιτότητας, και εν μέσω καταιγίδας επώδυνων οικονομικών μέτρων που θα συρρικνώσουν τα εισοδήματά μου στο απόλυτο όριο της επιβίωσης, καλούμαι να φορολογηθώ όχι μόνο για τα αναγκαία λειτουργικά έξοδα του κράτους, αλλά και για την εμφανή ανικανότητά του να τα θέσει υπό έλεγχο!

Επειδή είμαι φανατικός θιασώτης της διατήρησης θέσεων εργασίας, θα αναφερθώ μόνο στις κρατικές σπατάλες. Συγκεκριμένα, θα επικεντρωθώ στη διαχρονική «αδυναμία» του υπουργείου που έχει επιφορτιστεί με το έργο της δημόσιας τάξης, να εξαλείψει τη δράση μιας κοινωνικής ομάδας που φέρει τις εναλλακτικές ονομασίες «αναρχικοί», «αντιεξουσιαστές», «γνωστοί-άγνωστοι», «κουκουλοφόροι», κλπ. Η «αδυναμία» αυτή εξακολουθεί να επιβαρύνει σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό, και το «μάρμαρο» καλούμαι πάντα να το πληρώσω εγώ, ο συνεπής φορολογούμενος. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, παραθέτω μερικές από τις ζημιές που επιφέρουν στην οικονομία της χώρας οι «κύριοι» και οι «κυρίες» που απαρτίζουν την εν λόγω κοινωνική ομάδα:

1. Καταστρέφουν δημόσια περιουσία, για την αποκατάσταση της οποίας καλούμαι να πληρώσω εγώ.

2. Απασχολούν μονίμως μεγάλο όγκο κατασταλτικών δυνάμεων, για τη μισθοδοσία των οποίων καλούμαι να πληρώσω ξανά εγώ (εισπράττοντας, παράλληλα, απρόκλητη βιαιότητα ως έκφραση «ευγνωμοσύνης»!).

3. Η αντιμετώπισή τους καθιστά αναγκαία την (συχνά αλόγιστη) ρίψη ακριβών χημικών ουσιών από τις δυνάμεις καταστολής. Επιπλέον, η χρήση των ουσιών αυτών είναι βλαπτική για τον ανθρώπινο οργανισμό, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις κρατικές δαπάνες για τη δημόσια υγεία. Για όλα αυτά καλούμαι να πληρώσω και πάλι εγώ.

4. Η δράση τους επιφέρει θανάσιμο πλήγμα στον τουρισμό, κύρια πηγή εσόδων για την εθνική οικονομία, με αποτέλεσμα την σημαντική συρρίκνωση των προσδοκώμενων εισροών στα δημόσια ταμεία. Τη διαφορά καλούμαι να πληρώσω για μια ακόμα φορά εγώ!

Για τους λόγους αυτούς, και επικαλούμενος το πνεύμα δικαιοσύνης και κοινωνικής ευαισθησίας που γνωρίζω ότι σας διακρίνει, ζητώ από εσάς να αναθέσετε στο οικονομικό επιτελείο σας να υπολογίσει το επιπλέον ποσό που αδίκως θα κληθώ να καταβάλω στην πολιτεία ως φόρο, και να στείλετε τον λογαριασμό στο υπουργείο το αρμόδιο για την δημόσια τάξη. Εκτός αν, όπως διαδίδουν αισχροί συκοφάντες, το εν λόγω ποσό αντιπροσωπεύει μυστικά κονδύλια και μη δηλωμένα «λειτουργικά έξοδα» του κράτους, και οι προαναφερθείσες κοινωνικές ομάδες δεν είναι τίποτ’ άλλο από κοινούς δημόσιους υπαλλήλους εντεταλμένους να δρουν υπό τις διαταγές ανώτερων κρατικών λειτουργών... Αυτά όμως εγώ δεν τα πιστεύω!

Αναμένω εναγωνίως την ανταπόκρισή σας!

Μετά τιμής,

Ένας μ...κας φορολογούμενος!

Πάμε Βαϊμάρη;

Η χώρα βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στην οικονομική ύφεση, αλλά και στην εθνική ταπείνωση που την είχαν καταδικάσει οι Ευρωπαίοι εταίροι της... Η ανεργία κάλπαζε με αυξανόμενους ρυθμούς, και ο λαός βίωνε συνθήκες πρωτόγνωρης εξαθλίωσης... Σαν να μην έφταναν αυτά, η αναρχία έσπερνε το χάος στους δρόμους, και η εύθραυστη Δημοκρατία φαινόταν αδύναμη να αντιμετωπίσει την κατάσταση...

...Η συνέχεια της ιστορίας αφιερώνεται σε αλαζόνες πολιτικούς, εγωκεντρικούς πολίτες, κενολογούντες διανοούμενους, βιαιοπραγούντες φρουρούς της τάξης και της "ασφάλειας" (εδώ γελάνε!), και "γνωστούς-αγνώστους" μασκοφόρους οιονεί συνεργάτες των προηγουμένων. Αν νομίζετε πως η Βαϊμάρη πέφτει μακριά, ξεδιπλώστε το χάρτη στο τραπέζι και θα δείτε πως απέχει μόνο λίγα εκατοστά του μέτρου! Και, αν εξακολουθείτε να είστε δύσπιστοι, διαβάστε:

Το άρθρο 120 και η Ελληνική Δημοκρατία της Βαϊμάρης…

Του Δημήτρη Δεληγιάννη

Πόσο απέχει η Βαϊμάρη, η πόλη του Σίλλερ και του Γκαίτε από την Αθήνα των τελευταίων ημερών; Για κάποιους πολύ. Για άλλους απελπιστικά λίγο. Το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου γεννιόταν στην ηττημένη Γερμανία, μοιάζει σήμερα να πλανάται πάνω από τα αθώα θύματα της Marfin, σε μια χώρα που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της.

Η τραγική κατάληξη αυτής της αδύναμης δημοκρατίας είναι γνωστή. Ένας πληγωμένος λαός, διαλυμένος οικονομικά, και ενοχοποιημένος για έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις εναλλάσσονταν μέσα σε ένα σκηνικό διαφθοράς, αλλά και επίπλαστης ευημερίας χάρη στην εξωτερική οικονομική βοήθεια. Μέχρι το κραχ της Γουώλ Στρητ το 1929, που οδήγησε την εξαρτημένη από εξωτερικά δάνεια οικονομία στην κατάρρευση. Η ανεργία, η βία και η διαφθορά διέλυσαν την αναιμική δημοκρατία. Οδήγησαν στην έξαρση του εθνικισµού, στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία..

Πολλά χρόνια μετά οι καταστάσεις έχουν τις αναλογίες τους. Η Ελληνική Δημοκρατία μοιάζει να περνά τη δική της φάση της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Η εναλλαγή των κομμάτων… Το σκηνικό της διαφθοράς… Η επίπλαστη ευημερία που τινάζεται στον αέρα από ένα νέο κραχ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού… Η απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών… Το οικονομικό τέλμα και η κοινωνική οπισθοδρόμηση που οδηγούν στην παρακμή και στην αποσύνθεση, στη φτώχεια και στην ανεργία, στην ματαίωση, στην εγκληματικότητα, στον ρατσισμό.

Ο λαϊκισμός είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η εύκολη λύση. Σε όλες του τις εκδοχές. Στις άναρθρες κραυγές των πρωινάδικων και στην ανέξοδη συνθηματολογία επαγγελματιών «επαναστατών». Το ίδιο εύκολη και η στοχοποίηση των άλλων, όλων όσων νομίζουμε πως μας έφτασαν στη σημερινή τραγική κατάσταση. Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στοχοποιούσαν τους ειρηνιστές, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία μας φταίνε οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Βουλή.

Η δημοκρατία, όμως, είναι ένα πολίτευμα με συγκεκριμένους κανόνες. Δεν λειτουργεί με αφορισμούς και ισοπεδωτικές κριτικές. Ας απαιτήσουμε από την εκλεγμένη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την όποια αναγκαιότητα των οικονομικών μέτρων, την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου που τόσο βάναυσα έχει προσβληθεί. Πώς όχι; Και ας οδηγηθούν επιτέλους στη δικαιοσύνη συγκεκριμένοι διεφθαρμένοι πολιτικοί, φοροφυγάδες επιχειρηματίες και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι… Ας μιλήσουμε με λόγια καθαρά για τη διάλυση της εκπαίδευσης, των νοσοκομείων, της γεωργίας. Ας ψάξουμε για το τι έγινε με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ας μας εξηγήσει ο Υπουργός Πολιτισμού τι εννοούσε όταν έλεγε πως οι Μεσογειακοί Αγώνες θα γίνονταν για να φουσκώσουν οι τσέπες κάποιων. Και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για τους διπλούς μισθούς τοπικών αρχόντων, για τους διορισμούς συγγενών και φίλων, για εργολάβους και πανάκριβα έργα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν. Όλα αυτά καλά… Το σύνθημα όμως για το κάψιμο της Βουλής είναι κάτι το διαφορετικό. Το γκρέμισμα των δημοκρατικών θεσμών, η γενική απαξίωση της δικαιοσύνης και του κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να δικαιολογηθούν από την σίγουρα ελλειμματική τους λειτουργία.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τους ναζί, τους «ανθρώπους με τα καφέ». Κατέρρευσε μόνη της, γιατί τη στιγμή της αλήθειας σχεδόν κανείς δεν ήταν έτοιμος να μείνει ακλόνητος και να την υπερασπιστεί. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει από καιρό προειδοποιήσει ότι με την επιβολή του αχαλίνωτου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης ο κόσμος έχει πάρει έναν δρόμο που απειλεί τη δημοκρατική ομαλότητα. Η έκπτωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στην αξία της ζωής έχουν γίνει ένα ανεξέλεγκτο όπλο μαζικής καχυποψίας, που μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Τα μηνύματα μίσους είναι εύκολο να γίνουν κυρίαρχα. Και η ακροδεξιά καιροφυλακτεί. Και ίσως βέβαια να έχει δίκιο η Αλέκα που μιλάει για τις ανεπάρκειες του Συντάγματός μας. Όμως, αυτή τη δύσκολη ώρα δεν υπάρχουν τα περιθώρια για πολλά λόγια. Το άρθρο 120 του Συντάγματος, το παλιό, εμβληματικό 114, είναι σαφές. Η ευθύνη δεν είναι των άλλων. Η ευθύνη είναι δική μας: “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”. Η αριστερά, οι διανοούμενοι, οι δημοκρατικοί πολίτες σε όλες τις ταραγμένες εποχές του παρελθόντος το ήξεραν. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Και πρέπει να σπάσει. Η Σιωπή των Αμνών…. Η σιωπή της Βαϊμάρης...

(Πηγή: http://fanisx.wordpress.com/2010/05/10/weimar/)


Αν πάλι βαριέστε το διάβασμα, μη στενοχωριέστε: σας έχουμε και video! Ιδιαίτερα επιμορφωτικό για την κυρία Αλέκα, που βρίσκει υπέρμετρα "ειρηνική" και όχι επαρκώς "επαναστατική" την Πλατεία, αλλά και για τον κύριο Λαζόπουλο, που μας προέτρεπε κάποτε να "αφήσουμε τα 'παιδιά' να είναι θυμωμένα"! (Αφού δεν μπόρεσε η πολιτεία να ανακαλύψει τους φυσικούς, ας ασχοληθεί τουλάχιστον λιγάκι και με τους ηθικούς αυτουργούς της υπόθεσης Marfin! Όλους εκείνους που με τις ανεύθυνες, εμπρηστικές ρητορείες τους κατέστησαν το έγκλημα αυτό σχεδόν νομοτελειακή συνέπεια του φόνου του Γρηγορόπουλου. Ας πούμε, τα "προοδευτικά" κόμματα του Κοινοβουλίου, κάποιους φθηνά λαϊκίζοντες εθνικούς γελωτοποιούς, ή κάποιους μεγαλόσχημους της "προοδευτικής" διανόησης που πετούσαν ατάραχοι επαναστατικούς πυρσούς από την κορυφή του Ολύμπου, ξέροντας πως η φωτιά που θα προκαλούσαν δεν θα τους έφτανε ποτέ...) Πάμε τώρα στο video!


Hitler's Road to Power (in Greek) by costaspap