Μια επανάσταση που δεν έγινε…

Καθώς ξεφύλλιζα και πάλι την ποιητική συλλογή «ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ», το μάτι μου έπεσε στο αγαπημένο μου ποίημα, «Γενιά μοιραία». Είπα μέσα μου: «Ευτυχώς υπάρχει ακόμα ένα υγιές κομμάτι της Αριστεράς που δεν φοβάται να αυτοσαρκάζεται!» Το «Αριστερά» με την πιο γενική σημασία που μπορεί να του αποδώσει κανείς…

Οι περίτεχνοι στίχοι του Χρήστου Παναγιωτόπουλου συμπαρέσυραν συνειρμικά στη σκέψη μου ένα σχετικά άτεχνο στιχούργημα που βρήκα κάποτε στις σελίδες ενός βιβλίου «οιονεί ποίησης» που δεν διαβάστηκε ποτέ:

Θυμάσαι, για επανάσταση
και άλλα ιδανικά μιλούσαμε
με γλώσσα δανεισμένη, ξύλινη…
Και ξενυχτούσαμε
σε καφενεία φτηνά
που πια δε θα υπάρχουν,
μ’ έναν καφέ
που εδώ και ώρα κρύωσε
και την παρέα,
αντιδικώντας για όλ’ αυτά
που δεν καταλαβαίναμε
αφού μας ξεπερνούσαν…
Κι επιχειρήματα ζητούσαμε
διαβάζοντας σα μανιακοί
βιβλία κακογραμμένα,
κακομεταφρασμένα…

Ήταν, θαρρώ, την εποχή
που ακόμα δε γνωρίζαμε καλά
τα ιδανικά μας
τόσο ιδανικά να ξεδιπλώνουμε
στου καθωσπρέπει μπαρ τον καναπέ,
εκεί που ανταμώνουμε ξανά
για «ένα ποτάκι»…

(«Ιδανικά», από τη συλλογή «ΑΠ’ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ»)

Θυμήθηκα, με την ευκαιρία, και τα λόγια ενός παλιού «επαναστάτη»:

– Είμαστε, άραγε, θύματα ή θύτες της διάψευσης των οραμάτων μας; Κάποτε πιστέψαμε ότι θ' αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν ξέρω αν τώρα μου φαινόμαστε τόσο αστείοι που το νομίσαμε, ή τελικά που δεν το τολμήσαμε…

Aixmi.gr