Ιδεολογικός ταλιμπανισμός, τέσσερα χρόνια μετά...

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τη δημοσίευση του καταραμένου άρθρου μου για τη "Γκέμμα" συνεχίζω να δέχομαι πυροβολισμούς στο "Βήμα" από ιδεολογικούς ταλιμπάν που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι έτσι προασπίζουν τη μνήμη του Δ. Λιαντίνη! Μεταφέρω αποσπάσματα από πρόσφατο σχόλιο αναγνώστη:

"Το να αποτιμά κάποιος το έργο άλλου σημαίνει ότι τον ενδιαφέρει, αν δεν το κάνει μόνο για να κερδίσει το ψωμί του. Αν τον ενδιαφέρει ένα φιλοσοφικό έργο με μεγάλη αισθητική αξία, φροντίζει να εμβαθύνει σε αυτό, κι όχι να πετά χαλίκια θεωρώντας τα κριτική. (...) Ρατσιστής κατά ψυχικά πασχόντων ατόμων αποδείχνεται στο άρθρο ο αρθρογράφος κι όχι ο Λιαντίνης!"

Σε εμένα είναι απολύτως προφανές ότι ο εν λόγω αναγνώστης δεν έχει διαβάσει (παρά μόνο, ίσως, επιφανειακά) το βιβλίο, ούτε καν τις ακριβείς επιμέρους παραπομπές που δίνω σ' αυτό. Αλλιώς δεν θα μιλούσε ελαφρά τη καρδία για "χαλίκια", ούτε θα ισχυριζόταν ότι αποκάλεσα, δήθεν, τον Λιαντίνη "ρατσιστή κατά ψυχικά πασχόντων"!!!

Το ζητούμενο εδώ είναι ένα: η αποδόμηση (η "δολοφονία", καλύτερα) του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του αρθρογράφου. Κρίμα για τον ίδιο το Λιαντίνη, που δίδασκε την ελευθερία της σκέψης. Οι μαθητές του τον πρόδωσαν "λατρεύοντάς" τον! Και σ' αυτούς περιλαμβάνονται, δυστυχώς, και κάποιοι πολύ προσωπικοί φίλοι...

Για την ιστορία, έστειλα στο "Βήμα" την παρακάτω απάντηση στο σχόλιο του αναγνώστη:

"Αγαπητέ Αντώνη, το «ψωμί μου» το κερδίζω ως εκπαιδευτικός και μόνο. Σε ό,τι αφορά το βιβλίο, δίνω ακριβείς παραπομπές σε αντίστοιχα σημεία του, τα οποία σας προτείνω να ξανακοιτάξετε επανεξετάζοντας, ενδεχομένως, τις θέσεις σας. Ως προς τις δικές μου θέσεις για τον ρατσισμό, δείτε το άρθρο μου “A conceptual approach to racism” (http://www.tovima.gr/en/article/?aid=574458). Γενικά μιλώντας, θα βελτιώναμε σημαντικά την ποιότητα του διαλόγου αν αφαιρούσαμε το στοιχείο της εμπάθειας..."