Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών δεν επιφύλασσε εκπλήξεις. Και σίγουρα δεν μας έκανε σοφότερους ως προς την επόμενη μέρα αυτής της χώρας. Ήταν, όμως, μια αναγκαία άσκηση ψυχοθεραπείας, όχι τόσο για εμάς όσο, κυρίως, για τους ίδιους τους ομιλητές των δύο «μεγάλων» του Κοινοβουλίου, που κλήθηκαν να δώσουν αληθινό αγώνα πολιτικής επιβίωσης απέναντι σε ιδιαίτερα σκληρά εσωκομματικά ακροατήρια…
Προσπερνώντας τα αναμενόμενα «εμείς το παλέψαμε καλύτερα από εσάς» και «παραπλανήσατε το λαό με ανεδαφικές υποσχέσεις» (και τα δύο αληθή, πάντως), και παραβλέποντας κάποιους σχετικά υψηλούς τόνους που εκφράστηκαν μάλλον απρόθυμα (ίσως κι από απλή κοινοβουλευτική συνήθεια), θα σταθώ σε κάτι που με θορύβησε περισσότερο: την εμφανή κόπωση των δύο βασικών πρωταγωνιστών. Σαν να μην πίστευαν πια ότι αυτή η από κεκτημένη ταχύτητα συνεχιζόμενη αντιπαράθεση θα οδηγήσει, τελικά, σε κάποια λύση. Για τους ίδιους και για τη χώρα…
Βγάζοντας τα χρωματιστά πολιτικά γυαλιά από τα μάτια μας, ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα: Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα – και παρά την περί του αντιθέτου, μάλλον άστοχη πρόσφατη τοποθέτηση του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης – είναι αδύνατο να επωμιστεί την ευθύνη της τελικής, κρίσιμης διαπραγμάτευσης για την εθνική οικονομία από μόνη της η κυβέρνηση. Όχι ειδικά η συγκεκριμένη, αλλά η όποια κυβέρνηση θα είχε την ατυχία να βρεθεί (εκούσα ή άκουσα, δεν έχει τώρα σημασία) στη δίνη μιας τέτοιας ιστορικής συγκυρίας!
Ήρθε, πλέον, η ώρα ανάληψης κοινής εθνικής ευθύνης. Διαγράφοντας κομματικές γραμμές και παραμερίζοντας πολιτικούς εγωκεντρισμούς – περιττές (αν όχι κι αντεθνικές) πολυτέλειες τούτες τις στιγμές – ας συγκροτηθεί άμεσα μία κυβέρνηση εθνικής ευθύνης (ή όπως αλλιώς θελήσουν να την ονομάσουν) με μοναδικό αντικείμενο τη δρομολόγηση της εξόδου της χώρας από την κρίση που απειλεί την ίδια της την ύπαρξη.
Για τη στελέχωση αυτής της κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης, και με δεδομένη και αυταπόδεικτη τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων (δεν υπάρχει χρόνος για δημοψηφίσματα!) για τη συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ας αναζητηθούν άνθρωποι που, χωρίς να διατίθενται να εκχωρήσουν πολλοστημόριο από την εθνική τους συνείδηση, θα μπορέσουν να συνεννοηθούν αποτελεσματικά με τους ευρωπαίους εταίρους μας και να προβάλουν σε εκείνους ως αξιόπιστοι – και επιτέλους ισότιμοι – συνομιλητές.
Για λόγους τόσο συμβολικούς όσο και πολιτικά πραγματιστικούς, το πρόσωπο που θα επιλεγεί να ηγηθεί μιας τέτοιας πανεθνικής προσπάθειας θα πρέπει να απολαμβάνει τη μέγιστη δυνατή αποδοχή, τόσο ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου όσο κι απ’ τον ίδιο το λαό (Θανάση Γκότοβε, δεν είναι ώρα να διαφωνήσουμε για το αν ο όρος «λαός» είναι ή όχι εννοιολογικά δόκιμος!).
Και, με δεδομένο ότι η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση ανέδειξε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι θαρρώ αυτονόητο ότι το ηγετικό πρόσωπο θα πρέπει να προέρχεται από το χώρο αυτό.
Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι η γνώμη του γράφοντος έχει το παραμικρό πολιτικό ειδικό βάρος, ξεκινώ τη συζήτηση ρίχνοντας «στο τραπέζι» ένα όνομα που πιστεύω πως συγκεντρώνει τις παραπάνω προϋποθέσεις. Αναφέρομαι στον Νίκο Κωνσταντόπουλο που, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες και τη σημαντική προσωπικότητά του, έχει στο βιογραφικό του την εμπειρία συμμετοχής σε κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης ως επικεφαλής σημαντικού υπουργείου, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης εσωτερικής κάθαρσης της δημόσιας ζωής του τόπου.
Θα μπορούσε άραγε, υπό τις παρούσες δραματικές περιστάσεις, να ηγηθεί μιας πανεθνικής προσπάθειας σωτηρίας της χώρας; Οι προϋποθέσεις υφίστανται. Μένει να διερευνηθούν οι διαθέσεις…
Υ.Γ: Τούτων λεχθέντων, και προς αποφυγή άσκοπων συνειρμών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παρερμηνεία των προθέσεών μου, σπεύδω να σημειώσω ότι η παροιμία σύμφωνα με την οποία «το μήλο θα πέσει κάτω απ’ τη μηλιά» κάθε άλλο παρά τυγχάνει γενικής ισχύος! Για να μην πω ότι συχνά στην πράξη διαψεύδεται…
Aixmi.gr
Προσπερνώντας τα αναμενόμενα «εμείς το παλέψαμε καλύτερα από εσάς» και «παραπλανήσατε το λαό με ανεδαφικές υποσχέσεις» (και τα δύο αληθή, πάντως), και παραβλέποντας κάποιους σχετικά υψηλούς τόνους που εκφράστηκαν μάλλον απρόθυμα (ίσως κι από απλή κοινοβουλευτική συνήθεια), θα σταθώ σε κάτι που με θορύβησε περισσότερο: την εμφανή κόπωση των δύο βασικών πρωταγωνιστών. Σαν να μην πίστευαν πια ότι αυτή η από κεκτημένη ταχύτητα συνεχιζόμενη αντιπαράθεση θα οδηγήσει, τελικά, σε κάποια λύση. Για τους ίδιους και για τη χώρα…
Βγάζοντας τα χρωματιστά πολιτικά γυαλιά από τα μάτια μας, ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα: Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα – και παρά την περί του αντιθέτου, μάλλον άστοχη πρόσφατη τοποθέτηση του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης – είναι αδύνατο να επωμιστεί την ευθύνη της τελικής, κρίσιμης διαπραγμάτευσης για την εθνική οικονομία από μόνη της η κυβέρνηση. Όχι ειδικά η συγκεκριμένη, αλλά η όποια κυβέρνηση θα είχε την ατυχία να βρεθεί (εκούσα ή άκουσα, δεν έχει τώρα σημασία) στη δίνη μιας τέτοιας ιστορικής συγκυρίας!
Ήρθε, πλέον, η ώρα ανάληψης κοινής εθνικής ευθύνης. Διαγράφοντας κομματικές γραμμές και παραμερίζοντας πολιτικούς εγωκεντρισμούς – περιττές (αν όχι κι αντεθνικές) πολυτέλειες τούτες τις στιγμές – ας συγκροτηθεί άμεσα μία κυβέρνηση εθνικής ευθύνης (ή όπως αλλιώς θελήσουν να την ονομάσουν) με μοναδικό αντικείμενο τη δρομολόγηση της εξόδου της χώρας από την κρίση που απειλεί την ίδια της την ύπαρξη.
Για τη στελέχωση αυτής της κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης, και με δεδομένη και αυταπόδεικτη τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων (δεν υπάρχει χρόνος για δημοψηφίσματα!) για τη συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ας αναζητηθούν άνθρωποι που, χωρίς να διατίθενται να εκχωρήσουν πολλοστημόριο από την εθνική τους συνείδηση, θα μπορέσουν να συνεννοηθούν αποτελεσματικά με τους ευρωπαίους εταίρους μας και να προβάλουν σε εκείνους ως αξιόπιστοι – και επιτέλους ισότιμοι – συνομιλητές.
Για λόγους τόσο συμβολικούς όσο και πολιτικά πραγματιστικούς, το πρόσωπο που θα επιλεγεί να ηγηθεί μιας τέτοιας πανεθνικής προσπάθειας θα πρέπει να απολαμβάνει τη μέγιστη δυνατή αποδοχή, τόσο ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου όσο κι απ’ τον ίδιο το λαό (Θανάση Γκότοβε, δεν είναι ώρα να διαφωνήσουμε για το αν ο όρος «λαός» είναι ή όχι εννοιολογικά δόκιμος!).
Και, με δεδομένο ότι η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση ανέδειξε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι θαρρώ αυτονόητο ότι το ηγετικό πρόσωπο θα πρέπει να προέρχεται από το χώρο αυτό.
Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι η γνώμη του γράφοντος έχει το παραμικρό πολιτικό ειδικό βάρος, ξεκινώ τη συζήτηση ρίχνοντας «στο τραπέζι» ένα όνομα που πιστεύω πως συγκεντρώνει τις παραπάνω προϋποθέσεις. Αναφέρομαι στον Νίκο Κωνσταντόπουλο που, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες και τη σημαντική προσωπικότητά του, έχει στο βιογραφικό του την εμπειρία συμμετοχής σε κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης ως επικεφαλής σημαντικού υπουργείου, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης εσωτερικής κάθαρσης της δημόσιας ζωής του τόπου.
Θα μπορούσε άραγε, υπό τις παρούσες δραματικές περιστάσεις, να ηγηθεί μιας πανεθνικής προσπάθειας σωτηρίας της χώρας; Οι προϋποθέσεις υφίστανται. Μένει να διερευνηθούν οι διαθέσεις…
Υ.Γ: Τούτων λεχθέντων, και προς αποφυγή άσκοπων συνειρμών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παρερμηνεία των προθέσεών μου, σπεύδω να σημειώσω ότι η παροιμία σύμφωνα με την οποία «το μήλο θα πέσει κάτω απ’ τη μηλιά» κάθε άλλο παρά τυγχάνει γενικής ισχύος! Για να μην πω ότι συχνά στην πράξη διαψεύδεται…
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου