Οι εθνικές κρίσεις οδηγούν νομοτελειακά σε πολιτικές ανατροπές και υπερβάσεις. Κάποιες από αυτές είναι σαν τον ήλιο που ανατέλλει δειλά στο τέλος του Götterdämmerung: γεννούν την ελπίδα για ένα καλύτερο «αύριο». Για παράδειγμα, η Κυπριακή τραγωδία του ’74 – μια από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές της νεότερης ιστορίας μας – οδήγησε στην ανατροπή της δικτατορίας και στην απαρχή μιας ελπιδοφόρας μεταπολίτευσης για τη χώρα μας (το πώς διαχειριστήκαμε αυτή την ευκαιρία, βέβαια, είναι ένα άλλο ζήτημα...).
Κάποιες φορές, όμως, μια εθνική καταστροφή ανοίγει τα μπαούλα με τους δαίμονες! Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (ενός πολέμου όπου η απαξιωτική συμπεριφορά των στρατηγών απέναντι στην ανθρώπινη ζωή θα έπρεπε να παρομοιάζεται από τους ιστορικούς με την ανάλογη των Ναζί στο Άουσβιτς!). Η ήττα της Γερμανίας (που αρχικά οδήγησε στο δειλό ξεκίνημα ενός πρωτόγνωρου, για τη χώρα αυτή, δημοκρατικού πειράματος), σε συνδυασμό με την οικονομική καταστροφή (που επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο από την υπερατλαντική οικονομική κρίση), έφεραν στο προσκήνιο της πολιτικής και της παγκόσμιας Ιστορίας τον Χίτλερ και τις ναζιστικές θεωρίες που εκπροσωπούσε...
Η εφιαλτική κρίση που περνά τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει πολλά κοινά στοιχεία με την περίοδο της Βαϊμάρης στη Γερμανία, αν και οι ιστορικές διαφορές είναι τέτοιες που κάθε ευθεία σύγκριση είναι παρακινδυνευμένη. Υπάρχει, όμως, ένα αδιαμφισβήτητα κοινό στοιχείο: Σαν φίδι δηλητηριώδες ορθώνει και πάλι το ανάστημά του ο ναζισμός! Τον οποίο κάθε άλλο παρά πήρε μαζί του στον τάφο του ο ιδρυτής και κύριος εμπνευστής του... Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το αρνηθούν για λόγους πολιτικής αυτοπροστασίας, ο ναζισμός τυγχάνει σήμερα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης στη χώρα μας. Συνδέεται άμεσα και μονοσήμαντα με έναν πολύ συγκεκριμένο «πολιτικό» φορέα.
Ο ναζισμός, βέβαια, δεν παρεισέφρησε απρόσκλητα και από την πίσω πόρτα στο πολιτικό σκηνικό: Τον «προσκάλεσαν» οι παθογένειες (με προεξάρχουσα τη διαφθορά) που αφέθηκαν να αναπτυχθούν μέσα στο ίδιο το δημοκρατικό σύστημα. Και του πρόσφεραν άπλετο πολιτικό άλλοθι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος δεν περιορίζονται, όμως, στη δημιουργία και την εν συνεχεία κακή διαχείριση της κρίσης. Οι δυνάμεις του ναζισμού αξιοποίησαν προς όφελός τους και την αγανάκτηση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας για την υποβάθμιση της ζωής – στα αστικά, κυρίως, κέντρα – λόγω της ανεξέλεγκτης παράνομης μετανάστευσης. Κύριο σύμπτωμα αυτής της υποβάθμισης ήταν η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, και μάλιστα στην πιο σκληρή και, συχνά, κτηνώδη εκδοχή της.
Έτσι, ο φορέας του ναζιστικού ιδεώδους μεταμορφώθηκε στη συνείδηση του απροστάτευτου πολίτη σε «φύλακα-άγγελο της γειτονιάς»! Το πέτυχε καλύπτοντας άτυπα και εξωθεσμικά τα κενά και τις αδυναμίες μιας πολιτείας ανήμπορης να προστατέψει τους πολίτες από τις συνέπειες της δικής της αμέλειας που είχε σαν αποτέλεσμα να παραδοθεί η χώρα ανοχύρωτη στο εισαγόμενο έγκλημα. Στην ενδυνάμωση του εγχώριου ναζισμού συνέβαλε και η ηθική και πολιτική κάλυψη που παρείχαν τμήματα κοινοβουλευτικών δυνάμεων σε αντικοινωνικές (ενίοτε, ακόμα και εγκληματικές) συμπεριφορές, στο όνομα ενός αμφίβολου «επαναστατικού προοδευτισμού».
Λίγα ενδεικτικά παραδείγματα: Κάθε δημόσια έκφραση αγανάκτησης για το εισαγόμενο έγκλημα βαφτίστηκε ελαφρά τη καρδία «ρατσιστική συμπεριφορά»... Η καταστροφή και η λεηλασία μιας ολόκληρης πόλης που ακολούθησε τη φρικτή δολοφονία ενός μαθητή, χαιρετίστηκε ως πράξη «υγιούς αντίδρασης», ενώ η εξίσου φρικτή δολοφονία τριών εργαζομένων μέσα σε μια τράπεζα θεωρήθηκε απλά ως «παράπλευρες απώλειες» μιας λαϊκής εξέγερσης... Για να φτάσουμε στον σημερινό παραλογισμό, σύμφωνα με τον οποίο «δεν έγινε και τίποτα» αν κυκλοφορεί ελεύθερα στους δρόμους ένας τρομοκράτης-δολοφόνος, τη στιγμή που κυκλοφορούν ελεύθεροι οι «τρομοκράτες» εκπρόσωποι των δανειστών μας!
Όμως, καμία πολιτική αβάντα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ηρωοποίηση μέσω της εικόνας του διωκόμενου. Ας γίνω σαφέστερος: Τον ναζισμό δεν τον εξαλείφει κανείς με νομικά τεχνάσματα. Ούτε με παρόμοια τεχνάσματα προσπαθεί να επιτύχει τον κοινοβουλευτικό του αποκλεισμό. Το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει μια τέτοια πρακτική είναι να τον κάνει να στραφεί απευθείας στην κοινωνία με καταγγελτική ορμή και ενισχυμένο ηθικό προφίλ. Προσφέροντάς του, μάλιστα, επιχειρήματα για να αμφισβητήσει δημόσια το κατά πόσον οι δημοκρατικές δυνάμεις σέβονται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αρχή που ο ίδιος ο ναζισμός παραβίασε βάναυσα όποτε και όπου επικράτησε ως πολιτική εξουσία!
Φρόνιμο, επίσης, από πολιτική άποψη, δεν είναι να καθυβρίζονται συλλήβδην οι ψηφοφόροι που έδωσαν στον ναζισμό κοινοβουλευτική δύναμη, χωρίς πρώτα να εξετάζονται προσεκτικά οι λόγοι που τους έσπρωξαν σε μια τέτοια ακραία επιλογή. Και δεν αναφέρομαι εδώ σε άτομα που από πεποίθηση ασπάζονται τις ιδέες του ναζισμού, μα σε καθημερινούς ανθρώπους που, κουρασμένοι, απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, διάλεξαν αφελώς τον χειρότερο τρόπο για να το «τιμωρήσουν». Σε μια τέτοια περίπτωση, οι δημοκρατικοί κώδικες υποδεικνύουν την πολιτική καθοδήγηση των ψηφοφόρων, όχι τον εξευτελισμό τους. Ο οποίος, εκτός των άλλων, μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα θα επιφέρει!
Αν πράγματι πιστεύουμε στη Δημοκρατία, μέσα από αυτή θα πρέπει να αναζητήσουμε τα μέσα και τα επιχειρήματα που χρειάζονται για να αποδομηθεί ηθικά και πολιτικά ο ναζισμός. Έχοντας, μάλιστα, το στρατηγικό πλεονέκτημα που μας δίνει ο «εντός έδρας» αγώνας στον ναό του πολιτεύματος, το Κοινοβούλιο, από το οποίο θα ήταν λάθος να επιχειρήσουμε να αποκλείσουμε ακόμα και εκείνους που, άμεσα ή έμμεσα, του αμφισβητούν τον λόγο ύπαρξης! Αυτονοήτως, βέβαια, αυτοί που καταλαμβάνουν τα δημοκρατικά έδρανα θα πρέπει να πληρούν και οι ίδιοι τις προϋποθέσεις που το δημοκρατικό ήθος επιβάλλει. Για να μπορούν να αντιμετωπίζουν εκείνους που δεν ισχυρίζονται καν ότι το διαθέτουν...
ΤΟ ΒΗΜΑ
Κάποιες φορές, όμως, μια εθνική καταστροφή ανοίγει τα μπαούλα με τους δαίμονες! Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (ενός πολέμου όπου η απαξιωτική συμπεριφορά των στρατηγών απέναντι στην ανθρώπινη ζωή θα έπρεπε να παρομοιάζεται από τους ιστορικούς με την ανάλογη των Ναζί στο Άουσβιτς!). Η ήττα της Γερμανίας (που αρχικά οδήγησε στο δειλό ξεκίνημα ενός πρωτόγνωρου, για τη χώρα αυτή, δημοκρατικού πειράματος), σε συνδυασμό με την οικονομική καταστροφή (που επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο από την υπερατλαντική οικονομική κρίση), έφεραν στο προσκήνιο της πολιτικής και της παγκόσμιας Ιστορίας τον Χίτλερ και τις ναζιστικές θεωρίες που εκπροσωπούσε...
Η εφιαλτική κρίση που περνά τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει πολλά κοινά στοιχεία με την περίοδο της Βαϊμάρης στη Γερμανία, αν και οι ιστορικές διαφορές είναι τέτοιες που κάθε ευθεία σύγκριση είναι παρακινδυνευμένη. Υπάρχει, όμως, ένα αδιαμφισβήτητα κοινό στοιχείο: Σαν φίδι δηλητηριώδες ορθώνει και πάλι το ανάστημά του ο ναζισμός! Τον οποίο κάθε άλλο παρά πήρε μαζί του στον τάφο του ο ιδρυτής και κύριος εμπνευστής του... Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το αρνηθούν για λόγους πολιτικής αυτοπροστασίας, ο ναζισμός τυγχάνει σήμερα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης στη χώρα μας. Συνδέεται άμεσα και μονοσήμαντα με έναν πολύ συγκεκριμένο «πολιτικό» φορέα.
Ο ναζισμός, βέβαια, δεν παρεισέφρησε απρόσκλητα και από την πίσω πόρτα στο πολιτικό σκηνικό: Τον «προσκάλεσαν» οι παθογένειες (με προεξάρχουσα τη διαφθορά) που αφέθηκαν να αναπτυχθούν μέσα στο ίδιο το δημοκρατικό σύστημα. Και του πρόσφεραν άπλετο πολιτικό άλλοθι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος δεν περιορίζονται, όμως, στη δημιουργία και την εν συνεχεία κακή διαχείριση της κρίσης. Οι δυνάμεις του ναζισμού αξιοποίησαν προς όφελός τους και την αγανάκτηση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας για την υποβάθμιση της ζωής – στα αστικά, κυρίως, κέντρα – λόγω της ανεξέλεγκτης παράνομης μετανάστευσης. Κύριο σύμπτωμα αυτής της υποβάθμισης ήταν η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, και μάλιστα στην πιο σκληρή και, συχνά, κτηνώδη εκδοχή της.
Έτσι, ο φορέας του ναζιστικού ιδεώδους μεταμορφώθηκε στη συνείδηση του απροστάτευτου πολίτη σε «φύλακα-άγγελο της γειτονιάς»! Το πέτυχε καλύπτοντας άτυπα και εξωθεσμικά τα κενά και τις αδυναμίες μιας πολιτείας ανήμπορης να προστατέψει τους πολίτες από τις συνέπειες της δικής της αμέλειας που είχε σαν αποτέλεσμα να παραδοθεί η χώρα ανοχύρωτη στο εισαγόμενο έγκλημα. Στην ενδυνάμωση του εγχώριου ναζισμού συνέβαλε και η ηθική και πολιτική κάλυψη που παρείχαν τμήματα κοινοβουλευτικών δυνάμεων σε αντικοινωνικές (ενίοτε, ακόμα και εγκληματικές) συμπεριφορές, στο όνομα ενός αμφίβολου «επαναστατικού προοδευτισμού».
Λίγα ενδεικτικά παραδείγματα: Κάθε δημόσια έκφραση αγανάκτησης για το εισαγόμενο έγκλημα βαφτίστηκε ελαφρά τη καρδία «ρατσιστική συμπεριφορά»... Η καταστροφή και η λεηλασία μιας ολόκληρης πόλης που ακολούθησε τη φρικτή δολοφονία ενός μαθητή, χαιρετίστηκε ως πράξη «υγιούς αντίδρασης», ενώ η εξίσου φρικτή δολοφονία τριών εργαζομένων μέσα σε μια τράπεζα θεωρήθηκε απλά ως «παράπλευρες απώλειες» μιας λαϊκής εξέγερσης... Για να φτάσουμε στον σημερινό παραλογισμό, σύμφωνα με τον οποίο «δεν έγινε και τίποτα» αν κυκλοφορεί ελεύθερα στους δρόμους ένας τρομοκράτης-δολοφόνος, τη στιγμή που κυκλοφορούν ελεύθεροι οι «τρομοκράτες» εκπρόσωποι των δανειστών μας!
Όμως, καμία πολιτική αβάντα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ηρωοποίηση μέσω της εικόνας του διωκόμενου. Ας γίνω σαφέστερος: Τον ναζισμό δεν τον εξαλείφει κανείς με νομικά τεχνάσματα. Ούτε με παρόμοια τεχνάσματα προσπαθεί να επιτύχει τον κοινοβουλευτικό του αποκλεισμό. Το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει μια τέτοια πρακτική είναι να τον κάνει να στραφεί απευθείας στην κοινωνία με καταγγελτική ορμή και ενισχυμένο ηθικό προφίλ. Προσφέροντάς του, μάλιστα, επιχειρήματα για να αμφισβητήσει δημόσια το κατά πόσον οι δημοκρατικές δυνάμεις σέβονται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αρχή που ο ίδιος ο ναζισμός παραβίασε βάναυσα όποτε και όπου επικράτησε ως πολιτική εξουσία!
Φρόνιμο, επίσης, από πολιτική άποψη, δεν είναι να καθυβρίζονται συλλήβδην οι ψηφοφόροι που έδωσαν στον ναζισμό κοινοβουλευτική δύναμη, χωρίς πρώτα να εξετάζονται προσεκτικά οι λόγοι που τους έσπρωξαν σε μια τέτοια ακραία επιλογή. Και δεν αναφέρομαι εδώ σε άτομα που από πεποίθηση ασπάζονται τις ιδέες του ναζισμού, μα σε καθημερινούς ανθρώπους που, κουρασμένοι, απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, διάλεξαν αφελώς τον χειρότερο τρόπο για να το «τιμωρήσουν». Σε μια τέτοια περίπτωση, οι δημοκρατικοί κώδικες υποδεικνύουν την πολιτική καθοδήγηση των ψηφοφόρων, όχι τον εξευτελισμό τους. Ο οποίος, εκτός των άλλων, μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα θα επιφέρει!
Αν πράγματι πιστεύουμε στη Δημοκρατία, μέσα από αυτή θα πρέπει να αναζητήσουμε τα μέσα και τα επιχειρήματα που χρειάζονται για να αποδομηθεί ηθικά και πολιτικά ο ναζισμός. Έχοντας, μάλιστα, το στρατηγικό πλεονέκτημα που μας δίνει ο «εντός έδρας» αγώνας στον ναό του πολιτεύματος, το Κοινοβούλιο, από το οποίο θα ήταν λάθος να επιχειρήσουμε να αποκλείσουμε ακόμα και εκείνους που, άμεσα ή έμμεσα, του αμφισβητούν τον λόγο ύπαρξης! Αυτονοήτως, βέβαια, αυτοί που καταλαμβάνουν τα δημοκρατικά έδρανα θα πρέπει να πληρούν και οι ίδιοι τις προϋποθέσεις που το δημοκρατικό ήθος επιβάλλει. Για να μπορούν να αντιμετωπίζουν εκείνους που δεν ισχυρίζονται καν ότι το διαθέτουν...
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου