Την αντίθεσή μου με την πολιτική φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ δεν την έκρυψα ποτέ: Απεχθάνομαι κάθε έκφραση λαϊκισμού, ιδιαίτερα όταν αυτός επενδύει στον μαζικό θυμό και επιζητά πολιτική επικυριαρχία σπέρνοντας το δηλητήριο του φανατισμού. Το κείμενο που ακολουθεί, όμως, δεν αναφέρεται σε πολιτικά κόμματα αλλά σε πολιτικούς ανθρώπους. Άσχετα με τον χώρο που επέλεξαν για να στεγάσουν την πολιτική τους δράση, άσχετα ακόμα κι αν ο χώρος αυτός (όπως, φοβάμαι, κι οποιοσδήποτε άλλος χώρος της σημερινής πολιτικής σκηνής…) είναι πολύ μικρός για να χωρέσει το μέγεθος της προσωπικότητάς τους!
Διάβασα πρόσφατα το άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ: «Δούρου-Σακελλαρίδης θα είναι οι άσοι του Αλέξη;». Τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη δεν τον γνωρίζω. Μπορώ μόνο να σημειολογήσω με βάση την συμπαθή φυσιογνωμία του και ένα ευγενικό ύφος που ελάχιστα παραπέμπει στο αλαζονικό «υφάκι» του σημερινού αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη Ρένα Δούρου, όμως, θα συμφωνήσω απόλυτα με τα γραφόμενα της αξιόλογης δημοσιογράφου! Παραθέτω ένα μέρος τους:
«…Πρόκειται για την απροθυμία των στελεχών και των δύο αυτών κομμάτων να δοκιμαστούν στον εκλογικό στίβο των αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν κάποτε στο ΠΑΣΟΚ και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ τα ποσοστά τους “πιάνουν ταβάνι”, το κόμμα τους ενδεχομένως βρίσκεται μια ανάσα πριν από την εξουσία και εκείνοι προτιμούν να μείνουν “αλώβητοι”, προκειμένου να στελεχώσουν -όταν έρθει εκείνη η ώρα- την κρατική μηχανή, μέσω μιας θέσης στο μελλοντικό υπουργικό συμβούλιο…
Έτσι λέει το ρεπορτάζ ότι συνέβη με τις αρνήσεις πολλών εκ των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχουν ως υποψήφιοι στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου (…) με το μόνο κορυφαίο ή έστω προβεβλημένο στέλεχος που δέχθηκε τη θέση που της προτάθηκε, τη Ρένα Δούρου.
Απόρροια αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ να κατεβάσει στην περιφέρεια Αττικής και στον Δήμο Αθηναίων δύο νέους ανθρώπους που πήραν προφανώς το ρίσκο να αναμετρηθούν σε δύσκολα εκλογικά πόστα και που, κατά πάσα πιθανότητα, αποδέχθηκαν την πρόκληση, ανεξαρτήτως των προσωπικών τους φιλοδοξιών, καθώς και η κυρία Δούρου (για παράδειγμα) θα μπορούσε να “στυλώσει τα πόδια”, περιμένοντας όταν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει μια θέση στο υπουργείο Εξωτερικών (σχετική φημολογία προεξοφλούσε κάτι τέτοιο)…»
Η Ρένα Δούρου δεν είναι ο συνήθης τύπος πολιτικού του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα γενικότερα, δεν ταιριάζει καν στο στερεότυπο κομματικού στελέχους σ’ αυτή τη χώρα! Άτομο που συνδυάζει νηφάλια σκέψη με δυναμική προσωπικότητα, συχνά (αν και όχι πάντα…) μας εντυπωσιάζει με τον σχεδόν υπερκομματικό λόγο της και τη βαθιά γνώση της σε θέματα που ξεπερνούν τα ελληνικά σύνορα.
Ιδιαίτερα καλλιεργημένη και με γνώση της αισθητικής του λόγου, απεχθάνεται φανερά τις λαϊκιστικές προσεγγίσεις και αντ’ αυτών επιλέγει τη μεστή επιχειρηματολογία – χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι τα επιχειρήματά της μας βρίσκουν πάντα σύμφωνους…
Ιδιαίτερα συμπαθής ως φυσιογνωμία, εκπέμπει μια γλυκύτητα χαρακτήρα για την οποία ελάχιστα μας είχε προϊδεάσει κατά τα πρώτα της βήματα στην πολιτική! Και, το σημαντικότερο: Άτομο με ανοιχτό μυαλό και δεκτική στην κριτική, πράγμα που της επιτρέπει να εξελίσσεται και να ωριμάζει πολιτικά.
Όπως γράφει και η Στέλλα Παπαμιχαήλ, η Ρένα Δούρου παίρνει πολιτικό ρίσκο κατεβαίνοντας στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το ρίσκο – που για κάποιους ίσως και να ‘ναι κρυφή επιθυμία… – να καταστεί αναλώσιμη, να «καεί» πολιτικά. Προσωπικά, τη συγχαίρω για την απόφασή της που φανερώνει πως, κάποιες φορές, η προσφορά στα κοινά είναι δυνατό (αν όχι επιβεβλημένο) να μπαίνει πάνω από ταπεινές προσωπικές φιλοδοξίες. Θα διαφωνήσω μόνο με την τετριμμένη αντιμνημονιακή ρητορεία στην ανακοίνωση αυτής της απόφασης. Πιστεύω ότι εδώ η αξιόλογη πολιτικός αδίκησε τον εαυτό της!
Υ.Γ. Δεν θα πρέπει να κλείσω αυτό το σημείωμα χωρίς να αναφερθώ και σε μια «σκοτεινή» πλευρά της προσωπικότητας της Ρένας Δούρου: Είναι φανατική οπαδός του Ολυμπιακού! Αλλά, θα μου πείτε, ποιος είναι τέλειος;
Aixmi.gr
Διάβασα πρόσφατα το άρθρο της Στέλλας Παπαμιχαήλ: «Δούρου-Σακελλαρίδης θα είναι οι άσοι του Αλέξη;». Τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη δεν τον γνωρίζω. Μπορώ μόνο να σημειολογήσω με βάση την συμπαθή φυσιογνωμία του και ένα ευγενικό ύφος που ελάχιστα παραπέμπει στο αλαζονικό «υφάκι» του σημερινού αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη Ρένα Δούρου, όμως, θα συμφωνήσω απόλυτα με τα γραφόμενα της αξιόλογης δημοσιογράφου! Παραθέτω ένα μέρος τους:
«…Πρόκειται για την απροθυμία των στελεχών και των δύο αυτών κομμάτων να δοκιμαστούν στον εκλογικό στίβο των αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν κάποτε στο ΠΑΣΟΚ και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ τα ποσοστά τους “πιάνουν ταβάνι”, το κόμμα τους ενδεχομένως βρίσκεται μια ανάσα πριν από την εξουσία και εκείνοι προτιμούν να μείνουν “αλώβητοι”, προκειμένου να στελεχώσουν -όταν έρθει εκείνη η ώρα- την κρατική μηχανή, μέσω μιας θέσης στο μελλοντικό υπουργικό συμβούλιο…
Έτσι λέει το ρεπορτάζ ότι συνέβη με τις αρνήσεις πολλών εκ των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχουν ως υποψήφιοι στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου (…) με το μόνο κορυφαίο ή έστω προβεβλημένο στέλεχος που δέχθηκε τη θέση που της προτάθηκε, τη Ρένα Δούρου.
Απόρροια αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ να κατεβάσει στην περιφέρεια Αττικής και στον Δήμο Αθηναίων δύο νέους ανθρώπους που πήραν προφανώς το ρίσκο να αναμετρηθούν σε δύσκολα εκλογικά πόστα και που, κατά πάσα πιθανότητα, αποδέχθηκαν την πρόκληση, ανεξαρτήτως των προσωπικών τους φιλοδοξιών, καθώς και η κυρία Δούρου (για παράδειγμα) θα μπορούσε να “στυλώσει τα πόδια”, περιμένοντας όταν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει μια θέση στο υπουργείο Εξωτερικών (σχετική φημολογία προεξοφλούσε κάτι τέτοιο)…»
Η Ρένα Δούρου δεν είναι ο συνήθης τύπος πολιτικού του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα γενικότερα, δεν ταιριάζει καν στο στερεότυπο κομματικού στελέχους σ’ αυτή τη χώρα! Άτομο που συνδυάζει νηφάλια σκέψη με δυναμική προσωπικότητα, συχνά (αν και όχι πάντα…) μας εντυπωσιάζει με τον σχεδόν υπερκομματικό λόγο της και τη βαθιά γνώση της σε θέματα που ξεπερνούν τα ελληνικά σύνορα.
Ιδιαίτερα καλλιεργημένη και με γνώση της αισθητικής του λόγου, απεχθάνεται φανερά τις λαϊκιστικές προσεγγίσεις και αντ’ αυτών επιλέγει τη μεστή επιχειρηματολογία – χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι τα επιχειρήματά της μας βρίσκουν πάντα σύμφωνους…
Ιδιαίτερα συμπαθής ως φυσιογνωμία, εκπέμπει μια γλυκύτητα χαρακτήρα για την οποία ελάχιστα μας είχε προϊδεάσει κατά τα πρώτα της βήματα στην πολιτική! Και, το σημαντικότερο: Άτομο με ανοιχτό μυαλό και δεκτική στην κριτική, πράγμα που της επιτρέπει να εξελίσσεται και να ωριμάζει πολιτικά.
Όπως γράφει και η Στέλλα Παπαμιχαήλ, η Ρένα Δούρου παίρνει πολιτικό ρίσκο κατεβαίνοντας στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το ρίσκο – που για κάποιους ίσως και να ‘ναι κρυφή επιθυμία… – να καταστεί αναλώσιμη, να «καεί» πολιτικά. Προσωπικά, τη συγχαίρω για την απόφασή της που φανερώνει πως, κάποιες φορές, η προσφορά στα κοινά είναι δυνατό (αν όχι επιβεβλημένο) να μπαίνει πάνω από ταπεινές προσωπικές φιλοδοξίες. Θα διαφωνήσω μόνο με την τετριμμένη αντιμνημονιακή ρητορεία στην ανακοίνωση αυτής της απόφασης. Πιστεύω ότι εδώ η αξιόλογη πολιτικός αδίκησε τον εαυτό της!
Υ.Γ. Δεν θα πρέπει να κλείσω αυτό το σημείωμα χωρίς να αναφερθώ και σε μια «σκοτεινή» πλευρά της προσωπικότητας της Ρένας Δούρου: Είναι φανατική οπαδός του Ολυμπιακού! Αλλά, θα μου πείτε, ποιος είναι τέλειος;
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου