Μερικά επίκαιρα ερωτήματα, χωρίς περιττούς προλόγους:
1. Πόσο φυσιολογικό είναι να αποκλείεις τον κορυφαίο αθλητή σου, πάνω στον οποίο έχεις επενδύσει, από την κορυφαία παγκόσμια αθλητική διοργάνωση, επειδή και μόνο (αντ)έγραψε ένα σαχλό, δήθεν "ρατσιστικό" αστειάκι σε κάποιο site παρεΐστικου χαβαλέ (λες και κατέβηκε με πλακάτ και ντουντούκα σε ρατσιστική διαδήλωση στο κέντρο της πόλης);
2. Πόσο σοβαρό είναι το επιχείρημα περί "πολιτικών συμπαθειών"; Ποιος απαγορεύει στους αθλητές να έχουν πολιτική άποψη (όσο ακραία κι αν κρίνεται αυτή), και ποιος μπορεί να απαγορεύσει σε έναν διεθνή αθλητή να στέλνει ευχές σε ένα μέλος του Εθνικού Κοινοβουλίου (είτε μας αρέσει αυτό, είτε όχι);
3. Ποιος αθλητής, υπό φυσιολογικές συνθήκες, καθώς και ο προπονητής αλλά και οι οικείοι του, δέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα μια εξοντωτική -και, κυρίως, άδικη- ποινή η οποία του επιβλήθηκε χωρίς καν να του δοθεί το στοιχειώδες δικαίωμα της απολογίας (παρά μόνον υπό μορφή εκ των υστέρων δηλώσεων "μετανοίας" στα media);
4. Από τι ακριβώς θέλησαν να "προστατέψουν" την αθλήτρια οι εν Ελλάδι αρχές, αποκλείοντάς την; (Το επιχείρημα ότι εκατό χιλιάδες θεατές θα γιουχάιζαν, άμα τη εμφανίσει της στο στάδιο, την "ρατσίστρια" αθλήτρια που έγραψε μια σαχλαμάρα για κουνούπια στο Twitter, δεν πείθει ούτε παιδιά προσχολικής ηλικίας!)
Ομολογώ ότι δεν διαθέτω απαντήσεις στα καθόλου ρητορικά αυτά ερωτήματα. Τις απαντήσεις τις οφείλουν άλλοι. Προς το παρόν, μένουμε να παρακολουθούμε τον νέο διχασμό της ελληνικής κοινωνίας (λες και είχαμε έλλειψη από δαύτους!) σε "ρατσιστές" και "αντιρατσιστές", αριστερούς "δημοκράτες" και δεξιούς "φασίστες", αγγέλους της συγχώρεσης και σκληρούς της τιμωρίας...
Κλείνω με μια προσωπική θέση: Ας μην επικαλούμαστε υψηλά ιδανικά όταν μιλούμε για αθλητισμό σήμερα (ο επιθετικός προσδιορισμός "κλασικός" μόνο ως οξύμωρο στέκει!). Η απόλυτη εμπορευματοποίηση έχει αφαιρέσει προ πολλού κάθε ίχνος ιδεαλισμού που δικαίως υπήρχε την εποχή του ερασιτεχνισμού. Και, δυστυχώς, χάθηκε ακόμα και το θεμελιωδέστερο όραμα του αθλητισμού: η δημιουργία ενός υγιούς σώματος. Γιατί, κάθε άλλο παρά "υγιεινή" είναι η πορεία ενός σύγχρονου αθλητή προς τον πρωταθλητισμό. Και οι νοούντες, νοήτωσαν...
ΤΟ ΒΗΜΑ
1. Πόσο φυσιολογικό είναι να αποκλείεις τον κορυφαίο αθλητή σου, πάνω στον οποίο έχεις επενδύσει, από την κορυφαία παγκόσμια αθλητική διοργάνωση, επειδή και μόνο (αντ)έγραψε ένα σαχλό, δήθεν "ρατσιστικό" αστειάκι σε κάποιο site παρεΐστικου χαβαλέ (λες και κατέβηκε με πλακάτ και ντουντούκα σε ρατσιστική διαδήλωση στο κέντρο της πόλης);
2. Πόσο σοβαρό είναι το επιχείρημα περί "πολιτικών συμπαθειών"; Ποιος απαγορεύει στους αθλητές να έχουν πολιτική άποψη (όσο ακραία κι αν κρίνεται αυτή), και ποιος μπορεί να απαγορεύσει σε έναν διεθνή αθλητή να στέλνει ευχές σε ένα μέλος του Εθνικού Κοινοβουλίου (είτε μας αρέσει αυτό, είτε όχι);
3. Ποιος αθλητής, υπό φυσιολογικές συνθήκες, καθώς και ο προπονητής αλλά και οι οικείοι του, δέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα μια εξοντωτική -και, κυρίως, άδικη- ποινή η οποία του επιβλήθηκε χωρίς καν να του δοθεί το στοιχειώδες δικαίωμα της απολογίας (παρά μόνον υπό μορφή εκ των υστέρων δηλώσεων "μετανοίας" στα media);
4. Από τι ακριβώς θέλησαν να "προστατέψουν" την αθλήτρια οι εν Ελλάδι αρχές, αποκλείοντάς την; (Το επιχείρημα ότι εκατό χιλιάδες θεατές θα γιουχάιζαν, άμα τη εμφανίσει της στο στάδιο, την "ρατσίστρια" αθλήτρια που έγραψε μια σαχλαμάρα για κουνούπια στο Twitter, δεν πείθει ούτε παιδιά προσχολικής ηλικίας!)
Ομολογώ ότι δεν διαθέτω απαντήσεις στα καθόλου ρητορικά αυτά ερωτήματα. Τις απαντήσεις τις οφείλουν άλλοι. Προς το παρόν, μένουμε να παρακολουθούμε τον νέο διχασμό της ελληνικής κοινωνίας (λες και είχαμε έλλειψη από δαύτους!) σε "ρατσιστές" και "αντιρατσιστές", αριστερούς "δημοκράτες" και δεξιούς "φασίστες", αγγέλους της συγχώρεσης και σκληρούς της τιμωρίας...
Κλείνω με μια προσωπική θέση: Ας μην επικαλούμαστε υψηλά ιδανικά όταν μιλούμε για αθλητισμό σήμερα (ο επιθετικός προσδιορισμός "κλασικός" μόνο ως οξύμωρο στέκει!). Η απόλυτη εμπορευματοποίηση έχει αφαιρέσει προ πολλού κάθε ίχνος ιδεαλισμού που δικαίως υπήρχε την εποχή του ερασιτεχνισμού. Και, δυστυχώς, χάθηκε ακόμα και το θεμελιωδέστερο όραμα του αθλητισμού: η δημιουργία ενός υγιούς σώματος. Γιατί, κάθε άλλο παρά "υγιεινή" είναι η πορεία ενός σύγχρονου αθλητή προς τον πρωταθλητισμό. Και οι νοούντες, νοήτωσαν...
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου