Τη σκηνή μού τη μετέφερε γνωστό μου άτομο... Η συζήτηση έχει φουντώσει για τα καλά στη γυναικοπαρέα άνω των δεύτερων «άντα», μαζί με το κέφι στο νυχτερινό στέκι. Το θέμα, φυσικά, οι επικείμενες εκλογές. Όπως είναι φανερό, η παρέα των κυριών έχει ήδη αναδείξει –και με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία- την δική της κυβέρνηση!
Να σημειώσω εδώ ότι οι εν λόγω κυρίες, αστές μπον βιβέρ στο σύνολό τους, έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όση είχε η γιαγιά μου με τη... θεωρία της σχετικότητας! Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα των «εκλογών» εκπλήσσει, έχοντας αναδείξει ως πρώτο κόμμα –ορθότερα, μοναδικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση- ένα κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς (που έπαψε όμως, δυστυχώς, να τιμά τόσο τις παραδόσεις του, όσο και την ίδια την Αριστερά...).
Η αποθέωση του πολιτικού ορθολογισμού συντελέστηκε με την –σχεδόν ομόφωνα αποδεκτή από την παρέα- αιτιολόγηση της ψήφου: ο νεαρός αρχηγός του κόμματος είναι «πολύ γκόμενος»! (Ζητώ συγνώμη από τον αναγνώστη για την τραχύτητα της γλώσσας, αλλά η καταφυγή σε λεκτικές σεμνοτυφίες τέτοιες ώρες ισοδυναμεί με προσπάθεια ανοίγματος παλαιού τύπου κονσέρβας με... μαρουλόφυλλο!)
Αν η αξία ενός πολιτικού σχηματισμού κρίνεται όχι μόνο από το πόσοι, αλλά και το ποιοι και γιατί τον ψηφίζουν, τότε θλίβομαι ειλικρινά για την κατάντια της παραδοσιακής (τονίζω τον επιθετικό προσδιορισμό!) Αριστεράς: το ένα της σκέλος επιμένει να μάχεται ως Δον Κιχώτης για την αναβίωση του αλήστου μνήμης «υπαρκτού» σοσιαλισμού (διατηρώντας, εν τούτοις, μια ιδεολογική συνέπεια και κάποιο παραδοσιακό ήθος), ενώ το άλλο σκέλος αγρεύει τυχοδιωκτικά πελατεία σε κάθε πιθανό κι απίθανο επίπεδο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, πουλώντας ωραιοπαθές «στυλάκι», υπερφίαλο «υφάκι» και ιλουστρασιόν επαναστατικές ρητορείες που συγκινούν (ή μάλλον, θα έπρεπε να συγκινούν...) μόνο τους υστερούντες σε στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής ιστορίας!
Τώρα, όσο για τις επικείμενες εκλογές, θα πρέπει μάλλον να το αποδεχθούμε ως αναπόφευκτη παθογένεια της πολιτικής πραγματικότητας ότι, για ένα μέρος του εκλογικού σώματος (όχι ευκαταφρόνητο, δυστυχώς...) οι «άξιοι» εκπρόσωποι θ’ αναζητηθούν με βάση την απατηλή γοητεία της δημόσιας εικόνας και όχι την ιδεολογική συνέπεια και τον πολιτικό ρεαλισμό που απαιτούν οι περιστάσεις. Στην τραγικότερη –και ευτελέστερη για το πολίτευμα- έκφανση του προβλήματος, μάλιστα, κάποιοι ή κάποιες θα ψηφίσουν εν δυνάμει «ερωτικούς εταίρους» αντί πολιτικών αντιπροσώπων!
Αυτό θα μπορούσε ακόμα και να είναι χαριτωμένο – αρκεί ο «ερωτισμός» του εκλεκτού να μην αποδειχθεί στη συνέχεια κυνικός τυχοδιωκτισμός του επιβήτορα!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Να σημειώσω εδώ ότι οι εν λόγω κυρίες, αστές μπον βιβέρ στο σύνολό τους, έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όση είχε η γιαγιά μου με τη... θεωρία της σχετικότητας! Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα των «εκλογών» εκπλήσσει, έχοντας αναδείξει ως πρώτο κόμμα –ορθότερα, μοναδικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση- ένα κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς (που έπαψε όμως, δυστυχώς, να τιμά τόσο τις παραδόσεις του, όσο και την ίδια την Αριστερά...).
Η αποθέωση του πολιτικού ορθολογισμού συντελέστηκε με την –σχεδόν ομόφωνα αποδεκτή από την παρέα- αιτιολόγηση της ψήφου: ο νεαρός αρχηγός του κόμματος είναι «πολύ γκόμενος»! (Ζητώ συγνώμη από τον αναγνώστη για την τραχύτητα της γλώσσας, αλλά η καταφυγή σε λεκτικές σεμνοτυφίες τέτοιες ώρες ισοδυναμεί με προσπάθεια ανοίγματος παλαιού τύπου κονσέρβας με... μαρουλόφυλλο!)
Αν η αξία ενός πολιτικού σχηματισμού κρίνεται όχι μόνο από το πόσοι, αλλά και το ποιοι και γιατί τον ψηφίζουν, τότε θλίβομαι ειλικρινά για την κατάντια της παραδοσιακής (τονίζω τον επιθετικό προσδιορισμό!) Αριστεράς: το ένα της σκέλος επιμένει να μάχεται ως Δον Κιχώτης για την αναβίωση του αλήστου μνήμης «υπαρκτού» σοσιαλισμού (διατηρώντας, εν τούτοις, μια ιδεολογική συνέπεια και κάποιο παραδοσιακό ήθος), ενώ το άλλο σκέλος αγρεύει τυχοδιωκτικά πελατεία σε κάθε πιθανό κι απίθανο επίπεδο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, πουλώντας ωραιοπαθές «στυλάκι», υπερφίαλο «υφάκι» και ιλουστρασιόν επαναστατικές ρητορείες που συγκινούν (ή μάλλον, θα έπρεπε να συγκινούν...) μόνο τους υστερούντες σε στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής ιστορίας!
Τώρα, όσο για τις επικείμενες εκλογές, θα πρέπει μάλλον να το αποδεχθούμε ως αναπόφευκτη παθογένεια της πολιτικής πραγματικότητας ότι, για ένα μέρος του εκλογικού σώματος (όχι ευκαταφρόνητο, δυστυχώς...) οι «άξιοι» εκπρόσωποι θ’ αναζητηθούν με βάση την απατηλή γοητεία της δημόσιας εικόνας και όχι την ιδεολογική συνέπεια και τον πολιτικό ρεαλισμό που απαιτούν οι περιστάσεις. Στην τραγικότερη –και ευτελέστερη για το πολίτευμα- έκφανση του προβλήματος, μάλιστα, κάποιοι ή κάποιες θα ψηφίσουν εν δυνάμει «ερωτικούς εταίρους» αντί πολιτικών αντιπροσώπων!
Αυτό θα μπορούσε ακόμα και να είναι χαριτωμένο – αρκεί ο «ερωτισμός» του εκλεκτού να μην αποδειχθεί στη συνέχεια κυνικός τυχοδιωκτισμός του επιβήτορα!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου