Η ιδεολογική σύγκρουση για το ζήτημα των «Αγανακτισμένων» έχει αρχίσει να με κουράζει αφάνταστα. Αυτό που δεν έχουν κατανοήσει οι συμπαθούντες φανατικοί είναι ότι με τη στάση τους μόνο καλό δεν κάνουν στο κίνημα. Ή μάλλον, κάνουν τόσο «καλό» όσο έκανε στην αξιοπιστία των κυβερνήσεων κάποτε η απροκάλυπτα φιλοκυβερνητική προπαγάνδα στην οποία αποδύονταν τα κομματικά ελεγχόμενα κρατικά μέσα ενημέρωσης (ονόματα δεν λέμε και μνήμες δεν ανασύρουμε!).
Με έκπληξη διαπιστώνει κανείς, όμως, ότι στην προκειμένη περίπτωση ο φανατισμός είναι τόσο έντονος ώστε ακυρώνει ακόμα και το αισθητικό μέτρο στη συμπεριφορά ανθρώπων που, σύμφωνα με γενικά αποδεκτά κριτήρια, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «διανοούμενοι». Θα έλεγε μάλιστα κανείς πως, σε κάποιες περιπτώσεις, η ιδεολογική σύγκρουση διολισθαίνει και εκφυλίζεται σε επίπεδα πνευματικού «ξεκατινιάσματος»!
Σε πρόσφατο άρθρο του στο aixmi.gr, Καθηγητής (και Πρύτανης) Πανεπιστημίου της Περιφέρειας επιτίθεται με μάλλον οξύ τρόπο, και χρησιμοποιώντας λεπτή αλλά ευδιάκριτη ειρωνεία, σε όσους έχουν εκφράσει αμφιβολίες ή έχουν διατυπώσει ενστάσεις για το κίνημα της όψιμα εκδηλωμένης νεοελληνικής «αγανάκτησης». Έστειλα αμέσως ένα σχόλιο διαμαρτυρόμενος για τον τόνο του άρθρου, παίρνοντας το μέρος όσων τολμούν να πάνε κόντρα στο τρέχον πολιτικό ρεύμα της «πλατείας», για να εισπράξουν τον σαρκασμό των «συμπαθούντων» που συχνά αγγίζει κι αυτά τα όρια της απρέπειας! Σημειώνω ότι το σχόλιο έπαιρνε μάλλον θετική στάση απέναντι στους ίδιους τους «Αγανακτισμένους», στηλιτεύοντας μόνο το περιρρέον κλίμα πνευματικού εκφοβισμού στο οποίο βρίσκονται όσοι έχουν το θάρρος μιας γνώμης που δεν συμπορεύεται με την ιδεολογική «μόδα» του καιρού μας.
Ο κ. Πρύτανης δεν απάντησε στο σχόλιο, το έκανε όμως για λογαριασμό του ένας αναγνώστης του aixmi. Και η απάντησή του ξέφευγε κατά πολύ απ’ τα επίπεδα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης: ήταν ένα ιταμό κι απρόκλητο χτύπημα επί προσωπικού, και μάλιστα «κάτω απ’ τη ζώνη». Με αποκορύφωμα τον αιχμηρό υπαινιγμό πως διαθέτω την ιδιότητα του εκπαιδευτικού... κατά δήλωσή μου! Και τότε μια φοβερή σκέψη τρύπωσε ύπουλα, σαν δηλητήριο φιδιού, στο μυαλό μου: Τι διαφέρουμε, άραγε, οι δήθεν «διανοούμενοι» απ’ τις κυρίες της λαϊκής συνοικίας που, για να εκδικηθούν τον τοπικό γόη που τις περιφρονεί, αμφισβητούν τον ανδρισμό του; Εκείνες, τουλάχιστον, καλύπτουν τους τοίχους των σπιτιών τους με φτηνές ταπετσαρίες, όχι με πιστοποιητικά διδακτορικών τίτλων και περίοπτων ακαδημαϊκών επιτευγμάτων!
Όσο για τους «Αγανακτισμένους», θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κανένα κίνημα δεν μπορεί να έχει δημοκρατική υπόσταση αν αυτό απολαμβάνει ηθική και ιδεολογική υποστήριξη βασισμένη στην πνευματική τρομοκρατία ενάντια στην εναλλακτική άποψη. Σε τελευταία ανάλυση, διατηρώ το δικαίωμα να αγανακτώ με όσους αγανακτούν γι’ αυτούς που αγανακτούν με τους «αγανακτούντες», για να παραφράσω το ειρωνικό ευφυολόγημα στο άρθρο του κυρίου Πρυτάνεως!
