Αγαπητή γειτόνισσα,
Καταρχήν, καλό φθινόπωρο! Που σημαίνει, εκτός των άλλων, τέλος καλοκαιρινών διακοπών. Εγώ, βέβαια, δεν τα κατάφερα φέτος να αποδράσω, για λόγους που δεν είναι του παρόντος να παραθέσω. Χαίρομαι όμως ειλικρινά που τα κατάφερες εσύ!
Θα μου πεις, «τι με κόφτει εμένα» και χαίρομαι για λογαριασμό σου, όπως θα ‘λεγε και η γιαγιά μου η Πολίτισσα. Στο κάτω-κάτω, μετά δυσκολίας ανταλλάσσουμε μια καλημέρα αν τύχει και συναπαντηθούμε στο διάδρομο. Έχω, εν τούτοις, τους λόγους μου να είμαι σχετικά ευτυχής όταν απουσιάζεις από την πόλη. Λόγους που σχετίζονται με την ίδια την ψυχοπνευματική μου ισορροπία κι αυτοσυντήρηση…
Αν κάτι με δίδαξες, εμένα το δάσκαλο, όλα αυτά τα χρόνια που συγκατοικούμε, είναι το μη-πεπερασμένο των ορίων του κοινωνικού αυτισμού. Έμαθα, δηλαδή, ότι είναι εφικτό στον άνθρωπο (ή τουλάχιστον, σε κάποιους εκπροσώπους του είδους) να κάνει εκτομή της υπόλοιπης κοινωνίας από τον συνειδησιακό του ορίζοντα και να ζει τη ζωή φέρνοντάς την απόλυτα στα μέτρα του, σαν να είναι αυτός το μόνο ζωντανό ανθρώπινο ον στην οικουμένη.
Θα μου πεις, πώς είμαι σε θέση να γνωρίζω τόσα πολλά για τον ψυχικό σου κόσμο, τη στιγμή που ελάχιστα επικοινωνούμε μεταξύ μας. Για να σε προλάβω, δεν είμαι ψυχίατρος, ούτε καν κοινωνιολόγος! Είμαι απλά κάποιος που του ‘λαχε να ζει δίπλα σε κάποιον άλλον που έχει πλήρη άγνοια των ορίων που επιβάλλει η οργάνωση του ανθρώπινου είδους σε κοινωνίες, ακόμα κι αν πρόκειται για τον μικρόκοσμο μιας γειτονιάς ή μιας πολυκατοικίας.
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος: Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα τη διαστροφή κάποιων (κατά τεκμήριο μη-κωφών) ανθρώπων να «απολαμβάνουν» τη μουσική της αρεσκείας τους εξαντλώντας τα διαθέσιμα ντεσιμπέλ του παντοδύναμου στερεοφωνικού τους συγκροτήματος, με τα μπάσα, επίσης στα άκρα, να προκαλούν επικίνδυνους τριγμούς σε τζαμόπορτες και περίπου ολική κατάρρευση νευρικών συστημάτων σε ατυχείς περιοίκους. Στη δική μου περίπτωση, μάλιστα, αυτό που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα είναι η πολλάκις τεκμηριωμένη αδυναμία σου να αντιληφθείς την έννοια των ωρών κοινής ησυχίας!
Όμως, αγαπητή φίλη, οι ώρες κοινής ησυχίας αφορούν κατά βάση ένα ζήτημα ψυχρής νομικής φύσης. Οι σχέσεις των μελών μιας κοινωνίας, εν τούτοις, δεν θα ‘πρεπε να «περιμένουν» τους νόμους για να τις καθορίσουν, αλλά θα ήταν προτιμότερο να αυτοκαθορίζονται με βάση τον κοινό νου, την ευγένεια και την ειλικρινή διάθεση για αρμονική συνύπαρξη. Βλέπεις, τα αυτιά και τα νευρικά συστήματά μας δεν καθίστανται επιλεκτικά ευάλωτα κατά τη διάρκεια και μόνο των – αυθαίρετα καθορισμένων από το νόμο – ωρών κοινής ησυχίας (τις οποίες, ούτως ή άλλως, σπανίως εσύ λαμβάνεις υπόψη) αλλά η ευπάθειά τους εξακολουθεί να υφίσταται και κατά τις «επιτρεπόμενες» ώρες της ημέρας. Γι’ αυτό το αυτονόητο ζήτημα κανένας νόμος, δυστυχώς, δεν μεριμνά, κι έτσι επαφιέμεθα στην καλή διάθεση των ίδιων των γειτόνων μας. Αν διαθέτουν τέτοιο αξεσουάρ, φυσικά…
Τώρα, θα μου πεις, γιατί σου τα γράφω όλα αυτά αφού είμαι βέβαιος (και η βεβαιότητά μου αυτή είναι, φοβάμαι, καλά τεκμηριωμένη στην πράξη) ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να αναθεωρήσεις τη στάση σου. Δεν ξέρω, ίσως και να ‘ναι μια μορφή ψυχοθεραπείας για μένα, ένας τρόπος να διοχετεύσω δημιουργικά και πολιτισμένα το θυμό που μου προκαλεί η παρουσία σου. Με την ευκαιρία, όμως, θα ήθελα να σου αποκαλύψω κάτι που είναι βαθιά κρυμμένο στη σκέψη μου και σε αφορά προσωπικά, κάτι που θα το ‘χα βάρος στη συνείδησή μου αν δεν σου το εξομολογούμουν!
Δες, λοιπόν, πώς εκλογικεύω, για λόγους ψυχικής επιβίωσής μου, την περίπτωσή σου. Λέω στον εαυτό μου: Μπορούμε ασφαλώς να αγανακτούμε με τις ανθρώπινες συμπεριφορές, όχι όμως με τα φυσικά φαινόμενα. Για παράδειγμα, τι νόημα θα είχε να θυμώσουμε ενάντια στη Φύση για ένα σεισμό, έναν κατακλυσμό, έναν καύσωνα ή έναν ανεμοστρόβιλο;
Μετά από επικές μάχες ενάντια σε κατεστημένες αντιλήψεις (μου), λοιπόν, αποφάσισα ότι και η δική σου περίπτωση θα πρέπει να καταχωριστεί στο σύνολο των δυσάρεστων – πλην αναπόφευκτων – φυσικών φαινομένων, μαζί με τους σεισμούς, τις νεροποντές και τις επιδημίες! Γιατί, η περίπτωση αυτή δεν επιδέχεται ανθρώπινη παρέμβαση, λόγω του προχωρημένου αυτισμού που περιχαρακώνει την κοινωνική σου συνείδηση και την καθιστά ανεπίδεκτη σε οποιεσδήποτε καλοπροαίρετες συμβουλές και νουθεσίες (ξέρω πως χαμογελάς ειρωνικά!). Με την εκλογίκευση αυτή, έπαψα πια να θυμώνω μαζί σου. Άλλωστε, όπως μας διδάσκει κι ο Γουαίην Ντάιερ, ο θυμός είναι ένα άκρως αυτοκαταστροφικό συναίσθημα που πρέπει πάση θυσία να το αποφεύγουμε! Απλά, λυπάμαι τον εαυτό μου (θέλω ακόμα δουλειά με τον αυτο-οίκτο) για την κακοτυχία μου να σ’ έχω δίπλα…
Υστερόγραφο: Να πάρει, είμαι και διπλά άτυχος, αφού οι μουσικές σου προτιμήσεις απέχουν παρασάγγας από τις δικές μου. Και, το χειρότερο, οι ήχοι από το φοβερό στερεοφωνικό σου «καταπίνουν αμάσητα» τα δικά μου ακούσματα που προέρχονται από ένα ταπεινών προδιαγραφών ραδιο-CD. C’est la vie…
Με (μάλλον) φιλικά αισθήματα,
ένας γείτονας
ένας γείτονας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου