Ο Έρως που κουβαλά το βράχο…

Τις Κυριακές συνηθίζουμε να γευματίζουμε σε ένα λαϊκό ταβερνάκι, σε κάποιο αθηναϊκό προάστιο. Μια από τις αγαπημένες μας ασχολίες είναι να παρατηρούμε και (ομολογώ) να σχολιάζουμε οικογενειακά γεύματα στα γύρω τραπέζια.

Το θέαμα είναι συχνά θλιβερό: Εκείνη ασχολείται αποκλειστικά με τα παιδιά. Σπανίως – και μόνο αν είναι αναγκαίο για πρακτικούς λόγους – του απευθύνει το λόγο... Εκείνος είναι ολοκληρωτικά συγκεντρωμένος στο πιάτο του, του οποίου το περιεχόμενο καταναλώνει με βουλιμία. Όταν σωθεί, βγάζει από την τσέπη το κινητό. Ζήτημα είναι αν ρίχνει ποτέ το βλέμμα του πάνω της...

Η τραγικότερη στιγμή είναι όταν η ανάγκη το φέρνει να πρέπει να συνεννοηθούν για κάποιο ζήτημα της στιγμής (επουσιώδες συνήθως), ιδιαίτερα αν οι απόψεις επ’ αυτού διίστανται. Λόγος απότομος, λέξεις κοφτές, σχεδόν θυμωμένες. Τόνος φωνής κι εκφράσεις προσώπου που μαρτυρούν συσσωρευμένη αγανάκτηση. Ίσως για μια συνθήκη ζωής που έχασε οριστικά το βασικό συστατικό που την κρατούσε ζωντανή: την ερωτική της διάσταση!

Οι αλληλοκατηγορίες γι’ αυτή την παρακμή αποτελούν σύνηθες φαινόμενο, όμως η απάντηση στο ερώτημα «ποιος φταίει;» δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Στο άρθρο «Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;» (http://www.aixmi.gr/index.php/pethaineiaftoktoneierwtasmesagamo/) είχαμε επιχειρήσει να περιγράψουμε μερικές από τις παθογενείς νοοτροπίες και συμπεριφορές που συχνά αναπτύσσονται στο πλαίσιο του θεσμού (ή, γενικότερα, μιας μακροχρόνιας σχέσης). Όπως είδαμε, δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στα αίτια που τραυματίζουν θανάσιμα το ερωτικό αίσθημα στο γάμο, κατέχει η σφαλερή βεβαιότητα πως ό,τι ωραίο κατακτούμε παραμένει δεδομένο, χωρίς να απαιτούνται περαιτέρω προσπάθειες για τη διατήρησή του. Ακόμα περισσότερο, χωρίς έναν αδιάκοπο αγώνα για συνεχή επανακατάκτησή του, σαν να πρόκειται για κάτι που δεν μας ανήκε ποτέ!

Γιατί, τίποτα δεν απειλεί περισσότερο την ερωτική χημεία στο γάμο (αν υποτεθεί ότι μιλάμε στ’ αλήθεια για γάμο από έρωτα) από τον τεχνητό εφησυχασμό που παρέχει η λανθασμένη αντίληψη πως κάποια προνόμια μέσα στο θεσμό είναι αυτονόητα, δεδομένα και μη-διαπραγματεύσιμα...

Οι παρακάτω στίχοι κωδικοποιούν συμβολικά και συνοψίζουν τα μηνύματα που εμπεριέχονται σ’ εκείνο το παλιό και λησμονημένο, πια, άρθρο που, απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δίχασε σχεδόν συμμετρικά το κοινό που το διάβασε:

Έρωτας – Σίσυφος!

Διελκυστίνδα εγωισμών

και πεδίο αλληλοκαταρρίψεων.

«Κεκτημένα» ιδιόχρησης

και άλλες «αυτονόητες» βεβαιότητες.

Μεταλλαγμένες βουλήσεις,

θανατερές προσαρμογές.

Υποκριτικές καταθέσεις

κι επίπλαστες μονοσημαντότητες.

Απελπισμένες αυταπάτες,

αναλώσιμες «διέξοδοι»...

Ζωή αληθινή όσο κι ο μύθος

της αδιαπραγμάτευτης

αθανασίας του έρωτα!

Εξαιρείται ο έρωτας

με καθημερινή επανέκδοση

πιστοποιητικού γεννήσεως

και ανανέωση δικαιώματος ζωής.

Που μάχεται ανησύχαστος

να κατακτήσει γη «κατακτημένη»

και να κερδίσει μάχες που «κερδήθηκαν».

Σα Σίσυφος που σ’ ατέλειωτη ανηφόρα

της γοητείας το βράχο κουβαλά!

Γιατί, ο έρως δε χωρά σε αυτονόητα.

Δεν υποτάσσεται σε κεκτημένα.

Και – γενικώς – δε χορηγεί εισιτήρια διαρκείας...

(Σεπτέμβριος 2015)

Aixmi.gr