Πηγαίνω συχνά στο «Δίπυλο», στο Μοναστηράκι. Ωραίοι ψαρομεζέδες, ευχάριστο περιβάλλον και καλή μουσική (αν και όχι «για εσάς τους ξενέρωτους τους κλασικούς», που λέει για να με πειράξει η Λουλού η Αεκάρα!).
Πήγαμε ένα βραδάκι, κάπως αργά, το περασμένο καλοκαίρι. Κι εκεί άκουσα για πρώτη φορά τον Πανάγο, έναν αυθεντικό λαϊκό καλλιτέχνη του ρεμπέτικου. Φωνή καμπάνα, να σου τρυπάει τα τύμπανα! Ρεπερτόριο θαρρείς βγαλμένο από παλιές, υπόγειες ταβέρνες της Αθήνας και του Πειραιά. Στίχοι συχνά παραλλαγμένοι με χιούμορ, κάποτε και με αθυροστομία που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι («οι κυρίες δεν θα με παρεξηγήσουν τώρα, έτσι;», ζητάει την άδεια και πάντα την παίρνει)!
Με το που τον πρωτοείδα εκείνο το βράδυ (στρογγυλή, καλοκάγαθη, κοκκινωπή φάτσα και μουστάκι Πειραιώτικο), λέω στη Λουλού: «Να δεις που είναι γαύρος!» «Και πώς είσαι τόσο βέβαιος;», μου απαντάει. «Τώρα θα δεις», της κάνω, και σε ένα διάλειμμα τον πλησιάζω.
Αφού τον συγχάρηκα για το τραγούδι του, μπαίνω στο θέμα: «Θα σου κάνω μια ερώτηση και πρόσεξε τι θα μου απαντήσεις, γιατί απ’ την απάντησή σου κρίνεται αν θα κερδίσω ή θα χάσω ένα στοίχημα!» «Για ρώτα να δούμε», μου λέει. «Λοιπόν: τι ομάδα είσαι;» Δεν το σκέφτηκε καθόλου: «Κοίτα, ως παλιός ιδεολόγος στην πολιτική, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι Ολυμπιακός!» Τον χτύπησα στον ώμο με μια έκφραση θριάμβου στο πρόσωπο: «Φίλε μου, αν και Αεκτζής, χαίρομαι ιδιαίτερα. Μόλις κέρδισα ένα στοίχημα!»
Σε μια πιο πρόσφατη επίσκεψη στο ουζερί, χαιρετώντας τον καθώς τον είδα, του λέω με νόημα:«Άντε, τραγουδάτε εσείς οι γαύροι όσο προλαβαίνετε. Σε δυο χρονάκια γυρίζουμε πίσω στην Α΄ Εθνική, και θα λέτε μοιρολόγια!»
Γέλασε με εκείνο τον καλοκάγαθο τρόπο των παλιών, αγνών Ολυμπιακών. Εκείνων που δεν είχαν μολυνθεί ακόμα από το δηλητήριο με το οποίο πότισε – και τελικά σκότωσε ηθικά – το ποδόσφαιρό μας κάποιος αλαζόνας ονόματι Σωκράτης! Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, στον αρχαίο φιλόσοφο που με απέραντη ταπεινοφροσύνη ήπιε το κώνειο…
Το σχόλιο της Ε. Αθανασούλη:
Το σημερινό χρονογράφημα είναι μια πινελιά αισιοδοξίας… (μια και μιλάμε για παλιούς ιδεολόγους της πολιτικής…). Η συνεισφορά … αρχαιώνυμων παραγόντων στο ποδόσφαιρο είναι δυστυχώς πασιφανής...
Το πιο ωραίο όμως σε αυτό το άρθρο είναι η Λουλού. ‘Οσο για την ΑΕΚάρα, που μας κέρδισε όλους κάποτε σαν ομάδα, και σαν ιδέα, αμάν και πότε να «λουλουδίσει» πάλι, με το στάδιό της (είδα το χρονικό) και τις επιδόσεις της.
Εγώ δεν είχα την τύχη να υποστηρίζω μια ομάδα (γιατί δεν ήμουν ιδεολόγος της πολιτικής!) Έχω δυο γιους, κι «έπρεπε» να μ’ έχουν στο πλάι τους! Με τον εκάστοτε παρόντα ήμουν στην ίδια ομάδα, όσο ήταν βέβαια μικροί, τα δύσκολα ήρθαν όταν μεγαλώσανε, οπότε διάλεξα την Εθνική, που μας ένωνε όλους! Η πλάκα είναι ότι άργησαν να καταλάβουν ότι ήμουν μαζί με τον καθένα τους «στα παλιά τα χρόνια», αλλά τώρα γελούν με το είδος μερικών γονεϊκών συγκρούσεων….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου