Υπάρχουν άνθρωποι που, σε κάποια φωτεινή στιγμή της ζωής τους, έκαναν μια ηρωική πράξη αυτοθυσίας στο όνομα υψηλών ιδανικών που στόχευαν στο γενικό καλό. Και στη συνέχεια εξαργύρωσαν την επιταγή του ηρωισμού τους. Καλοδέχτηκαν τις συνεχείς επευφημίες, ενώ κάθονταν πάντα «αυτονόητα» στην τιμητική καρέκλα κάθε δημόσιας εκδήλωσης. Αρκετοί δέχθηκαν με ευχαρίστηση τιμητικές συντάξεις από την πολιτεία, που τους εξασφάλισαν αξιοπρεπή διαβίωση χωρίς την επιτακτική ανάγκη συμμετοχής στον αφανή ηρωισμό της καθημερινής βιοπάλης...
Κάποιοι προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα: Διεκδίκησαν και «αυτονόητα» κατέλαβαν υψηλές πολιτικές θέσεις και ηγετικούς ρόλους σε κομματικούς σχηματισμούς (το αν συμμετείχαν ή όχι σε σχήματα εξουσίας δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα). Για να καταντήσουν πολιτικά απολιθώματα, φθαρμένες παντιέρες και κομματικοί κράχτες...
Κάποιοι άλλοι, πάλι, έκαναν ηρωικές πράξεις χωρίς ποτέ να τις ονομάσουν «ηρωικές». Γι’ αυτούς δεν ήταν παρά αυτονόητες (χωρίς εισαγωγικά εδώ) δράσεις μιας ζωής που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Μιας ζωής που σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς φαντάζει ηρωική!
Οι μελαγχολικές αυτές σκέψεις έρχονται στο μυαλό καθώς πλησιάζει η 17η του Νοέμβρη. Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις κάναμε και πριν λίγες μέρες, στις 28 του Οκτώβρη... Όμως μη ζητάς, αγαπητέ αναγνώστη, να πω περισσότερα. Όπως πάντα, έχω απόλυτη πίστη στη νοημοσύνη σου. Έτσι, θα αφήσω σ’ εσένα το καθήκον να συμπληρώσεις τα κενά...
Κλείνω αισιόδοξα, με μια φράση του Λάκη Σάντα που διάβασα στο «Βήμα» της 30-4-2011 (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=398262), λίγο μετά τον θάνατο του σεμνού αυτού συμβόλου της εθνικής αντίστασης:
«Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, 'ανώνυμοι'.»
ΤΟ ΒΗΜΑ
Κάποιοι προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα: Διεκδίκησαν και «αυτονόητα» κατέλαβαν υψηλές πολιτικές θέσεις και ηγετικούς ρόλους σε κομματικούς σχηματισμούς (το αν συμμετείχαν ή όχι σε σχήματα εξουσίας δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα). Για να καταντήσουν πολιτικά απολιθώματα, φθαρμένες παντιέρες και κομματικοί κράχτες...
Κάποιοι άλλοι, πάλι, έκαναν ηρωικές πράξεις χωρίς ποτέ να τις ονομάσουν «ηρωικές». Γι’ αυτούς δεν ήταν παρά αυτονόητες (χωρίς εισαγωγικά εδώ) δράσεις μιας ζωής που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Μιας ζωής που σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς φαντάζει ηρωική!
Οι μελαγχολικές αυτές σκέψεις έρχονται στο μυαλό καθώς πλησιάζει η 17η του Νοέμβρη. Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις κάναμε και πριν λίγες μέρες, στις 28 του Οκτώβρη... Όμως μη ζητάς, αγαπητέ αναγνώστη, να πω περισσότερα. Όπως πάντα, έχω απόλυτη πίστη στη νοημοσύνη σου. Έτσι, θα αφήσω σ’ εσένα το καθήκον να συμπληρώσεις τα κενά...
Κλείνω αισιόδοξα, με μια φράση του Λάκη Σάντα που διάβασα στο «Βήμα» της 30-4-2011 (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=398262), λίγο μετά τον θάνατο του σεμνού αυτού συμβόλου της εθνικής αντίστασης:
«Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα, γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, 'ανώνυμοι'.»
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου