Ένας φίλος δικαστικός μού έστειλε χθες ένα e-mail: «Μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που γίνεται, λες και ζω σε εικονική πραγματικότητα... Η ΑΕΚ στη Β΄ Εθνική...!» Ο άριστος χειριστής της γλώσσας Αντώνης κάνει εδώ λάθος στη χρήση των λέξεων: γράφει «αδιανόητο» αντί «αναμενόμενο»!
Τα τραγικά σφάλματα των διοικήσεών της και η νοσηρή εγωπάθεια των οργανωμένων (οιονεί) οπαδών της (ιδιαίτερα του επικίνδυνα αρχομανούς ηγέτη τους) αργά ή γρήγορα θα έστελναν την ιστορική ομάδα στην καταστροφή... Ας ξαναδούμε την τελευταία πράξη του δράματος:
Το 2004 ένας πρώην ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης, έκανε πράξη το, ως φαίνεται, παιδικό του όνειρο να γίνει ηγέτης του συλλόγου. Στην προσπάθεια ανάληψης της ΠΑΕ είχε σύμμαχο τον σκληρό πυρήνα των οργανωμένων οπαδών, με τους οποίους διατηρούσε τότε άριστες σχέσεις καθώς τον θεωρούσαν «δικό τους». Οι τελευταίοι δεν δίστασαν να επιβάλουν τον εκλεκτό τους ασκώντας βία και τρομοκρατία [1,2], η εκ του μακρόθεν «καταδίκη» της οποίας από τον κ. Νικολαΐδη ελάχιστους έπεισε... (Με ανάλογες τρομοκρατικές ενέργειες, και κόντρα στην τότε προοπτική καλής πορείας της ομάδας, η ίδια οργάνωση είχε εξωθήσει σε παραίτηση έναν προπονητή του οποίου την παρουσία, για δικούς της νοσηρά εγωκεντρικούς λόγους, δεν ενέκρινε [3].) Τα κίνητρα των «οργανωμένων» δεν ήταν και τόσο ιδεαλιστικά, αφού πίστευαν ότι ο Πρόεδρος θα τους έδινε μερίδιο από την πίτα της εξουσίας την οποία τον είχαν βοηθήσει να κερδίσει (κατά το παλιό πολιτικό σύνθημα, «το τάδε κόμμα στην κυβέρνηση – ο λαός στην εξουσία!»).
Ο Πρόεδρος βρέθηκε τότε αιχμάλωτος των ίδιων των μηχανισμών που τον είχαν αναδείξει. Γνώριζε όμως καλά ότι θα έπρεπε να διαχειριστεί τρία σημαντικά ζητήματα: (α) Την οικονομική εξυγίανση του συλλόγου, (β) την αγωνιστική αναγέννηση της ομάδας και την επιστροφή της σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα, και (γ) την απαλλαγή του συλλόγου από τον επικίνδυνο εναγκαλισμό με τον χουλιγκανισμό. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι το τρίτο ζήτημα αποτελούσε και πρώτιστη προτεραιότητα: καμία ουσιαστική πρωτοβουλία δεν θα μπορούσε να ληφθεί υπό το κράτος του τρόμου για τις βίαιες αντιδράσεις των φανατικών.
Είναι αλήθεια ότι ο «μεταμελημένος» Νικολαΐδης κατέβαλε ειλικρινείς -πλην μάταιες- προσπάθειες για την εξάλειψη της αλητείας από τον οπαδικό χώρο της ΑΕΚ, προκαλώντας την μήνιν των οργανωμένων και στρέφοντάς τους, τελικά, εναντίον του [4]. Πέτυχε όμως σημαντικό διακανονισμό των χρεών της ΠΑΕ με την πολιτεία, πράγμα που έδωσε στο σύλλογο σημαντική οικονομική ανάσα και προοπτικές επιβίωσης και συνέχειας.
Ο (καθόλου ακήρυκτος) πόλεμος, όμως, με τους «οργανωμένους», οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία τον εξύβριζαν χυδαία (γνωστή τους πρακτική, άλλωστε), έκανε τον Πρόεδρο να χάσει τις προτεραιότητες: Αντί να επιμείνει στο πρώτιστο ζητούμενο της οικονομικής εξυγίανσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θέλησε να εξευμενίσει τους φανατικούς αλλά και να κερδίσει τους υπόλοιπους φιλάθλους της ΑΕΚ επενδύοντας αλόγιστα (με τη βοήθεια, φυσικά, εύπορων συνεργατών του) στο στόχο της κατάκτησης πρωταθλημάτων, τα οποία μονοπωλούσε ο «μισητός» Ολυμπιακός! Έτσι, πανάκριβοι παίκτες και προπονητές άρχισαν να κάνουν παρέλαση από την καταχρεωμένη ομάδα, ενώ οι τίτλοι χάνονταν –συχνά στο νήμα- προς ικανοποίηση(!) των φανατικών, οι οποίοι επ’ ουδενί δέχονταν να πιστωθεί ένας τίτλος στον άσπονδο εχθρό, τον Πρόεδρο-«καταδότη» (έτσι τον αποκαλούσαν λόγω της συνεργασίας του με τις αρχές για την ταυτοποίηση και σύλληψη των αλητών των γηπέδων).
Η σιδηρά θέληση των «οργανωμένων» επιβλήθηκε γι’ ακόμα μια φορά: Καθυβριζόμενος, ο Νικολαΐδης εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, παίρνοντας κι ο ίδιος μια γεύση από την δύναμη της βίας των πρώην φίλων του. Η εν συνεχεία πορεία της ΑΕΚ είναι γνωστή: οικονομικός και αγωνιστικός μαρασμός, απαξίωση από τους φιλάθλους, παρακμή (στα όρια του εξευτελισμού) μιας ιστορικής ομάδας με ένδοξο παρελθόν σε Ελλάδα και Ευρώπη... Και τώρα, τι; Ο εφιάλτης του υποβιβασμού δεν μοιάζει πια εικονική πραγματικότητα, όσο κι αν θέλουμε να τον ξορκίσουμε, φίλε Αντώνη! Υπάρχουν όμως και χειρότερα: δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται!
Όπου η «δρυς» είναι ΠΑΕ, και ο ανήρ ηγείται οπαδικού χώρου...
[1] http://sports.in.gr/article/?aid=539201
[2] http://www.nooz.gr/page.ashx?pid=9&aid=184752
[3] http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=193008
[4] http://www.gazzetta.gr/node/109452
ΤΟ ΒΗΜΑ
Τα τραγικά σφάλματα των διοικήσεών της και η νοσηρή εγωπάθεια των οργανωμένων (οιονεί) οπαδών της (ιδιαίτερα του επικίνδυνα αρχομανούς ηγέτη τους) αργά ή γρήγορα θα έστελναν την ιστορική ομάδα στην καταστροφή... Ας ξαναδούμε την τελευταία πράξη του δράματος:
Το 2004 ένας πρώην ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης, έκανε πράξη το, ως φαίνεται, παιδικό του όνειρο να γίνει ηγέτης του συλλόγου. Στην προσπάθεια ανάληψης της ΠΑΕ είχε σύμμαχο τον σκληρό πυρήνα των οργανωμένων οπαδών, με τους οποίους διατηρούσε τότε άριστες σχέσεις καθώς τον θεωρούσαν «δικό τους». Οι τελευταίοι δεν δίστασαν να επιβάλουν τον εκλεκτό τους ασκώντας βία και τρομοκρατία [1,2], η εκ του μακρόθεν «καταδίκη» της οποίας από τον κ. Νικολαΐδη ελάχιστους έπεισε... (Με ανάλογες τρομοκρατικές ενέργειες, και κόντρα στην τότε προοπτική καλής πορείας της ομάδας, η ίδια οργάνωση είχε εξωθήσει σε παραίτηση έναν προπονητή του οποίου την παρουσία, για δικούς της νοσηρά εγωκεντρικούς λόγους, δεν ενέκρινε [3].) Τα κίνητρα των «οργανωμένων» δεν ήταν και τόσο ιδεαλιστικά, αφού πίστευαν ότι ο Πρόεδρος θα τους έδινε μερίδιο από την πίτα της εξουσίας την οποία τον είχαν βοηθήσει να κερδίσει (κατά το παλιό πολιτικό σύνθημα, «το τάδε κόμμα στην κυβέρνηση – ο λαός στην εξουσία!»).
Ο Πρόεδρος βρέθηκε τότε αιχμάλωτος των ίδιων των μηχανισμών που τον είχαν αναδείξει. Γνώριζε όμως καλά ότι θα έπρεπε να διαχειριστεί τρία σημαντικά ζητήματα: (α) Την οικονομική εξυγίανση του συλλόγου, (β) την αγωνιστική αναγέννηση της ομάδας και την επιστροφή της σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα, και (γ) την απαλλαγή του συλλόγου από τον επικίνδυνο εναγκαλισμό με τον χουλιγκανισμό. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι το τρίτο ζήτημα αποτελούσε και πρώτιστη προτεραιότητα: καμία ουσιαστική πρωτοβουλία δεν θα μπορούσε να ληφθεί υπό το κράτος του τρόμου για τις βίαιες αντιδράσεις των φανατικών.
Είναι αλήθεια ότι ο «μεταμελημένος» Νικολαΐδης κατέβαλε ειλικρινείς -πλην μάταιες- προσπάθειες για την εξάλειψη της αλητείας από τον οπαδικό χώρο της ΑΕΚ, προκαλώντας την μήνιν των οργανωμένων και στρέφοντάς τους, τελικά, εναντίον του [4]. Πέτυχε όμως σημαντικό διακανονισμό των χρεών της ΠΑΕ με την πολιτεία, πράγμα που έδωσε στο σύλλογο σημαντική οικονομική ανάσα και προοπτικές επιβίωσης και συνέχειας.
Ο (καθόλου ακήρυκτος) πόλεμος, όμως, με τους «οργανωμένους», οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία τον εξύβριζαν χυδαία (γνωστή τους πρακτική, άλλωστε), έκανε τον Πρόεδρο να χάσει τις προτεραιότητες: Αντί να επιμείνει στο πρώτιστο ζητούμενο της οικονομικής εξυγίανσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θέλησε να εξευμενίσει τους φανατικούς αλλά και να κερδίσει τους υπόλοιπους φιλάθλους της ΑΕΚ επενδύοντας αλόγιστα (με τη βοήθεια, φυσικά, εύπορων συνεργατών του) στο στόχο της κατάκτησης πρωταθλημάτων, τα οποία μονοπωλούσε ο «μισητός» Ολυμπιακός! Έτσι, πανάκριβοι παίκτες και προπονητές άρχισαν να κάνουν παρέλαση από την καταχρεωμένη ομάδα, ενώ οι τίτλοι χάνονταν –συχνά στο νήμα- προς ικανοποίηση(!) των φανατικών, οι οποίοι επ’ ουδενί δέχονταν να πιστωθεί ένας τίτλος στον άσπονδο εχθρό, τον Πρόεδρο-«καταδότη» (έτσι τον αποκαλούσαν λόγω της συνεργασίας του με τις αρχές για την ταυτοποίηση και σύλληψη των αλητών των γηπέδων).
Η σιδηρά θέληση των «οργανωμένων» επιβλήθηκε γι’ ακόμα μια φορά: Καθυβριζόμενος, ο Νικολαΐδης εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, παίρνοντας κι ο ίδιος μια γεύση από την δύναμη της βίας των πρώην φίλων του. Η εν συνεχεία πορεία της ΑΕΚ είναι γνωστή: οικονομικός και αγωνιστικός μαρασμός, απαξίωση από τους φιλάθλους, παρακμή (στα όρια του εξευτελισμού) μιας ιστορικής ομάδας με ένδοξο παρελθόν σε Ελλάδα και Ευρώπη... Και τώρα, τι; Ο εφιάλτης του υποβιβασμού δεν μοιάζει πια εικονική πραγματικότητα, όσο κι αν θέλουμε να τον ξορκίσουμε, φίλε Αντώνη! Υπάρχουν όμως και χειρότερα: δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται!
Όπου η «δρυς» είναι ΠΑΕ, και ο ανήρ ηγείται οπαδικού χώρου...
[1] http://sports.in.gr/article/?aid=539201
[2] http://www.nooz.gr/page.ashx?pid=9&aid=184752
[3] http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=193008
[4] http://www.gazzetta.gr/node/109452
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου