Μάχη εντυπώσεων με έπαθλο πολιτικές φθορές αντιπάλων αντί της σωτηρίας της χώρας...

Δεν γνωρίζω αν τελικά χρεοκοπήσει η Ελλάδα (πιθανώς και όχι). Αυτό που σίγουρα έχει χρεοκοπήσει, από καταβολής του και σε κλιμακούμενο βαθμό μέχρι σήμερα, είναι το δικομματικό πολιτικό της σύστημα. Η χθεσινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο αμφιβολίας!

Δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα εναλλάξ, συνεχώς από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν για την έξοδο της χώρας από την πρωτοφανή οικονομική κρίση που διέρχεται, κρίση για την οποία τα κόμματα αυτά είναι αποκλειστικά (συν)υπεύθυνα. Και όχι μόνο λόγω της πολιτικής τους ως φορείς εξουσίας, αλλά και από τη θέση τους ως δυνάμεις μείζονος αντιπολίτευσης...

Όταν την τριετία 1990-93 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε, επιχείρησε να βάλει μία τάξη στην οικονομία με μέτρα που, σε σχέση με τα σημερινά τραγικά δεδομένα, φαντάζουν "ασπιρίνες", βρήκε μπροστά του τους επί μακρόν κατεβασμένους διακόπτες και τα άλλα αναχώματα που έστησαν οι σκληροί του κομματικού συνδικαλισμού του ΠΑΣΟΚ. Για να του τραβήξει οριστικά το χαλί κάτω απ' τα πόδια ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος αντιλαμβανόταν τότε τον ρεαλισμό στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής ως... εθνική μειοδοσία!

Ανάλογες προσπάθειες συμμαζέματος της οικονομίας έκανε στη θητεία του ο επίσης πραγματιστής Κ. Σημίτης (αφήνω στην άκρη τα πολιτικά του σφάλματα, για τα οποία έχει ήδη γίνει πολλή συζήτηση). Αυτή τη φορά βρήκε μπροστά του, εκτός από τις γνωστές συντεχνίες (των προσκειμένων στο ΠΑΣΟΚ μη εξαιρουμένων), και τη "φιλο-λαϊκή" ΝΔ. Αποτέλεσμα: οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν προχώρησαν ποτέ...

Σήμερα, με τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, η μείζων αντιπολίτευση (ουδόλως με απασχολεί ποιο κόμμα την ασκεί, αφού το ίδιο ακριβώς θα έπραττε όποιο άλλο ήταν στη θέση του!) επενδύει στην πολιτική φθορά των κυβερνώντων αντιπάλων της μέσω της κρίσης, ακόμα και με διακύβευμα την ίδια τη σωτηρία ή την καταστροφή του τόπου. Ακολουθώντας πιστά, ως φαίνεται, τα πολιτικά διδάγματα του πατρός του νυν πρωθυπουργού κατά την τριετία 1990-93: "Αφού δεν κυβερνώ εγώ, ας καεί η χώρα!"

Τελειώνοντας το σημείωμα, και κάνοντας αναγκαία παρέκβαση από το θέμα του δικομματισμού, δεν μπορώ να μη σχολιάσω τη γραφική, όσο και εθνικά ανεύθυνη στάση μερίδας της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Άκουσα χθες αρχηγό κόμματος του Ελληνικού κοινοβουλίου να δηλώνει πως "όσο πιο γρήγορα χρεοκοπήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει ο λαϊκός ξεσηκωμός!" (τον οποίο το εν λόγω κόμμα διαχρονικώς οραματίζεται ως "επανάσταση" που θα καταλύσει το πολίτευμα). Το ότι (αυτονοήτως, βέβαια) φιλοξενούνται στο δημοκρατικό σύστημα ακόμα και φορείς πολιτικών ιδεών που κατ' ουσίαν το υπονομεύουν, θυμίζει τη γνωστή παροιμία: "πάρτον στο γάμο σου, να σου πει 'και του χρόνου'!"

Είναι έγκλημα η Ξενοφοβία;

Βαρέθηκα να ακούω κηρύγματα ενάντια στην ξενοφοβία. Κουράστηκα να δέχομαι νουθεσίες για το πόσο «κακό» είναι να ενοχλούμαι από την παρουσία «απελπισμένων ανθρώπων» στην πόλη μου, και προτροπές να επιδείξω σ’ αυτούς «αλληλεγγύη». Και δεν ανέχομαι άλλο να βαφτίζουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου σε «ρατσισμό»! Γι’ αυτό και αποφάσισα να ξεκαθαρίσω οριστικά κάποια πράγματα μέσα (και έξω) μου που καιρό τώρα πασχίζουν να ξεφύγουν από τα στεγανά του ανομολόγητου:

- Διατηρώ το απόλυτο δικαίωμά μου να είμαι ξενοφοβικός, και δεν πρόκειται να απολογηθώ σε κανέναν για την ενεργοποίηση των αυτοσυντηρητικών μου ενστίκτων! Αν κάποιος επιθυμεί να μην τον φοβάμαι, ας επιλέξει να λειτουργεί με τέτοιον τρόπο που να μη μου προκαλεί αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα...

- Έχω κάθε δικαίωμα να ενοχλούμαι από την παρουσία οποιουδήποτε μου είναι δυσάρεστος, για οποιονδήποτε λόγο κρίνω εγώ! Πόσο μάλλον όταν αυτός προσβάλλει με τη συμπεριφορά του την πόλη που μεγάλωσα και ζω, υποβαθμίζει το επίπεδο της ζωής μου και αυτής των συμπολιτών μου, και, το κυριότερο, συνιστά εν δυνάμει απειλή για τη ζωή όλων μας...

- Οι μόνοι άνθρωποι στους οποίους αναγνωρίζω την ιδιότητα του απελπισμένου είναι οι αφημένοι απροστάτευτοι στο λαθραία εισαγόμενο έγκλημα συμπολίτες μου! Για τους υπόλοιπους «απελπισμένους» που «σκοτώνουν για να επιβιώσουν», ας ενδιαφερθούν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «ανθρωπιστές»...

- Αν το να βιώνω το αίσθημα του φόβου, λόγω της απειλητικής συμπεριφοράς κάποιων κοινωνικών μειονοτήτων, θεωρείται από μερικούς ως ένδειξη «ρατσισμού», τότε με κάθε δυνατή προθυμία, και χωρίς το παραμικρό ψευδο-σύμπλεγμα, δηλώνω «ρατσιστής»! Τους σπεύδοντες να αναπηδήσουν με αποτροπιασμό (τους οποίους, παρεμπιπτόντως, προτρέπω να ανοίξουν κανένα λεξικό για να μάθουν τη σωστή σημασία των λέξεων που με αβάσταχτη ελαφρότητα χρησιμοποιούν) ενημερώνω ότι έχω πολλούς αλλοδαπούς μαθητές που αγαπώ και εκτιμώ και δεν ξεχωρίζω απ’ τους «δικούς» μας. Πρόκειται για παιδιά που αγαπούν τη χώρα μας και τον πολιτισμό της, γι’ αυτό άλλωστε και επέλεξαν να εμπιστευτούν σ’ αυτήν τη μόρφωσή τους.

Τώρα, όσο για τα λαθραία εισαχθέντα, και κατ’ εξακολούθηση εισαγόμενα, «πολυπολιτισμικά προϊόντα», δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα δω να επιστρέφουν με το ίδιο καράβι στους «πολιτισμούς» που μας τα έστειλαν! Παίρνοντας ενδεχομένως μαζί και τους συμπλεγματικούς που καιρό τώρα προσπαθούν να μας πείσουν πως «δεν έγινε και τίποτα» αν θυσιαστούν (διάβαζε, σφαχτούν) ένας-δύο συμπολίτες μας στο βωμό ενός παρανοϊκού «ανθρωπισμού» τους!

Οι ένοχοι και οι «άλλοι»...

Εξιχνιάστηκε, λέει, η δολοφονία των δύο αστυνομικών, και συνελήφθησαν οι ένοχοι. Με γνώμονα το γράμμα του νόμου, η είδηση είναι απόλυτα ακριβής. Πίσω απ’ τους γραπτούς νόμους, όμως, υπάρχουν και οι άγραφες ηθικές αξίες μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Με βάση αυτές, χιλιάδες ηθικοί αυτουργοί θα μείνουν ατιμώρητοι!

Πρώτοι στη λίστα οι καιροσκόποι πολιτικοί ηγέτες των κομμάτων της Αριστεράς που, παίζοντας επιδέξια το φθαρμένο χαρτί του μπαμπούλα-χωροφύλακα της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, επιδίδονται συστηματικά στη δαιμονοποίηση του επαγγέλματος του αστυνομικού, ποντάροντας στην πολιτική και εκλογική στήριξη κοινωνικών ομάδων που θα τις βόλευε μια κοινωνία απροστάτευτη στη βία. Το ότι θα ήταν απροστάτευτη και απέναντι στο κοινό έγκλημα, αποτελεί για τους εν λόγω πολιτικούς μάλλον... τεχνική λεπτομέρεια!

Ιδεολογική στήριξη και πολιτική κάλυψη στους παραπάνω προσφέρουν πρόθυμα, και εκ του ασφαλούς, καλοβολεμένοι διανοούμενοι «ανθρωπιστές» που θεωρούν τέτοια εγκλήματα σαν αναπόφευκτες παρενέργειες ενός επιβεβλημένου πολυπολιτισμικού μετασχηματισμού της Ελληνικής κοινωνίας. Δεν διστάζουν, μάλιστα, να προχωρούν σε ηθικούς συμψηφισμούς και λογικές ακροβασίες, βάσει των οποίων η δολοφονία ενός αστυνομικού την ώρα του καθήκοντος δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιοδήποτε άλλο «εργατικό ατύχημα»! Το πώς ένα «ατύχημα» μπορεί να είναι αποτέλεσμα πρόθεσης, βέβαια, μένει να εξηγηθεί!

Αλλά, τα ηθικά εγκλήματα κατά των δύο άτυχων αστυνομικών ξεπερνούν την επώνυμη «διανόηση» και αποκτούν μαζικό χαρακτήρα σε χώρους όπου η προστασία της ανωνυμίας διευκολύνει την εξωτερίκευση της ζωώδους πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Μια βόλτα σε sites φανατικών οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων θα ήταν αρκετή για να πείσει τον αναγνώστη! Αρκεί να διάβαζε κανείς τα εμετικά σχόλια των (ανώνυμων, φυσικά) επισκεπτών τους τις μέρες αμέσως μετά τη δολοφονία... Αλλά, ο εμετός ρέει άφθονος και στα γήπεδα, σύγχρονους τόπους «ελεγχόμενης» παροχέτευσης και εκτόνωσης κοινωνικού θυμού. Με αποκορύφωμα τη χυδαία στάση των κατά τεκμήριο ελεεινότερων «φιλάθλων» της χώρας, πριν από ποδοσφαιρικό αγώνα της ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια ενός λεπτού (υποτιθέμενης) σιγής στη μνήμη των δύο νέων παιδιών...

Όσο για τη Λερναία Ύδρα της πολυπολιτισμικής εγκληματικότητας, η οποία υπέστη ένα μικρό πλήγμα στο κύρος της με τη σύλληψη των δολοφόνων, ας μην ανησυχούν οι «ανθρωπιστές»: δυο-τρεις μόνο στη φυλακή, χιλιάδες ακόμα στον «αγώνα». Και, αυτοί οι «αγωνιστές» είναι η μόνη μας ελπίδα να απαλλαγούμε, επιτέλους, από τα ένστολα παράσιτα που επιμένουν να εμποδίζουν τους υποψήφιους βιαστές της κοινωνίας να ασκήσουν το «δημοκρατικό» τους δικαίωμα!

Marfin: Ένα χρόνο μετά, τα θύματα ακόμα περιμένουν δικαίωση...

Το οξύμωρο της «δημοκρατικής» Αριστεράς...

Τα παρακάτω αποτελούν καθαρά προσωπικές απόψεις του γράφοντος. Δεν αυταπατώμαι πως θα τύχουν της καθολικής επιδοκιμασίας των αναγνωστών. Για να είμαι ειλικρινής, κάτι τέτοιο δεν θα μου ήταν καν επιθυμητό! Γιατί, όταν κάποια ιδέα συναντά άμεση και αβίαστη αποδοχή, αυτή μάλλον περιέχει πράγματα χιλιοειπωμένα, απ’ αυτά που έχουν ωριμάσει για τα καλά στη σκέψη των ανθρώπων. Σήμερα, λοιπόν, εγώ θα το παίξω «προβοκάτορας»!

Ομολογώ πως έβλεπα πάντα με συμπάθεια την Αριστερά. Όχι τόσο για ιδεολογικούς, όσο για ανθρωπιστικούς λόγους. Η Μακρόνησος φάνταζε σ’ εμένα σαν ένα μικρό «Ελληνικό Άουσβιτς» που εξάγνισε για πάντα εκείνους που υπέφεραν εκεί. Από την άλλη μεριά, υπήρχαν χαραγμένες στο μυαλό μου οι φρικαλεότητες ενός πολιτικού συστήματος ξεπουλημένου στην ξενοκρατία, στο οποίο περίοπτες θέσεις είχαν καταλάβει προδότες συνεργάτες των εισβολέων της Κατοχής.

Από την εποχή του πολέμου, όμως, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Οι επαναστατικές φαντασιώσεις και οι σχετιζόμενες ακραίες ρητορείες του «ορθόδοξου» προλεταριακού αριστερισμού έδωσαν τη θέση τους στον πολιτικό ορθολογισμό της σύγχρονης αριστεράς, σε εναρμόνιση με τις πραγματικότητες της εποχής μας. Ποιας αριστεράς; Όχι πάντως της δικής μας! Που, αν και αυτοχαρακτηρίζεται «δημοκρατική» (καθιστώντας συνώνυμους τους όρους «αριστερός» και «δημοκράτης»), εν τούτοις εξακολουθεί να ονειρεύεται την βίαιη ανατροπή του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος! Και, μια τέτοια ανατροπή καθιστά απαραίτητη την ύπαρξη τριών, τουλάχιστον, βασικών προϋποθέσεων: (α) ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που φέρνει το πολίτευμα στα μέτρα των συμφερόντων του, (β) μιας κοινωνίας μη ευημερούσας, με έντονο το αίσθημα της ανισότητας και της αδικίας, και (γ) μιας ειδικά στρατολογημένης κοινωνικής μειοψηφίας που θα ανάψει τον πυρσό της επανάστασης. Ή μάλλον, τη μολότοφ!

Για την πλήρωση των δύο πρώτων προϋποθέσεων, η όποια ανάλυση περιττεύει (εκτός αν ο αναγνώστης δεν έχει βρεθεί ποτέ σ’ αυτή τη χώρα). Η τρίτη προϋπόθεση, τώρα, αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες υποθέσεις στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αναφέρομαι, φυσικά, στον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Ποιοι είναι και τι ζητούν; Μια εύκολη εξήγηση που έδινα για χρόνια ήταν πως πρόκειται για εγκάθετους του εκάστοτε συστήματος εξουσίας (ανεξαρτήτως του χρώματος και της κομματικής ταυτότητάς του) οι οποίοι παρεισφρέουν σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία προκαλώντας βίαια (συχνά αιματηρά) επεισόδια και καταστροφές, με σκοπό να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να δυσφημίσουν τις προθέσεις αυτών που διαμαρτύρονται. Αναθεώρησα ριζικά αυτή την άποψη πέρυσι τέτοιον καιρό...

Ένας χρόνος πέρασε από τη μέρα που μια ομάδα δολοφόνων με κουκούλες (το σύγχρονο δημοκρατικό έμβλημα της άκρας αριστεράς) έκαψε μια τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια μαζικής κοινωνικής διαμαρτυρίας για τα πρωτόγνωρα, απάνθρωπα οικονομικά μέτρα που μόλις είχαν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό. Και το έπραξαν γνωρίζοντας ότι μέσα στην τράπεζα τη στιγμή εκείνη εργάζονταν άνθρωποι. Ή μάλλον, «υπάνθρωποι», σύμφωνα με τις υστερικές κραυγές «κάψτε τους όλους!» που ακούστηκαν τη στιγμή της τέλεσης του εγκλήματος, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο τριών νέων ανθρώπων. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις των δύο κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς αμέσως μετά. Το ένα κόμμα (θλιβεροί πολιτικοί απόγονοι και κατάντημα της πάλαι ποτέ τιμημένης ΕΔΑ) έσπευσε πανικόβλητο να κρατήσει αποστάσεις και να καταδικάσει «απερίφραστα» την αποτρόπαια πράξη, θέλοντας να γλιτώσει τη «ρετσινιά» του ηθικού αυτουργού, αφού είχε επί μακρόν εναγκαλισθεί τα «παιδιά» με τις κουκούλες προσβλέποντας σε μια αύξηση της δεξαμενής της εκλογικής του πελατείας. Το έτερο κόμμα (τα στελέχη του οποίου δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα για τον θάνατο του Στάλιν!) το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε υπάρξει διαπρύσιος κήρυξ ενάντια στην «αντιεξουσιαστική» βία, δεν έχασε την ευκαιρία να πάει χαμένη! Με μια «ήξεις-αφήξεις» τοποθέτηση του στυλ «ναι μεν, αλλά...», που ισοδυναμούσε με ηθική κάλυψη, έκλεισε πονηρά το μάτι στα καλόπαιδα λέγοντάς τους: «εδώ είμαστε κι εμείς!».

Η διαχρονική και πολύπλευρη ανοχή της Αριστεράς προς αυτές τις βίαιες κοινωνικές ομάδες (η στάση της απέναντί τους υπήρξε ανέκαθεν, στην καλύτερη περίπτωση, ουδέτερη, ποτέ ουσιαστικά και πειστικά καταδικαστική) οδηγεί στη σκέψη (δεν θα πω βεβαιότητα) ότι, ενδεχομένως, η Αριστερά τους βλέπει σαν χρήσιμα εργαλεία στο πλαίσιο ενός ουτοπικού οράματος μιας μελλοντικής «επανάστασης» που θα ανατρέψει το «διεφθαρμένο» πολιτικό σύστημα και το «χρεοκοπημένο» δημοκρατικό πολίτευμα μέσα στο οποίο το σύστημα ευδοκιμεί. Αν τούτο αληθεύει, πρόκειται πράγματι για τραγική ειρωνεία: η ίδια η δημοκρατία δέχεται φιλόξενα στον οίκο της εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που απεργάζονται την καταστροφή της!

Όσο για τα τραγικά θύματα της Marfin, περιμένουν ακόμα, εν είδει ηθικής δικαίωσης, να μάθουν τα ονόματα των δολοφόνων τους, σύμφωνα και με τις βαρύγδουπες υποσχέσεις της πολιτείας ένα χρόνο πριν. Εκτός αν δεχθούμε την άποψη πως ο θάνατος από χέρι «προοδευτικών αριστερών επαναστατών» αποτελεί τίτλο τιμής και εισιτήριο για τον παράδεισο! Όμως, μερικά λουλούδια και λίγες συγκινητικές λέξεις δεν είναι αρκετές για να σβήσουν το κρίμα... Το οποίο θα βαραίνει τις συνειδήσεις εκείνων που, σε μια προηγούμενη περίπτωση δολοφονίας με πολιτικές προεκτάσεις, έλεγαν ελαφρά τη καρδία την ώρα που καιγόταν η Αθήνα: «αφήστε τα παιδιά να είναι θυμωμένα!», δίνοντας κατ’ ουσία στους ανεγκέφαλους του περιθωρίου το σύνθημα μιας ανεξέλεγκτης εκδικητικής δολοφονικής αντεπίθεσης. Αριστεροί, σου λέει... Θα τρίζουν τα κόκκαλα αυτών που τα άφησαν στα ξερονήσια!

Κ.Π.

Για να θυμηθούμε:

http://www.nooz.gr/article/tragodiatreis-nekroi-stin-poreia
http://www.madata.gr/epikairotita/social/61947.html