Η αρχετυπική ιστορία του νεαρού ιππότη Πάρσιφαλ, ορφανού από πατέρα, που ξεκινά τα πρώτα βήματα αναγνώρισης και αντιμετώπισης της ζωής με οδηγό και βοήθεια μόνο τη θηλυκή φιγούρα (μητέρα), είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του λεγόμενου αρθουριανού κύκλου των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης. Με την δραματική όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ περνά στην αθανασία.
Πολλοί μελετητές το χαρακτήρισαν ‘ρομάντζο προσωπικής κατάρτισης’, δηλαδή την εμπειρία που συσσωρεύει ένας νέος στην πορεία της ζωής και την μεταμόρφωσή του στο χρόνο με βιώματα γεμάτα από περιπέτειες και αντιξοότητες.
Ουσιαστικά, όλοι ξεκινάμε μικροί, συνοδευόμενοι από την αμάθεια, για να καταλήξουμε στο θεωρητικά ζητούμενο που είναι η σοφία. Βέβαια, ο δρόμος είναι μακρύς και επώδυνος όπως αυτός του νεαρού μας φίλου. Στην πορεία αυτού του δύσκολου δρόμου, έρχονται σιγά-σιγά να μας επισκεφτούν, κατά σειρά, η εμπειρία, η γνώση (που πολλές φορές προκαλεί πόνο όταν καταλάβουμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων), η συνείδηση, η ολοκλήρωση, και στο τέλος, για τους πραγματικά δυνατούς, η ίδια η σοφία. Η κλήση του πεπρωμένου αποτελεί για τον άνθρωπο το ‘ξύπνημα’ για να πάρει την απόφαση να υπερβεί τα δικά του στενά προσωπικά όρια και αυτά τα ΤΕΧΝΗΤΑ, που χρόνια τώρα στήνονται από κοινωνίες κυβερνώντων ανθρώπων που φτιάχνουν ‘πρωτότυπα’ με νόμους, θρησκείες, έτοιμους ηθικούς κανόνες, εντολές, υποδείξεις, και, δια τους μη συμμορφούμενους, φυλακές, εξορίες, ψυχιατρεία, διακωμωδήσεις, αποπομπές και αποκλεισμό που συνοδεύεται πάντα με ένα σφραγισμένο επίσημο πιστοποιητικό.
Η πεμπτουσία της αναζήτησης του κάθε Πάρσιφαλ είναι η γνώση μέσα από τον πιο δύσκολο δρόμο που ακούει στο όνομα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μόνο εκεί συναντάμε το φως, είναι ο φωτεινός μας δρόμος. Αν ακολουθήσουμε άλλον δρόμο δεν θα φτάσουμε ποτέ στο πολυπόθητο αποτέλεσμα, θα πέσουμε θύματα του σκότους μη βρίσκοντας ποτέ την πορεία. Η αυτογνωσία περνά αναγκαστικά από την επιλογή της ελευθερίας. Με την αυτογνωσία που να είναι ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ: "ποιος είμαι εγώ; πώς συνδιαλέγομαι με τη Φύση και τα υπάρχοντα όντα; πώς συμπορεύομαι με τους άλλους συνανθρώπους μου; τι είναι το απώτερο αγαθό αυτής της ζωής;", θα μπορούμε να πούμε ότι ναι, έχουμε βάλει τις βάσεις για ένα καλύτερο κόσμο που να διέπεται από αγάπη και αρμονία. Τότε ναι, ο κάθε Πάρσιφαλ θα έχει κερδίσει το προσωπικό του έπαθλο!
(Πηγή: aekscript)
(Πηγή: aekscript)
Μια από τις καλλίτερες σύντομες φιλοσοφικές αναλύσεις που έχω διαβάσει πάνω στον Πάρσιφαλ! Είναι φανερό ότι ο φίλος Πάνος (aekscript) έχει δει τα βαθύτερα νοήματα αυτού του μεγαλειώδους έργου. Να προσθέσω μόνο ότι, σύμφωνα με τον Βάγκνερ, η αναζήτηση, και τελικά η κατάκτηση, της γνώσης (σοφίας) γίνεται μέσα από τη Συμπόνια για τον συνάνθρωπο (και, φυσικά, με βασική προϋπόθεση την Ελευθερία της επιλογής, όπως σωστά σημειώνει ο φίλος Πάνος).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ιστορία, ο Πάρσιφαλ του Βάγκνερ πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο του Μπαϊρόιτ το 1882 υπό τη μουσική διεύθυνση του Γερμανοεβραίου μαέστρου Χέρμαν Λέβι, στενού φίλου και συνεργάτη του συνθέτη.