Μια διχαστική «συμπεριληπτικότητα» στο Παρίσι

Παρακολουθώντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί αν το κεντρικό ζητούμενο της διοργάνωσης ήταν η προώθηση της ιδέας του αθλητισμού ή, αντίθετα, η προώθηση της ατζέντας της λεγόμενης "συμπεριληπτικότητας"...

 Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η κορυφαία διεθνής αθλητική συνάντηση. Σκοπός τους είναι να φέρουν κοντά τα έθνη, προάγοντας την ιδέα της παγκόσμιας ενότητας μέσω του αθλητικού ιδεώδους. Βασική επιδίωξη του θεσμού είναι η ενθάρρυνση της συμφιλίωσης και η άμβλυνση των διχαστικών αντιθέσεων μέσα στην ανθρώπινη κοινότητα.

Εν τούτοις, στο όνομα μίας αμφιλεγόμενης "συμπεριληπτικότητας", είδαμε κι εδώ να παρεισφρέει και να προβάλλεται επίσημα - και μάλιστα υπό μορφή ακραίας πρόκλησης - ένα ζήτημα που από τη φύση του έχει χωρίσει τη Δύση σε "woke" και "αντι-woke" στρατόπεδα, ενώ απειλεί να αποτελέσει αιτία για την άνοδο - ή επάνοδο - στην εξουσία επικίνδυνων λαϊκιστών με περιορισμένα έως ανύπαρκτα δημοκρατικά ανακλαστικά.

Όμως, ας δεχθούμε, χάριν συζητήσεως, ότι η "συμπεριληπτικότητα" είναι ένα θέμα που οφείλει να προβάλλεται ακόμα και σε αθλητικές συναντήσεις. Προσοχή: δεν εννοώ την αυτονόητη δυνατότητα συμμετοχής αθλητών με "ιδιαίτερα" χαρακτηριστικά, αλλά την αξιοποίηση των αγώνων για την προβολή κοινωνικών μηνυμάτων υπέρ της αποδοχής της διαφορετικότητας. Ερώτηση: Γιατί η "συμπεριληπτικότητα" καταλήγει να αφορά ένα και μόνο πεδίο, εκείνο των σεξουαλικών ταυτοτήτων; Και, στο κάτω-κάτω, ποιων βασικών δικαιωμάτων στερούνται σήμερα οι άνθρωποι στις δυτικές χώρες, λόγω των (όποιων) σεξουαλικών τους επιλογών; Άρα, ποιος ο λόγος να ενσωματωθούν "παρελάσεις υπερηφάνειας" (sic) στις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων;

Αν η Επιτροπή των Ο.Α. θέλει να δώσει μηνύματα υπέρ της συμπερίληψης της διαφορετικότητας, υπάρχουν και άλλα ζητήματα, ακόμα πιο σοβαρά. Ενδεικτικά: 

1. Μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, που δικαιούνται να συμμετέχουν ισότιμα στον επαγγελματικό στίβο αλλά και να κινούνται με ασφάλεια στους δρόμους (χωρίς κάποιος ασυνείδητος να μπλοκάρει πάντα την πρόσβαση στο πεζοδρόμιο!).

2. Αυξημένη ευαισθητοποίηση, επίσης, για τα άτομα της τρίτης ηλικίας, που πρέπει να βρεθεί τρόπος να αισθάνονται ενεργοί πολίτες και όχι απόμαχοι της ζωής (με ό,τι δυσάρεστο μπορεί να επιφέρει ένα διαβρωτικό αίσθημα κατάθλιψης...).

3. Ισότιμη και δίκαιη μεταχείριση του νόμιμου μετανάστη, που έχει ενσωματωθεί πλήρως στη δυτική κοινωνία και δεν εργάζεται υπόγεια για την αποδόμηση των θεμελιωδών αξιών της.

Αυτό που επισημάνθηκε από πολλούς σχολιαστές είναι ότι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι έβαλε τον αθλητή σε δεύτερο πλάνο, αφού σε πρώτο πλάνο τέθηκε ο κοινωνικός ακτιβιστής. Και μάλιστα, σε ένα πεδίο όπου ο ακτιβισμός μοιάζει με παραβίαση ανοικτής θύρας, αφού κανένα σχετικό κοινωνικό δικαίωμα δεν αμφισβητείται και δεν απειλείται σήμερα. Για να μην πω ότι διώκονται απηνώς από την "αστυνομία" των social media όσοι τολμούν να εκφράσουν απόψεις που αποκλίνουν από τα δόγματα του "δικαιωματισμού"!

Τελικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο Παρίσι διαπράχθηκε ένα αναμφισβήτητο ατόπημα: Στο όνομα της συμπερίληψης, δόθηκε χώρος στην πρόκληση. Κι αυτό θα τροφοδοτήσει και θα ενισχύσει τον διχασμό που ήδη έχει επιφέρει στις κοινωνίες της Δύσης η υπερ-προβολή της woke κουλτούρας. Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν αρμόζει σε έναν θεσμό που στοχεύει στη συμφιλίωση, όπως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Αμφιβάλλω, εν τούτοις, αν τις συνέπειες αυτού του διχασμού είναι σε θέση να προβλέψουν - ή, έχουν τη διάθεση να αποτρέψουν - οι δυτικές ηγεσίες. Πολύ φοβάμαι ότι θα τις μετρήσουν επώδυνα κατόπιν εορτής, στη μορφή εκλογικών αποτελεσμάτων που οι περισσότεροι απευχόμαστε και σε λίγους θα αρέσουν...