Γράψαμε χθες ότι η (ευτυχώς αποτυχημένη) απόπειρα δολοφονίας του τέως Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, θα διευκολύνει την πιθανή επικράτησή του στις προσεχείς αμερικανικές εκλογές και την επάνοδό του στην εξουσία. Σημειώσαμε ιδιαίτερα την προβληματική - και, σε κάθε περίπτωση, λιγότερο από φιλική - σχέση του πολιτικού αυτού με την ιδέα της δημοκρατίας. Πολίτευμα που αποπειράθηκε να καταλύσει de facto πριν λίγα χρόνια, μη αποδεχόμενος την ήττα του στις προηγούμενες εκλογές.
Από καλό φίλο έλαβα σήμερα, ως απάντηση στο χθεσινό κείμενο - και σε πνεύμα πολύ πιο νηφάλιο και σίγουρα λιγότερο διδακτικό, σε σύγκριση με τις σχεδόν οργίλες αντιδράσεις που έχω εισπράξει στο παρελθόν από πρώην φοιτητές μου(!) - ένα email με το πιο κάτω σχόλιο:
Κώστα, μήπως τελικά και οι άλλοι μας οδηγούν σε μία παγκοσμιοποίηση όπου δεν θα υπάρχουν κράτη και λαοί, ήθη και έθιμα, αρσενικά και θηλυκά, και όλοι θα γίνουμε κιμάς; Μήπως η αιτία που ο Τραμπ θα ξαναβγεί είναι ακριβώς αυτοί και όχι ο ίδιος ο Τραμπ; Είναι το φαινόμενο της δράσης - αντίδρασης, που λένε και οι σπουδαγμένοι! Πάντως εγώ σαν Αμερικανός θα προτιμούσα τον Τραμπ και σαν Ρώσος τον Πούτιν, αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε εκείνους και στους διεθνιστές.
Επιπλέον, ο Τραμπ περιέκοψε αμυντικές δαπάνες και προσπάθησε να νοικοκυρέψει τα οικονομικά της Αμερικής. Ανάγκασε πολλές εταιρείες να επαναφέρουν τα εργοστάσιά τους στην Αμερική. Σε μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία, είπε: "Αν φτιάξεις το εργοστάσιο στο Μεξικό, θα φας δασμούς εισαγωγής στην Αμερική." Και βέβαια, το εργοστάσιο φτιάχτηκε στην Αμερική και βρήκαν δουλειά πολλοί άνεργοι. Γιατί λοιπόν να μην τον ψηφίσουν; Εγώ αν ήμουν πρωθυπουργός θα έκανα τα πάντα για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Σήμερα, ο Έλληνας στη χώρα του δεν έχει δικαιώματα που έχει ο παράνομος μετανάστης. Πώς λοιπόν να μην υπάρξει αντίδραση;
Οι επισημάνσεις του φίλου αναδεικνύουν τη δύσκολη εξίσωση που καλείται να επιλύσει ο Αμερικανός ψηφοφόρος: Εθνικός και οικονομικός πραγματισμός, απέναντι σε κοινωνικό και πολιτικό ήθος...
Όμως, πέρα από τους (λογικούς) προβληματισμούς που διατυπώνει το email, υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης του θέματος: Αυτό το "τραμπικό" δόγμα "Πρώτα η Αμερική" (America First), που βλέπει αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα μίας υπερδύναμης ενώ, παράλληλα, απαιτεί ανοχή στην άμβλυνση των δημοκρατικών και φιλελεύθερων ανακλαστικών ενός έθνους με ανταποδοτικό "δώρο" τη μείωση της ανεργίας, κάτι μας θυμίζει και κάπου μας παραπέμπει, ιστορικά. Έστω και αν, φυσικά, τα μεγέθη είναι τερατωδώς μη-συγκρίσιμα...
Προειδοποίηση: Το παρακάτω ντοκιμαντέρ είναι ιδιαίτερα σκληρό στην εξέλιξή του και απαιτεί μεγάλες αντοχές από την πλευρά του θεατή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου