Ας είμαστε ξεκάθαροι: Τον ταύρο τον σκοτώνει ο ταυρομάχος μέσα στην αρένα, όχι το κοινό στις εξέδρες που διψάει για αίμα φωνάζοντας «Όλε!». Από την άλλη, θα ήταν υποκριτικό – έως γελοίο – αυτό το ίδιο κοινό να θρηνεί κατόπιν πάνω από το πτώμα του ταύρου!
Κατ’ ανάλογο τρόπο, το MEGA το σκότωσε η άφρων και αλαζονική πολιτική των μετόχων του, όχι τα πλήθη των «αντιμνημονιακών» φανατικών που κραύγαζαν – συχνά με χυδαίους τρόπους – μέσα από social media, πολιτικούς σχηματισμούς, ακόμα και κυβερνήσεις. Προκαλεί, λοιπόν, τουλάχιστον ειρωνικά χαμόγελα η όψιμη «στενοχώρια» κάποιων για τους εργαζόμενους του καναλιού που έχασαν τη δουλειά τους. Μια δουλειά που, απλά, δεν θα είχε χαθεί αν δεν είχε κλείσει το κανάλι το οποίο εκείνοι οι «κάποιοι» τόσο πολύ εμίσησαν!
Γιατί το μίσησαν; Διότι δεν δέχθηκε να συμπλεύσει με την «αντιμνημονιακή» υστερία και τον εθνικά αυτοκαταστροφικό λαϊκισμό της εποχής. Εν τούτοις, παρέλαση έκαναν κάθε βράδυ στα φιλόξενα «παράθυρά» του οι κάθε λογής κραυγάζοντες εκπρόσωποι του «αντισυστημικού» αγώνα, που σαν ήρθαν αργότερα στην εξουσία αναδείχθηκαν σε μετρ του χειρισμού και της αξιοποίησης του συστήματος! Για να μην πω τι απέγινε και το υπερχειλίζον «αντιμνημονιακό» τους μένος...
Αυτοί που πραγματικά το πάλεψαν για τους εργαζόμενους ήταν άνθρωποι μέσα στο κανάλι, όπως ο τότε διευθυντής ενημέρωσης Χρήστος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος κατέβαλε προσπάθειες να σώσει θέσεις εργασίας κόντρα στην κυνική πολιτική των μετόχων. Δεν ήταν, όμως, μικρότερος ο κυνισμός του ίδιου του Πρωθυπουργού όταν, σε συνέντευξη Τύπου στην ΔΕΘ το 2016, και σε αγωνιώδη ερώτηση δημοσιογράφου για το μέλλον των εργαζομένων που θα έχαναν τις δουλειές τους, απάντησε ότι «δεν σας είδα να κάνετε έτσι για τους απολυμένους της ΕΡΤ». Σαν να λέμε, δικαίωμα στην εργασία έχουν μόνο εκείνοι τους οποίους μπορεί να ελέγχει η εξουσία (του). Όσοι εργάζονταν για τα συμφέροντα ιδιωτών εργοδοτών, ας πρόσεχαν!
Ας μην υποκρίνονται, έτσι, κάποιοι (ανάμεσα σε αυτούς και μερικοί προσωπικοί φίλοι) ότι στενοχωρούνται πολύ για τους εργαζόμενους του MEGA. Στην πραγματικότητα, τους θεωρούν παράπλευρες απώλειες ενός (και) δικού τους θριάμβου. Και, εν τέλει, ο ταύρος δικαιούται, αν μη τι άλλο, να πεθάνει με κάποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, δίχως την αίσθηση ότι τον «δουλεύουν» εκείνοι που φώναζαν «Όλε» όταν ψυχορραγούσε...
Κλείνω το σύντομο σημείωμα με μία σχετικά εύθυμη νότα. Σε άρθρο της στις 13-3-2016 (προσέξτε τη χρονολογία!) φιλοκυβερνητική εφημερίδα κατηγορούσε το MEGA ότι, τον καιρό των απαξιωτικά λεγόμενων «σαμαρο-βενιζέλων», το κανάλι προειδοποιούσε ότι η χώρα κινδύνευε με εκδίωξη από το ευρώ, καθώς και ότι υπαρκτός ήταν πάντα ο κίνδυνος να κλείσουν οι τράπεζες. Ίσως λόγω πολιτικής (διάβαζε: κομματικής) αμνησίας, από το μυαλό του συντάκτη είχαν ήδη διαγραφεί τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015. Τα είχαμε εξιστορήσει παλιότερα σε άρθρο μας στο Aixmi.gr, και δύσκολα ποτέ θα τα ξεχάσουμε...
https://www.aixmi.gr/index.php/ta-capital-controls-kai-ta-koroida/
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου