Είδα στο Βήμα δύο σχόλια για το άρθρο "Ο πολιτισμός της ετικέτας", τα οποία μου τράβηξαν την προσοχή. Δεν το συνηθίζω να αναρτώ σχολιασμούς αναγνωστών, τούτη τη φορά όμως θα κάνω μια εξαίρεση, αφού τα σχόλια τα ίδια είναι υπέρτερα του δημοσιευμένου άρθρου! Τα παραθέτω πιο κάτω.
Σας προτείνω επίσης να διαβάσετε το εξαιρετικό κείμενο της Ελένης Αθανασούλη, γραμμένο κι αυτό με αφορμή το άρθρο του Βήματος.
Το "γιατροσόφι" της "ετικέτας"
Εξαιρετικό άρθρο, με υψηλά νοήματα. Θα το σχολιάσω συμπληρώνοντας τα εξής: Είμαστε ό,τι πράττουμε - ό,τι δημιουργούμε και προσφέρουμε στους άλλους, ως έργο, ως έμπνευση και -τελικά- ως ανάμνηση. Τελεία (και παύλα). Όλα τα υπόλοιπα (ετικέτες, στερεότυπα, προκαταλήψεις, τίτλοι κ.λπ.) είναι απλώς μέσα που χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή ιεραρχιών, για τη διαιώνιση εξουσιών, για την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων και -σε τελική ανάλυση- για τη χειραγώγηση και ποδηγέτησή τους. Η προσκόλληση στην ετικέτα είναι απλώς ένα "γιατροσόφι", με το οποίο οι άνθρωποι προσπαθούν να θεραπεύσουν (μάταια...) την επίγνωση της υπαρξιακής τους ασημαντότητας - τον φόβο της μοναξιάς και του θανάτου. (Νίκος)
Ο πολιτισμός της ετικέτας
Ο πολιτισμός της ετικέτας... Ποιος θα το φανταζόταν ότι η ετικέτα ενός προϊόντος θα ήταν σωστά μελετημένη και σχεδιασμένη ώστε να αντανακλά τη μοναδική του ταυτότητα, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει ποιος είναι, παρά τις ετικέτες που του φόρεσαν από την ημέρα της γέννησής του και σε όλη τη διαδρομή της ζωής του. Με προβλημάτισε το συγκεκριμένο άρθρο ή μάλλον μου έδωσε τροφή για σκέψη. Ποια είμαι; αναρωτήθηκα, αν και δεν είμαι στο τέλος του βίου μου, και ποιος ξέρει πόσες άλλες ετικέτες θα φορέσω ή θα μου φορέσουν; Πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι ζούμε σε μια κοινωνία που προϊόντα και άνθρωποι έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Αν τα καταγράψουμε, αυτά είναι: Όνομα, φυσικά χαρακτηριστικά, ταυτότητα, εικόνα, προσωπικότητα, αξίες και, τέλος, ψυχή. Brand essence, λένε στο Marketing, εννοώντας την ψυχή του άψυχου προϊόντος. Ένα brand λοιπόν και ο σύγχρονος άνθρωπος, με μόνιμα καρφιτσωμένη μια ετικέτα επάνω του. Και, όπως αναφέρει και ο γράφων για τον φίλο του, αυτός δεν είναι ακαδημαϊκός, αλλά διευθυντής. Δεν είναι λειτουργός, αλλά διευθυντής. Πουλάει η ετικέτα. Και περιμένουμε να προετοιμάσει μαθητές, να εκπαιδεύσει μαθητές, να δώσει στην κοινωνία «ελεύθερους ανθρώπους». Πολύ θα ήθελα να γίνουν πραγματικότητα οι σκέψεις και οι προτάσεις του αρθρογράφου για το ρόλο της εκπαίδευσης. Και εάν δεν γίνουν, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε μόνοι μας να αναζητήσουμε την αληθινή μας ταυτότητα. Ευχαριστώ τον γράφοντα γιατί με παρακίνησε να ψάξω βαθύτερα μέσα μου. Να δω ποια είμαι, πετώντας τις ετικέτες που φοράω… (Φέφη)
Σας προτείνω επίσης να διαβάσετε το εξαιρετικό κείμενο της Ελένης Αθανασούλη, γραμμένο κι αυτό με αφορμή το άρθρο του Βήματος.
Το "γιατροσόφι" της "ετικέτας"
Εξαιρετικό άρθρο, με υψηλά νοήματα. Θα το σχολιάσω συμπληρώνοντας τα εξής: Είμαστε ό,τι πράττουμε - ό,τι δημιουργούμε και προσφέρουμε στους άλλους, ως έργο, ως έμπνευση και -τελικά- ως ανάμνηση. Τελεία (και παύλα). Όλα τα υπόλοιπα (ετικέτες, στερεότυπα, προκαταλήψεις, τίτλοι κ.λπ.) είναι απλώς μέσα που χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή ιεραρχιών, για τη διαιώνιση εξουσιών, για την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων και -σε τελική ανάλυση- για τη χειραγώγηση και ποδηγέτησή τους. Η προσκόλληση στην ετικέτα είναι απλώς ένα "γιατροσόφι", με το οποίο οι άνθρωποι προσπαθούν να θεραπεύσουν (μάταια...) την επίγνωση της υπαρξιακής τους ασημαντότητας - τον φόβο της μοναξιάς και του θανάτου. (Νίκος)
Ο πολιτισμός της ετικέτας
Ο πολιτισμός της ετικέτας... Ποιος θα το φανταζόταν ότι η ετικέτα ενός προϊόντος θα ήταν σωστά μελετημένη και σχεδιασμένη ώστε να αντανακλά τη μοναδική του ταυτότητα, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει ποιος είναι, παρά τις ετικέτες που του φόρεσαν από την ημέρα της γέννησής του και σε όλη τη διαδρομή της ζωής του. Με προβλημάτισε το συγκεκριμένο άρθρο ή μάλλον μου έδωσε τροφή για σκέψη. Ποια είμαι; αναρωτήθηκα, αν και δεν είμαι στο τέλος του βίου μου, και ποιος ξέρει πόσες άλλες ετικέτες θα φορέσω ή θα μου φορέσουν; Πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι ζούμε σε μια κοινωνία που προϊόντα και άνθρωποι έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Αν τα καταγράψουμε, αυτά είναι: Όνομα, φυσικά χαρακτηριστικά, ταυτότητα, εικόνα, προσωπικότητα, αξίες και, τέλος, ψυχή. Brand essence, λένε στο Marketing, εννοώντας την ψυχή του άψυχου προϊόντος. Ένα brand λοιπόν και ο σύγχρονος άνθρωπος, με μόνιμα καρφιτσωμένη μια ετικέτα επάνω του. Και, όπως αναφέρει και ο γράφων για τον φίλο του, αυτός δεν είναι ακαδημαϊκός, αλλά διευθυντής. Δεν είναι λειτουργός, αλλά διευθυντής. Πουλάει η ετικέτα. Και περιμένουμε να προετοιμάσει μαθητές, να εκπαιδεύσει μαθητές, να δώσει στην κοινωνία «ελεύθερους ανθρώπους». Πολύ θα ήθελα να γίνουν πραγματικότητα οι σκέψεις και οι προτάσεις του αρθρογράφου για το ρόλο της εκπαίδευσης. Και εάν δεν γίνουν, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε μόνοι μας να αναζητήσουμε την αληθινή μας ταυτότητα. Ευχαριστώ τον γράφοντα γιατί με παρακίνησε να ψάξω βαθύτερα μέσα μου. Να δω ποια είμαι, πετώντας τις ετικέτες που φοράω… (Φέφη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου