Περί τυπολατρών και δικτατόρων: Ένας γρίφος για δυνατούς λύτες!

Παραθέτω δύο αληθινές και άκρως διδακτικές ιστορίες που φαίνονται (αλλά ίσως να μην είναι) άσχετες μεταξύ τους…

Ιστορία πρώτη:

Βερολίνο, 30 Ιανουαρίου 1933… Στους δρόμους υπάρχει μεγάλη έξαψη από τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις και τη γιγαντιαία παρέλαση των οπαδών ενός ακραία ριζοσπαστικού κόμματος. Ο αρχηγός τους, ένας άνθρωπος με ιδιόμορφη προσωπικότητα που τη χαρακτηρίζει ένας παρανοϊκός φανατισμός και μια ολοφάνερα δικτατορική ψυχοσύνθεση, έχει μόλις λάβει το χρίσμα του Καγκελάριου της Γερμανίας.

Η πολιτική αυτή επιλογή ήταν προϊόν ψυχρών υπολογισμών εκ μέρους έμπειρων πολιτικών, οι οποίοι κάθε άλλο παρά συμπαθούσαν τον εν λόγω επικίνδυνο ημιπαράφρονα. Πίστευαν, εν τούτοις, ότι, αναθέτοντάς του μια τέτοια θέση εξουσίας, θα μπορούσαν αποτελεσματικότερα να ελέγχουν τις κινήσεις του.

Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή…

Δίδαγμα πρώτο: Σκέψου καλά πριν δώσεις εξουσία σε εν δυνάμει δικτάτορες, ευελπιστώντας ότι έτσι αφενός θα τους κατευνάσεις και αφετέρου θα μπορείς αφ’ υψηλού να τους ελέγχεις καλύτερα. Ιδιαίτερα αν αυτοί ουδέποτε κατόρθωσαν (ή και θέλησαν) να αποκρύψουν το χαρακτήρα και τις προθέσεις τους…

Ιστορία δεύτερη:

Η κλασική, βρετανικής παραγωγής ταινία “A Night to Remember” (1958) είναι, κατά πολλούς, η κορυφαία και πλέον αξιόπιστη κινηματογραφική αναπαράσταση των γεγονότων της μοιραίας νύχτας – 14 προς 15 Απριλίου 1912 – που βυθίστηκε ο «Τιτανικός». Ένα κωμικοτραγικό ενσταντανέ που περιγράφει η ταινία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προκαλεί μελαγχολία: Την ώρα που το πλοίο βυθιζόταν, επιβάτες της Τρίτης Θέσης επιχειρούσαν να ανέβουν στο επάνω κατάστρωμα για να σώσουν τις ζωές τους πηδώντας, έστω την τελευταία στιγμή, στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού (αφού, ως γνωστόν, οι σωστικές λέμβοι δεν επαρκούσαν).

Συνάντησαν, όμως, κλειδωμένες πόρτες και, κυρίως, τη σθεναρή αντίσταση μελών του πληρώματος που επέμεναν, εξαντλώντας κάθε έννοια παρανοϊκής τυπολατρίας, ότι ήταν «παράνομο» και «αντίθετο προς τον κανονισμό της εταιρείας» να παραβιάζονται οι θύρες του πλοίου. Απειλώντας, μάλιστα, και με συλλήψεις όσους τυχόν προκαλούσαν οποιαδήποτε ζημιά στο (βυθιζόμενο) σκάφος!

Δίδαγμα δεύτερο: Την ώρα που το πλοίο βυθίζεται, κάποιοι στους οποίους έχουν ανατεθεί θέσεις εξουσίας είναι δυνατό να θέσουν τους τύπους και τους κανονισμούς υπεράνω της ζωής των επιβατών!

Υπάρχει, άραγε, κάποια κρυφή μεταφυσική γραμμή που, προεκτεινόμενη στο μέλλον, θα μπορούσε σήμερα να συνδέσει a posteriori τις δύο παραπάνω ιστορικές περιστάσεις; Θα αφήσω την αναζήτηση της απάντησης του αινίγματος στη δημιουργική φαντασία του αναγνώστη. Προσθέτω μόνο τούτο, ενόψει μάλιστα επικείμενων εκλογών και σχηματισμού νέου Κοινοβουλίου:

Το πολιτικό σύστημα δικαιούται κάποτε να κάνει μια ατυχή επιλογή ως αποτέλεσμα λανθασμένης εκτίμησης κινδύνου. Η επανάληψη παρόμοιου λάθους, όμως, θα ήταν ασυγχώρητη. Για να μην πω ύποπτη…

Υστερόγραφο: Στο Δίκαιο εμφανίζεται συχνά η ανάγκη διάκρισης ανάμεσα στο γράμμα και το πνεύμα ενός νόμου. Και όπου τα δύο έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, υπερισχύει κατά κανόνα το δεύτερο. Αν συνέβαινε το αντίθετο, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ η Νυρεμβέργη και τα τέρατα θα έβγαζαν ακόμα τη γλώσσα τους στην ανθρωπότητα, ατιμώρητα! (Βέβαια, οι πολιτικοί επίγονοι των τεράτων δεν δείχνουν να ενοχλούν ιδιαίτερα κάποιους σύγχρονους «προοδευτικούς» ταλιμπάν της θεσμικής τυπολατρίας. Όμως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…)

Aixmi.gr

Το φαινομενικό οξύμωρο ενός αριστερού μνημονίου

Η μονομανής προσκόλληση της μαρξιστικής συνιστώσας της Αριστεράς στο δόγμα που θέλει την πολιτική των μνημονίων να είναι ασύμβατη με τις αξίες του χώρου (σαν οι έννοιες «Αριστερά» και «μνημόνιο» να αποτελούν τους δύο αντίθετους πόλους ενός πολιτικού οξύμωρου) με παραπέμπει, μεταφορικά, σε μια δική μου εμπειρία στα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών στην Αμερική.

Θέλοντας να «βαφτίσω» κατάλληλα μια μαθηματική έννοια στη διδακτορική διατριβή μου, χρησιμοποίησα (με περισσό θράσος, ομολογώ) τον νεολογισμό “internal exterior derivative”. Σαν να λέμε, «εσωτερική εξωτερική παράγωγος»! Κατά την παρουσίαση της διατριβής, ένα μέλος της επιτροπής διατύπωσε την αυτονόητη απορία: «Μα, πώς είναι δυνατό μια παράγωγος να είναι ταυτόχρονα εσωτερική και εξωτερική;» Χαμογέλασα γιατί περίμενα την ερώτηση: «Και όμως είναι: Αναφέρομαι στην εξωτερική παράγωγο που δρα στον εσωτερικό χώρο!»

Με άλλα λόγια, δύο έννοιες που φαινομενικά είναι αμοιβαία αποκλειστικές, είναι δυνατό να συνυπάρχουν αν η ισχύς τους είναι αλληλο-συμπληρωματική και όχι αλληλο-αναιρετική. Η εξωτερική παράγωγος δρα παντού, τόσο στον «εξωτερικό» χώρο (π.χ., στο χωροχρόνο) όσο και στον «εσωτερικό» (εκεί που παίρνουν τις τιμές τους κάποια πεδία που δεν είναι πάντα άμεσα μετρήσιμα). Ο νεολογισμός του θρασύτατου Έλληνα περιγράφει το κομμάτι της εξωτερικής παραγώγου που επιδρά στις εσωτερικές, μόνο, μεταβλητές.

Πολιτικοποιώντας, τώρα, την απορία του μέλους της επιτροπής διδακτορικού, αναρωτιόμαστε αν είναι δυνατό το (τρίτο) μνημόνιο να ενταχθεί σε μια αριστερή πολιτική. Η απάντηση εξαρτάται από το είδος της Αριστεράς που έχουμε κατά νου. Συγκεκριμένα, αν αναφερόμαστε στην Αριστερά του ουτοπικού δογματισμού τού χθες, ή σε εκείνη της ευέλικτης, ευπροσάρμοστης, πραγματικής πολιτικής τού σήμερα.

Η πρώτη Αριστερά θέτει ασυμβίβαστα μια σκουριασμένη ιδεολογία πάνω από κάθε άλλη αξία. Στην προσπάθεια να «καταργήσει τις κοινωνικές ανισότητες», καλοβλέπει ακόμα και την εθνική καταστροφή που εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει σε ολική ισοπέδωση. Αποδέχεται την καθολική φτωχοποίηση των Ελλήνων και μιλά για μια πολιτική συσσιτίων, σαν να πρόκειται για ένα λαό που μόλις βγήκε από την Κατοχή του ‘41-44 και το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι να μην πεθάνει της πείνας! Απεχθάνεται, κατά βάθος, την κατακόρυφη αύξηση του βιοτικού επιπέδου που πέτυχε η χώρα από το τέλος του εμφυλίου, αφού αυτό ήταν επίτευγμα των άσπονδων ιδεολογικών αντιπάλων (αν όχι εχθρών) που κυβέρνησαν διαχρονικά.

Είναι η Αριστερά τού «όχι σε όλα»… Της στείρας άρνησης δίχως δημιουργική θέση… Της λατρευτικής προσκόλλησης σε χρεοκοπημένα δόγματα αντί της αναζήτησης νέων δρόμων προς την κοινωνική δικαιοσύνη σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται… Των «ξύλινων», χιλιοειπωμένων, δίχως ουσιαστικό περιεχόμενο, συνθημάτων στη θέση του τεκμηριωμένου λόγου… Του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας αντί της υπεράσπισης της διαφορετικότητας, όπως επιτάσσει το δημοκρατικό ήθος αλλά και τα ιδεώδη της ίδιας της Αριστεράς ως αξιακού μεγέθους, εν γένει…

Μια τέτοια Αριστερά είναι φυσικό να ανθίσταται σε κάθε μορφή προόδου, αφού κάθε βήμα προς τα μπρος μεγαλώνει την απόσταση από τις ιστορικές αφετηρίες της. Γι’ αυτή την Αριστερά, η ιδέα της σύγχρονης, ενωμένης Ευρώπης ίσως να μη διαφοροποιείται ουσιαστικά, από άποψη ηθικής διάστασης, από το ίδιο το Τρίτο Ράιχ! (Αν και τίποτα δεν είναι, τελικά, απόλυτο, αφού το αισχρό «κοκτέιλ» Μολότοφ–Ρίμπεντροπ του 1939, και όσα επακολούθησαν ως το ξεκίνημα του «Μπαρμπαρόσα» το ‘41, θα αποτελούν ανεξίτηλους ιστορικούς λεκέδες στο βιογραφικό τού «υπαρκτού»...)

Όπως όμως προϊδεάσαμε τον αναγνώστη, αρχίζει σ’ αυτό τον τόπο να αχνοφαίνεται και μια άλλη Αριστερά. Δεν θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε τα χαρακτηριστικά της, αφού μόλις τώρα ξεκινήσαμε να τα καταγράφουμε και να ιχνογραφούμε το πολιτικό προφίλ της. Θα αρκεστούμε να πούμε πως πρόκειται για μια Αριστερά που φαίνεται πρόθυμη να υπερβεί τον εαυτό της (χωρίς, εν τούτοις, να απαρνηθεί τις θεμελιώδεις ανθρωπιστικές αξίες της) και να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη πολιτική δύναμη που μπορεί και διαβάζει τα σημάδια των καιρών.

Γιατί, η «πολιτική των αιθέρων» χρεοκόπησε οριστικά, ευτυχώς ή δυστυχώς (ο καθένας διαλέγει και παίρνει, ανάλογα με την ιδεολογία του). Και, όσο κι αν κάποιοι καλοί φίλοι ανατριχιάζουν με την ιδέα του πολιτικού πραγματισμού, θα πρέπει να δεχθούμε, επιτέλους, το αυτονόητο: Αν δεν πατάς στη γη, κανένα γήινο πρόβλημα δεν πρόκειται να επιλύσεις!

Η νέα Αριστερά, λοιπόν, θα βρει τον τρόπο να εντάξει δημιουργικά ακόμα και ένα μνημόνιο (αναπόφευκτο, εν τέλει, και αναγκαίο κακό για τη σωτηρία της χώρας) στην πολιτική της ατζέντα. Φροντίζοντας παράλληλα, σε συμβατότητα με τις θεμελιώδεις αρχές της, να κατανεμηθούν τα βάρη κατά το δυνατόν δίκαια και με τη μέγιστη κοινωνική συναίνεση.

Τελικά, η λύση των μεγάλων προβλημάτων ίσως απαιτεί κάποιες φορές την υπέρβαση των στερεότυπων και την καταφυγή στο (φαινομενικά) οξύμωρο. Τόσο στα μαθηματικά, όσο και στην πολιτική. Βέβαια, στην πρώτη περίπτωση έχεις απέναντί σου απλά και μόνο κάποιους δογματικούς της επιστήμης που απεχθάνονται τις νέες ιδέες και τους τολμηρούς νεολογισμούς. Στην πολιτική, όμως, χρειάζεται να έρθεις αντιμέτωπος με τις αγκυλώσεις του ίδιου σου του παρελθόντος αλλά και με τις λυσσώδεις αντιδράσεις των «προοδευτικών» που αρνούνται την πρόοδο.

Ένα είναι σίγουρο: Δεν έχεις δικαίωμα να αποτύχεις!

* Ο Κώστας Παπαχρήστου καταζητείται διεθνώς για πρόκληση ανήκεστης βλάβης στην καθαρότητα των μαθηματικών εννοιών, καθώς και ως αμετανόητος οπαδός της ΑΕΚ!

Aixmi.gr

Σαρλίζ Θερόν: Η καλλιτέχνης που κάποτε εκτιμήσαμε…

Διαβάζω στο Aixmi.gr ότι «Η Σαρλίζ Θερόν έγινε 40 και δηλώνει: Με τίποτα δεν θα γύρναγα στα 20!». Της ευχόμαστε να τα χιλιάσει και να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή με τα παιδιά της που υπεραγαπά! Όπως και της ευχόμαστε να ξανακερδίσει κάποτε την εκτίμησή μας στο πρόσωπό της, που την τραυμάτισε σοβαρά (αν όχι ανεπανόρθωτα) μια κακογουστιά ρατσιστικού χαρακτήρα κατά τη διάρκεια δημόσιας ομιλίας σε «αντιρατσιστική»(!) εκδήλωση τον Μάρτιο του 2012.

Τις απόψεις μας τις είχαμε εκθέσει τότε σε άρθρο στο «Βήμα», το οποίο έγινε δεκτό με έντονες ενστάσεις – ακόμα και ειρωνείες – από μερίδα αναγνωστών της εφημερίδας. Παραθέτω εκτενές απόσπασμα του άρθρου, στις θέσεις του οποίου εμμένω μια και δεν κατέγραψα ως τώρα μια ανατρεπτική τοποθέτηση της φημισμένης ηθοποιού:

-----------------------------------------

Αν δεχθούμε ότι σκοπός της Τέχνης είναι η υπηρέτηση του ωραίου, τότε το ελάχιστο που δικαιούμαστε να περιμένουμε από έναν καλλιτέχνη είναι η επίδειξη ενός κάποιου καλού γούστου και μιας σχετικά υψηλής αισθητικής. Στην πράξη, βέβαια, δεν συμβαίνει πάντα κάτι τέτοιο...

Σε παλιότερα κείμενά μας εξήραμε τον επαγγελματισμό της Νοτιοαφρικανής ηθοποιού Σαρλίζ Θερόν (Charlize Theron) έτσι όπως αυτός αναδείχθηκε στην ταινία “Monster”, σε έναν ρόλο που της χάρισε το Όσκαρ ερμηνείας το 2004. Η αλήθεια είναι ότι η Θερόν δεν κατάφερε να μας εντυπωσιάσει ποτέ ξανά – όπως και ποτέ πριν: υπήρξε, θα έλεγα, η μεγάλη ηθοποιός του ενός μοναδικού ρόλου!

Η ηθοποιός, εν τούτοις, αξιοποίησε επικοινωνιακά την επιτυχία της στο “Monster”, του οποίου υπήρξε και συμπαραγωγός. Σύμφωνα με την μονόπλευρη οπτική της ταινίας, η κατά συρροή δολοφόνος Aileen Wuornos (υπαρκτό πρόσωπο, το οποίο υποδύθηκε η Θερόν) έφτασε στο έγκλημα παρασυρμένη από το πάθος της για μια άλλη γυναίκα, την οποία συντηρούσε ληστεύοντας τα θύματά της. Έτσι, αντί βιογραφικού στιγμιότυπου μιας αδίστακτης δολοφόνου, η ταινία πήρε το χαρακτήρα χρονικού ενός ρομαντικού παραστρατήματος όπου το έγκλημα έρχεται ως μοιραίο επιστέγασμα του πάθους. Και το ίδιο αυτό πάθος, λόγω της ερωτικής ιδιαιτερότητάς του, πρόσφερε στην ταινία – και στην ίδια την πρωταγωνίστρια – περίοπτη θέση στο χώρο του ακτιβισμού υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Και εδώ φτάνουμε στο οξύμωρο που αποκαλύπτει την υποκρισία (αλλά και την κακογουστιά) τόσο της ίδιας της ηθοποιού, όσο και κάποιων που ισχυρίζονται πως μάχονται για υψηλές ανθρώπινες αξίες. Τον Μάρτιο του 2012, η Θερόν κλήθηκε να παραλάβει ειδικό βραβείο ως αναγνώριση της «προσφοράς της» στον αγώνα για τα «ανθρώπινα δικαιώματα».

Παραλαμβάνοντας το βραβείο υπό τα παρατεταμένα χειροκροτήματα ενός ενθουσιώδους ακροατηρίου, ξεκίνησε την καθιερωμένη σε αυτές τις περιπτώσεις ομιλία εκθειάζοντας σαν κοινό «λιγούρι» (ζητώ συγνώμη για την έκφραση) τις ιδιαίτερες ανατομικές λεπτομέρειες του παρουσιαστή της εκδήλωσης, ενός ανερχόμενου ηθοποιού με τον οποίο επρόκειτο να συμπρωταγωνιστήσει στην επόμενη ταινία της. Χλεύασε μάλιστα δημόσια – χωρίς εν τούτοις να τους κατονομάσει – προγενέστερους συμπρωταγωνιστές της των οποίων τα «προσόντα» ήταν, κατά τη γνώμη της, «ανυπόληπτα»!

Πέρα από το αντιαισθητικό κιτς που αποπνέει, η ομιλία της Θερόν υποκρύπτει (για να μην πω φανερώνει απροκάλυπτα) μια ρατσιστικού τύπου θεώρηση των ερωτικών σχέσεων. Και το οξύμωρο στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η κακόγουστη αυτή παράσταση (στην ουσία, μια ευτελούς αισθητικής διαφήμιση για την επόμενη ταινία της) δόθηκε στο πλαίσιο μιας δημόσιας εκδήλωσης με θέμα, υποτίθεται, τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρουσία ενός παραληρούντος ακροατηρίου αποτελούμενου στο μεγαλύτερο μέρος του από ανθρώπους που διακηρύσσουν με κάθε ευκαιρία πως είναι θύματα μιας ιδιαίτερης μορφής κοινωνικού «ρατσισμού»...

-----------------------------------------

Ο αναγνώστης μπορεί να δει το σχετικό video εδώ:

https://youtu.be/xL2gztTT_aI

Ξαναβλέποντάς το ακόμα και σήμερα, η αντίδρασή μου μένει πάντα ίδια:

“This is disgusting, Charlize!” 

Παρ’ όλα αυτά, εύχομαι τα καλύτερα στην ηθοποιό που σαραντάρισε. Κάποτε με είχε εντυπωσιάσει πολύ, όχι για την όψη της (δεν τη θεώρησα ποτέ ελκυστική με βάση τα δικά μου κριτήρια αισθητικής) αλλά ακριβώς γιατί στραπατσάρισε την εικόνα της για να υπηρετήσει πιστά και ασυμβίβαστα την Τέχνη της. Στη συνέχεια με απογοήτευσε με τον ωφελιμιστικό – κάποιες φορές και φτηνό – τρόπο που διαχειρίστηκε την επιτυχία της.

Σήμερα, ώριμη πια, ελπίζουμε να μας ξανακερδίσει. Ποιος ξέρει... ίσως με μια άλλη συγκλονιστική ερμηνεία που θα δονεί τις χορδές της συνείδησης αντί να θωπεύει την ανατομική αυταρέσκεια ενός μάτσο ειδώλου απ’ αυτά που το Χόλυγουντ παράγει με το κιλό.

Εμείς εδώ, εξ άλλου, τέτοια ψωνισμένα «είδωλα» δεν τα αξιοποιούμε στέλνοντάς τα στη «Φίνος Φιλμς»: τους αναθέτουμε απλά το Υπουργείο Οικονομικών!

Aixmi.gr

Όσα (δεν) παίρνει μαζί ο χρόνος…

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ελαφρώς ετεροχρονισμένο σε σχέση με την τρέχουσα επικαιρότητα, και κάποιοι αναγνώστες ίσως το προσπεράσουν ως ανεπίκαιρο. Κάνοντας, εν τούτοις, κατάχρηση της φιλοξενίας του παρόντος ιστότοπου, παίρνω την πρωτοβουλία να το παρουσιάσω…

——————————————-

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να θέσει υπό την αίρεση του ελληνικού λαού, μέσω δημοψηφίσματος, την εθνική δανειακή συμφωνία έχει προκαλέσει, όπως είναι φυσικό, μεγάλη αναστάτωση και πολλές συζητήσεις, εντός και εκτός συνόρων.

Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να καταθέσουν μετά παρρησίας τις απόψεις τους υπέρ ή κατά της απόφασης αυτής, ας επιχειρήσουμε, με τρόπο κατά το δυνατόν επιγραμματικό, μια αποτίμηση των πολιτικών και κοινωνικών θέσεων ή δράσεων που οδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη:

1. Κυβέρνηση: Στάθηκε ανίκανη να ανταποκριθεί με υπευθυνότητα και πυγμή στον ίδιο της τον θεσμικό ρόλο. Ανεπίτρεπτες καθυστερήσεις στην εφαρμογή αποφάσεων τις οποίες είχε διεθνώς προσυπογράψει (καθιστώντας έτσι τη χώρα αναξιόπιστη), συνεχείς παλινωδίες και ατέλειωτες αναθεωρήσεις στην υλοποίηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων (οι οποίες στην αρχική τους εκδοχή δεν ήταν κοινωνικά τόσο απάνθρωπες όσο αυτές που καλούνται σήμερα να αποδεχθούν οι πολίτες), πολιτικά κακόγουστες εσωτερικές κομματικές αντινομίες, αδυναμία αντιμετώπισης οργανωμένων συμφερόντων στο εσωτερικό… Τώρα, μεταθέτει το βάρος της ευθύνης της αποτυχίας της στις πλάτες των πολιτών.

2. Αξιωματική Αντιπολίτευση: Μικρόψυχη και κοντόφθαλμη (διαχρονική παθογένεια, δυστυχώς, του πολιτικού μας συστήματος, ανεξαρτήτως συγκυριακών κομματικών συσχετισμών). Δεν στήριξε ουσιαστικά (ει μη μόνον περιστασιακά και προσχηματικά) καμία διεθνή προσπάθεια της χώρας, φοβούμενη προφανώς ότι μία διεθνής επιτυχία της Ελλάδας θα πιστωνόταν προσωπικά στον βασικό πολιτικό της αντίπαλο. Λοιδορεί την κυβέρνηση για την επιλογή της να θέσει υπό αίρεση μια συμφωνία την οποία η ίδια (η αντιπολίτευση) είχε φωτογραφίσει ως περίπου εθνική μειοδοσία!

3. Κοινοβουλευτική Αριστερά: Ήταν εκείνη που διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι οι αποφάσεις για κρίσιμα εθνικά ζητήματα ανήκουν στο λαό, όχι στην κυβέρνηση. Επομένως, δεν έχει κανένα λόγο να είναι δυσαρεστημένη με αυτή την εξέλιξη.

4. Συνδικάτα: Επί χρόνια γονατίζουν την εθνική οικονομία, ανθιστάμενα (ενίοτε με υπέρμετρη βιαιότητα) σε οποιαδήποτε απόπειρα εξορθολογισμού και εξυγίανσής της. Η αιχμή του δόρατος ενός μηχανισμού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα εκτός Ευρώπης. Προφανώς θεωρούν ότι, με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα διεκδικήσουν περισσότερα προνόμια για λογαριασμό των κοινωνικών ομάδων τις οποίες εκπροσωπούν.

5. Αγανακτισμένοι Πολίτες: Αφού η κατά τεκμήριο ανήμπορη κυβέρνηση τους πετάει το «μπαλάκι» της λήψης κρίσιμων εθνικών αποφάσεων, ιδού η ευκαιρία να «κυβερνήσουν»! Το ερώτημα είναι, ποιους θα βρουν να προπηλακίσουν, και εναντίον ποίων θα βιαιοπραγήσουν, την επόμενη μέρα…

6. Ευρωπαίοι Εταίροι: Θα πρέπει, επιτέλους, να διδαχθούν ότι ακόμα και τον ηττημένο τον αφήνεις να αποχωρήσει από το στάδιο με κάποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, ιδιαίτερα μάλιστα αν πρόκειται για έναν ολόκληρο λαό. Οι πρόσφατες κυνικές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών περί εκχώρησης «μέρους» της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, με στόχο, υποτίθεται, την αποθάρρυνση άλλων ευρωπαϊκών χωρών που θα ήθελαν να διεκδικήσουν παρόμοια οικονομική στήριξη, αποτελούν μνημείο πολιτικού ερασιτεχνισμού, αν δεν φανερώνουν κάτι βαθύτερο και προμελετημένο…

Το συμπέρασμα είναι ότι, στην ιστορία τού εν δυνάμει αυτοκαταστροφικού δημοψηφίσματος που ανακοινώθηκε, δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι. Ή μάλλον, σωστότερα, δεν υπάρχουν αθώοι!

——————————————-

Στο σημείο αυτό, αισθάνομαι την υποχρέωση να εξηγήσω στον αναγνώστη τη σκοπιμότητα υποβολής προς δημοσίευση ενός κειμένου που θα έπρεπε να είχε από καιρό πάρει το δρόμο για τον κάδο με τα «ληγμένα». Τι νόημα έχει, π.χ., να ανακυκλώνουμε συζητήσεις για το διαβόητο δημοψήφισμα, τη στιγμή που ακόμα κι αυτοί που το προκάλεσαν δείχνουν να έχουν ήδη προσανατολίσει αλλιώς την πυξίδα τους;

Ας δούμε, λοιπόν, την ιστορία αυτού του κειμένου:

Πρωινό 1ης Νοεμβρίου, 2011… Λίγες ώρες πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός τότε της χώρας, είχε αναγγείλει το μοιραίο, για το πολιτικό του μέλλον, δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ. Στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ελευθεροτυπίας» δημοσιεύεται ένα από τα πρώτα άρθρα γνώμης εκείνης της μέρας, γραμμένο κάπως βιαστικά τα ξημερώματα…

Καθώς το ξανακοιτούσα σήμερα, ύστερα από κάπου τέσσερα χρόνια που το ‘χα ξεχασμένο, μπήκα στον πειρασμό να στήσω μια φάρσα: να το (ξανα)στείλω για δημοσίευση με σημερινή ημερομηνία! Έτσι, για να δω αν μπορούμε να ζυγίσουμε τη χρονική απόσταση. Ή αν, τελικά, «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν». Το συμπέρασμα μάλλον αναμενόμενο…

Για την ιστορία, δείτε το πρωτότυπο κείμενο με τίτλο «Κανένας αθώος!»:

http://dialogoi.enet.gr/post/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BF%CF%82

Aixmi.gr